Yukon – Lager than Life & Sign Post Forest Watson Lake

Canada 10 – 11 juni 2023

Canada, Watson Lake 10 juni 2023

Eigenlijk wilde ik hier in Whitehorse de camper ophalen … maar deze kleine D-tour leverde mij een voordeel van €2000 op de camperhuur en … ach Canada is overal prachtig. Vandaar dus de eerste 10 dagen kilometers vreten … om nog genoeg tijd over te houden voor ons oorspronkelijke plan. Inmiddels heb ik er al 2261km opzitten en rij ik de 3de Canadese staat in, maar wat een feestje om hier rond te mogen rijden.

Maar goed ff een klein idee van het grote prachtige Yukon. De naam is afgeleid van het First Nation woord Youcon wat grote rivier betekent. Yukon is ongeveer net zo groot als Spanje. In Spanje wonen zo’n 47,5 miljoen mensen en hier ongeveer 10x zo weinig namelijk 42.000 dus genoeg ruimte voor de ultieme wildernis. Zo’n 80% van de staat is onbewoond en er wonen 10x meer dieren dan mensen, dus de kans dat je er eentje spot is groot. Zo leven er 2x zoveel moose (elanden) dan mensen in Yukon, dus 70.000 om het even inzichtelijk te maken. Dat houdt ook in dat een botsing met een overstekende moose vaak op de loer ligt. Gelukkig gaat van eind mei tot begin augustus de zon amper onder waardoor het niet donker wordt, niet dat je dan om een moose heen kan als die op de weg springt, want die zijn echt immens, maar ze springen niet in het donker je koplampen tegemoet deze tijd van het jaar. Met 24 uur daglicht kan je helaas het noorderlicht met het blote oog bijna niet waarnemen, maar je moet het in de zomer doen met met de glinsterende overblijfselen van de Klondike Gold Rush, maar daar in het laatste verhaal meer over.

Baby Nugget RV Campground is het logeeradres voor vanavond. Ik meld me alvast aan bij de receptie, maar ga gelijk door naar Watson Lake, ietsje verder op. Toen ik thuis druk mijn reishuiswerk aan het maken was voor deze trip kwam ik het “Sign Post Forest” tegen en heb ik een bijzondere signpost /nummerbord laten maken en meegesleept naar deze kant van de plas. Alleen “Sign Post Forest” was er nooit geweest … als “The Alcan” alias the Alaska Highway niet gebouwd was.

Typisch gevalletje roadside stories. Het verhaal vindt zijn oorsprong op 7 december 1941, ofwel de dag dat Pearl Harbor gebombardeerd werd. Panic in the house bij de VS en president Roosevelt, want in eens leek een Japanse invasie ook tot de mogelijkheden te behoren. Alaska moest ook voorzien worden van militair materieel … alleen probleem er was geen weg en Canada lag ook nog eens in de weg om de staat en de kustlijn te bevoorraden. Na goed spoed overleg met de buren over de financiering ging de VS aan de slag, de eerste week van maart 1942 gingen 11.000 engineers, 16.000 werklui aan de slag om Gold Rush pionier karrenspoor zandweg van 2451 km te fixen. In 8 maanden en 12 dagen werd de Alaska Highway uit de grond gestampt door Brisch Columbia, Yukon en Alaska. Carl Lindley was was een van de engineers, die de signpost van zijn kamp moest maken. Carl had veel last van heimwee en als eerbetoon timmerde hij ook een signpost van zijn geboorte stadje onder het kampbord; Danville, Illinois. Je kan maar een rage starten en goed voorbeeld doet goed volgen. Vandaag de dag hangen er meer dan 100.000 signposts in “Sign Post Forest.”

Vanaf de weg doet het er al imposant uit. Eerst even een kijkje nemen in het woud vol met signposts van plekken, verloren mensen en vooral liefde. Sommige bordjes raken me en soms zie ik door de bordjes de bomen en het bos niet meer terwijl ik tussen signpost door dwaal.

Met mijn (L)EEF Signpost onder mijn arm stap ik de toerist info binnen, om even te checken hoe het nou precies werkt met het ophangen en de regels, want je mag niet meer in de bomen spijkeren of schroeven. Twee super lieve meiden zitten achter de balie en vragen naar het verhaal van mijn Signpost om dit op te schrijven in het grote Sign Post Forest verhalen boek. Nou, ik laat het bordje zien, barst ik in huilen uit en vertel wat onsamenhangend ons verhaal. De meiden zitten lekker mee snikken … Ik krijg twee dikke knuffels, een handboor en wat schroeven en ze sturen mij het borden-bos in met de tekst. “Ieder bordje vindt zijn eigen plekje, neem vooral de tijd.” Met dikke ogen en snot tot achter mijn oren ga ik op pad … dwalend door gedachten en herinneringen en duizenden bordjes die hun eigen verhaal vertellen.

Na een uurtje vind ik waar ik niet wist waar ik naar op zoek was. Er hangt een bordje [225 EEF] op ooghoogte. Eef is geboren op de 2de en overleden op de 25ste …en hoog boven het EEF bordje is er een open plekje op een paal …
Poeh, mijn hart slaat ff een paar slagen over … en heel veel dikke tranen lopen over mijn wangen … Niet alleen van verdriet, maar ook van dat ik erin geloof dat dingen geen toeval zijn … soort van “I was here, Eef”. je kan me niet zien maar ik ben er wel … gewoon omdat het mooi en magisch is. Ik moet mijzelf weer even bij elkaar rapen en een stukje verder op ligt een boomstam, die ik naar de paal sleep, want de open plek is boven mijn bereik. Het “Ik heb geleefd” bord schroef ik vakkundig op de paal en op de boomstam balanceer, terwijl tegen Eef klets in de hoop dat ze het hoort. Ook plak ik een plukje van Eefs haar op het bordje. Yukon hebben we een soort samen gehaald zoals beloofd en nu nog op naar Alaska en Katmai NP.

In de vroege ochtend ga ik nog ff terug naar Sign Post Forest … met blauwe lucht en prachtige ochtend licht dat tussen de bordjes door piept. Magisch mooi. Nog ff trots bij het (L)EEF board met een bakkie koffie proosten op ons en wat een feestje dat ik jouw vrouw mocht zijn … mission one accomplished. Tijd om de Alaska Highway naar het westen op te rijden. Nou, de weg laat nog een hoop asfalt te wensen over … Tis maar goed dat ik zo nu en dan Mario cart heb gespeeld in mijn jonge jaren want het is één gatenkaas of gewoon een gravelroad vol met stof en steentjes, die alle kanten op stuiven. Roadworkers doen hun uiterste best om in het korte zomerseizoen de weg die stuk gevroren is tijdens de heftige winters weer een soort van te fixen. Bij White horse heb ik ff een nachtje pitstop op Hi Country campsite. Ik reserveer alvast een plekje voor over 4 weken, want hier zou het oorspronkelijk plan starten en moet de camper aan het einde weer ingeleverd worden.

Zuid Yukon doe ik nu in vogelvlucht, om strakjes uit Alaska terug te keren via de noordelijke Highway en zo een soort achtje te rijden. Vandaag is het eindpunt Discovery Yukon Campground – Beaver Creek. Een campground in de middle of nix net voor de grens met Alaska, zodat ik morgen in alle vroegte de grens over kan.

Halverwege de rit slaat het weer om, bijzondere wolken formaties trekken met een noodgang voorbij de hemel … de grote camper wordt heen en weer geschommeld door de windstoten en de regen roffelt op de ramen als ik door Kuane NP rij. Kuane NP is het grootste beschermde natuurgebied van Unesco op deze aardbol. Dat begrijp ik wel, want het is prachtig zelfs bij bizar weer. Ik cruise door het grillige landschap vol met hoge bergtoppen, langs het meer met ruige golven en amper iemand op de weg. De hoogste berg van Canada, Mount Logan 5959m is hier ook te vinden samen met 16 van de hoogste bergen van Canada. Bij een tankstop raak ik bijna mijn deur kwijt door de heftige windstoten en er vliegt vanalles voorbij. De regen gaat zo nu en dan horizontaal en zie zo nu en dan geen hand voor ogen. Gelukkig neemt de storm aan het einde van de dag geleidelijk af als ik de campground bereik.

Een Ierse dame leeft hier en heeft gezellige een cabin vol gespijkerd met Moose geweien en binnen in de receptie hangen er allemaal koppen van de zelf geschoten beestenbende. Ze heeft een groot stuk grond met daarop een hoop oude leger voertuigen die gestrand waren langs de Alcan tijdens tijdens de bevoorrading leger voertuigen in WOII. Het is een soort van museum Overloon met hier en daar een camper ertussen. Morgen op naar “ The last frontier” Alaska.