Zo stoned als een koala

Australië: 15 – 21 november 2010

Australië, Townsville en Magnetic Island, 15 november 2010

Australie
We gaan ’s ochtends vroeg op pad en nemen de ferry naar Magnetic Island om te wandelen. We kopen een busticket voor de hele dag om te hoppen en te droppen bij de verschillende wandelroutes. Het eiland is bijzonder klein. We komen aan in Horseshoe Bay waar we één van de beste koffie’s scoren. Belangrijk detail!

De geplande wandeling daar gaat niet door, want het tij werkt niet mee. We moeten een soort van slufter oversteken die straks vol met zeewater staat, inclusief dodelijke kwalletjes. We besluiten het risico maar niet te nemen en stappen weer op de bus.

De 2de wandeling pakt wel boven verwachting uit. We spotten maar liefs 5 wilde koala’s.

SONY DSCKoala 4

Techniek van koala’s spotten: zoek een grijs propje met een onmogelijk houding in de boom. De koala’s zijn het meest van de tijd knetter stoned van alle eucalyptusblaadjes en chillen in een mellow flow bijna de hele dag. Erg prettig voor de foto’s. We vinden er zelfs eentje op ooghoogte die lekker zit te trippen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAUitzicht op Magnetic Island

Na de wandeling gaan we nog even een kijkje nemen bij Picknick Bay en besluiten dat we beter de ferry terug kunnen nemen. De auto rijdt namelijk nog steeds vrolijk weg als hij scheef staat, dus tijd voor een garagebezoek. We vinden uiteindelijk een fijne garage met een mega stoere vrouwelijke automonteur, Mel. Mel fikst de handrem tijdelijk, het kapotte achterlicht en checkt de banden. Ze is totaal geschokt. De banden mogen maar 34 bar hebben, 3 banden hebben 50 en eentje 18 bar met lek. Dat was al zo toen we de auto gingen ophalen en we hebben er zelfs na gevraagd, maar toen werd de zachte band weg gewuifd. De mensen van de garage snappen niet dat ze ons zo op weg hebben gestuurd. Het is net voor sluitingstijd en morgen vroeg mogen we terug komen om de banden te laten repareren.

’s Avonds heeft Kieke na een aantal dagen onbereikbaar geweest te zijn, contact met het thuisfront en blijkt oma overleden te zijn. Beetje raar om dan zo ver weg te zijn. Voor oma was het beter zo en we besluiten om hier te blijven en een wijntje op omi te drinken en de kaola’s als knipoog van boven te zien.

 


Australië, Townsville, 16 november 2010

De volgende dag zijn we vroeg bij de garage. De band wordt gefikst en we kunnen weer veilig de weg op. We rijden naar Ayr en parkeren ons kampertje op Alva Beach. Best gevaarlijke campsite: Eerst verplaatsen we onze auto om niet geraakt te worden door vallende kokosnoten en daarna nog een keer omdat er een mega-bijennest vlakbij zit.

Daarna wordt de hele auto wordt binnenstebuiten gehaald, want het flesje ketjap is achterin gesneuveld en verplaatst zich als een olievlek door de auto. Gelukkig is de plakzooi beperkt. We ruimen de auto opnieuw in en ook hier begint alles zijn vast plekje te krijgen. We hebben geen bereik en natuurlijk doet de munt telefoon het ook niet om het moment dat het nodig is en is contact met thuis alweer onmogelijk.

 


Australië, Ayr, 17 november 2010

We moeten vroeg op, want we gaan duiken bij het wrak van de Yongala. Vanaf het strand wordt de boot gelanceerd en we moeten een half uur uitvaren. De Yongala, is zo’n honderd jaar geleden gezonken in een cycloon en met man en muis vergaan. De boot kwam nooit aan in Townsville en er zijn alleen wat koffers aangespoeld op het strand. De Aboriginals die bij het dichtstbijzijnde strand woonde hadden wel die nacht een mega knal gehoord en gerapporteerd. Waarschijnlijk de ontploffing van de machine kamer. Het wrak is pas net naar de WO II ontdekt door een mijnenveger zo’n 30 km uit de kust.

Ook hier zitten die lelijke kwalletje en wij krijgen een stingersuit aan om toch veilig te kunnen duiken. We zien er uit als leden van het Nederlandse bobslee-team. De zee is rustig en de zon schijnt. We plonsen het water in en zakken af naar het wrak. De vissen hier zijn mega groot en er zijn er waanzinnig veel. Er is hier geen rif in de wijde omtrek dus alle vis hoopt hier op. Voor de grote roofvissen is het wrak een soort van onderwater Mac Drive. De grote scholen kleine vis zwermen hier om het wrak voor bescherming, dus er is eten in overvloed. De vissen hier leiden dan ook aan een soort van onderwater obesitas en zijn gigantisch van omvang.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAEen lief Kwalletje

We maken 2 duiken en zien oa: eagle ray, stink ray, zeeslangen, maori wrasse en nog veel meer grote jongens (en kwallen)! Eef was zo onder de indruk dat ze bijna in botsing kwam met een olijf zeeslang. Echt prachtduiken!

OLYMPUS DIGITAL CAMERAEef en Zeeslang

We hebben nog een BBQ bij de duikschool en dan gaan we snel op pad om te zorgen dat we bereik hebben en even contact kunnen krijgen met het thuisfront. Wat eindelijk lukte.

We rijden naar Airlie Beach, terwijl zich boven ons grote wolken vormen. In Airlie Beach vinden we nog een plekje onder een mangoboom. De mango’s zijn rijp en vallen zo uit de boom. Overdag zit de boom vol met papegaaien en ’s avonds met de grootste vleermuizen, de flying foxes. Zo nu en dan hoor je ergens ‘BONK’ en is er een mango op een autodakje gekletterd. Wij hebben de auto zo geparkeerd dat de mango ons net niet raken als ze uit de boom komen zeilen.

SONY DSC

Wel hebben we na het eten een veel groter probleem dan een buts van een mango. Ons campertje wordt bijna overmeesterd door groene boommieren. Duizenden kleine ettertjes marcheren over onze vooruit en het dak. We kunnen nog net op tijd alle raampje en deuren dicht gooien om ze buiten te houden. Er af vegen was geen optie en ze kunnen ook nog lelijk bijten. Mmmmmm….. De afwasteil bood gelukkig uitkomst. Ook de buren waren uitgerukt met emmer en met ladingen water konden we de invasie stoppen. Een mieren tsunami van grote omvang spoelde bijna alle mieren van de auto en na wederom het verplaatsten van de auto konden we rustig in bed kruipen.

 


Australië, Airlie beach en Whitsunday, 18 november 2010

De auto blijft op zijn mierveilig plekje staan en wij maken een uitstapje naar de Whitsunday Islands. Er is niet al te best weer voorspeld de komende week en vandaag zou de beste dag moeten zijn. We gaan met een dagtocht op een comfortabele boot voor families, om de partypoepers en het voorspelde onstuimige weer te omzeilen, i.p.v. een meerdaagse zeiltocht. Tja, ook wij merken dat we een jaartje ouder worden en wat meer luxe verkiezen.

We maken vriendjes met Nico en Mael en hun ouders, een Zwitsers/Nederlands gezin. De kleine mannen hebben de leeftijd van onze neefjes (2 en 4,5) en maken de dag, die totaal in het water gaat vallen, toch tot een feest.

Bij Hook Island is het weer nog redelijk en zou je kunnen snorkelen. We slaan onze snorkel beurt over, na ons onovertrefbaar duikavontuur. We hebben geen zin om ons in een stingersuit, dat eruit ziet als een schaatspak, te wurmen.
Op het strand spelen we met de jongens.

Als we richting ‘Het strand van alle foto’s gaan’: White Heaven Beach komt de regen met bakken uit de lucht en stopt de rest van de dag niet meer. Hierdoor zien we het ‘ideaal plaatje’ niet. We vermaken ons met voorlezen, kletsen en duikfoto’s kijken op de laptop, waar de jongens geen genoeg van kunnen krijgen.

Terug op de camping staan daar Debbie en Jantien weer met hun camper. We schuiven aan en maken er een gezellige avond. De volgende dag moeten we verkassen, want de camping is vol geboekt met alle scolies (eindexamenkandidaten), die net klaar met de examens zijn. Het is nog even droog en wij kunnen met ons geïmproviseerde koffie zet apparaat een heerlijk bakkie zetten (afgezaagde colafles, filter vastzetten met knijpers en ….en voila ). Gelukkig is er niet ver van de hoofdstraat nog een camping waar we een plekje vinden. ’s Avond gaan we gezellig nog een biertje drinken met de Nederlandse meiden in de stad. De hele nacht regent het maar door.

 


Australië, Airlie beach, 19 november 2010

De volgende ochtend vroeg is het kleine beekje achter onze camper verandert in een wildwater rivier, die bijna tot onze camper komt. Eef komt tot op het bot doorweek terug van het toiletgebouw en staat letterlijk tot haar enkels in het water op de straat. We besluiten om 6 uur ’s ochtends om vlug weg te gaan… voor de boel overstroomd. We rijden de Bruce Highway af naar het zuiden om wat kilometers te maken. Het regent bijna de hele dag dus dat komt goed uit.

We willen overnachten bij Yappoon. Daar vinden we nix. Uiteindelijk komen we uit in Emu Park en kunnen slapen op de parkeerplaats van een backpacker. De regen roffelt de hele nacht hard op het dak.

 


Australië, Bundaberg, 21 november 2010

De volgende ochtend gaan we ook weer vroeg op pad om iets bijzonders mee te maken. Via via hadden we gehoord dat de zeeschildpadden nu eieren leggen op het strand bij Bundaberg/Bagerra. Het stormt hier hard aan de kust. De zeeschildpadden komen na zonsondergang het strand op om eieren te leggen.

Bij het rangerstation Mon Repos wordt ons geduld op de proef gesteld. Na 3 uur wachten en alles te weten gekomen te zijn over deze prehistorische beesten, die wel 300 jaar oud kunnen worden, is het zo ver. Een ranger komt ons halen. Een loggerhead zeeschildpad heeft zich instinctief het strand over gesleept en is een gat aan het graven om haar eieren in te leggen. In weer, wind en regen lopen we over het strand naar de schildpad, terwijl de golven op het strand beuken. Het is een flinke dame van een meter lang. Ze is druk aan het graven. Nadat de kuil de juiste diepte heeft bereikt, zo’n halve meter, begint het eieren leggen. Het ene ei na het andere plopt eruit. Het lijkt wel een pingpongbal fabriek in volle productie. Ze legt maar liefs 131 eieren. Van de 100 eieren die gelegd worden, zal er maar eentje de leeftijd ven geslachtsrijpheid bereiken. Als alle eieren in de kuil liggen stort ze die weer vol met zand en sleept zich terug naar zee, waar ze al snel in de hoge golfen verdwijnt.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA131

De ranger graaf daarna de eieren weer uit. Ze liggen te dicht bij de zee en hebben hier geen kans om uit te komen. In de duinen wordt er een nieuw gat gegraven en alle eieren worden overgeladen. Wij mogen ook 4 zachte warme pingpongballetje op hun nieuwe plekje leggen. Daarna wordt de kuil weer mooi toegedekt. Over een tijdje zullen hier 131 kleine Schildjes over het strand rennen en aan hun grote levensavontuur beginnen. Een nieuwe levenscirkel is begonnen. Een mooi moment om bij oma stil te staan!

10 Comments on “Zo stoned als een koala

  1. 😀 😆 🙂 😉 8) 😐 :-* 🙁 😥 😮 avontuur houdt maar niet op….!!! Gecondoleerd met je oma. Denk aan jullie! Liefs, 8)

  2. Helemaal té gek! De koala is mijn lievelingsdier, zo ver je die nog hebt in je volwassen leven 😉 xd

  3. Super foto’s van die koala’s, jammer wel dat ze daar eucalyptusblaad jes voor nodig hebben. In het vervolg van jullie reis wil ik een foto zien van een luiaard, wat mij betreft een stapje hoger dan de koala. De strategie van een luiaard is om zo weinig mogelijk te bewegen, zo verbrandt hij zo min mogelijk energie en hoeft ie ook niet de hele dag op zoek naar eten. 😡

  4. 😡 groen van jaloezie!!!!Wat een reis maken jullie! Jammer van de regen! Hier vriest het! Dus….. Meiden geniet!

  5. Hoi Eef en kieke hoe is het met jullie Nog even en jullie zijn alweer in Sydney Ondanks de regen lijkt het me een mooie reis tot nu toe. Ik geloof dat jullie de 22 Ste in sydney aakomen. ik mag dan vier dagen werken, misschien kan ik jullie Manly en THE beaches laten zien op de 27ste ?

    Veel groeten en tot snel
    Ivo

  6. Ondanks de regen toch nog super! Ik zal Vincent verrassen zoals je hebt gevraagd. En Westi ophangen, oke?

    Liefs!
    Hilde

  7. Lieve Eef en Kieke,
    Vanuit een nat Auckland (20 dec) een groet, Ik hoop dat het spoedig droger wordt.

  8. hoi kieke, eef.
    je moet er wel mooie fotos van vuurwerk op zetten .
    ik ga op 30 dec 2010 tot 3 jan 2011.

    groeten vincent.l ,mama en papa.

    xxxxxxxxx kieke en eef

Laat een antwoord achter aan vincent .L Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *