Met de ice cap heb je 80% kans dat je bij deze chemo je haren behoud (eventueel dat ze wel wat dunner worden). Ondanks de goede kansen heeft Eef er toch een hoop slapeloze nachten van. Stel dat je haren namelijk wel uitvallen, dan kun je ze niet meer gebruiken voor een eigen haarband. Daarnaast geeft het uitvallen van lange haren veel meer klitten en rasta … en op dreadlocks al la Bob Marley zitten we ook niet op te wachten. Voor beide geldt ‘been there, done that…..’. korte haren die uitvallen geef een hoop minder rotzooi en gezeik. Tevens weten we nagenoeg zeker dat bij de volgende chemo optie alles uit gaat vallen. Kieke doet niet aan percentages en is altijd van het 50%-50% principe … of het blijft of het valt uit. Het is dus tijd voor risicospreiding.
We besluiten de lange haren op tijd af te knippen om via Toupim opnieuw een gave haarband te maken van je eigen haren. Linda de kapster helpt erbij en 30 mooie lange staartjes worden 1 voor 1 samen gebonden en afgeknipt om ze te hergebruiken. Daarna knipt ze de overgebleven haren tot een stoere korte coupe. Sylvia van Toupim maakt super snel de oude haarband weer in orde zodat die op tijd klaar is omdat we graag op pad willen en niet zonder haarband naar de andere kant van de wereld vliegen … want ja je weet maar nooit of je haren uit gaan vallen.
Het blijft slikken om de haren af te knippen en daarmee alweer een stukje van jezelf kwijt te raken. Uiteindelijk geeft het wel rust en zijn het maar haren. Mindset…. Pffffff ….
De chemo week twee ging niet helemaal zoals gehoopt. De medicijnen die de allergische reactie moeten tegenhouden zijn gehalveerd en de inloop snelheid van de chemo verhoogd. Halverwege krijgt Eef heftige krampen … zit helemaal dubbelgeklapt in bed en is zo naar dat ze zelfs de ice cap wil afrukken … Het infuus wordt laag gezet, Eefs bloedvaten worden even doorgespoeld met een ander infuus en als de heftige krampaanvallen na een uur zijn gestopt … wordt de chemo dosering weer langzaam opgebouwd. Na de chemo krijgt Eef nog een extra infuus i.v.m. botuitzaaiingen. Met 2 uur vertraging kunnen we na een lange slopende dag weer naar huis.
Toch is het ook deze chemo dat we besluiten dat we in de stopweek (na chemo 3) er een weekje tussenuit willen. Ff ons hoofd resetten en doen wat we altijd heel graag doen, samen reizen. Eigenlijk moest Kieke werken met voo Jimmy Nelson in Namibië, Jimmy stelde voor om Eef anders lekker mee te nemen. Na veel wikken en wegen hebben we besloten het fantastische aanbod aan ons voorbij te laten gaan, want 17 dagen is eigenlijk te lang en dan zouden we al gelijk beginnen met de 2de chemo uitstellen, tevens komt Kieke in tweestrijd als Eef niet ok is. Eef zou misschien niet helemaal aangeven hoe het met haar gaat om Kieke haar werkt te kunnen laten doen. Als laatste mocht de toekomst ons heel slecht gezind zijn, kiezen we er liever voor om even met z’n tweeën op pad te gaan en samen herinneringen t emaken. Wat altijd al hoog op onze wishlist stond… we willen nog naar Canada, Churchill, opzoek naar ijsberen….. Annemiek van All for Nature verricht wonderen en vindt midden in het ijsberen hoogseizoen nog een optie in onze stopweek. Het lijkt er zowaar op dat we volgende weekend op pad kunnen. We hakken de knoop door. Mindfulness in het hoge noorden.
Eef komt langzaam zondag 20 oktober weer een beetje boven jan van alle bijwerkingen. Die deze keer wat meer zijn, ook door dat extra infuus tegen de botuitzaaiingen. Eigenlijk zou Denise (ons schoonzusje) met de boys (Fije van 6 en Jits van 4) komen logeren, maar dat moeten we helaas even uitstellen. Jits heeft de kindervariant van mond-en-klauwzeer en Fije was een beetje koortsig. We proberen zieken mensen zo goed en kwaad als het kan, toch een beetje te mijden met zo’n dip in je witte bloedcellen na de chemo. We krijgen wel een prachtige geknutselde pleister van Jits. Via de app krijgen we een filmpje dat Jits zit te zingen. Hij vindt een liedeje van Kinderen voor Kinderen heel mooi. Wij barsten uit in tranen van heftigheid, maar ook van ontroering. Kinderen hebben zoveel meer door dan je denkt.
De 20ste is ook de dag dat wij elkaar 12 jaar geleden tegen kwamen. Eef had toen net het eerste behandeltraject van de eerste borstkanker met bestralingen en chemo erop zitten. Backpacken en zelf op reis was nog ff te veel gevraagd, dus Eef en Barbara (vriendin) gingen samen op groepsreis door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zambia. Kieke was op dat moment de reisbegeleider van de trip. Echt slecht verhaal ☺.
De avond dat Eef landde in Kaapstad was speciaal voor Zuid-Afrika. Zij werden wereldkampioen rugby en een uitzinnige menigte zette de hele stad op zijn kop. Dansend en zingend gingen alle mensen door de straten. Zoveel verbroedering door sport in een land wat verscheurd werd door apartheid was bijzonder om mee te maken.
Tijdens deze reis werd er al geflirt. Kieke dacht “met die vrouw zou ik heel graag oud en grijs willen worden” en Eef dacht “als dat nou een man was …”. In Namibië sloeg de vonk over. Eef wilde daar afscheid nemen van haar ‘ziek zijn’ van de eerste keer borstkanker en ‘haar nieuwe wereld, het leven na de borstkanker’ tegemoet springen. Daarvoor gooide ze om de kanker achter zich te laten, als symbool, het rode zand over haar schouders boven op Dune 45 bij Sossusvlei en sprong in Swakopmund vanuit een vliegtuig aan een parachute haar nieuwe leven tegemoet. Kieke vond dit zo bijzonder en zorgde voor een fles champagne om daarop te proosten. De rode zon verdween langzaam achter de horizon, terwijl het kampvuur lekker knetterde en duizend sterren tevoorschijn kwamen. Hier begon ons gezamenlijk avontuur de toekomst in.
Eigenlijk is toekomst maar een raar begrip. We zijn zo vaak bezig met iets wat ver weg is, terwijl juist het leven in het nu de enige zekerheid is die je hebt. Alleen in onze verre termijn toekomst om te proberen oud en grijs met elkaar te worden is een kink in de kabel gekomen. Ineens is alles zo onzeker geworden en krijg je ook nog eens heel veel zorgen, regel-dingen en vragenstukken bij. Die je daarnaast ook nog moet gaan filteren op prioriteit. Want wie weet of en hoe goed de behandelingen aanslaan….
Onze vraagstukken
– Hoeveel tijd krijg je nog, voel je je nog oké om leuke dingen te doen?
– Welke leuke dingen kun je nog doen en welke moet je laten?
– Kunnen we nog op een keer wat langer op reis?
– Welke landen zijn een soort van reisbaar en hebben een verantwoord medisch systeem?
– Kun je nog skiën met uitzaaiingen in je ruggenwervels of is het vragen om een dwarslaesie?
– Duiken in de nemo onderwaterwereld is dat nog oké?
– We wilden al een tijdje wat aanpassingen doen in onze woonkamer. Slaat het nu nog ergens op om daarmee door te gaan?
– Is een dutje doen overdag zonde van je tijd?
– Waarschijnlijk ga je de neefjes niet volwassen zien worden en zouden we nog een keertje samen op vakantie gaan?
– Waarschijnlijk gaan (schoon) ouders je overleven?
– Welke huisarts is goed in palliatieve zorg?
– Hoe laat je je partner achter emotioneel, maar ook je wil het zakelijk goed regelen!
– Hoe ziet de begrafenis/crematie eruit?
– Lig je straks kaal in een kist of heb je weer een beetje haar?
– is dit nu het einde van het werkend leven, of gaan we ook daar nog een balans in vinden, afgeschreven worden en nergens meer bij horen is ook maar niks?
Ineens hoort dood heel dichtbij het leven, hebben hoop en reëel zijn dagelijks ruzie met elkaar in je hoofd. De uitdaging ligt erin om ‘gewoon’ door te leven met extra benefits … de kansen pakken waar mogelijk en niet meer uitstellen naar later… Dus we blijven dromen en zullen zeker extra dingen gaan ondernemen, waardoor je soms een fijne afleiding hebt van de harde werkelijkheid.
Ik was erbij 12 jaar geleden … wat een bijzondere reis was het. En in de Okavangodelta hadden Barbara en ik (want Eef trok zo naar Kieke dat ik meer tijd met Barbara doorbracht) wel door dat er iets speede tussen jullie. Zo gaaf toen ik een paar jaar later in een magazine iets las van Eef en dat jullie samen waren. Via de mail van Columbus magazine kwam ik deze pagina, omdat ik je naam herkende, Kieke. En dan lees je dit … en wat moet je dan zeggen tegen mensen die met zulk slecht nieuws moeten dealen … ik wens jullie allebei heel
Veel kracht in deze zware tijd toe. En dat jullie nog wel veel tijd is gegeven, die verdienen jullie.