Update Eef 13 juni 2020

We waren even uit de lucht en zaten gevangen in onze eigen bubbel, dus met terug werkende kracht onze verhalen na dato.

Tijd om ook met familie herinneringen te maken. We vertrekken met de Dreamcatcher naar de polder waar Kiek opgroeide en de familie nog steeds woont. We staan op een soort van eiland bij camping Waterhout in de Noorderplassen. Olle (broertje Kiek) en de jongens komen ons met de sloep ophalen en we gaan lekker varen en picknicken. Wij voorin de sloep en Olle achterin …. Alleen passen we onze Corona overleving strategie aan er moet weer geknuffeld worden met onze eigen boefies, onze Daltons … Op de 17 miljoen mensen maken we voor de 4 neefjes, een uitzondering … een risico wat we graag lopen. Jits maakt er gelijk grof gebruik van en we worden helemaal in elkaar geknuffeld.

’s Avonds in de Dreamcatcher vliegt ons de angst aan. Vaak na een hele fijne en gezellig dag … zijn de confrontaties met wat ons te wachten staat misschien wel het grootst … wat ga je allemaal missen en verliezen. Hoe doe je dit … hoe leef je in het nu … we leven in een 24/7 maatschappij, die op de toekomst is gericht … wat is toekomst eigenlijk … hoe vul je dat in met de beperkte tijd, de geestelijke stress en lichamelijke uitdagingen en alle beperkingen van de Corona. Na een fikse huilbui duiken we met dikke ogen in bed. Morgen weer een nieuwe dag …

De volgende dag fietsen we met een omweg naar Hanni (Kieks mam) en lunchen we voor het eerst weer eens samen op afstand achter in de tuin. Uiteindelijk maken we sightseeing een fietstocht van 40 km op onze smurfenscooters langs alle plekken in Almere waar Kieke in haar jeugd rotzooi heeft getrapt en/of goede herinneringen aan heeft.

Donderdag rijden we naar Zandvoort, voor een lunch bij Lin en Elles, die in Zandvoort vakantie vieren. ’s Avonds parkeren we de camper in ons geliefde Bergen (NH) bij Wiets en Carlien op de oprit. We hebben weer een jaar bij te kletsen, want wat is er weer veel gebeurd. Wiets beschrijft heel beeldend … eigenlijk sta je dag in dag uit onder hoogspanning, want het zorgeloos bestaan bestaat niet meer. Elke ochtend als je wakker wordt slaat de schrik weer toe en denk je kut, die slechte film daar zijn wij helaas de hoofdrolspelers in. Je bent dag in dag uit aan het schipperen met je gevoelens, je lichamelijk gesteldheid die veranderd, keer op keer aanpassen en inleveren, behandelen versus bijwerkingen en levenskwaliteit. Wat wil je nog, hoe lang krijgen we nog, wat vind je belangrijk, waar wil je nog in investeren, maar ook waar doe je het allemaal nog voor …

Hier in Bergen voelen we ons thuis en geeft de frisse zeelucht ons letterlijk wat lucht en ruimte in ons hoofd. Juist door dit soort dingen te blijven doen lukt het beter om recht op te blijven.

Het teamuitje van Kieks werk is door de Corona al meerdere malen uitgesteld, maar Jimmy zou Jimmy niet zijn om toch iets te fixen: een mega de luxe strandvilla bij Bergen aan zee. De rest van het team komt op de fiets vanuit Amsterdam, want samen in een auto mag niet en het OV is nou ook geen feest in Corona tijd. Wij sluiten bij ze aan en parkeren de Dreamcatcher op de oprijlaan …

Het zien van Kieks collega’s was dubbel … Fijn om iedereen weer even te zien en te beseffen wat voor fijne en leuke werkplek je hebt, maar ook confronterend … want het is onmogelijk om in de situatie waarin we zitten aan je eigen standaard van werk te voldoen. Soms is werk een hele fijne afleiding, maar ook het besef hoe hard de wereld doordraait terwijl wij het gevoel hebben dat we stilstaan en dat vooruitgang in tijd achteruitgang is in de tijd die je hier op aarde nog rest. Inmiddels is er ook iemand nieuw aangenomen voor de werkzaamheden va Kiek, waardoor Kiek minder verantwoording heeft en waardoor er alle ruimte gecreëerd wordt om samen met Eef mee te gaan naar behandelingen of samen dingen te ondernemen. Dat is fijn en dat doet ook heel veel pijn …  en verdriet omdat het geen keuze is dat je op dit moment dingen moet gaan loslaten, die je met je hele ziel en zalig doet. Weer een stapje achteruit.

Op zaterdag wandelen we met het hele team over het strand naar Harger en terug via de duinen. Wel pittig, maar liefs 14 km in de benen. Mooi training om Eefs conditie op peil te houden. Lieve collega’s, dank dat ondanks ik niet op kantoor ben er toch nog steeds bij hoor … het voelt als een extra familie. Lieve Jimmy, wat een mooi bedrijf heb je waar ik vol trots onderdeel van mag uitmaken.

Zondag nemen we afscheid na het ontbijt en wij zetten de Dreamcatcher op Camping Alkmaar. Eef doet eerst even een dutje, want al het socializen kost best een hoop energie. Daarna stappen we op de fiets naar het strand van Schoorl om te proosten op onze trouwdag. Inmiddels zijn we 7 jaar getrouwd en we zouden het morgen zo weer over doen met ons Love Life feestje. In 2013 hadden we een Love Life feest georganiseerd. We waren 5 jaar samen, 2 jaar terug van wereldreis en 7 jaar na de eerste keer kanker. Alleen een klein groepje wist dat wij op 31 mei 2013 gingen trouwen, de rest kwam gezellig een feestje vieren. Bij aankomst bij “In den Bockenreyder” kregen onze vrienden en familie te horen wat de werkelijk reden van het feestje was en wat een knalfeest werd het… tot in de late uurtjes dansten we de sterren uit de hemel!

Het mooiste cadeau van deze dag … dat Eef zei dat ze gelukkig was vandaag. Nou, dan rollen bij Kiek ook de tranen over haar wangen … want dat is een schaars goed geworden.

Vandaar deze keer: Follow the sun – Xavier Rudd

Dinsdag 2 juni is een spannende dag. Na de allergische reactie van afgelopen chemokuur, gaan we om naar het oudere broertje. Minder kans op allergische reactie, maar wel meer kans op vervelende bijwerkingen …. Oleee! Ook moet je voor deze chemo opgenomen worden in het ziekenhuis 2 dagen. Gelukkig mag Kiek mee … want na heftige allergische reactie van de vorige keer zit de schrik er goed in bij ons, maar ook op de onco afdeling. Onder toeziend oog van de oncoloog en onco-verpleegkundige loopt deze chemo in en staan alle reanimatie spullen klaar op het nachtkastje. De chemo hakt erin, maar de spanning ook en we vertrekken samen voor een nachtje naar dromenland in een ziekenhuisbed. Eef ligt er lichamelijk behoorlijk af de volgende dagen. Het weekend komt Eef weer een beetje tot zichzelf. We wandelen korte stukjes in het bos met Moos. Steeds een stukje verder over hetzelfde pad om iedere dag wat uit te breiden, in beweging te blijven en aan de conditie te blijven werken hoe beroerd je je ook voelt met het beroemde kostzakje.

Woensdag 10 juni neemt Pieter, collega maar ook lieve vriend afscheid van de Spoed Eisende Hulp in Tilburg en gaat terug naar zijn roots in Noord-Holland. Fijn om alle collega’s weer eens te zien en te spreken voor Eef, maar ook confronterend… het verschil in afscheid nemen. Hoe doe je dat als je dood gaat, … afscheid nemen … neem je dan ook afscheid van je werkplek en je collega’s of is dat juist mosterd na de maaltijd… Iets wat ook op je pad komt en waar je niet zo goed weet wat je er mee moet?

Daarna vertrekken we weer naar Limburg … want ondanks alles willen we het ouderlijk huis van Eef ook leegruimen, want heel veel tijd is er misschien niet. Donderdagmiddag wordt er een container van 20 kub op de oprit gezet. Wat een hoop spullen verzamel je in het leven en waar ga je dan beginnen met opruimen. Je wilt dit ook netjes doen en achterlaten uit respect naar je ouders en niet zomaar alles ongezien in de container gooien. Want dan gooi je ook je eigen geschiedenis weg. Wat is van emotionele waarden, maar ook wat ga je meenemen als je zelf ook genomineerd bent voor een sterrenreis zonder rugzak. Eef raakt ermee met zichzelf in conflict, want alles wat je gaat meenemen moet Kiek het straks nog een keertje uitzoeken of weggooien. Ook hier tranen met tuiten over de bizarre combinatie van zoveel shit en het maar blijven verliezen.

Inmiddels zijn er ook grote zorgen om Sander, het broertje van Eef, het lijkt erop dat zijn beenmerg niet meer doet wat het zou moeten doen met steeds bloedingen tot gevolg en is hij inmiddels naar Maastricht doorverwezen voor verdere onderzoeken …

We maken een start op de slaapkamer met de klerenkasten. Terwijl de container zich vult met de levensgeschiedenis van je ouders, maar ook de wetenschap dat er een dag komt dat Kiek ook alleen achterblijft met spullen die het verhaal van Eef en Kieke vertellen. Soms past het gewoon allemaal even niet in je hoofd.

We staan een dagje op camping de Hateboer, niet echt ons ding, niet echt onze mensen en onze stemming is ook niet al te best. De dag erna verhuizen we naar de oprit van Rian en Bart terwijl we gezellig borrelen met de meiden van thuis. Ondertussen breekt er noodweer los boven de Maas, het dondert en bliksemt terwijl de regen op ons camperdakje klettert en wij gelijk ff kunnen testen of de dakramen ook nog helemaal waterdicht zijn en de rubbertjes niet aan vervanging toe zijn. Op zaterdag komt de rest van de familie ook opruimen. Heel fijn, want dan zien we de neefjes weer eens.

Aan het einde van de middag rijden we terug naar Tilburg en hebben een gezellig avond bij Jaimy en Inge met Lin en Marion. Om even zinnen te verzetten na deze heftige dagen in het Zuiden.