Update Eef 25 februari 2021

We dansen nog steeds met de dood. Zolang je hem leidt bepaal je het ritme. Het ritme dat leven heet en blijven we hem een stapje voor. Steeds probeert de dood ons uit balans te halen en onze danspassen te bepalen. Wat als de muziek verandert van een bij te houden wals naar een quickstep, dan wordt het steeds moeilijker om in de maat te blijven. We moeten vaker bij stappen en kunnen we het uit de pas raken lastiger herstellen. Ook al kunnen we dansen als de beste en houden we elkaar stevig vast, steeds vaker neem hij het onverwachts over.

Eef heeft meer klachtjes en pijntjes steken de kop op, waardoor je beweging radius beperkter wordt. We hebben wat schrik van morfine, want dat voelt als het begin van het einde. Toch weet de oncoloog ons te overtuigen, om ons te laten stoeien met morfine. Beter on the move met morfine en jezelf genoeg pimpen om gewoon op pad te kunnen gaan, want ls je stil gaat staan lever je heel snel in en ga je dingen waar je juist positieve energie van krijgt laten en dan is er weinig meer om voor te vechten. Nou, die zit … check. Helaas niet blowen in de boomhut, maar de morfine modus … beetje meer … beetje minder … pilletje hier … pilletje daar… beetje wowsie … dan maar huppelend door het bos en opzoek naar regenboogkabouters.

Gelukkig kan de chemo doorgang vinden. Al was het een dubbele marathon op de dagbehandeling. Vroeg in de ochtend worden we eerst afgebeld. Er was wat mis gegaan bij de chemo aflevering van de apotheek. Even later worden we toch weer gebeld dat we wel nu kunnen komen. We beginnen dan eerst met een dubbele bloedtransfusie. Het is niet helemaal duidelijk of we nu het record hebben gevestigd. We mochten ‘s avonds het licht uitdoen. De 12 uur was een close call.

Zaterdag 6 februari komt Ruth gezellig lunchen, terwijl het hele land langzaam in rep en roer raak door code rood, die ieder weerkaart kleurt. We houden de weersontwikkelingen goed in de gaten. Ruth moet wel veilig naar huis kunnen komen en geen pirouette draaiende schoonrijder worden op de A50, die in een spiegelgladde ijsbaan gaat veranderen.

In de nacht van 6 op 7 februari sluipt de Siberische beer ons kikkerlandje in met zijn hele gevolg. Grote sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht alsof vrouw Holle met veel geweld de bedden opschud, sneeuwstorm die in de rondte dwaalt door de verlaten straten, ijzige wind snijdt, terwijl de vrieskou je vingers gevoelloos maakt. Overal waar hij komt wordt de witte loper over het landschap gedrapeerd. Ondanks de kou verwarmt hij ons met een wild kloppend winter hart. Ook onze eigen zorgen en angsten worden even ondergesneeuwd en mogen we toch ook nog op wintersport in eigen land.

Als we de volgende ochtend de gordijnen openen, zijn we weer even kind en staren opgewonden met open mond ons witte wonderland buurtje in. Ook hier is de Siberische beer door de straten geslopen en heeft het verandert in de filmset van Frozen. Op de hoeken van de straten poppen Olav sneeuwpopjes op. Al moeten we Sven het rendier er even zelf bij verzinnen. Jong en oud ontvangt de winter met open armen, rode wangen, wit geblazen winterwolkjes en duwt de Corona even naar de achtergrond. Al komen we hier en daar wel een sneeuwmannetje met mondkapje tegen.

Zondag duiken we de zolder op. Alle wintersports- en winterreispullen worden naar beneden gehaald. Zoveel mooie herinneringen komen naar boven bij bepaalde spullen. Zoals de poollaarsen, die we ooit gekocht hebben voor onze huwelijksreis in 2013 naar Spitsbergen. Met een zeilboot gingen we een rondje Spitsbergen varen en opzoek naar de ijsberen, walrussen en beluga’s. Het was echt super romantisch, wij in bunkbeds boven elkaar in de kleine hut, terwijl we storm windkracht 9 hadden en vast kwamen te zitten in het drijfijs. De beste honeymoon ever, voor ons dan hè.



Dik ingepakt in wintersportspullen en met wat extra morfine op zak maken we een prachtige winterwandeling door eigen stad naar de Piushaven en terug. Mojo is helemaal door het dolle en duikt elke sneeuwbank in en verandert in een soort van kleine yeti als ie helemaal onder de sneeuw zit. Maandag 8 februari trekken we de stoute poollaarzen weer aan en springen in auto. We hebben winterbanden en ook wel wat ervaring met rijden in de sneeuw en hoe leuk zou het nu in de Loonse en Drunense Duinen zijn? Blij dat ik glij de stad uit en slippen we de Nederlandse winter wildernis tegemoet. Er zijn bijna geen mensen op de weg en ook bij de duinen is het bizar rustig. Een magisch maagdelijk wit tapijt ligt voor ons … en dan sprint en rent Moos er allemaal tracks in. Het is een behoorlijk pak en zo nu en dan verdwijnt Moos kopje onder.

Het sneeuwt nog steeds. In het bos is het heerlijk, terug door de duinen raast de wind over de vlakte, de sneeuw die horizontaal gaat schrijnt op onze wangen. Het landschap krijgt nieuwe vorm, en de sneeuwduinen worden herschikt. Soms lopen we ineens op het zand en soms zakken we tot onze knieën weg in de sneeuwhopen. Na afloop warmen we onszelf aan een lekker apfelstrudel en choco met slagroom.




Dinsdag 9 februari lijkt de Siberische beer langzaam weer in winterslaap te gaan, terwijl hij zijn witte wonderlandschap voor ons achterlaat. We hijsen ons weer in ons wintersport gewaad en vandaag gaan we op pad naar de Flaes, een bosven bij Esbeek. Alvast even kijken of het al aan het dichtvriezen is .. want Kieks schaatsen liggen al bij de schaatsen slijper. Wat een feest weer, strak blauwe lucht en een heerlijke zonnetje. De mooie natuur verpakt in een dikke laag sneeuw … we gaan op expeditie en volgen een klein paadje door de sneeuw dat Moos heeft uitgekozen.

We dwalen steeds verder door de sneeuw en dan ben je ineens verdwaald. Nou een soort van … met de zonnestralen tussen de bomen als kompas en het Flaes al referentiepunt dolen we ons een omweg terug naar de auto, na 8 km ploeteren door de sneeuw. Wauw, wat een pittige maar memorabele wandeling. Eéntje die in het rijtje van de Tongoriro Crossing in Nieuw-Zeeland en Tufi paradijsvogels wandeling in Papua Nieuw Guinea thuis hoort.



De bloedwaardes houden niet over deze week en de chemo kan niet plaatsvinden. Dus dan gaan we het er maar van nemen en genieten van het winterweer. De oncoloog en de dagbehandeling denken fijn mee en zo kunnen we op vrijdagochtend bloedprikken en het einde van de middag een trombocyten-transfusie ophalen, terwijl we ‘s middags lekker kunnen buitenspelen. En los … klapstoel mee, rugzak gevuld met thermoskan thee, boekje en schaatsen. Met 22 trombo’s het ijs op is niet zo handig, dus Eef parkeert zichzelf bij de Flaes op een mooi beschut plekje uit de wind in het riet, bekkie in de zon, boekie op schoot, kopje thee in de hand en uitzicht op je ADHD schatje met schaatsen. Kieke raushed ff een paar rondjes over het ijs. Dan gooien we de spullen in de auto en gaan we nog even het bos in voor een wandeling voor we ons weer rozig melden op de dagbehandeling.

Kiek woonde aan de gracht, toen ze klein was. De schaatsen werden thuis op de mat ondergebonden en zo kluunde ze door de tuin zo het ijs op. Eraf was altijd drama, ze was nooit uitgeschaatst. Soms was ze terug naar huis te lokken met warme chocomel en speculaas. Schaatsen is zo’n fijne jeugdherinnering. Zaterdag 13 februari rijden we naar Almere. Het is de eerste keer dat de neefjes van Fije (7) en Jits (5) op natuurijs kunnen schaatsen. Nou, die primeur willen we meemaken. Mooi omdat vanuit de ogen van een kind opnieuw te mogen beleven. Een generatie verder.

We gaan schaatsen bij de Oostvaardersplassen en daar is het ijs tot grote vreugde een zwarte spiegel. Poink poink poink …. Eef zit op de aanlegsteiger en slaat alle schaatsmoves gade. Fije heeft de smaak gelijk te pakken en na een uurtje lukt pootje over ook al, terwijl het zweet onder zijn muts vandaan gutst. Jits krabbelt vrolijk rond de steiger en probeert het grootste ijsje allertijden te proeven zonder dat zijn tong blijft plakken. Na de lunch houden Jits en Eef het voor gezien en gaan thuis aan de slag met een kasteel en draak kleur-knutsel project. Fije gaat zijn eerst tochtje schaatsen met Kieke, Olle en Denise. Wat een ontzettend tof om dit samen te mogen doen. Dapper krast hij achter ons aan met hier en daar wat ijsschuivers naarmate hij moeier wordt. When history repeats.



Het is een korte nacht van zaterdag op zondag. Zondag rijdt Kieke om 4:00 de donkere nacht in, terwijl er geen kip op de weg is, met werkgeversverklaring van Jimmy op zak, om te dronen in Hindeloopen. Om het Nederlands cultureel erfgoed: schaatsen te gaan vastleggen. Het IJsselmeer is een ijzige spiegel en we dronen er op los. Vingers die bevriezen terwijl de opkomende zon alles prachtig roze kleurt bij -13°C. We volgen de vroege vogel schaatsers over het IJsselmeer naar Workum strand vanuit de lucht. De hele dag zijn we in de weer op het ijs, tussen het riet, op sloten en onder de bruggetjes om het Nederlandse winter tafereel vast te leggen. Met een kleine erwtensoep break in between.

Einde van de dag de lange rit van noord naar zuid. Terug in Tilburg is het feest, want inmiddels zijn Tijn en Jorn afgegooid voor een mini logeer partijtje. Zo tof om de jongens om ons heen te hebben, want het brengt zoveel vreugde en fijne afleiding. We spelen ons suf aan verschillende bord spelletjes. Daarnaast introduceren we ze met de Netflix serie Lupin, de kids gaan helemaal op in het verhaal van de meesterdief Omar Sy. Ook maandag gaat de spelletjes marathon de hele dag door. We hebben interessante gesprekken over beroepen en profiel keuzes, het winterweer, vrienden, verkering en gamen. Wat worden ze grote mooie zelfstandige jongens met een vastbesloten mening, maar ook soms heerlijk klein als ze op de bank lekker tegen je aan kruipen. Aan het einde van de dag geven we ze een slinger terug naar huis.



Dinsdag wacht er een verrassing, meerdere mensen van Kieks kantoor voelen zich niet oké en 1 test positief op Corona. Panic in de house … ‘s avonds test nog iemand waar Kiek zondag fijn mee heeft samengewerkt ook positief. Weliswaar zijn we vooral buiten geweest maar voor lunch zijn we ons ff binnen op gaan warmen. Na een telefonisch consult met de GGD en de uitleg van onze situatie, maken we een besluit. Oh oh …. Corona crisis. Kiek gaat nu ze nog geen klachten heeft in camper quarantaine en doet 2x een Corona test. Dinsdag is de eerste negatief, maar ja garantie tot de deur. Over 5 dagen opnieuw testen voor de definitieve uitslag.

Marion en Sander waar de camper staat zijn heel relaxt, beide werken ze in de zorg en de Corona had het najaar al toegeslagen daar. Dus is het geen probleem om in de camper de kamperen en na de eerste negatieve test leeft Kiek gewoon mee daar in huis of in de tuin. Heel fijn, want hopelijk kunnen we Eef zo uit de wind houden qua Corona, mocht Kiek toch klachten krijgen. Alleen thuis blijkt voor Eef toch pittiger dan verwacht. Nu er 2 handjes minder zijn. Voor het eerst sinds een jaar komt Eef weer in een supermarkt … rijdt in haar eentje op en neer naar het ziekenhuis en komt ze koffie op afstand drinken bij Kieke en de camping Schapenduinen. Ook deze week wordt de chemo uitgesteld, want de bloedwaarden willen maar niet bijtrekken. Eef heeft veel last van lymfearmen door de bizarre weersverandering. 30 Graden verschil is vragen om problemen. Daarnaast krijgt Eef ook steeds meer last van botpijnen en spierpijnen in haar armen en benen. Dus dat was extra bikkelen. Eef vond het fijn om even alleen te zijn en hier hebben we bewust voor gekozen.
Het was zwaar voor haar, maar zeker ook goed zo. Het is een graadmeter waar je op dit moment staat, qua lichamelijk gesteldheid, waar ook heftige conclusies uitgetrokken konden worden, helaas. Dat de beperkingen steeds groter worden en je levert steeds meer van jezelf in.

Inmiddels zijn er meerdere mensen van Kieks kantoor positief. Dus de hele week was best spannend. Vrijdag nog een keer testen en pas als je dan ook negatief bent weer terug naar huis, want dat is het Corona beleid. Pas vrijdag einde van de dag komt het verlossende bericht dat Kiek nog steeds negatief is. Wat altijd al super fijn zou zijn, maar nu ook betekent dat ze weer terug naar Eef kan. Zo fijn om weer samen te zijn.

Zaterdag 20 februari lijkt de lente te beginnen. We halen lekker de loungebank naar buiten om ff in het zonnetje te chillen na deze bizarre week. Helaas, heeft Eef veel last van lymfeklachten en botpijnen, die steeds erger lijken te worden en we de pijn niet goed onder controle krijgen met morfine. Toch wandelen we iedere dag in het bos om in beweging te blijven.

Dinsdagmiddag 22 februari krijgt Eef ineens heftige koorts. We bellen met het ziekenhuis … en mogen ons gelijk melden. Inmiddels hebben … hoe gehospitaliseerd kan je zijn … een logeerpartijtje tasje zo ingepakt. We weten inmiddels wat we nodig hebben voor een aantal dagen bubbelen met z’n tweeën op een kamertje in het ziekenhuis. Eef wordt opgenomen en aan de antibiotica geslingerd, want in eerste instantie denk je dat de stent ergens is gaan ontsteken … Mmm, met de dag lijkt de pijn in armen en benen toe te nemen en voelt ze zich slechter. De morfine wordt geplust om je toch zo comfortabel te laten voelen. Door de kanker veroorzaakte pijn en koorts zijn de ultieme combi om een lichaam uit te putten. Uitkomst van de scan sluit aan bij de ellende en laat een forse verslechtering zien.

Deze keer: Cover me in sunshine – P!nk, Willow Sage Hart

10 Comments on “Update Eef 25 februari 2021

  1. Wat een verhaal weer. Knap wat jullie allemaal ondernemen, ondanks alles.
    De laatste zin komt wel binnen!
    Heel veel sterkte samen en kusjes van mij.

    Yvonne de Winter

  2. Wat een mooi ontroerend verhaal, zo mooi geschreven.
    We denken aan jullie.
    Heel veel sterkte en veel liefs uit Hellevoetsluis,
    Barend en Rieja Mes

    • Wat een verhaal weer, mooi om te lezen dat jullie hebben genoten van het winterweer.
      Heel veel sterkte😘

      Groetjes Natasja

  3. Het is weer een verhaal wat binnen komt. Woorden van geluk van samenzijn en genieten van natuur en liefde. Aan de andere kant woorden van de strijd die jullie samen leveren. Mijn hart blijft bij jullie, en als ik maar iets zou kunnen doen hoor ik het graag. Alle liefs voor jullie vanuit ons 4 in het noorden. XX

  4. Lieve Eef en Kieke, hoop dat jullie in het ziekenhuis met extra danspasjes weer in de maat zijn gaan dansen. Met ontroering weer bijgelezen over jullie geluksmomentjes maar ook over de toenemende impact en de pijn… Denk aan jullie!

  5. Lieve meiden,
    Jullie zo prachtig verwoorde levensverhaal ontroert en inspireert. Hoe vreugde en verdriet in elkaar besloten liggen en niet zonder elkaar kunnen bestaan. Dank voor het delen van jullie kwetsbaarheid. Wij steken een kaarsje voor jullie op. Veel liefde en licht op het pad dat jullie bewandelen. Claud en Tries

  6. Lieverds, wetende dat het voor jullie alletwee een pijnlijke en verdrietige tijd gaat worden, hou elkaar vaak vast met alle liefde die jullie voor elkaar voelen en ook altijd met iedereen delen. Veel liefs Henny-Jeanne

  7. Lieve Kieke en Eef. Wat waren de witte dagen in Nederland prachtig he? En fijn dat jullie daar toch van hebben kunnen genieten, samen met de trouwe viervoeter. Ik denk veel aan jullie. Een hele dikke knuffel van mij. Liefs, Marjolijn

  8. Laten we dansen, mijn liefste…. 💖

Laat een antwoord achter aan Claudine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *