Update Eef 21 maart 2021

Lopen .. was een uitdaging de afgelopen dagen in het ziekenhuis. Ook een kopje moest met 2 handen vastgehouden worden anders kwam de inhoud niet op de plek waarvoor hij bestemd was. De koorts blijft in fases op vlammen. Gelukkig is er gefikst dat Kiek ook mag kamperen op afdeling H en wordt er zelfs een koppel-bed geregeld zodat we fijn naast elkaar kunnen liggen in plaats van ernaast op stretcher. Vrijdag 26 februari trekt Eef een beetje bij en kunnen we met bloed, zweet en tranen via de achteringang -met een rolstoel als back-up-, het bankje bij de heliplatform halen. Even genieten van de zon en een frisse neus doet altijd goed.

Eef maakt die nacht Kieke na midden in de nacht wakker … Eef geeft aan dat ze denkt een bocht te maken, terwijl ze een stuk beter uit haar ogen kijkt en zich wat beter voelt. Geen idee waar dit vandaan komt en Kiek moet ook wel bekennen dat het ook de bijwerkingen van de morfine kunnen zijn of de Dexamethazone. Achteraf weten we waar de energie vandaan kwam, die ons met heel veel liefde is gestuurd en ingestraald … Wij geloven inmiddels dat er meer is tussen hemel en aarde en dat niet alles te verklaren hoeft te zijn. Als het werkt dan werkt het, en dat is fijn!

De volgende dag regelt Eef ook een privé hometrainer om toch een beetje te blijven bewegen, want anders wordt het niks. Zaterdag hebben we een buitenspeel-date bij het heliplatform met een paar SEH collega’s van de oude garde. Te gek; klapstoeltjes, picknickkleed en lekkers … lachen als de heli komt, dan wordt het gevulde koek frisbeeën. Het is alleen buiten net even te koud, dus wijken we uit naar het Q-gebouw om toch even samen te zijn en positieve energie te verzamelen. Zo 2 computerschermpjes met een haardvuurtje, goed muziekje en picknickkleedje op de grond. Alles is mindset. Zo mooi om te zien zodra het over werk gaat gaan Eefs ogen glimmen, passie spat eraf en lijkt ze er weer even bij de werkende maatschappij te horen. Moe en voldaan terug naar de afdeling. Ruth mag bij uitzondering ’s avonds even de wacht met Kiek afwisselen.

Zondag 28 februari is Eef 24 uur koortsvrij, tijd om weer te ontsnappen naar huis. De dagen zijn zo kostbaar geworden met het slechte vooruitzicht dat ons rest. Net als de laatste antibiotica erin gegoten is en wij de tas aan het pakken zijn staat de Buurt (studentenvrienden uit Maastricht) op de stoep met een verrassingsaanval. Ze hebben een lied en groot spandoek gemaakt dat je ook vanuit de 5de verdieping kan lezen en staan onder ons raam te zwaaien. We zijn overrompeld, wat doet iedereen toch ontzettende lieve en bijzondere dingen om bij ons, die glimlach op het gezicht te toveren. Het infuus afkoppelen loopt even vertraging op in alle commotie. Even schakelen … we gaan niet rustig met z’n tweeën naar huis, maar geven de huissleutel af … “Gaan jullie maar vast en zet de tuinstoelen maar vast buiten … wij komen eraan als het afgehandeld is op de afdeling.” Zo strompel je na 5 dagen heel ziek en slecht in een ziekenhuis, thuis een tuin in. Vol warmte, liefde en een lach. Tijd om te proosten op samen, vriendschap en gewoon ‘dat het nog kan’. De zon schijnt en we maken mooie herinneringen achter in de tuin en nemen geen afscheid aan het einde, maar gewoon tot ziens. We zien wel … wat er nog komt …

Maandag 1 maart starten we weer met ons survival protocol, inmiddels hebben we wel een extra hulpmiddel aan het repertoire toegevoegd: de rolstoel. Voor ‘je weet het maar nooit’. Opgevouwen, achter in de auto nemen we die overal mee naartoe voor als we weer overvallen worden door bibberbenen of andere ellende en ergens onverhoopt in de bosjes stranden.

Waar medicijnen, eten, drinken en bewegen de basis van de dag zijn en de rest er omheen gefikst wordt. De opstartproblemen nemen ook toe met de dag. Om 8:30 staat de wekker, Kiek fikst dan muesli met thee om een bodempje te leggen voor de sloot medicijnen, die er achter aan komen. Dan zetten we knuffel Moos bij ons op bed, kletsen we lekker samen met een bakkie koffie of kijken een Netflix. Daarna rapen we de moed bij elkaar om de trap af te komen en douchen. Ook iets wat de normaalste of simpelste zaak lijkt voor een gezond mens, kost bakken met energie. Het lukt Eef nog wel steeds zelf, maar het krukje zorgt ervoor dat je niet helemaal leeg bent na het douche avontuur en met afdrogen helpt Kiek steeds vaker mee, want vooroverbukken heeft als irritant side-effect dat je hele maaginhoud dan in bad belandt. Dat is zonde als je net zo je best hebt gedaan om het naar binnen te krijgen. Tijd om even bij te komen op de bank met een boekje als het even kan lekker in de tuin met het zonnetje. De lunch is inmiddels in tweeën verdeeld. Eerst een ijskoude fruit smoothie met zaden en pitten en daarna nog een boterham. Twee boterhammen kwamen er als gecentrifugeerde tosti weer uit … dus dat was geen optie meer. Eefs maag was zoek op de scan; de vergrote lever en milt drukken de hele binnenbende in elkaar.

Moos ontpopt zich als Eef chaperonne en wijkt geen moment van Eefs zijde. Bijna of er een onzichtbare draad tussen die twee zit. Elke middag gaan we dapper naar het bos met een vrolijke Moos, die iedere stap tot een feestje maakt. Rond een uurtje of 4 rustig thuis op de bank of aan de tafel om nog dingen die geregeld moeten worden te fiksen, om de lijst met to do’s af te werken. Slapen is zonde van de tijd, dat doet Eef wel als ze dood is … dan heb je genoeg tijd om rustig te liggen.

We weten als geen ander dat we geen dag te verliezen hebben, met de dood die ons op de hielen zit. Dat houdt ook in dat we bezig zijn met alle voorbereidingen betreffende Eefs solo-expeditiereis naar de sterren. Op zeer korte termijn zullen we moeten daten met de mensen, die we nog graag willen zien. We zijn ons ook bewust dat er vast dingen niet gaan lukken, maar beter een poging gewaagd of gepland voor als er vroegtijdig een kink in de kabel komt en je moet dingen houden om naar uit te kunnen kijken. Dus gewoon soms oogkleppen op en de toekomst tegemoet …

Avondeten bestaat inmiddels uit licht verteerbare dingen en kleine porties, want anders is Eef de hele avond aan het herkauwen en ga je met een opgeblazen pijnlijke buik naar bed. Elke avond beklimmen we onze eigen Mount Everest, de trap met 15 treden, die steeds hoger lijkt te worden. Maar ja, de top van de Everest haal je ook niet in één keer dus we lassen pauzes in op de verschillende basiskampen na 5 en 10 treden om even op te laden voor de volgende etappe. Kieke huppelt achter Eef aan als sherpa met kopjes thee, warme kruik, boeken en kotsbakjes.

Voor het slapen gaan nog even de rest van de voorgeschreven apotheek naar binnen gooien en dan is er weer een dag voorbij. We komen steeds dichterbij de afgrond, die we niet meer kunnen ontwijken omdat alle chemo-detours al zijn verbruikt en Eefs lichaam langzaam steeds meer afhaakt hoe graag we ook anders zouden willen.

Maar goed, 3 maart gaan we een laatste keer op pad naar Limburg. We combineren een middag met “De meiden van Thuis” en een laatste bezoek aan het graf van Eefs ouders, beide staan ze op de “to do” lijst van snel af te werken zaken. We hebben online een afspraak gemaakt bij het tuincentrum in het dorp om het graf een beetje op te leuken en voor een lentegevoel in de tuin thuis. Eef plundert de boel en gaat gretig haar boekje heerlijk te buiten met de lente in haar bol ook al weten we niet of we dat gaan halen. Met een auto vol geladen en Moos, die een soort van tarzan speelt en tussen de planten en potten hangt, gaan we naar de begraafplaats. De bestelde grafsteen heeft ook last van Covid-19 en is er nog steeds niet. Helaas, Eef had gehoopt die nog te kunnen zien, maar dat gaat tricky worden en wij hebben geen tijd om de grafsteen af te wachten. Het graf ziet er verwaarloosd uit en brengt een verdrietig gevoel met zich mee, dus handen uit de mouwen en tuinieren maar. Het zonnetje schijnt en Eef vult de oude en nieuwe potten met composities van lentebloeiers, terwijl Moos druk bezig is om de bijen en hommels te happen die op de bloemetjes afkomen. Zo, dat ziet er tenminste een stuk beter en vrolijker uit. We lunchen op de begraafplaats en praten over de dood die ons besluipt, de familie en vrienden die Eef zijn voor gegaan en de hopelijke hereniging ergens tussen de sterren.

In de middag hebben we een date met de meiden bij Rian. Iedereen heeft haar werkrooster omgegooid, kinderen uitbesteed en vrij gemaakt om gezellig samen te kunnen zijn en lange bijzondere vriendschap samen te omarmen in de tuin om het toch een beetje coronaproef te houden, al hebben wij coronaregels inmiddels overboord gegooid, die dag meer of minder gaat het verschil ook niet zijn en we gaan het einde van de coronacrisis niet meer samen meemaken. Eus had nog een klein flesje bubbels staan om te proosten. Een fijne gezellige middag met heel veel mooie herinneringen, die teruggaan tot 1ste klas van de middelbare school. Ook hier dus geen afscheid, maar gewoon “doei” en “tot de volgende keer”.

Donderdag 4 maart is een gekke dag. Franca, de begrafenisonderneemster van Coda uitvaarten komt langs en dan worden dingen waar je hoopt nog even van weg te blijven toch steeds concreter. Overlijdenskaart, afscheidsdienst, coronaregels, begraafplaats, ceremonie, hoe en wat moeten we regelen, wat willen we wel en wat willen echt niet. Lijkwagen en kist waren al doorgestreept … daar hebben we geen fijn gevoel bij … onze Dreamcatcher kan ook dienst doen als transportmiddel en bamboe draagbaar met boomschors inwikkeldoek komt beter bij ons in de buurt. De natuurbegraafplaats “de Utrecht” bij Esbeek past goed bij ons, maar we moeten nog wel een mooi plekje uitzoeken. Verder hebben we last van de corona en de daarbij behorende beperkingen, die wij voor een fatsoenlijk afscheid mensonterend vinden. Eef is bijna zover dat ze geen afscheid wil als er maar 50 man bij kunnen zijn, dat wordt dus nog even omdenken en nieuwe mogelijkheden zoeken. ‘s Avonds zijn we er allebei helemaal af. Snot en tranen zitten tot achter onze oren, beiden eenzaam in ons eigen Zijn en totaal over onze toeren. Wat een onwijze kutzooi is dit en we kunnen ff de dag van morgen niet meer overzien. Eef wil nog zo graag leven en Kiek niet achterlaten. Kiek wil Eef niet kwijt en wil zo graag samen verder.

Hoeveel dagen zijn we nog samen, hoeveel dagen voel je je met medicijnen nog redelijk en ben je in staat om nog dingen te doen. Hoe vaak mogen we nog naast elkaar wakker worden en in elkaars armen in slaap vallen. Hoe vaak lopen we nog hand in hand door het bos. Hoe vaak zeg je nog ik houd van jou, hoeveel kusjes en knuffeltje mag je nog geven en ga je krijgen. Inmiddels hebben we alles al gezegd tegen elkaar, maar zijn we nog lang niet uitgepraat. Ons hart is te groot, maar de wereld is te klein … en zo zitten we minuten lang met eindeloze tranenwatervallen, die over ons gezicht stromen terwijl we elkaar stevig vasthouden en beseffen hoe mooi we het samen hebben. Dat er zoveel liefde bestaat. Dat we eigenlijk de allergelukkigste op aarde moeten zijn dat ons dit überhaupt is overkomen, dat we elkaar nooit zijn kwijt geraakt onderweg en er altijd ruimte was voor elkaars onmacht als we even verdwaalden tijdens al het lelijks wat er de afgelopen jaren op ons pad is gekomen.

Vrijdag 5 maart, een nieuwe dag en vandaag zijn we 13 jaar samen. Een dag zonder huils, en geen ruimte voor de dood, want we gaan er een fijne dag van maken samen. We beginnen met Moos en koffie op bed en proosten op 13 jaar samen. Niet gedacht, wel gehoopt en ook gekregen. Het is prachtig weer voor een fijne wandeling in het bos, daarna met dikke truien proosten met een bubbeltje in de tuin, terwijl we heerlijk in het zonnetje kletsen over mooie momenten, die we samen hebben beleefd en dingen waar we trots op zijn. Eefs vakgroep van de Seh, heeft voor ons een heerlijk etentje geregeld van Monarch. Een prachtig uitziend 4 gangen thuis menu en de ouders van Mojo hebben er een lekker flesje bubbels bij gefikst. Gelukkig zijn het allemaal kleine porties en we spreiden het uit over de hele avond, tussen de gangen kijken we de oude fotoboeken van de reizen terug en dansen samen in de kamer op onze favoriete dansmuziekjes. Een dag niet gedanst is een dag niet geleefd en zo kan eten het ook een beetje beter zakken.

Zaterdag komt Jorn zijn verjaardag gezellig vieren aan het einde van de middag. Hij wordt alweer 12, wat een mooie grote jongens zijn het aan het worden en soms ook nog weer lekker klein, vooral als dat hen beter uitkomt. Het is ook confronterend, want we weten beiden dat dit de laatste verjaardag van een neefje is, die Eef gaat meemaken. Dus alles uit de kast, versierde stoel, heel veel kaarsjes en ballonnen. Jorn wil graag Sushi. Nou dan krijg je Sushi, en een cursus met mikado-en met stokjes. Net voordat ze moeten vertrekken in verband met de avondklok komt de vraag: Hoe lang heb je dan nog …? Een ijzige stilte … Bij Eef schieten de tranen in haar ogen … en Kiek zinkt de moed in de schoenen … We weten niet hoeveel tijd we nog krijgen … maar de kans dat Eef Kieks verjaardag gaat halen is niet zo groot … Droevige kinderogen staren je leeg aan … Tijn verstilt …maar dat is nog geen maand stamelt Jorn … dat klopt … Gelukkig is Jorn ook een master in omdenken, nou dan komen we gewoon vaak langs om spelletjes te spelen of samen te eten. Het afscheid voelt raar … met de wetenschap dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat Eef de jongens live ziet … en dan knakt je hart … en valt in het honderdduizend stukjes.

De volgende dag komt alweer om de hoek en we hebben geen tijd te verliezen, want er is nog een to-do en to-see lijst af te werken. Deze keer staat Bliksum op het programma. We maken er gezellige middag van met de meiden van het studenten roeiteam in Vught met taart en een borrel bij Heidi. We zeggen dag met een knuffel en de corona kan de tering krijgen, die heeft Eefs hele laatste levensjaar lastig gedaan.

Dinsdag 9 maart bevestigde de slechte bloedwaardes onze vermoedens. Eefs hoofd wil nog wel, maar Eefs lichaam moet alle zeilen bij zetten om nog een beetje te functioneren. We proberen er maar niet te lang bij stil te staan, want dan ga je hyperventileren en dan breekt er paniek uit, dat kunnen we er niet bij hebben ….
Zo zonde van de energie.

Inmiddels hebben we de grote vriendengroepen van vroeger van de to-see lijst afgewerkt en is het tijd voor onze losse vrienden en facetimen we met vrienden in het buitenland. We maken er gezellige eetavonden van. Met Stel en Bianc halen we Vietnamees om toch een beetje in de reissfeer te blijven. Fem en Aart brengen een hele Indonesische rijsttafel mee inclusief magnetron, want die hebben we nog steeds niet. Nu dus wel, om makkelijk maaltijden op te warmen. Naar Rien en Heleen, ondanks dat Eef een vrij slechte dag heeft. Het is super gezellig en Eef leeft weer een beetje op. We hebben bijzondere gesprekken met de pubermeiden zelfs over leven na de dood, terwijl we pizza’s bakken. Fijne Facetime momenten met Jolanda in Curaçao en digitaal proosten met Clau en Edje in Spanje.

Ook op onze to-do staat nog video opnames maken. Eef heeft haar eigen afscheidspraatje geschreven en wil graag zelf praten op haar eigen afscheid dus daar is ook nog een hoop werk aan de winkel om alle audio opnames dit weekend voor elkaar te krijgen en ook nog een aantal opnames te maken voor de documentaire over Eef nu het nog kan, want ook praten kost steeds meer energie.

We hebben nog een aantal dingen, die we samen willen regelen. Eef maakt een mapje “Nadat ik dood ben” op de computer met alle belangrijke zaken, die je dan nodig hebt of moet fixen. Steeds duidelijk wordt dat er ook een aantal dingen niet meer gaan lukken, dus we shufflen de to-do en maken een prioriteiten lijstje met de belangrijkste dingen bovenaan.

Maandag 15 maart bloedcontrole brengt helaas geen onverwachte positieve verrassingen. Dinsdag 16 komt de huisarts even polshoogte nemen. Gesprekken over het naderende einde, de opties van thuis overlijden, wat zijn de mogelijkheden als het leven klaar is en de dood je hand pakt en meeneemt de eeuwigheid in. Heftig, maar ook fijn dat wat we willen uitgesproken is en iedereen daarvan op de hoogte en dus hopelijk geen paniekvoetbal aan het einde.

Dan is het even feest, woensdag 17 maart. We houden een pyjama-party met de meiden van Borreltijd. Lekker eten, borrelen als vanouds en geen wekkers die gaan om op tijd naar huis te racen voor de avondklok, maar ‘m gewoon een keertje lekker raken. Goede gesprekken tot na middernacht bij het haardvuur met onze fijne om-de-hoek vriendinnetjes. Gewoon even oogkleppen op en genieten van elkaar gezelschap zonder zorgen voor morgen.

Be around the light bringers the magic makers, the world shifters, the game shakers.
They challenge you, break you open, uplift en expand you.
They don’t let you play small with your life.
These heartbeats are your people.
These people are your tribe.

“Family” isn’t defined only by last names or by blood; it’s defined by commitment and by love. It means showing up when they need it the most. It means having each others backs. It means choosing to love each other even on those days when you struggle the most. It means never giving up on each other!

Lieve fantastische vrienden wat hebben jullie ons leven rijker gemaakt! Deze is voor jullie: The Chainsmokers with Kygo – Family

Eef is steeds sneller kort van adem en na een kleine inspanning erg moe. Wandelen gaat helaas ook steeds moeizamer, maar we duiken nog steeds iedere dag het bos in voor een ommetje, een frisse neus en gewoon fijn samenzijn. De grootte van het rondje passen we aan of we zitten wat langer op een bankje en kijken naar de vogels, die druk in de weer zijn om een mooi nestje te klussen, want de lente is in aantocht. Ondanks alle zorgen is het samen-thuis-zijn fijn. Het hele weekend genieten we warm aangekleed samen op de lounge bank in de tuin van alle plantjes en bloempjes die bloeien, warme lentezon op onze wangen en hebben we ook de zo geliefde lente gehaald.