Update Eef 5 oktober 2020

Na een prima nachtvlucht waarbij we beide gestrekt konden, Eef op 4 stoelen en Kieke op 3, komen we vroeg in de ochtend van 23 september aan op een uitgestorven Schiphol. Er is wel veel strengere controle bij de gate, maar een NL paspoort doet wonderen. Jos en See staan ons gemaskerd op te wachten en geven ons een slinger naar huis. We pakken de tassen uit, draaien de eerste wasjes en ontdoen onszelf van het Afrikaanse stof. Eef doet een kleine power nap … om ’s middags weer klaar te staan om bloed te prikken en ‘s avonds een nieuwe chemo te halen. De bloedwaardes zijn twijfelachtig en onze Tanzania zeepbel spat gelijk uiteen. Helaas back to reality. Vandaar Hurricane Love – Nowhere to Go

We merken dat we steeds dieper in onze eigen bubbel thuis kruipen naarmate de uitslagen steeds slechter worden. De buitenwereld wordt steeds lastiger met deze prognose, die maar korter en korter wordt. Het maakt ons soms boos, teleurgesteld, verdrietig, maar ook onwijs jaloers. Wat je merkt is dat iedereen druk is met straks en volgend jaar. Terwijl wij, steeds meer inleveren en niet echt meer een toekomst perspectief lijken te hebben, behalve dan hele korte termijn toekomst. Ons perspectief speelt zich af in het hier en nu en misschien op goede dagen ook morgen of deze week. Ook hebben we niet steeds zin om de slechte uitslagen te delen en te vertellen hoe het echt gaat ….dan wordt je weer terug gezogen in de ellende en we willen juist zo normaal mogelijk leven in het moment. Het is makkelijker om contact te zoeken op de momenten dat we ons wat beter voelen.

Daarnaast beperkt de Corona met alle voor ons zo onmogelijk regels, ons enorm om nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen met mooie mensen. We weten al met enige zekerheid dat Eef het einde van de Corona niet gaat meemaken. Zo ook terugkomen uit Tanzania, wat officieel code oranje is, beperkt ons met de kostbare dagen, die we nog hebben. Toch weten we dat dit de consequentie is van de reis die we gekozen hebben. Gelukkig denken Lin en Elles lekker mee in opties en mogelijkheden en nodigen ons uit voor een borreltje en een hapje eten, terwijl we eigenlijk in quarantaine thuis horen te blijven volgens de Corona regels. (Zie ons Tanzania verslag, wij denken dat Ibiza, de supermarkt of een restaurant hier in NL veel gevaarlijker is qua verspreiding dan Afrika). De beste opmerking kwam van Lin: “ik werk iedere dag in code oranje gebied op de SEH. Ik ben meer risico voor jullie dan omgekeerd”. Daar zit natuurlijk wat in en zo gezegd hebben we er samen een gezellig avond van gemaakt met de tafel tussen ons in. We hebben geen tijd om uit te stellen of af te wachten. Gezond verstand en bewust overwogen risico’s daar zullen we het mee moeten doen, want zoveel heb je dan niet meer te verliezen.

In het weekend komt Jobert met de jongens langs. We maken een wandeling in het bos. Mojo heeft er 2 kameraden bij om mee te spelen, die elke keer fanatiek zijn balletje weggooien. Thuis maken we het gezellig met een borreltje en kletsen we bij met de mannen.

Het wekelijks chemo-regime hakt er langzaam steeds meer in … met tegenzin gaan we weer een gift halen op dinsdag 29 september. Inmiddels zitten er 47 chemo’s in en ontstaan er Pavlov achtige reacties. Waar doe je het voor, hè?
Tot nu toe hebben we nog nergens een meevaller gehad in respons en toch blijft de hoop dat er ergens ééntje het wel moet gaan doen. Iets wat ons wat extra tijd oplevert……

Tja, en dan ben je bijna jarig …. Het gaat er steeds meer op lijken dat dit Eefs laatste verjaardag is aan deze kant van de horizon. Ineens is alles zo beladen en confronterend. We hebben geen behoefte aan siplippen, tranen of haperende gesprekken waar steeds ongemakkelijke stiltes vallen. We besluiten niet thuis te willen zijn en terug te gaan naar Ameland om even samen onder te duiken. Back to memory lane. Op Ameland hadden we samen in 2008 ons eerste weekendje weg.



Een huisje boeken bleek toch lastiger dan bedacht. Alles lijkt vol op nog een huisje in een Roompot park na. Heel irritant want je kan alleen maar een mid-week of een weekend boeken, maar wij willen graag van donderdag 1 oktober tot maandag 5 oktober. Online konden we zien dat het huisje vrij was …. Een dagje bijboeken zou dus dachten wij, ,geen probleem moeten zijn, toch? Nou, niet dus … we moeten voor een nachtje nog een ander plekje zoeken. Dan maar vast in Dokkum slapen op donderdag vlakbij de boot en ’s ochtend de eerste afvaart. Helaas ook geen optie, boot volgeboekt ….Aaahhhhh en nu dan …. We denken er even een nachtje over na wat de oplossing dan moet zijn …. Misschien de auto in Holwert laten staan en met de fietsje op de boot? Maar ja Eef voelt zich niet heel fijn en er is takkeweer met veel wind voorspelt. Ook niet ideaal windkracht 6 tegen met chemo in je lijf. Gelukkig biedt de Corona situatie ook soms opties op het laatste moment. Donderdagochtend blijken er ineens een hoop accommodatie gewoon weer te boeken te zijn, omdat Duitsland de maatregelen heeft aangescherpt wat reizen naar het buitenland betreft en Nederland de groepsgrootte per 1 oktober ook aangepast heeft. We cancelen het hotel Dokkum, boeken de overtocht voor donderdag middag en kunnen fijn al logeren bij Hotel Nobel op Ameland. Eef is niet heel fijn vaak in de ochtend, dus gaan we na de lunch op pad. Onderweg giet het pijpenstelen en kunnen we soms maar 80 rijden op de snelweg wegens slecht zicht. Tevens missen we de afslag richting Leeuwarden. Echt knap, hebben we het zo goed geregeld, lijken we toch de veerboot te gaan missen van 16:00, omdat wij zo nodig sightseeing Friesland moesten doen bij een herfststorm. Maar goed, google maps biedt hoop qua toch uitkomen bij de afvaartplaats alleen spant het erom of we het qua tijd nog gaan halen. We bellen de veerdienst en gelukkig kunnen we onze afvaart naar anderhalf uur later verzetten en kunnen we rustig onze sightseeing tour afmaken zonder ongelukken en te hard scheur boetes.

Om 16:05 komen wij aan en kunnen nog net onze ex-veerboot uitzwaaien vanaf de kade. We chillen 1,5 uur terwijl we eenzaam vooraan in de wachtrij staan voor de volgende afvaart. De veerboot is ook niet meer wat het geweest is en je moet verplicht in je auto blijven zitten tijdens de overtocht. Mmm, niet helemaal ons ding … storm op zee … half open ruim en niet zo’n hoge laadklep …Raam open is ook geen optie, want dan stuif het zeewater van de koppen naar binnen terwijl de wind om de auto giert … de ruitenwissers doen wel fijn hun werkt en het zout op de vooruit krast. Rond half 8 komen we dan eindelijk aan bij hotel Nobel. Wat een heerlijk plekje … we droppen de bagage en gaan een gezellig hapje eten in het restaurant en proosten op Eefs moeder.

Het is namelijk de sterfdag van Eefs mam 3 jaar geleden, een dag voor Eefs verjaardag. Ook dat was weer een ongelofelijke timing.

Dan is het 2 oktober en ben je jarig voor de laatste keer en krijg je als onverwachte chemo toegift toch haarpijn en wat losse haren op je kussensloop, want meestal een voorbode is voor Eefs net mooi terug gegroeide donkere haren, die weer met plukken naar beneden gaan dwarrelen. Gefeliciteerd, dat wordt dan toch kaal de kist in. Ach dat kan er ook nog wel bij … want geluk lijkt niet in ons straatje te passen qua aanslaan van chemo en lichamelijke ongemakken.

😍 Heppie beursdee MY HERO 🎉
And if I could tell you one thing, it would be:You are never as broken as you think you are.
Sure, you have a couple of scars, and a couple of bad memories, but then again … All great heroes do.

Lieve mensen, dank jullie wel voor alle berichtjes, bloemen, appjes, mails, belletjes, bezoekjes en kaartjes! Zo bijzonder om te voelen dat zoveel mensen met ons meeleven! We waarderen het enorm, al reageren we niet altijd!

Cadeautjes geven is ook een ding geworden, materialistische zaken zijn zo zinloos. Echt heel lief bedoelt, maar neem je dat dan mee het graf in.

Inmiddels staat de telefoon op mute terwijl what’s app overappjes draait. We ontbijten even rustig samen. Daarna rijden we al richting ons Roompot huisje, want misschien kunnen we er al in en de bagage achterlaten, maar nee … ondanks dat ie al vrij en schoongemaakt is … is dat niet de bedoeling volgens het meisje van de receptie. Nou, dan niet. We rijden een rondje over het eiland, om daarna Ruth (vriendin Eef) van de veerboot op te halen.

Het weer klaart behoorlijk op en de donkere wolken waaien richting het vaste land. We halen de vouwfietsjes uit de achterklep, zodat Eef en Ruth lekker samen met de fietsjes naar een gezellig strandtent scheuren en Kieke met de auto en de bagage die kant op rijdt. Het waait nog steeds behoorlijk, maar bij de strandtent zitten we heerlijk uit de wind en kunnen de jassen gewoon uit in het zonnetje. We hebben bijzondere gesprekken over leven en dood en alles wat daar tussen inzit met een lach en een traan.
Kieke rijdt alvast vooruit naar het huisje waar we inmiddels wel mogen inchecken en Eef en Ruth fietsen al kletsend op de elektrische fietsjes er achteraan. De kids van Ruth hebben voor Eef een heerlijk brownie gebakken, als taart. ’s Avonds gaan we terug naar hotel/restaurant Nobel, want wat een verrassende kaart hebben ze daar. Zo werd het toch een hele fijne bijzondere dag, een herinnering om in te lijsten.



Zaterdag heeft Eef een slechte dag. Ja, zo gaat dat vaak, een goede dag betaal je een dag later met vaak een slechte. We maken nog wel een lekkere wandeling door de duinen en begrijpen nu waarom er in heel Ameland geen plekje meer te vinden was. Het hele weekend is er een vuurtoren trail run, waar 900 lopers zich voor in geschreven hebben. Zo blijkt ook Ivo een collega van Eef klaar voor de start te staan …. 500 meter van de strandtent waar wij zitten. Eef gaat hem even aanmoedigen voor de start van de 18 km op het strand, terwijl Ruth en Kieke een plekje op het verwarmd terras bemachtigen. ’s Middags zwaaien we Ruth uit bij de boot en relaxen bij het huisje.




Zondag pakken wij de fietsjes voor een rondje over het eiland. We geloven dat ondanks dat je je soms best slecht voelt, je beter wat kan doen en in beweging moet blijven. Met dank aan onze elektrische fietsjes, die ons echt meer bewegingsruimte geven. Na een powernapje eten we bij Ivo en zijn vrienden, die vandaag 36 km door de duinen heeft gesjouwd, een hapje mee. Wel grappig om elkaar daar spontaan te treffen. Ook krijgen we van Sandra (collega Eef) een prachtig gedichtje!
Maandag 5 oktober rijden we weer naar huis. De buren hebben voor ons alle bezorgde pakketje bij elkaar verzameld, die overal bij verschillende buurtjes waren afgegeven. Nou, de halve huiskamer stond vol bij hun. Vooral het mega cadeau van Fije en Jits nam behoorlijk wat ruimte in. Al had Jits van 4 het al verraden aan de telefoon, dat hij de dinosaurus ballon heel mooi vond en voor Eef had uitgezocht. Te humor!


One Comment on “Update Eef 5 oktober 2020

  1. pink steeds tranen weg bij jullie verhalen, zoveel verdriet en toch zoveel enthousiasme en ontzettend veel mooie liefde voor en met elkaar❤️

Laat een antwoord achter aan Jeanne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *