Totem poles and the Stewart-Cassiar Highway

Canada 5 – 9 juni 2023

Canada, Hazelton NP 5 juni 2023

De snelwegen hier vertellen een stukje geschiedenis, wat er te zien is onderweg of waar de weg je heen zal leiden. En zo fantaseer ik er al rijdend op los … hoe leuk zou het zijn om Nederlandse snelwegen naast de beroemde A en een een nummer ook een mooie naam mee te geven. Bij A2 richting Maastricht “Holiday Highway’. De A1 richting Duitsland ‘Beer and Bratwurst Highway of de A4 “Prince of Orange Highway”, A6 “Zuiderzee Highway” en zo kwam het halve snelweg netwerk van Nederland voorbij.

Via de smalle ijzeren Hagwilget hangbrug over de 100 meter diepe Kitselas Canyon en de Skeena River kom ik in de namiddag aan bij ‘Ksan Campground.’ Het is een community campground gelegen op het land van de Gitxsan Nation, ‘Git’ bekend ‘mensen’ en ‘Xsan’ de rivier van mist. Prachtige mountain range als uitzicht, een woeste rivier als buurman en een klein museum om de hoek om meer te weten te komen over de over the GitXsan Nation. Een fijne rustig plekje vol met roots en spirits om de nacht door te brengen.

Het bed zit niet zoals bij de Dreamcatcher loodrecht ten opzichte van de camper zodat je vaak wat op en neer moet steken voor je waterpas staat, maar in de lengte richting van het voertuig. Het bed is zelfs groter dan ons bed thuis. Sinds Eef vertrokken is naar de volgende dimensie zwerf ik onbewust door het bed en wordt ik ’s ochtends vaak dwars wakker … niet dat het erg is … maar het is wel een gegeven … zo ook hier in de camper zwerf ik ’s nachts alle kanten op.

Slapen, Eef vond het zonde met de wetenschap dat er nog maar weinig tijd op aarde restte, al knapte ze vaak goed op van een dutje en wonnen we de middag daarmee. Voor mij is slapen iets wonderlijks en moois, iets waar ik regie heb over heb. Mijn moeder leerde van haar moeder, mijn oma, droomdenken …voor je gaat slapen denk je aan fijne dingen en de mooie gedachten nemen je mee de nacht in … alles mag en alles kan …. Toen ik klein was had ik hele savannes vol met safaridieren in de achtertuin, een grote boomhut, mijn eigen orka in de gracht … en nu stapt Eef soms levensecht mijn eigen veilige droomwereld in … helemaal als de spirits hier het ongrijpbare een handje helpen… het was magisch mooi en zo echt vannacht.

Misschien dat daar ook de fascinate voor Peter Pan vandaan komt. “So come with me, where dreams are born, and time is never planned. Just think of happy things, and your heart will fly on wings, forever, in Never Never Land!”

Na een ontbijtje verdampt de mist en breekt de zon door de wolken gevolgd door de blauwe lucht. De camper maak ik rij klaar. Here we go … met een glimlach terwijl ik de spirits oneindig dankbaar ben. Bij Kitwanga ga ik de Highway 37 op. Beter bekend als de Stewart-Cassiar Highway. De snelweg doorkruist het ruige en wilde landschap weg van de steden en toeristen trekpleisters van Britsch Columbia. Het is een toegangspoort tot enorme gletsjers, eindeloze uitgestrekte wildernis … hier begint het avontuur vol wildlife …. oh en en een slechte weg van 727 km naar Yukon vol gaten en onverwachte struikrovers met zwarte kraaloogjes of een mega gewei.

Bij Kitwanga, Gitanyow en Kispiox maken we nog een een kort stopje om de100 jaar oude totempalen te bewonderen, maar met alleen bewonderen zou je ze te kort doen want elke totempaal vertelt uitgebreid verhaal over een clan of een familie. Zorgvuldig gesneden uit een enkele cederstam wordt er een familiegeschiedenis verteld zoals wij bijvoorbeeld kennen van een familiewapen op een schild. De belangrijkste figuren vind je meestal op ooghoogte. De andere totemfiguren vertegenwoordigen individuen, geesten, geboorten, sterfgevallen, rampen of legendes. Het is dus niet eenvoudig of de hele geschiedenis en het verhaal zomaar te achterhalen. Gelukkig is mijn beestenboel kennis redelijk up to date zodat de verschillende dieren er voor mij makkelijk uit te halen waren. De totemfiguren: adelaar, kolibrie, raaf, beer, wolf, bever, kikker, zalm, haai, orka, bultrug walvis. Ieder beest heeft zijn eigen kenmerken. Ik heb er een paar uitgelicht waarvan ik denk dat ze in onze totempaal zouden verschijnen. Eef had een enorme kikker verzameling, mijn favoriete dier van kinds af aan was de orka en in een volgend leven zouden we beide dolgraag kunnen vliegen … dus vandaar …. ook de adelaar ietsje meer uitgediept.

De orka symboliseert familie, romantiek, harmonie, reizen, gemeenschap en bescherming. Er wordt gezegd dat hij degenen beschermt die van huis wegreizen en hen terugleidt als de tijd daar is. (vaak afgebeeld als een gereïncarneerde geest van een groot opperhoofd)

De kikker symboliseert rijkdom en overvloed. Wanneer een kikker wordt afgebeeld terwijl zijn tong een ander wezen aanraakt, vertegenwoordigt dit het delen van kennis en macht. Verder staat de kikker voor aanpassingsvermogen, het vermogen om in zowel natuurlijke als bovennatuurlijke werelden te leven

De adelaar staat bekend als “The master of skies” en is een symbool van grote betekenis. Hij wordt verondersteld het wezen te zijn met de nauwste relatie met de schepper. Door tot grote hoogten te stijgen, kan hij reizen tussen de fysieke en de spirituele wereld. Er wordt gezegd dat hij een boodschapper is voor de schepper.

Beer – dient als beschermer, bewaker en spirituele schakel tussen mens en dier
Wolf – het vermogen om snelle en stevige emotionele binding aan te gaan, en moeten vaak op hun eigen instincten vertrouwen. Zo leren ze ons hetzelfde te doen, ons hart en onze geest te vertrouwen en controle te hebben over ons eigen leven.
Bever – symboliseert bedrijvigheid, wijsheid en vastberaden onafhankelijkheid
Kolibrie – belichaamt liefde, schoonheid en eenheid met de natuur
Raaf – betekent ondeugendheid en sluwheid
Zalm – staat voor betrouwbaar voedsel, een lang leven en doorzettingsvermogen
Haai – illustreert een onheilspellende en woeste eenzaamheid
Thunderbird – vertegenwoordigt de wijsheid van trotse voorouders
Walvis – staat bekend om hun prachtige lied en wordt daarom geassocieerd met vrede, liefde en harmonie

Hierbij dus een spoedcursus totemkunde … succes met de de totempalen op de foto’s hierboven en -onder.

Canada, Stewart-Cassiar Highway 6-9 juni 2023

Rijden alleen is al een feestje hier en ik heb het idee dat ik in mijn eigen Planet Earth documentaire de hoofdrol heb en 180 graden uitzicht een soort van Museon of Imax voorstelling alleen dan zonder einde. Terwijl ik de magische natuur doorkruis mist alleen nog de stem van David Attenborough op de achtergrond.

Een klein nadeel van het wildernis feestje …. een benzinepomp als je hem nodig hebt, want die zijn schaars en de eerst volgend is meestal pas over een kilometer of 300. Inmiddels een nieuwe rij regel voor mijzelf … als de diesel onder 3/4 is verplicht tanken. Want stel je toch voor dat die over 300 km out of order is … euh ja … Gelukkig is er meestal ook koffie en een toilet zoals bij Meziadin Junction. Ook worden de benen even gestrekt en met de hond op de veranda geknuffeld terwijl we de muffin samen delen en ik er een vriendinnetje bij heb. Na de plas en refillpauze slaan we af naar de Highway 37A, de Glacier Highway. Nou, de naam verraadt het natuurlijk … heel veel ijsjes langs de kant van de weg. Alleen al Bear Glacier, heeft hier meer ijs dan alle gletsjers te samen op de Icefieldpark Highway in de Rockies en komt zelfs naast de highway in het meer uit. Het is een soort van uit de kluiten gewassen gletsjer a la Jurresic Park formaat … mis alleen de T-rex nog op de voorgrond.

Na de adembenemende route komen we aan in Stewart. Stewart staat bekend als mee ijsvrije noordelijkste haven van Canada, waar voornamelijk hout naar het zuiden geëxporteerd wordt. Ooit floreerde het stadje door de mijn industrie, inmiddels heeft het in de zomer populatie van z’on 700 inwoners, die vooral inkomsten krijgen door de toeristen, die hier beren komen kijken als de zalmrun in de late zomer het fjord binnen komt zwemmen. Het prachtige fjord waar de zalmen de rivier in zwemmen terug naar hun geboortegronden, is een natuurlijke grens tussen Canada en USA. Er is alleen een Canadese grenspost en je kan hier dus gewoon zo zonder controle de grens over naar Amerika … Bizar, als je bedenkt wat voor muurtje ze hebben opgetrokken langs de grens van Mexico en wat voor papierwinkel je moet invullen om het land binnen te komen. Dus zo tuf ik de volgende dag met mijn campertje Hyder binnen en heb ik voor de record ook Alaska gehaald. Niet dat er heel veel is want Hyder, het grensplaatsje heeft zo’n 60 inwoners, het ziet er uit als een vergane glorie Country Western movie scene en de weg loopt dood bij Salmon glacier. Helaas ligt er nog veel sneeuw en kan ik niet tot Salmon Glacier rijden, dus na een paar keer steken op de onverharde weg draai ik om terwijl er twee pick-ups opleggers met sneeuwscooters mij passeren. Rustig terug naar Bear River RV Campground voor een wasje. Mocht je later terug komen dan de Canadese grens sluit, hangt er een telefoon om ff te bellen dat je Canada weer inrijdt. Voor de filmliefhebbers check “Insomnia” (2002) met Robin Williams en Al Pachino, om een idee te krijgen van dit stukje natuurschoon.

Stewart, een heerlijk dorpje, waar gisteren de grizzlybeer door de hoofdstraat slenterde op zijn gemakje. Ofwel bear alert en altijd bear spray op zak. Wel met de veiligheidsluiting … want je zal niet de eerste zijn die zijn bear spray in zijn zak laat ontploffen … en zichzelf vol met pepperspray spuit. Via de boardwalk vol met berenpoepies in het fjord, ga ik lekker wandelen en keihard zingen, om beren te laten weten dat ik er ook ben, richting de haven. Ja hoor, in de verte, spot ik twee grote grizzly beren, die lekker aan rond het scharrelen zijn. Tja, als beer kan maar op tijd zijn … want je weet nooit helemaal zeker wanneer de zalm terug naar huis komt zwemmen.

Nog steeds heb ik een haat-liefde verhouding met het brand alarm … alleen ietsje meer voorspelbaar … en schrik ik me niet helemaal de pleuris meer als hij af gaat … Na het brandalarm akkefietje … de manier om de andere campinggasten beter te leren kennen … maak ik kennis met de buurvrouw … die polshoogte kwam nemen of ik ok ben. We drinken samen een biertje en haar man blijkt ook 2 jaar geleden te zijn overleden en ze is nu voor het eerst op vakantie omdat haar zus en familie haar mee heeft genomen. De familie is uiteten in het dorpje en zij had even tijd nodig voor zichzelf, en dat herken ik wel … mensen om je heen is soms fijn maar socializen kost ook heel veel vooral als iedereen blij, gezellig en samen is, jij een slechte verdrietige dag heb dan is het contrast en dus gemis extra groot. Nog voor we het biertje op hebben komt de fam de camping op gescheurd en ze hebben grizzlies langs de weg gespot. Ondanks dat ik van mijn moeder niet bij vreemde mensen in de auto mag stappen, zitten we binnen 2 minuten achter in de pick-up met een camera in de aanslag. Ja, hoor we vinden de 2 zware jongens in het hoge gras langs de kant van de weg en ook aan de andere kant in de bosrand vinden we 2 grote bruine (p)luizenballen. Ofwel 6 grizzly beren staan er op de teller vandaag.

De volgende dag is het tijd om weer kilometers te vreten, 392 km staan op het programma naar Dease Lake, want Yukon en Alaska waren eigenlijk alleen het oorspronkelijke plan. In alle vroegte … meestal ben ik toch rond 6 uur uit de veren, rij ik de mooie 37A weer terug naar Meziadin Junction om daar de 37 naar het noorden op te draaien. Een 5 uur durende rit, terwijl ik onze reisplaylist luister. Sommige muziek raakt me tot op het bot, er komen heel veel tranen terwijl ik luidkeels en lekker vals meezing, meestal houd ik het bij showersingen maar nu kan toch niemand het horen. De verschillende muziek, triggert ook weer herinneringen van reizen samen met Eef … soms mooie momenten of verdrietig dingen, maar soms ook onredelijke boosheid wat ons de afgelopen jaren is overkomen. Net als ik mijn dieptepunt bereik qua ellendig gevoel, omdat onze trouwmuziek voorbij komt, popt er een zwarte beer op aan de zijkant van de weg. Ik roep natuurlijk “Kijk beer” vooral tegen mijzelf en het luchtledige want zit niemand naast me om dit te kunnen delen, maar dat is een soort van aangeleerd wildlife spot gedrag …
De beer is druk bezig met paardenbloemen plukken en gaat vervolgens op zijn achterpoten staan om naar binnen te kunnen kijken of alles wel goed gaat. Hij kijkt mij recht aan en we hebben een bijzonder oogcontact en dan snapt hij me uit mijn klote gevoel.… en ik gris de camera deze keer wel tevoorschijn. Blijkbaar naast mijn lieve Fixer-vriendjes houdt ook het heelal mij in de gaten … en krijg ik als nog een beer met zijn harses in de paardenbloemen. Zo fotografeer ik er lekker op los terwijl ik in de berm van de snelweg geparkeerd sta en mijn tranen afveeg.

Na het middag uur kom ik aan bij Dease Lake. Het stelt allemaal niet zo veel voor, maar er ligt een kleine knusse camping aan het meer gerund door 2 oude mannetjes: Water Edge Campground. Een mooi plekje tussen de bomen aan de rand van het meer. Een rustig middagje om wat foto’s uit te zoeken en over te zetten en mijn heerlijke plekje voor de nacht.

’s Ochtends slippertjes aan en slip ik letterlijk de helling af voor een bush-douche … plonzen in Dease Lake. Tis ff koud met doorkomen, maar geen betere manier om fris de dag te starten. Op naar Yukon Territory.