Update Eef 29 Februari 2020
Net na de slechte uitslag in september kwamen songteksten vaak keihard binnen, waardoor het te heftig was om muziek te luisteren. Bij het horen van een liedje op de radio schoten we vol of lagen we soms helemaal in de vernieling. Inmiddels heeft dat ook zijn eigen weg weer gevonden en heeft muziek een bijzondere betekenis gekregen. Soms kun je met woorden een gevoel niet beschrijven, maar raakt de songtekst of de klanken de juiste snaar…! Vandaar dat we bij iedere blog een muziek video hebben toegevoegd, die ons raakte om dat moment van zijn.
Oh ja … we hebben een oh zo waardevol filmpje gekregen van Bob. Bob is de video editor van Jimmy Nelson. Zij heeft van ons feestje een videocompilatie gemaakt met de voor ons zo pakkende songtekst van Sheppard: “DIE YOUNG”. Ook hebben we alle prachtige foto’s van Joyce de fotograaf in een fotoboek van ons feestje ontvangen. Super tof meiden!!!! Onze dank is eindeloos groot! Zie hier een kleine preview van het resultaat. De rest van de foto’s komen binnenkort te staan bij het blog update Eef 6 oktober 2019
We zijn tot de ontdekking gekomen dat zodra het kan weg gaan met z’n tweetjes in een stop-week ons het meeste oplevert. We tanken dan het meest positieve energie bij om weer in balans te komen en om met alle shit te dealen. Dan lukt het om even uit de harde werkelijkheid te ontsnappen, weg van het dagelijkse en lekker afgeleid te worden. Het is onze manier van overleven op dit moment. De zorgen even te laten voor wat ze zijn, want we kunnen er zelf niet echt iets aan veranderen, te leven in het nu en te genieten van en met elkaar.
De meidengroep Bliksum, roei team van Eef uit Maastricht, bestaat 25 jaar. Er is een weekendje weg gepland met de meiden 7-9 februari. We merken dat we het lastig vinden dat we de eerste keer sinds de foute uitslag in september los van elkaar zijn. Dat we elkaar missen en dat we beide wat onzeker zijn. Een rare gewaarwording , die we niet kennen, want we waren best vaak eigen dingen aan het doen. Kieke op reis voor haar werk, Eef nachtdiensten, congressen of weekendjes weg met vrienden. Niet dat we het daarom niet doen, maar het voelt vreemd. Het weekend is fijn en confronterend. Onze gezamenlijke herinneringen en mooie momenten, oude koeien uit de sloot, het ouderwets mexen. Maar ook het contrast van het hier en nu en de vooruitzichten naar de toekomst.
Zondag komen ook de partners met kinderen om het weekend samen af te sluiten. Kieke zet nog even de lunch op stelten, want wat is er nou lekkerder dan een boterham met M&M’s, iets wat kinderen thuis nooit krijgen…. Maarja de M&M’s moeten toch op, zonde om die weg te moeten gooien, toch? We gaan met z’n allen ’s middags Bossche Bollen maken. Een leuke activiteit voor jong en oud. De room en de gesmolten choco belanden niet alleen in de juiste bestemming, de soes. Maar vooral van oor tot oor en op het puntje van een neus.
De 11de gooien we de laatste chemo naar binnen voor de volgende scan. Eef heeft de dag erna een slechte dag en voelt zich ellendig, zelf het tas pakken voor Spanje is een te grote opgave. Gelukkig is de altijd vrolijke Mojo er vandaag. Hij wijkt geen moment van Eefs zijde. Als Eef op bed gaat liggen voor een dutje kruipt hij half op en lekker dicht tegen Eef aan. Alsof hij voelt dat vandaag een beetje extra troost wel welkom is, krijgt Eef ook zo nu en dan een opbeurende lik! Lieve Tamara en Robbert, wat fijn dat we Mojo af en toe mogen lenen. Hij brengt zoveel liefde op de lastige dagen, zoveel blijheid op de betere dagen en samen naar het bos is een feestje voor iedereen.
Last minute boeken we 5 dagen voor de chemo stop-week van februari een ticket naar Gerona, om even bij te buurten bij Claudia en Edwin in Platja d’Aro. Nog net voor het drukke seizoen van hun restaurant “Friends” begint voor hen. Daarna rijden we met een huurautootje door naar Josse en See, de oom en tante van Eef, die lekker aan het overwinteren zijn in Benidorm. In het kader van bijtanken en mooie herinneringen maken is dit een fijne combinatie om onze zinnen te verzetten. Kieke blijft een paar dagen en heeft een vrij drukke week met werk. Eef blijft lekker de hele week in Spanje en snuift zo ook wat extra zon op. Ff weg van het grauwe, natte NL.
Eef is nog steeds wat gammel en heeft last van springende botpijnen als we naar Eindhoven vetrekken om naar Spanje te gaan. Het giet pijpenstelen hier, dus we smeren ‘m de 13de februari snel naar een paar duizend kilometer verderop. In Gerona halen we ons Fiat 500 op en een half uurtje later komen we aan op de berg bij Clau en Ed. Reizigers, die we hebben leren kennen tijdens ons trip door Australië. Zij waren met de ouders van Clau (73 jaar, hoe gaaf is dat om samen met je ouders te doen!!!) met 2 stoere auto’s op roadtrip en we kwamen ze tegen bij een roadhouse waar de trail die we beide wilde gaan rijden was net afgefikt. Daarna hebben we samen met hen 4×4 opgereden van Darwin naar Perth en kwamen elkaar steeds onderweg tegen. Zij waren vaak eerder op de volgende bestemming en dan stond de borrel al klaar. Als we binnen kwamen rijden moest Eef lekker komen zitten, bij Clau en Jo (mams Clau), die al bezig waren met voorbereidingen van het avondeten, waar we later bij aan mochten sluiten en de mannen, Kieke, Ed en Eduard (vader Clau) kluste nog even de daktent en inrichting in elkaar, … et voilà…. tijd om te samen te genieten.
Lieverds jullie hebben geen idee, hoeveel jullie ons toen geholpen hebben met hand- en spandiensten, spontane kookacties, dikke knuffels en dingen regelen of fixen. Voor de buitenwereld leek het als of we als vanouds op pad waren, maar wij hadden het pittig door de verminderde energie van Eef, de eindeloze opvliegers en misselijkheid die te pas en te onpas opdook, want chemo en leverfalen heeft heel veel stuk gemaakt. Eef hoorde je nooit klagen en probeerde van alles te genieten. Kieke vond het niet erg om te rijden en met de ADHD energie een tandje bij te zetten. Toch was Australië met zijn warme temperaturen (boven de 40 graden), rijdend met een daktent van Darwin naar Perth best pittig. Ondanks alle aanpassingen die het reizen van ons vraagt is het nog steeds het allerleukste om samen te doen. Het zou de laatste ‘onbezorgde’ grote reis zijn bleek het zo later.
Bij Clau en Ed is het relaxt. We hebben een hoop bij te kletsen, want de laatste keer dat we daar waren had Eef tijdens de harde landing op Gerona het knobbeltje in haar nek opgemerkt. Daardoor was het heftig, maar ook bijzonder om daar toen te zijn. Samen tussen hoop en vrees en Clau en Ed, die er met hun heerlijke nuchtere manier van zijn, ons steeds met beide benen terug op aarde konden zetten. Nu dus take 2 voordat het seizoen aan de kust begint. Ed zit ook even in de lappen mand, want met skiën had hij zijn sleutelbeen in tweeën gestuiterd. We hebben vooral heel veel bij geklets, lol gemaakt, lekker gegeten, gedronken en gerelaxt. Clau is eigenlijk kapster en werkt Eefs pruik last minute nog ff bij.
Na 2,5 dag nemen we afscheid en scheuren we in 6 uur, met een kleine sightseeing d-tour door de achterlijke routewijzer dwars door centrum van Valencia naar Josse en See in Benidorm. Ook bij Josse en See is het thuiskomen, er wordt fantastisch voor ons gezorgd. Kieke vliegt na een kort flitsbezoek van anderhalve dag 17 februari terug naar NL, want die heeft een aantal werkafspraken staan waar ze niet onderuit kon. Eef blijft nog gezellig tot de 21ste februari in Spanje…. Wandelen om de conditie op peil te houden, boekje lezen met uitzicht op zee, terrasje pakken en bijkletsen. Liefies het was heerlijk om bij jullie te mogen logeren. Kind aan huis!
Ondertussen in NL worden de camperkussens gefixt bij Monique kussens. Nou maar hopen dat Eef de kleur die Kieke gekozen heeft ook mooi vindt. De camper leidingen en bedradingen lijken allemaal in orde volgens de camperkeurder en Kieke geeft de Dreamcatcher een slinger naar Uden. We hadden nog even een uitdaging om een stalling te vinden voor onze stoere jongen. De meeste garage boxen zijn namelijk te laag om in te rijden. Gelukkig kunnen we bij Rien en Heleen terecht in de grote schuur. Zodat we ook kunnen klussen en pimpen in een dichte schuur zonder wind en regen, want een longontsteking kunnen we er echt niet bij gebruiken. Rien en Kieke testen gelijk even de 4×4 uit, want we moeten over de akker van de boer scheuren om bij de klusschuur te komen. ‘s Middags demonteren we alle kastdeurtjes en raamframen zodat we de volgende keer lekker los kunnen.
24 Februari hebben we wederom een scan. De controle CT is een beetje zoals verwacht. De CT laat toch wel opnieuw wat achteruitgang zien. Een aantal uitzaaiingen zijn stabiel, een aantal nemen iets toe in grootte en er lijken 2 kleine nieuwe uitzaaiingen in mijn lever te zijn. Mmmmm ….. Ook het bloed verslechtert wat. Allemaal niet dramatisch, maar zeker ook niet positief. Dat houd wel in dat we nog een week herstel en uitstel krijgen voor we met nieuwe chemo en immunotherapie gaan starten.
Door het uitstel van de chemo is er een week extra ruimte en komen Tijn en Jorn gezellig nog even logeren in de carnavalsvakantie. Het is heerlijk om de jongens om ons heen te hebben en ze zo content te zien. Tijn heeft zijn verjaardag doe-cadeau van november nog tegoed, dus op de valreep kunnen we nog een Indoor skydive sessie in Roosendaal fixen voor de boys. Ze vinden het een beetje spannend, maar dan gaan ze lekker los in de windtunnel. Tja, we zijn nou eenmaal een beetje gestoorde tantes die wel van een avontuur houden.
Vervolgens hebben we heel veel quality time thuis; gewoon eindeloos bordspelletjes spelen met z’n vieren, helpen huiswerk maken, “Wie is de mol” terugkijken, smartgames in record tempo oplossen, helpen broodjes bakken en koken. Jeetje wat kun je die mannen toch gemist hebben en wat brengen zij een hoop vreugde mee als ze er zijn. We hebben genoten van de eerste tot de laatste minuut.
World map
Logo
