The Great Wildebeest Migration at Mara River I

Tanzania 15 – 17 september 2020

Tanzania, Arusha en Serengeti 15 -16 september 2020

Eefs levensverwachting is zo dus danig slecht dat aankomende kerst een uitdaging is geworden. Wij hebben dus geen tijd om een corona vaccin af te wachten. Tanzania of Oost Afrika lijkt misschien een gekke keuze, maar voor ons een wel overwogen keuze. Voor de duidelijkheid, we gaan niet op pad om burgerlijk ongehoorzaam te zijn en koste wat kost op wildlife safari te gaan. Maar we hebben nog wel een aantal wildlife dromen. Eén daarvan is de migratie van de gnoes. Die op dit moment plaatsvindt in noord Serengeti. Dat is ons eerder al een paar keer niet gelukt. Dus nu een nieuwe poging. Zekerheid dat we dat gaan zien waarop we hopen dat krijg je niet….. het blijft wildlife.

Door de wekelijkse chemo’s kunnen we nu maar maximaal 7 dagen weg. Op zich best lang vliegen voor 7 dagen, maar als de tijd als een tijdbom wegtikt, is omdenken een gave. En 7 dagen is nog altijd meer, dan überhaupt niet gaan.

Kun je in corona tijd nog wel reizen? En kun je dan alleen nog reizen in Europa? Is de wereld buiten Europa een groter risico? Volgens ons niet. Maar is het risico afhankelijk van de plek en wat je wilt gaan doen. Ongeveer de hele wereld is code oranje, dus wat nu … Ach mooie kleur toch, speelt het Nederlands elftal ook in… Nee, geintje, we zijn ons bewust van de risico’s, maar ook van de kanker die als ongeleid projectiel door Eefs lichaam raast.



Onze reizen tijdens Corona check-list in de laatste levensfase:
• Marjolijn van Explore Tanzania weet onze situatie en kent Tanzania op haar duimpje en mocht zij aan iets niet vertrouwen met de covid situatie daar, komen wij haar op haar call enkele reis terug.
• Zo rechtstreeks mogelijk vliegen het liefst met onze eigen KLM. Nederland als thuisbasis, als je iets moet regelen kan dat in het Nederlands en er gelden de Nederlandse coronaregels. Tevens zijn wij altijd erg tevreden over de service van KLM, het meedenken in opties en kosteloos wijzigen van tickets. Daarnaast het fantastische personeel, die altijd heel lief voor ons zorgen in de lucht.
• Zorg dat je speling hebt om altijd op tijd over land terug te komen naar de luchthaven als er iets aan de hand is met de binnenlandse vlucht zoals de propeller van de Cesna zit vastgeroest door het stof of een familie leeuw die ligt te slapen op de landingsbaan. Je weet het maar nooit in Afrika. En de wekelijkse chemo is heilig.
• Hoe zit dat met de reisverzekering en de ziekenkosten verzekering: met onze aanvullende verzekeringen zijn we voor alles gedekt, inclusie covid zorg en zelfs repatriëring.
• Hebben we genoeg medicijnen mee mocht onze vakantie onverhoopt verlengd worden door Corona, dat we alle bijwerkingen en eventuele complicaties kunnen opvangen.
• We schatten in dat de rij bij de kassa in de supermarkt waar op dat moment nog mensen zonder mondkapje in je nek hijgen spannender dan het boarden bij het vliegtuig.
• De vliegtuigen hebben een goed ventilatie systeem
• In Tanzania gaan we voor de safari en hebben we weinig met andere mensen te maken. En ook daar hebben ze hygiëne voorschriften.
• En wat hebben we uiteindelijk te verliezen als de levensverwachting steeds verder inkort?

Op maandag halen we in de middag nog ‘snel even’ een chemo. Daarna eten we bij Jos & See (oom & tante Eef) een hapje mee, die ons vervolgens ook naar Schiphol brengen voor een overnachting in het citizenM hotel bij het vliegveld. Dat scheelt voor de dag erna, als we vliegen al veel energie voor Eef.


Daar staan we dan op een totaal verlaten Schiphol met hier en daar een verdwaalde toerist verscholen achter een mondkapje. We hebben het nog nooit zo rustig gezien bij de incheckbalie. We spelen spoorzoekertje en volgen de voetjes op de grond, die de looprichting aangeven. Echt bizar, je hoeft geen twister te spelen om mensen uit de weg te gaan. Wat is het ongelofelijk rustig. Tevens heeft de afdeling pictogrammen op Schiphol zich fantastisch uitgeleefd en kan er volgens ons geen enkele onduidelijkheid ontstaan wat de bedoeling is. Zelfs voor een Chinees, die alleen Mandarijn spreekt moet het duidelijk zijn. Bij de douane is er scheidingsplastic en mag je je mondmasker even af doen om te checken of jij jij bent en of je nog kan glimlachen. Gewapend met een klein flesje handsanitizer en wat extra mondkapjes stappen we het vliegtuig in. Het vliegtuig is maar voor de helft gevuld en er is dus ruimte genoeg om gestrekt te kunnen op 4 stoeltjes en ook nog genoeg afstand te houden tot de andere passagiers. Het KLM personeel zorgt weer uitstekend voor ons. Het is een rustige vlucht waar Eef prima een after chemo tukkie kan doen. We komen ‘s avonds aan op Kilimanjaro airport.

Het is een relatief klein vliegveld met het formaat van een Nederlands busstation. Iedereen desinfecteert netjes zijn handen, vult de gezondheidsverklaring in en draagt een mondkapje. Niemand sputtert bij het meten van de temperatuur, daar zorgen de gewapende mannen in legerpak ook wel voor. Jean de plaatselijke agent van Explore Tanzania komt gelijk met ons aan en we rijden met hem door de Afrikaanse nacht en kletsen honderd uit over Covid en alle collaterale schade, die Tanzania ondervindt. De Tanzaniaanse overheid publiceert geen covid besmettingscijfers, maar de buurlanden zijn een goede graadmeter met ongeveer dezelfde maatregelen en daar lopen de cijfers nergens drastisch op. Eigenlijk vinden wij dat ook niet heel raar. De gemiddelde levensverwachting (begin 60) ligt in Tanzania een stuk lager dan de Corona risicogroep. Obesitas en ander chronische aandoeningen passen meer bij de westerse levenstandaard, dan bij de Afrikaanse. Tevens speelt het grootste gedeelte van het leven daar zich af in de buitenlucht. En er vindt gedurende de eerste levensjaren, hoe hard ook, een natuurlijke selectie plaats. Van alle Tanzanianen die wij spreken kent niemand iemand, die covid heeft gehad of eraan is overleden. Op dit moment zijn malaria en TB nog steeds een veel grotere bedreigingen. En niet te vergeten de economische schade die er is door het wegvallen van het toerisme. Dat leidt hier dus letterlijk tot geen brood op de plank, omdat er geen sociaal vangnet is. Tevens zitten vele kinderen al maanden thuis zonder onderwijs. Thuisonderwijs is hier niet echt een optie.



De volgende ochtend hebben we een binnenlandse vlucht om ons zo snel mogelijk te verplaatsen in de zo kostbare vakantiedagen. Zo vervangen we 10 uur stuiteren in de jeep met een prachtige vlucht over het maanachtige landschap van de Ngorongoro Conservation Area. Het kraterlandschap was ooit een berglandschap, maar een aantal bergen zijn geïmplodeerd. Helaas hebben we de Ngorongoro-krater moeten schrappen deze reis. Het is de grootste intacte caldera (soort van ingestorte vulkaan. Ze denken dat zij zo’n 5km hoog geweest zou moeten zijn).

Tijdens onze vlucht zien we in de verte de Kilimanjaro boven de wolken uittorenen. Tevens kunnen we een blik werpen in een actieve vulkaan. Langzaam verandert het landschap naar een meer glooiend terrein waarna het overgaat in de savanne, de Serengeti. Het betekent eindeloze vlakte en is afgeleid van het Maasai woord Siringet.


We vliegen helemaal naar het noorden van de Serengeti en landen op de Kogatende airstrip. So let’s runaway! Net voor de landing op de grasmat vliegen we met een grote bocht over de Mara Rivier, met aan beide kanten duizenden gnoes in een soort van trekslierten. Dit is waar wij onze hoop op gevestigd hebben. De migratie van de gnoes en het liefst als ze de Mara rivier oversteken.

Dan begint het feest met de allergrootste witte prodent glimlach van James, onze gids en chauffeur voor de komende dagen. Hij staat naast de landingsbaan op ons te wachten met zijn jeep. Met James heeft Kieke al een avontuur beleefd in Tanzania toen ze voor haar werk bij de Jimmy Nelson Foundation op bezoek gingen bij de Hadzabe. (Lees hier het hele verhaal)

Het is nog lekker vroeg, dus we laden de reistassen achterin en halen de camera’s tevoorschijn. Even geen ziekenhuis en geen zorgen voor morgen, maar doen waar we op ons best zijn … op safari en wildlife spotten. We starten met een kleine mini safari op weg naar de lodge. Op verrekijkerafstand spotten we de eerste katten, 2 jachtluipaarden in de schaduw van de bosjes. We werpen alvast een blik op de verschillende crossings sights en spotten wat oververhitte hippo’s, die op een zandbank een schoonheidsbehandeling ondergaan. De ossenpikkers zijn druk in de weer en ontdoen ze van vervelende parasieten en andere irritante strontvliegen. Nijlpaarden zijn nou niet de meest handige toiletgangers, maar smerige poepsproeiers. Wij snappen de wederzijdse vriendendienst helemaal. We zijn zelfs een beetje jaloers, want hier en daar terroriseren de tseetsee vliegen ons met hun venijnige prikken. Ze houden zich schuil ergens in de jeep en dan net als je foto’s aan het maken bent… Little Bastards!!!

Onze thuis ver weg van huis is Sayari lodge. Sayari betekent in het Swahili universum. Een prachtig gelegen super de luxe safaritenten kamp vlakbij de Mara rivier. Het ligt op een heuveltop omringt door hier en daar een rotsformatie, terwijl je een oneindig uitzicht hebt over het landschap met daarboven de steeds veranderende luchten. Tevens hebben we een heerlijk buitendouche met een view.

Het is een open kamp en de safaritenten staan een behoorlijk eind van elkaar, zo kan het wildlife er rustig doorheen banjeren en heb je een vrij uitzicht vanaf je privé veranda. De perfecte plek voor een relaxte sundowner. Het heeft ook een paar consequenties: goed om je heen kijken voor je richting het restaurant loopt bij daglicht en beetje hard stampen om de reptielen op afstand te houden. Vanaf schemer gebruik je de walkie talkie als je je wilt verplaatsen en roep je een stoere Masaai bewaker, die je begeleid naar kampvuur, bar of restaurant. Ook hebben we een soort misthoorn in onze tent, mocht er een iets een dutje willen doen op de veranda en je walkie talkie heeft kuren, dan is dat je laatste redmiddel … en onmisbaar… een super goeie zaklamp. Nou zoeklicht is een betere beschrijving om de nacht in te turen.



Na de lunch gaan we op pad. Kieke is 2,5 jaar tourleader in Afrika geweest. Niet normaal hoe rustig het nu is. Er zijn amper andere toeristen bekennen. We zijn net op pad als James een andere chauffeur over de radio hoort die in het Swahili uit zijn dak gaat. Een crossing vlakbij bij ons in de buurt. James kent Noord-Serengeti op zijn duimpje. Meestal kan je aan een file van safari jeeps zien waar zich iets bijzonders afspeelt, nou nu dus niet. Er staan 2 jeeps op de hoge rivierrand terwijl een paar honderd gnoes zich de rivier in storten. We kunnen nog net ff meegenieten en onze eerste river crossing is een feit. Dat hadden we toch niet durven dromen en dat al op dag één. Wie weet zijn ons de aankomende dagen nog meer river crossings gegund… Wie weet met duizenden te gelijk… En wie weet lukt het zelfs vanaf de overkant zodat de gnoes naar ons toe komen … Fingers crossed!



Het is een onrustige nacht en de leeuwen zijn druk bezig om genoeg biefstuk te verzamelen om alle kids van een feestmaal te voorzien. Het gebrul komt steeds dichterbij, daarna slaan de zebra’s aan en ontstaat er paniek rondom de lodge. Dan horen we een soort gerommel en begint de grond te trillen. Duizenden gnoes en wat verdwaalde zebra’s denderen op volle snelheid door het kamp. Je voelt een soort van resonantie in je longen alsof de bas te laag of te hard staat bij een concert. Stofwolken dwarrelen op terwijl wij met open mond op de veranda het schouwspel op een paar meter langs zien komen. Met zand tussen onze kiezen zijn wij ons even niet bewust dat er ook van alles achteraan kan komen hobbelen, die met gemak de veranda op kunnen springen en wij ook tot hun menu optie kunnen behoren. Dan houden ze ineens met z’n alle halt. Oh oh is dat de gelegde hinderlaag. Wij gaan snel weer naar binnen, want je weet maar nooit. Ik hoor wat jij niet ruikt en ik zie … niks in het pikke donker. Na een uurtje horen we een hoop gegiechel in het struikgewas en zijn de hyena’s begonnen aan de afterparty en horen we het karkas lekken tussen hun kaken kraken. Wow …. So close…



Tanzania, Serengeti 17 september 2020

De 17de is het al heel vroeg dag. We ontbijten met een prachtig uitzicht over de savanne, waar vannacht ergens in het hoge gras een brute moord heeft plaatsgevonden. Een hoop kleurrijke getuigen zwegen in alle fluitentonen en probeerde ons met vrolijke wijsjes wijs te maken dat ze er geen fluit mee te maken hadden. Ook de normaal zo stoere buffel gaat zich snel verstoppen achter een rots en wil geen getuigenverklaring afleggen. Hij is veel te blij dat zijn biefstukbillen er nog aanzitten na vannacht.







Na het ontbijt is het tijd voor een crime scene investigation. Er blijken toch wat meer gnoe’s gesneuveld te zijn in de nachtelijke strijd. Er is niet zo veel meer van over dan wat afgekloven spare ribs, haren, huid en een losgeslagen schedel. We vinden vlakbij de kill, two brothers of the grassfloor, die zich proberen te ontdoen van bloederig bewijsmateriaal, terwijl ze hun wilde haren schoonlikken. Heel stoer zijn ze nog niet, want hun manen hebben meer wat weg van een kuifje dan een volle imponerende bos. Verder liggen ze vooral uit te buiken en in de weg van een nieuwe groep gnoes, die vandaag dus via een detour naar de rivier moeten. Dan komt het cleanteam aanzeilen. Vele snavels maken licht werk en in een mum van tijd zijn ook de laatste restjes van de crime scene verwijderd, door de maraboe en zijn maten: de gieren.





Vandaag zien we heel veel gnoes. Kleine sliertjes, die zich aansluiten bij grotere groepen. Zo hebben ze als individu meer kans om de overkant te halen. We gaan een paar keer kijken bij verschillende plekken waar de gnoes de rivier kunnen oversteken. Het worden er steeds meer, maar geen ééntje durft de sprong de rivier in te wagen. Of zouden ze toch wachten tot ze de eerste regen aan de overkant opsnuiven.


Dan zien we wat bewegen in het hoge gras, de contouren lijken toch wel wat weg te hebben van de katachtige hier. We rijden richting de rand van het hoge gras en daar veranderen de schaduwen in een hele familie leeuwen. Eén voor één zien we Mufasa, zijn haremdames en heleboel kleine Simba’s en Nala’s uit het gras te voorschijnkomen. Timon en Pumba zijn begrijpelijk …. in geen velde of wegen te bekennen om de lion king cast compleet te maken. Mufasa is een beetje chagrijnig en heeft geen zin om te spelen. Daarentegen zijn mama en de tantes wel in de stoei en knuffelmoed. Terwijl de zon langzaam verkleurt naar een rode bal, kijken wij hoe de familie zich klaarmaakt voor de nachtelijke escapades.

Op de terugweg naar de lodge vinden we nog 3 mannetjes met een paar vrouwtjes, dus aan leeuwen geen gebrek vandaag.



Ter afsluiting zitten we gezellig bij een kampvuur, onder een waanzinnige sterrenhemel, terwijl achter ons in het hoge gras iets ritselt…. Is het de wind of toch iets anders? Slaap lekker!


Zelf op reis naar Serengeti NP om migratie van de gnoes te spotten? Check de website van Explore Tanzania

3 Comments on “The Great Wildebeest Migration at Mara River I

  1. Wauw, Eef en Kieke, wat een onderneming! Wat een avontuur! Een geweldige ervaring, die ook op mijn bucket list staat. Bizar en mooi dat jullie juist door deze tijd een bijna toeristloze crossing konden ervaren. Veel mooier kun je het niet krijgen denk ik. Ongelooflijk dat het jullie lukt om de mooiste schouwspelen ook zo prachtig in beeld te brengen. De natuur, de dieren maar vooral ook de mooiste mensen: Kieke en Eef. Geniet met volle teugen, van elkaar en van de wereld! Van en voor een vriend(in) voor altijd❤️Henk

  2. Kieke,
    Thanks for including me on your Facebook post. This is a great blog, with great photos as well. It was also nice to hear a little bit about James. I’m sorry that Eef’s days are numbered. I am facing the same with my brother, and my brother-in-law as well, both with Stage IV cancer. In part this lead me to move closer, back to Whidbey Island – NW of Seattle in Oct. 2020. I think it’s great you two did this safari despite the pandemic risks. I will turn 76 y.o. this coming July, and I am so glad I have done as much travel as I have knowing eventually my age & declining health will keep me home. I have macular degeneration, which so far is asymptomatic but rendered my mother blind. As a photographer you know what that would be like! I’m especially glad I didn’t put off travel because I was only able to do one international trip in 2020 right before the pandemic lock down. I do have plans for Mongolia & Tanzania this year, and maybe Malawi with an NGO. Keep on keeping on!

Laat een antwoord achter aan Mike Holtby Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *