Update Eef 7 februari 2020

Het is nog steeds ongelofelijk dat wij het campertje tegenkwamen. Elke keer als we er mee bezig zijn, krijgen we er een glimlach op ons gezicht. “Fijn en handig hè, die openslaande achterklep!” Eef: “Schuif je mijn kist zo achterin de Dreamcatcher. Hoef ik straks niet in een lijkwagen, dat vind ik maar niks. Of denk je dat het niet mag?” Kieke: “Geen idee, maar als jij het zo graag wil dan regelen we dat!” Tja, je moet wat met deze bizarre situatie en de tijd die komen gaat. Het lukt niet altijd en vaak is het slikken, maar de dood hoort er inmiddels ook bij.

We draaien de unit eraf en de pick-up droppen we bij de garage. Nieuw vacuümpompje zodat de 4×4 weer werkt, nieuwe banden, nieuwe distributieriem, uitlaat repareren, dakraam fixen en nog wat andere zaakjes. Zodat we onbezorgd in het voorjaar op pad kunnen wat de auto betreft. Ook gaat Eefs creabea binnenhuis fantasie lekker los op het 21 jaar oude grenenhouten interieur. De naaimachine wordt zelfs van zolder geplukt en stofvrijgemaakt om te oefenen om zelf gordijntjes te naaien.

De 24ste – 26ste januari zijn we een weekendje in Maastricht, de stad waar Eef studeerde. Dit stond ook nog op de bucketlist, check. Via een tussenstopje en een bakkie koffie bij de familie in Roermond zakken we af naar het zuiden. We krijgen altijd een vakantiegevoel als we door het glooiend heuvel landschap rijden. We hebben een fijn hotel, the Dutch in de wijk Wijck. Eef duikt ff dromenland in om een beetje energie te verzamelen voor vanavond. Helaas hoort zo nu en dan intens moe zijn bij het hele proces van kanker en chemo bijwerkingen. Lastig is het om daar een balans in vinden, je bent voor je gevoel nog jong, maar je lichaam wil soms niet. Al moe wakker worden ‘s ochtends is een frustratie als de dag nog moet beginnen. Een middagdutje is toch meer iets voor bejaarden mensen en slapen is toch zonde van de tijd hier om aarde. Liggen doe je wel in een kist als je dood bent, toch? Of niet en levert het juist meer kwaliteit op tijdens de goede momenten. Pffff, het blijft ook hierin zoeken, plannen en zo nu en dan overleven of overgeven.

De meiden uit Limburg, al bevriend vanaf de middelbare school, komen gezellig vrijdagavond naar Maastricht om samen een hapje te eten bij Lumière. Heel fijn om dit te combineren en gezellig bij te kletsen en oude herinneringen op te halen.

We lopen door de donkere nacht terwijl de mist langzaam de kerktorens en straatlantaarns omhuld en de binnenstad van Maastricht een mystieke look krijgt. Tijdens de wandeling terug naar ons hotel vertelt Eef over haar studietijd. “Hier vierde we carnaval, hier ben ik met de fiets onderuit gegaan toen het heel hard regende, dit was onze kroeg, hier gingen we vaak op stap, hier woonde die, hier was mijn diploma uitreiking…. Etc”. De volgende dag staan we lekker rustig op en gaan we shoppen in de kleine gezellige straatjes. Loods 5 gebruiken we als inspiratiebron voor onze camper pimp-acties. Daarna duiken we een kroegje in en gaan een hapje eten op het Vrijthof. Zondag komt Jobert (broer Eef) met familie mee naar de tentoonstelling van Jimmy Nelson in het Museum aan het Vrijthof. De dag begin uiteraard met een drankje en een stukje vlaai, naar goed Limburgse traditie. Tijn, Jorn en Bend zijn helemaal enthousiast dat achter elke foto, die als veredelde QR-code werkt, een video hangt. De Kazach, die met hun adelaars jagen maken de meeste indruk op de boys. Een adelaar als huisdier lijkt ze wel wat.

 
Op de terugweg gaan we een hapje eten bij de vader van Eef… ook hier echt Limburgse traditie: friet met zuurvlees… heerlijk.


Het weekend was een fijne afleiding naar de opbouwende spanning van de scan op de 27ste. We gaan ‘m hoopvol tegemoet, want heel veel slechter voelt Eef zich niet. De scan is niet echt positief of negatief. Officieel is het een stabiele ziekte. Om te kijken of de chemo aanslaat kijken ze of de uitzaaiingen die minimaal 1 cm doorsnede hebben, groter, gelijk of kleiner zijn geworden. Deze lijken stabiel te zijn, niet groter en niet kleiner. Maar er zijn ook heel veel kleinere uitzaaiingen die niet als uitgangssituatie meegenomen worden om te bepalen of een chemo aanslaat. Deze kleine lijken wat onrustig, wat van vorm te veranderen en sommige nemen ook in omvang toe. Het voelt dat deze chemo zijn eind van werking nadert. Maar echt hard is het nog niet. Plan is nu om de huidige chemo volgens protocol door te zetten, alleen de nieuwe scan te plannen over 1 maand in plaats van over 2 maanden.

Om te kijken of de uitzaaiingen wat meer kleur gaan bekennen. We willen namelijk niet te vroeg stoppen met deze chemo, maar ook zeker niet te laat overstappen op de andere chemo (in combinatie met immunotherapie). Wederom zijn we leeg, verdrietig en ook teleurgesteld. Deze uitslag is niet wat we gehoopt hadden (alweer niet). De angst dat de tijd ons sneller inhaalt dan we hopen wordt ineens veel groter. Er lijken ook wat klachtjes te ontstaan. Onduidelijk of dit spanningsklachten zijn of dat dit het begin is van de lichamelijke ongemakken…… Slik.

Ook psychisch heeft Eef het lastig. Waar moet dit heen, is dit mijn leven nu, van chemo naar chemo en dan hopen op goede dagen? Het niet meer meedoen in de maatschappij! Dat voelt zo ongeschikt… Hoezo uitkering? Heel fijn dat we dat in NL zo goed geregeld hebben, maar ze zou zo graag gewoon, net als ieder ander, willen werken. Gewoon op de spoed met eigenlijk te drukke wachtkamer, dat je dan ’s avonds thuiskomt en lopen te schelden dat het zo toch eigenlijk niet langer kan….
Zo veel lieve mensen om ons heen zijn zo halverwege hun carrières… die maken plannen… wat wil ik de komende 25 jaar nog doen? Ga ik van baan veranderen ….., gaan we verhuizen ….? Of wat dan ook…..? En wij dan…. Wij willen ook zo graag GEWOON zijn….. Maar helaas… het is wat het is en we gaan weer omdenken…. We hebben even verwerkingstijd nodig om het te laten bezinken en ons weer te herpakken.

Soms kan je met woorden een gevoel niet beschrijven, maar raakt de songtekst de juiste snaar…!

De 31ste hebben we een afspraak bij Linda en gaan we pruiken passen. Tja, de vorige keer dat Eef 14 jaar geleden een poging pruiken deed, was het niet zo’n succes. Eef voelde zich net Tina Turner. Dus dat was een no go toentertijd. Eef is toen begonnen met haar eigen creatie van een haarband en sjaaltjes te combineren en lekker te matchen met de rest van de outfit. Wat nog steeds super werkt. Alleen wisten we toen dat na een half jaar chemo al snel weer je eigen haar gaat groeien.
Helaas denken we dat Eef voorlopig een kaal koppie heeft, dus wat variatie en je haren kunnen opsteken zou met een pruik wat meer mogelijkheden bieden. Linda (kapster bij het Verbeeten) heeft allerlei verschillende kapsels in huis gehaald om te passen. Sommige zitten niet lekker, anderen passen totaal niet bij Eef, soms is de lengte goed, maar de kleur niet of andersom. Uiteindelijk blijft er eentje over van echt haar waar de lengte en kleur ook helemaal Eef zijn.

 

Ondanks de bizarre prijs en een ieniemienie vergoeding van de verzekering beslissen we dat dit hem wordt. Als je er namelijk mooi uitziet, voel je jezelf ook wat beter en wat minder onzeker. Linda föhnt de haren liefdevolle in het juiste model en Eef kan haar nieuwe haren weer mooi opsteken op haar eigen manier. Linda knipt verder wat laagjes en wat lokjes bij, niet te veel, want het is wel een beetje spannend … wat er af is kan je er niet meer aanmaken … Dus vooral niet te kort, zodat Eef even kan wennen en testen of er nog iets af moet of het model een beetje bijgewerkt moet worden. De nieuwe pruik staat zo fantastisch goed, dat Kieke als ze boven komt en Eef met haar pruik ziet, totaal van de wap is en volschiet omdat je denkt dat de oude Eef met haar in de keuken staat.

De 4e halen we de auto op bij de garage, zodat we op de 6de de camperunit weer op de pick-up kunnen zetten. Best een beetje spannend om met de pick-up achteruit onder de unit te rijden. Kieke stuurt en Eef geeft aanwijzingen, terwijl diepte zien niet Eefs sterkste kant is en we niet heel veel speling hebben tussen de poten van unit. Uiteindelijk na 10x steken, in de auto…. uit de auto, rijden we hem millimeter voor millimeter er super strak onder. De unit fixeren we weer op de auto en onze Dreamcatcher is weer compleet.

Daarna hebben we een afspraak bij de huisarts o.a om een update te geven hoe het gaat en het over de toekomst te hebben. Wat gaat er allemaal op ons af komen en wat zijn mogelijkheden…. wat moet je allemaal regelen om zelf de regie te mogen houden over je eigen leven.


’s Middags vissen we Kiekes moeder van de trein. Vol trots showen we onze Dreamcatcher en mam mag als eerst mee voor een ritje. Ook willen we de camper unit ff laten checken door een camperbouwer. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat als we de kachel op gas aanzetten we een koolstofmonoxide vergiftiging oplopen. Of als we het gas om te koken aanzetten, het dak eraf blazen of dat de elektriciteit onze grenen kastje als perfecte brandstof voor een knetterend kampvuurtje aan ziet. Ook lekt er een rubbertje bij een raampje en filters die eventueel vervangen moeten worden. We laten de Dreamcatcher achter in Esbeek en lunchen met z’n drietjes op het pleintje in Hilvarenbeek.

Mam is heel blij dat ze even bij ons is, want als moeder en schoonmoeder is ze best bezorgd om ons en had ze ons zoveel meer gegund, maar ze wil ook vooral niet tot last zijn. We merken dat veel mensen dat lastig vinden om ons te benaderen, of misschien niet zo goed met het antwoord op de vraag: “Hoe gaat het?” om kunnen gaan. Meestal maken we er wel wat van, maar soms is ons hart te groot en de wereld te klein, of is het juist de wereld is te groot en ons hart te klein. Wij komen er namelijk niet aan toe om iedereen te benaderen. Hoe graag we het ook zouden willen. De tijd vliegt en we hebben ook gewoon soms slechte dagen of dingen die tijd kosten om te regelen, die even voor gaan. Bel of app gewoon zoals je anders ook gedaan zou hebben, verwacht alleen een glimlach op afstand van ons omdat je aan ons denkt en niet altijd direct antwoord terug. Ook een berichtje onder ons blog achterlaten vinden we fijn!

13 Comments on “Update Eef 7 februari 2020

  1. Ha Dames alweer een mooi ontroerend verhaal. Het is inderdaad zo dat je vaak niet weet wat je moet zeggen, of als je wat zegt/schrijft ook wel goed overkomt…..

    Ik vind jullie 2 echt kanjers en vind het fijn om te horen/lezen hoe het met jullie gaat. Eef je hebt een mooi haarbosje uitgekozen eigenlijk net zoals ik je heb gezien vorig jaar bij de reünie 🥰

    Een coole camper hebben jullie gekocht ik hoop dat jullie er snel mee weg kunnen gaan en mogen genieten ervan.

    Groetjes Natasja Verhoeven

    • Wat een lief berichtje! We snappen dat het soms lastig is, alles wat je schrijft of zegt is goed. 😘

  2. Wat leven jullie een bizar leven samen, iets wat iemand zoals ik die gezond is niet kan bevatten. Fijn de teksten te lezen om stukje inzicht te hebben hoe het gaat. Ik blijf zeker lezen en love you allebei.. ❣❣❣

  3. Thinking happy thoughts of time with you two in the arctic. Certainly your days and weeks are roller coasters as you learn how to live your dying. There is no easy answer. You must create each moment and live it as best you can. I wish I could be close and go live an adventure in the Dreamcatcher with you😎😎💙💙 with hugs and love, Mickey

    • The thoughts about our polar bear trip makes us smile, too. Busy with the finishing touch of the Canada travelsoap. Sorry a delay. Mickey your are so close to us, you are in our hearts with beautiful memories we made together. By the way there is space for three in the Dreamcatcher … time for ladies on a roadtrip 🤪

  4. Heel veel sterkte komende tijd, en zeker ook (kleine) geluksmomentjes !

  5. Soms zijn woorden teveel…
    Daarom een hele dikke knuffel voor jullie!!
    Op naar mooie momenten met de dreamcatcher!

  6. Lieve meiden, een warme groet uit Marokko. Wat heerlijk dat Dreamcatcher er bijna helemaal klaar voor is. Ik ben reuze benieuwd wat voor de stof de gordijntjes worden 😉Ik heb net een prachtige nieuwe 10 daagse reis achter de rug met groep van Sawadee en hier hebben we met 4 WD een vette 2 daagse tocht gemaakt via Erg Chigaga en het drooggevallen meer Iriki. Lekker eindigen in het relaxte Essaouira.. Prima toeren in Marokko met de Dreamcatcher. Ook wat noordelijker zijn er prachtige 4 WD tracks. Ik denk aan jullie Hug Claudine

    • Hi Clau, klinkt goed! Wie weet gooien we ooit nog over van Gibraltar naar Tangier. Never stop dreaming 😎

Laat een antwoord achter aan Kieke Van Maarschalkerwaart Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *