Update Eef 7 december
Costa Rica was fijn, maar ook erg dubbel. We waren net te laat voor de piek van 400.000 zeeschildpadden… of anders gezegd deze keer waren ze 4 dagen te vroeg. Ja, ook een schildpad komt soms te vroeg. Wij zijn nog steeds dik tevreden met de leftovers. Nog steeds honderden over een stuk strand van 4 kilometer.
Dit keer hebben we toch ook veel emoties en verdriet in de bagage. Langzaam ebt de adrenaline weg en overheerst er een soort van verlammende angst voor de aankomende scan op 2 december. Heeft de chemo überhaupt iets uitgehaald? What’s next?
Ook de sterfdag van Moni (schoonzus) op 3 december, blijft een lastige dag voor ons…. het gemis en met de wetenschap wat ons nog te wachten staat.
Ook hebben we nog steeds verdriet om de veranderde familiesituatie. Het missen van 2 belangrijke personen (mam en Moni) en als familie samen een nieuw evenwicht proberen te zoeken, naast alle andere live events (zelf meerdere keren ziek zijn, uiterlijk vrij veranderd en niet ten voordelen, arbeidsongeschikt) zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten.
Vooral Kieke heeft iedere dag tranen, slaap onrustig en droomt nare dingen. Zij wil Eef een zo fijn, zorgeloos, liefdevol en warm mogelijke tijd bezorgen voor de tijd, die nog rest, want dat is wat Eef verdiend.
Kieke is erg zoekende tussen het goed willen doen voor Eef en hoe nu naar een eigen regelmaat in haar leven komen. Wel of niet werken…. Dat hangt ook af van of de chemo aanslaat en of we zo meer tijd krijgen. En wanneer ga je dan werken? Op Eefs slechte dagen na de chemo of juist de goede dagen, want dan kan ze goed voor zichzelf zorgen, maar dan mis je de kwaliteit om samen dingen te kunnen doen.….
Keuzes…. %$#*&%^@!
In Costa Rica doen we het rustig aan en genieten naast de schildpadden vooral van elkaar, de warmte, de korte broeken, de jungle geluiden, een zwembadje, een boekje lezen en lekker eten en drinken.
We hebben een terugvlucht op 1 december uit Costa Rica. De vlucht is overboekt en er worden mensen omgeboekt naar de businessclass. Kieke trekt haar stoute schoenen aan en vraagt of het mogelijk is dat Eef dan hiervoor in aanmerking zou mogen komen. Want een bedje voor de 11 uur durende vlucht zou wel een fijne bijkomstigheid zijn. Eef wandelt moedig de boarding pier op en neer om aan de 10.000 stappen te komen voor we het vliegtuig in stappen, want met chemo ligt een trombosebeen op de loer. Ook lekker charmant, steunkousen voor de zekerheid en de arm-kousen tegen de lymfe armen. Net voor we gaan boarden krijgen we te horen dat we samen een upgrade hebben. Of dat nou is omdat de KLM nog weet waarom we onze officiële vakantie hebben geannuleerd, Kieke in het frequent flyer programma zit of dat de stoute schoenen hebben geholpen … ?
Het personeel is op de hoogte van onze situatie en leggen ons heerlijk inde watten. Relaxed, zonder jetlag en met een big smile komen we aan op Nederlandse bodem.
Lieve crew van vlucht KL0719 Liberia – Amsterdam op 30 november en beste KLM; Als we goed hebben opgelet … Maggie, Grace, nog een hele lieve vrouw (sorry, we weten je naam niet) van de Businessclass. Cor, Herman en Jasper uit de cockpit. Wat waren jullie lief voor ons en wat hebben jullie goed voor ons gezorgd! Dank jullie wel dit kon niet op een beter moment komen. Jullie zijn toppers!!!
Op 2 december stappen we in de rollercoaster … Eigenlijk zou vandaag de vloer gelegd worden, maar helaas er is een foute vloer geleverd. Tja… ach als dat alles is … er zijn ergere dingen, toch? ‘s Ochtend bloedprikken, ’s middags CT scan en daarna de uitslag. Gespannen met zweet handjes en dichtgeknepen billen zitten we in de wachtkamer. Gelukkig komt Annemarie, de oncoloog, al snel met het verlossende woord. De chemo doet zijn werk en de uitzaaiingen zijn geslonken, dus dat is goed nieuws. We zijn opgelucht, omdat we nu extra tijd lijken te krijgen, maar ook leeg en eigenlijk ook nog steeds super verdrietig. Want op de scan blijft het best confronterend om nog steeds al die uitzaaiingen te zien.
De uitslag houdt in dat we doorgaan met de chemo en het wekelijkse schema. Drie keer op woensdag chemo, dan een week vrij en dan weer 3 keer chemo, een week vrij en een nieuwe scan. Zo lang de chemo werkt, de tumoren kleiner worden of gelijk blijven en Eef het lichamelijk kan handelen gaan we met dit schema verder.
Langzaam zinkt het besef steeds meer in en gaat de adrenaline waarop we geleefd hebben weg. We realiseren dat we nooit meer onbezorgd zullen zijn en dat dit geen garanties voor de toekomst zijn.
Door onze situatie merken we dat wij als (westerse)wereld vooral met een toekomst bezig zijn. Iedereen is bezig wat ze morgen, volgende week, volgende maand en nog verder willen gaan doen. En voor ons is dat nu lastig en soms zelfs confronterend, terwijl we dat ook zo graag mee zouden willen doen. Plannen maken…
Misschien missen we dat nog wel het meest: onbezorgd kunnen zijn en ook naar een toekomst durven te kijken…
Ook 3 december blijft een beladen dag, de sterfdag van Moni 3 jaar geleden. Eef was bij Moni en Jobi in het ziekenhuis en Kieke heeft de neefjes verteld, dat mama niet meer beter gemaakt kan worden en dat lieve mama Moni dood gaat als ze de beademing stil gaan zetten. Het aller heftigste en verdrietigste wat zij ooit in haar leven heeft moeten doen!
Soms droomt Kieke nog over de jongens en hun gezichtsuitdrukkingen en reactie van het moment van vertellen. Grote angstige ogen, die leeg worden. Tijn, die boos, onredelijk en verdrietig is. “Ze moeten mama beter maken, dan geven ze haar toch nieuwe hersenen en vliegen ze met de helikopter naar een beter ziekenhuis”. Jorn, die verschrikt in een hoekje van de keuken kruipt en wazig naar zijn grote broer staart die uit zijn plaat gaat. Tijn, die niet getroost wil worden en Jorn, die zich na een tijdje helemaal opfrummelt op je schoot en slap tegen je aanhangt en geborgenheid opzoekt. Maar ook de veerkracht van de kids, na een half uur vragen ze zullen we een spelletje doen en ik heb dorst. Samen in de auto naar mama Moni, afscheid nemen, vingerafdrukken van mama maken, krulharen afknippen, een knuffeltje bij mama leggen, mama voorzichtig aanraken en kusjes geven. Mama dag-zeggen en dan gaat de beademing uit …. De tijd 16:27 van overlijden op de klok, is altijd een moment waarom de wereld even stil blijft staan op 3 december. Moni, die in sneeuwwitje verandert, langzaam kouder aan gaat voelen en die je stil achterlaat. Samen terugrijden in de auto terwijl de jongens op de achterbank “Laten we dansen van Diggy dex zingen. Intens, intiem en wat een contrast!
Wat kun je iemand toch missen.
Deze herinneringen roepen ook vragen op? Welke dag wordt Eefs sterfdag, hoe gaan die eruitzien en hoe zullen ze er in de toekomst uitzien als Eef er niet meer is? Is er ruimte voor herdenken en herinneringen? Wordt je vergeten of wordt er op je geproost, hoe denken mensen aan je terug. Allerlei dingen, die in sneltreinvaart door je hersenen razen met een slik en een snik! Soms vliegt de angst en de onwetendheid je aan.
Story: The universe only pretends to be made of matter. Secretly, it is made of love … 💜
Moni: Every day a ray of light kisses the night and makes way for your light 🌕✨
Family: Some days I wish I could go back in life. Not to change anything, but to feel a few things twice 👀
Boys: I wish hat heaven had visiting hours! 🎈
Eef: She fights hard to remain kind in a world that is not, but when I have a camera in my hand I know no fear. 📸
Nightsky: When it gets too overwhelming just look up at the night sky and lose yourself for awhile. 💫
Camera: If you walk across my camera I will flash the world the hole story … There are no secrets that time does not reveal. 🌈
Kieke: Take your broken heart, make it into art!✅
4 December gaat het dagelijkse leven weer lopen…. Opnieuw loslaten en omdenken….
De fout geleverde vloer biedt ook mogelijkheden. We kunnen alvast de andere plinten kitten en verven. Een fijne klus om afgeleid te worden en de frustratie een plekje te geven. Ook 5 december is ook in aantocht dus moet er geshopt worden.
We gaan gezellig bij de kleine neefjes van 6 en 4 in Almere Sinterklazen. Jits(4) was een beetje ziek. Gelukkig is de koorts weg, maar hij blaft nog als een zeehondje. Onze schoonzus neemt nog even de chemo veiligheid instructies met hem door. Hand voor je mond, handen wassen en geen kusjes, want de chemo maken de opruimers in je lichaam slapjanussen. “Mmmmm….” Jits, “dat is toch gek, als je iemand gemist hebt wil je die toch knuffelen.” Nou, vooruit voor jou maken we een heerlijk uitzondering en hoe fijn is het dat die kleine armpjes je even helemaal in elkaar knuffelen. Ook blijkt vandaag de hele kleuterklas van Jits op strakke regime al de hele dag zijn handen te moeten wassen, want hij heeft het even haarfijn uitgelegd wat de chemo regels zijn tijdens het kringgesprek. Verder stuiteren de boys als ongeleide projectielen door de kamer en help het aanbellen van de krantenjongen om een fijn nieuw jaar te wensen en zijn fooi op te halen niet echt mee om ze ietsje minder te laten stuiteren. En dan … wordt er op het raam gebonkt …. Heerlijk, die spannende gezichtjes terwijl ze naar de voordeur stuiven. We vieren samen gezellig pakjesavond. Daarna stort Jits in. Fije (6) heeft nog een beetje energie over wil eigenlijk wel weten of Eef nog haren heeft en wil graag weten hoe het nou zit. Het zijn je eigen haren maar zitten niet meer aan je hoofd vast. Dus Eef haalt haar sjaaltjes en haren af. Fije voelt zachtjes aan haar koppie, waar nog een paar pluishaartjes zitten. Ook wil hij wel even de haarband testen, want hij heeft nog nooit bruin haar gehad. Hij ziet er met haarband uit als een 6-jarige flowerpower hippie en is trots dat hij nu het haargeheim van Eef ook weet. Hij moest eens weten welk 5 december geheim we hopen nog een paar jaar te kunnen volhouden.
One Comment on “Update Eef 7 december”
Geef een reactie
World map
Logo
Lieve Eef en Kieke, vandaag neem ik eindelijk de tijd om jullie website te bekijken, blijkt dat jullie gisteren gepost hebben. Toeval bestaat niet. Het was een eer en een genoegen om jullie aan boord te hebben. Het was heel fijn om jullie te mogen verzorgen, wat hebben we fijn gepraat en gelachen. Dit maakt ons werk speciaal en wij (Karen en Grace, die eigenlijk Gretha heet, maar wij vonden haar een een Grace) hebben alledrie en ook de cockpitmannen grote bewondering voor jullie levenshouding. Ik wens jullie beide nog vele mooie levensmomenten toe. Alles goeds gewenst voor 2020. Pura Vida, Meggie