Update Eef 14 september 2020

Eef heeft wat minder goede weken. Langzaam krijgt ze wat meer klachtjes in buik en rug, die soms oppoppen en soms weer even wegtrekken. Eef is wat meer moe en dan helpen de zorgen, die rond gaan dwalen in de nacht, wat de nachten onrustig maakt, ook niet mee. Je staat al moe op en eigenlijk wil je alweer een dutje doen als de ochtendkoffie op is. Zo zonde van de tijd, die zo kostbaar is geworden omdat ie steeds verder aftelt.

Sander (broertje Eef) lijkt zijn beenmergtransplantatie vrij goed te doorstaan zonder veel complicaties tot nu toe ondanks de chemo en alle medicijnen tegen de afstoting. Ineens lijkt het erop dat hij zelf vervroegd naar huis mag. Dat levert nog even een hoop werkdruk op in het ouderlijk huis. Eef regelt een tweede container, de kringloop en een schilder. De meiden uit Limburg, Hans en Pepi en Jos en Marie-José (ooms en tantes) helpen fijn een handje mee om het bewoonbaar te maken, zodat Sander meteen vanuit het ziekenhuis kan ‘verhuizen’ naar zijn ouderlijk huis.

Het weekend hebben we veel afspraken met vrienden, nog steeds buiten en op afstand, maar oh zo fijn om iedereen weer eens even in de ogen te kijken. Vrijdag 21 augustus heeft Kiek het jaarlijks etentje bij Footprint Travel. Bizar hoe de reisbranche volledig op zijn gat ligt. Zaterdag BBQ-en we gezellig bij ons in de tuin met Fem, Aart, Stel en Bianc, die we al veel te lang niet meer gezien hebben. Zondag gaan we bij Drunen wandelen met Heleen, Rien en Maud. Moos en Fien (de honden) gaan lekker los in het bos en wij ook.

Dinsdag 25 augustus is het dan zover. We mogen de gewrapte Dreamcatcher komen ophalen bij Robert van Ropasign. Hij is nog mooier dan bedacht. We zijn helemaal in onze nopjes, wat een stoere bak.




De 29ste rijden naar De Lutte. Henk en Marianne (Kieks reisouders) hebben ons uitgenodigd voor een overlander weekend. Zo’n 60 stoere overlanders jeeps, trucks en busjes staan gezellig hutje mutje door elkaar op het camperveld midden in het bos. Super leuk om bij elkaar te kijken, wat mensen hebben geklust, vermaakt of veranderd. Sommige overlanders staan vast aan de andere kant van de wereld door de corona, maar ook een aantal hebben hun reis afgebroken en hun auto terug naar Nederland gehaald … want ja dat zo’n gave bak goed beheerd wordt in een corrupt land is geen garantie. Kom je terug is de motor kwijt of hebben je banden een nieuwe bestemming gevonden. Ook wij hebben veel bekijks en de meeste kunnen haast niet geloven dat de Dreamcatcher gepimpt en al 21 jaar oud is. We krijgen ook nog een aantal goede tips voor wat handige aanpassingen en een mini cursus “hoe krik ik de auto”. Nog een hele kunst om de auto niet op je hoofd te krijgen als je hem van de krik afhaalt.

Wat wel confronterend is, de meest gestelde vraag: “waar willen jullie naartoe rijden”. Het antwoord naar Katmai NP in Alaska voor de grizzlyberen, die zalm vissen in de waterval. Het liefst via Noorwegen, IJsland en Canada. Dit was oorspronkelijk onze droom voor een camper. Redelijkerwijs gaat die niet vervuld worden in de originele staat, maar….. We blijven dromen en komen gaan we er zeker, alleen in wat voor vorm. Al wordt het in een urn op de bijrijdersstoel, deze reis gaan we samen maken.

Vandaar toepasselijk deze keer: George Ezra – Shotgun *) Riding shotgun was de bijrijder met geweer op de postkoets
in het wilde westen. Nu wordt de passagier naast de chauffeur hiermee bedoeld.

Zondag gaan de meeste weer op pad en blijven wij gezellig met Henk en Marianne nog een nachtje plakken. We wandelen in de mooie omgeving, hebben heel veel bij te kletsen en halen mooie reisherinneringen op. Ooit sliepen we met z’n viertjes in hun Toyota landcruiser tijdens de wereldreis. Ze zijn 1000 km omgereden om samen met ons het orka spektakel op Valdes bij te wonen. Er werden toen 27 zeeleeuw puppy’s van het strand geroofd door de orka bende. Voor de liefhebber … hier de travelsoap ” Orka’s a la playa… Ohohohoho



Maandag vertrekken Henk en Marianne en blijken Jaimy en Inge ook vlakbij op campertour te zijn. Zij slippen hem aan het einde van de middag bij ons de camping op om er samen een gezellig avond van te maken.

Donderdag 3 september weer een dikke vette telleurstelling. De scan is slecht en de uitzaaiingen in de lever zijn flink toegenomen. Deze chemo in de vorm van tabletten waar we onze hoop toch wel op gevestigd hadden, gaat ons geen extra tijd en ook geen ruimte bieden qua bewegingsvrijheid om wat langer te reizen of om een paar weken met de camper op pad te gaan. We gaan weer volledig op zwart. Of misschien is sneeuw op de televisie beter om uit te leggen wat er dan met ons gebeurd. Angst, boosheid en teleurstelling maken zoveel ruis binnen je eigen inner-cirkel, dat wat er ook gezegd wordt niet meer aankomt en we volledig op slot gaan voor de input van de buitenwereld. Ontzet gaan we naar huis … hoe is het mogelijk dat we geen geluk mogen hebben qua behandeling of life-events. We zijn zo toe aan even rustig vaarwater. Thuis komen de muren op ons af, en dan kan je ze maar beter een mooi kleurtje geven, toch. Dus het trapgat wordt geschilderd uit pure frustratie.

En nu dan … Kerst lijkt ineens heel ver weg en misschien hebben we onze laatste kerst samen al gehad of … toch niet? Lelijke gedachten blijven maar spoken in ons hoofd. Het niet kunnen stilzetten van onze zorgen en gedachten. Voor ons is bezig blijven en doen toch de beste remedie om niet ter plekken ontzettend depressief te raken.

Vrijdag gaan we klooien en klussen bij de camper. De waterdop zijn we ergens onderweg verloren, dus er valt weer wat te fixen. We halen een nieuwe wateraansluiting en dop, alleen na 21 jaar camper en de standaardafwijking van de aansluiting matcht de maat niet meer. Gelukkig weet Sander (man Marion) raad. De aansluiting bevestigen we op de boor, die lekker ronddraait terwijl we de schuurmachine zijn werk laten doen. Et voilà, we werken vakkundig de omtrek en de diameter bij tot ie wel past.

Zaterdag 5 september is een rare en bijzondere dag. We weten dondersgoed dat we nooit een 12,5 huwelijksfeestje gaan halen en geven, maar 12,5 jaar samen is vandaag wel gelukt. We gaan lekker wandelen in het bos met Moos en we lunchen bij onze trouwlocatie “In den Bockenrijder”. We halen hout om een kleine aanlegsteiger te timmeren voor op het graf van Kieks pap, die morgen (6 september) alweer 17 jaar geleden overleed tijdens het Nederlands kampioenschap zeilen op het IJsselmeer. Inmiddels is Kieks mam ook niet meer de jongste en is het bijhouden van een graf zo laag bij de grond een steeds grotere uitdaging geworden. Door er een aanlegsteiger overheen te leggen heb je een onderhoudsarm graf in plaats van een wilde woeker rotstuin waar niks mee te bezeilen valt. In onze tuin zetten we de aanlegsteiger vast in elkaar zodat we die morgen zo mee kunnen nemen. Dan is het borreltijd en proosten we met een lekkere fles bubbels op ons en de liefde. En tegen beter weten in, toch nog voor opnieuw 12,5 jaar. Een mooie compliment dat we kregen over onze relatie: ‘jullie zijn de lesbische Romeo en Julia’. Jammer dat Shakespeare niet meer leeft anders mocht hij er wel een modern stuk overschrijven, het is nogal een verhaal … Julia en Juliette …



Dan gaat de bel. Geheel onverwachts staan Stella en Ruth op de stoep. Met een muziekje, vaasje met bloemen, een kandelaar met kaarsen, wijn, tafelkleed en een geschreven boodschap of zij dit moment met ons mogen vieren en het kader van mooie momenten moet je maken. Ze hebben heerlijk 3 gangen afhaal diner geregeld bij de Italiaan. Wat een verrassing! Thuis tafelen we gezellig, maar ook praten we over zorgen, angsten, het leven achter laten, pijn leiden en dood gaan. Natuurlijk is het niet allemaal zware kost en halen we ook een hoop oude koeien uit de sloot, zoals foute stapavonden, weekendjes weg, studie, stages en vakanties. Eigenlijk het leven in een notendop. Wat een mooie fijne avond samen. Liefies, jullie zijn fantastisch!



Zondag rijden we naar Almere, waar Kieks pap aan bij de haven begraven ligt. Olle, Denise, de neefjes en mam komen ook. Samen halen we het oude graf leeg, hogen het wat op, want alles verzakt in de polder met het opgespoten zand. We zetten de aanlegsteiger erop, de jongens leggen de stenen er mooi omheen met wat lavendel plantjes zodat het net water lijkt. Kiek heeft ooit een kunstwerk in elkaar gelast van een oude tractorveer, een deel van een ploeg, een achteruitkijkspiegeltje van de sloop en hout gesneden naambordje uit Afrika, dat een golf met daarop de punt en zeil van een zeilboot moet uitbeelden. Die kan nu mooi aan de steiger liggen.


Zo dat kan ook weer van de “To do lijst” af. Misschien gek of confronterend dat we nu met een graf bezig zijn, terwijl we ook met Eefs afscheid aan het vormgeven zijn. Aan de andere kant ook mooi: zolang je niet vergeten wordt leef je voort in de harten van de mensen, die van je houden. Zeventien jaar later proberen we nog steeds op zijn sterfdag samen te zijn. Tip: als je ooit met kinderen de dood bespreekbaar wilt maken op een hele fijne manier: de film Coco is een aanrader.

We eten een hapje bij Olle en Denise met z’n allen. Fije (7) komt ineens raak uit de hoek en zegt tegen Eef: “Ik hoop dat je heel lang ziek blijft”. Euh oké, hoezo dan? Nou, ik weet dat je niet meer beter kan worden, maar dan ga je nog lang niet dood en kan je ook gewoon 88 worden en ben je nog heel lang bij ons. Zo lekker onbevangen, die kinderlogica. Jits stoeit nog even wild met Eef, want dat had ie gemist.




We hebben beide sinds donderdag al slapeloze uren in de lange duistere nachten. Toch zijn ze blijkbaar ergens goed voor. Tussen 02:00 – 03:00 op 7 september was daar eindelijk het Willy Wortel lampje in de donkere nacht. Hoe kunnen we deze mindfuck weer ombuigen? Snel schakelen en alles weer omdenken, was even ver te zoeken na de slechte scan van donderdag. We zagen onze hoop als handsanitazer vervliegen. Ook kwam er door deze uitslag een dik vet kruis door onze 3 weekse Tanzania reis. De nieuwe chemo kuur is wekelijks en zonder stop weken. Het lampje bracht weer een beetje leven in de brouwerij. We wilden naar Tanzania voor de trek van de gnoes, nou dan gaan we naar Tanzania voor de trek van de gnoes. Dan geen 3 weken, maar wel 1 week. Met wat hulp van oncologie en de dagbehandeling kunnen we een beetje schuiven met de chemo’s. Niet volgende week op dinsdag, maar op maandag en de daar opvolgende week dagje later op woensdag. Chemo is namelijk niet meer allesbepalend in dit stadium van zijn, maar leven. De KLM past kosteloos datum en luchthaven aan na uitleg van de situatie en Marjolijn van Explore Tanzania fixt binnen een mum van tijd een week met alles erop en eraan naar Noord Serengeti voor de trek van de gnoes. Zo kunnen we toch nog een keertje op pad, nu Eef lichamelijk nog best oké is om ver te reizen. Beetje chaotische en omslachtig allemaal, maar tijd om het Corona vaccin af te wachten hebben we gewoonweg niet.

Als we dan toch voor de wekelijkse chemo gaan en alles zo hard aan het woekeren is in aan de binnenkant, kan je maar beter zo snel mogelijk starten. Dinsdagavond 8 september hebben ze nog een plekje voor ons gevonden op de dagbehandeling. En alsof het niks is doen we de chemo er nog even bij. Je leeft je leven in een soort van 9de versnelling. Je geen tijd om iets uit te stellen, want voor je het weet wordt je al weer ingehaald door lelijkheid.

Op 10 september rijden we einde van de middag richting zee met de Dreamcatcher om even uit te waaien en alles weer te laten bezinken. We logeren bij de boswachter op de natuurcamping ‘het Veerse Gat’. We fietsen naar Breezand en doen een hapje bij een strandtent, terwijl we de zon in de zee zien zakken. Op de een of andere manier, voelen we ons fijner als we met de camper weg zijn. De Dreamcatcher ontzorgt ofzo….



Vrijdag springen we op de fiets voor een mooie tocht. Via Middelburg, Valkenisse naar Zoutelande en weer terug met diverse stops bij het strand. We koken gezellig bij de camper ons wereldreisprutje met de tomaten en courgette van Marion uit de tuin. Zaterdag zijn de gasflessen leeg, weer een leermomentje. We rijden naar de haven, want waar krijg je hier nou zo snel een nieuwe gasfles en uitleg. Er staat een hele vriendelijk meneer in de havenwinkel, die ons help. Want ook de gasfles lijkt er al 21 jaar in te zitten en heeft geen zin in een verhuizing. Gelukkig bieden de spierballen van de man in combinatie met een waterpomptang uitkomst en ruilen we de gasfles om voor een vol exemplaar en zoeken wij in de buurt nog een camping voor de nacht. We komen uit bij een gezellige boer en camping Nieuw Arendsrust, die nog een mooi rustig plekje heeft. ‘s Middag springen we weer op de fiets deze keer via Vrouwenpolder volgen we de kustroute naar Oostkapelle. Zondag onze eigenlijke vertrekdatum voor 3 weken Tanzania gooien we de Dreamcatcher weer af op onze privé camping de Schapenduinen.

Eef heeft ’s middags met haar vriendinnen van Maastricht afgesproken voor een high tea. Gezellig ff bijkletsen met haar oude roeimaatjes.

Maandag 14 is wat hectisch. ‘s Ochtends pakken we snel de tassen in en draaien we nog wat wasjes ,‘s middags halen we chemo en extra medicijnen voor je weet nooit niet wat we nodig kunnen hebben in Tanzania (we hebben zoveel mee… denk dat we er een olifant mee kunnen omleggen). Voor het avondeten kunnen we aanschuiven bij Jos en See (tante en oom Eef) en zij geven ons daarna een slinger naar Schiphol. Voor een nachtje in het CitizenM hotel zodat we dinsdag ochtend in 4 minuten naar Schiphol kunnen wandelen en niet onmogelijk vroeg uit Tilburg hoeven rijden om op tijd te zijn om in te checken. Tanzania here we come….


13 Comments on “Update Eef 14 september 2020

  1. Poeh lieverds, wat een rake woorden weer. Zo ontzettend trots hoe jullie keer op keer het beste ervan weten te maken. En dan hier met lukrake woorden, serieus, alles omvattend, maar ook met een dosis humor en sarcasme neer weten te zetten wat er in jullie leven speelt. Ik houd het keer op keer niet droog….vaak kijk ik naar boven en vraag ik Moni om verlenging…het liefst een hele lange verlenging.

    En voor nu, ik kan niet wachten op jullie verhalen over Tanzania….nu al zin om ernaar te luisteren!

    Dikke knus van mij, Baukje

  2. Wat een bijzonder verhaal en wat bijzonder dat we jullie mochten ontmoeten in Serengeti en later op Schiphol. We zijn enorm blij voor jullie dat de (korte) reis zo geslaagd was, en duimen met alles wat we hebben dat er nog veel mooie reizen voor jullie mogen volgen..

    Liefs,
    Han en Maartje (de Brabantse Amsterdammers)

  3. Wat een indrukwekkende verhalen! Ik bewonder jullie kracht en sta altijd weer verbaasd te kijken naar de mooie foto’s .
    Ik zie vaak lachende gezichten terwijl er toch zoveel speelt. Respect! Misschien zijn jullie inmiddels alweer terug uit Tanzania.
    Hopelijk hebben jullie daar weer mooie herinneringen kunnen maken.

    Heel veel lieve groetjes van mij. ♥️

  4. Lieve Eef en Kieke,
    Bedankt voor weer een prachtig, mooi, oprecht en helaas ook verdrietig geschreven update over jullie. Heel fijn om zo, als is het van een afstand, te lezen hoe het met jullie gaat.
    Ik hoop dat jullie een fijne reis hebben gehad en hoop jullie snel weer te zien.
    Lfs Monique❤

  5. Lieve meiden
    Hoop dat er weer mooie herinneringen in Tanzania zijn gemaakt, het is jullie van harte gegund‼️ Veel liefs ❤️

  6. Met een traan, bewondering, en enorm onder de indruk heb ik alle updates gelezen. Wat heb ik ongelofelijk veel respect voor jullie. Ik zag op jullie instagram pagina prachtige beelden uit Tanzania. Ik hoop dat jullie enorm hebben kunnen genieten samen van deze prachtige reis. De trekking van de Gnoe’s! Daar was hij dan! Wauw!

    Woorden schieten mij tekort om goed te kunnen reageren op wat ik allemaal heb gelezen. Maar misschien zijn woorden ook niet perse nodig.

    Ik denk aan jullie!

    Alle kracht, liefs, warmte en liefde voor jullie!

    Dikke kus

    Marlou

  7. Zoveel kracht en liefde bij jullie dames. Heel veel respect voor jullie,

    Dikke knuffel

    xxx Rosetta

  8. Lieve Eef en Kieke
    Pfff wat kan ik anders zeggen! Inmiddels een ervaring bij mij rijker, dus genieten van het leven!
    Ooo Eef wat was t fijn om je even te knuffelen op de dagbehandeling terwijl ik daar ook was! Was een kutzooi allemaal
    En ja ik mag dat nu ook zeggen helaas. Lieverds een hele dikke knuffel en ja Eef ik hoop dat je nog lang ‘ ziek’ blijft.
    Dikke en hele dikke knuffel en kus
    liesje

  9. Lieve Kieke en Eef, woorden schieten tekort! wij leven met jullie.
    Goed dat jullie ook laten weten dat het met Sander goed gaat!
    Onze hartelijke groeten aan Jobert en Sander.
    Heel veel liefs, groet van Henny, knuffelvan mij

  10. Lieve Eef en Kieke,

    Wat een verhaal weer en respect voor de manier hoe jullie er mee omgaan! Het is fijn om te horen dat jullie met de SUPERGAVE Dreamcatcher toch een beetje ontspanning en mooie herinneringen kunnen creëren in deze rollercoaster!

    Wij zijn erg benieuwd naar de verhalen uit Tanzania!

    Dikke kus en knuffel Rob & Sanne

Laat een antwoord achter aan Rosetta Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *