Roadtrip in the Rocky Mountains – Jasper NP

Canada 30 mei – 4 juni 2023

Canada, Edmonton 30 mei 2023


Tijd om onze droom in te lossen, want belofte maakt schuld, maar maakt vooral ook een fijn gevoel los, dat Eef me maar mooi weer op pad stuurt met voorbedachte raden. Eef wilde heel graag dat ik weer zou gaan reizen, omdat zij als geen ander weet dat ik dan op mijn best, misschien wel op mijn leukst ben. Een Kieke die velen van jullie misschien niet eens kennen, op een Marjolijn van Explore Tanzania en Jimmy na. Eef stuurt me niet voor niets post mortem alsnog op pad naar Canada en Alaska, toch Westers (en redelijk veilig voor een vrouw alleen), maar ook … oh zo wild en vol met wildlife.

Iets waar ik blij van word en geen genoeg van kan krijgen. Al is het ook met heel veel pijn in mijn hart dat we samen geen nieuwe herinneringen meer maken en de herinneringen, die we gemaakt hebben zijn gehalveerd. Gelukkig komen er door te reizen ook weer herinneringen terug van bijvoorbeeld onze laatste onbezorgde reis in 2018 naar Australië met een jeep en daktent van Darwin naar Perth.

De meest gestelde vraag: “Vind je het niet spannend alleen?” Ja, super spannend, omdat ik geen back-up heb ter plekke. Gelukkig zijn er wel heel veel lieve vriendjes thuis. En Pippi Langkous en Peter Pan zijn mijn grote helden. Dus, “Heb het nog nooit gedaan maar denk wel dat ik het kan” en “All you need is faith, trust and a little pixie dust.” Verder zijn Pip (Perfecly Imperfect) en Evi, de Eef pop van de Knuffelmakers, (die Jits neefje van 7 omgedoopt heeft tot Evi) ook mee op avontuur.

En nee, ik ben niet bang voor wat voor wild dier dan ook. Inmiddels ben ik door schade en schande wijzer geworden. Het enige dier dat niet te vertrouwen is, dat is de mens, die liegen en bedriegen als ze denken dat het hen beter uitkomt. Dieren doen gewoon wat ze moeten doen en volgen hun instinct. Dus met een beetje gezond verstand kom je een heel eind en mocht het anders lopen, dan is het vaak de schuld van de mens en zijn misstap. That’s nature. Zoals deze qoute van Steve Irwin “Crocodiles are easy. They try to kill and eat you. People are harder. Sometimes they pretend to be your friend first.”

En laten we de grootste misvatting gelijk uit de weg ruimen voor ik aan mijn verhaal begin, dat ik weer op reis ben heeft niks te maken met hoe goed of hoe slecht het met mij gaat of hoeveel verdriet ik heb, of hoe veel ik Eef nog steeds in alles mis. Reizen is meer mijn manier van overleven. We / I travel not to escape life, but life not to escape us / me.

Maar goed, here we go. Waar zou ik zijn zonder de Fixers, mijn lieve vriendinnetjes. Als zij er niet waren de afgelopen twee jaar, was ik er allang niet meer. Marion stuitert alvast binnen, terwijl ik nog even stoei met de laatste inpak actie. Ja, ik raak toch nog steeds verdwaald in onze reisspullen als ik moet inpakken voor een reis. Gelukkig is de drempelvrees van ons huis achterlaten bijna weg en geeft het een vertrouwd gevoel dat Hilde af en toe de plantjes en post fixt. Op naar Inge, want Inge en Marion geven mij samen een slinger naar Schiphol, zo superfijn. Stella staat daar ook al klaar in het fixer-tenue en zo doen we nog gezellig een bakkie. Zo weten zij me iedere keer weer te verrassen met een mega fixer-actie. Ze hebben alle vrienden en familie gevraagd een kaartje te schrijven voor onderweg … voor elke dag een kaartje … 39 dagen … is 39 kaartjes … OMG … een heel pak is het geworden. Ik raak er weer sprakeloos en ontroerd van …. een pak liefde van heb ik jou daar. Poeh magisch gewoon! Na een uitgebreide knuffel en zwaai sessie ben ik weer op pad. (alias op-kikker)

Ook de KLM laat zich weer van zijn mooie kant zien. Ik raak aan de praat met Tessa en Angelique, de stewardessen van de vlucht naar Edmonton, en zij horen mijn/ons verhaal ook aan. Er wordt ontzettend goed voor mij gezorgd en zij vullen de kaartenset aan met kaartje nummer 40 en een beschermelingetje voor onderweg. Typisch een gevalletje van liefde in de lucht. Dank jullie wel meiden, jullie waren top!

Na 9 uur vliegen landen we in Edmonton een uurtje later dan we in Nederland vertrokken, tja dat krijg je nou met 8 uur tijdsverschil. Met de ArriveCAN en je vooraf registreren, is het douanefeest ook gelijk opgelost en sta ik eerder buiten te wachten op de shuttlebus naar het hotel dan de crew van de KLM. Inmiddels val ik om van de slaap … maar das onhandig om er al aan toe te geven, want je kan beter mee in het ritme van de nieuw tijdszone, in verband met de welberoemde jet lag. Even een rondje lopen in de buurt om de beentjes na een lange vlucht te stekken en maar gelijk langs de supermarkt om inkopen te doen … zodat ik een eerste maaltijd vast bij mij heb in de camper. Je kan maar vast voorbereid zijn toch? Het rekken is gelukt tot 20:00 en toen ging echt het licht uit en de luiken dicht.

Canada, Jasper NP 31 mei -4 juni 2023

31 mei 2023… onze 10de trouwdag …. De dag dat dit avontuur moest beginnen, het kon niet anders, het voelde dat dit zo moet zijn. Gelukkig kan ik om 10 uur al de camper oppikken zodat ik de hele dag nog heb. Het is een 4×4 pick-up of truckcamper … een beetje hetzelfde als onze 24 jaar oude Dreamcatcher, alleen dan de nieuwe moderne versie met nog maar 3000 km op de teller. Wat een bakbeest is het. We kunnen er met z’n drietjes gemakkelijk in apenkooien. Ook rijden is een dingetje.. hij is 2 meter groter dan de Dreamcatcher. Alle spullen in erin gegooid en tijd om de weg op te gaan, Pip en Evi op de bijrijdersstoel met de kaart op hun schoot.

Kilometer voor kilometer vind ik langzaam mijn weg, met rijden, tanken, parkeren en navigeren. Toch even wennen in je eentje en soms met dikke tranen en snot. Natuurlijk ook even zitten vloeken toen bleek dat de navigatie kuren heeft en ik de wifi-hotspot niet aan de praat krijg om op google maps via CarPlay te rijden. De rijtijd loopt behoorlijk op, als ik besluit weer op de wegenkaart te gaan rijden, want deze moderne snufjes krijg ik niet gefixt als je geen Wifi heb langs de kant van de weg in de middle of nix zonder enige bereik. Bij het kaartlezen moet ik steeds de camper langs de kant gooien om mijzelf te updaten van de volgende Highways en welke dorpjes en stadjes in moet aanhouden. Zo zit ik dus lekker te memory-en terwijl de rijtijd met iedere stop behoorlijk oploopt. Inmiddels ken ik de weg uit mijn hoofd. Highway 2 South naar Red Deer, dan Highway 11 West naar Banff NP, Highway 93 North naar Jasper. Blijft toch spannend want voor kilometerslang zonder wegwijzerbord … maar dan is de zucht van verlichting als het toch blijk te kloppen … dus Fije en Jits de volgende keer win ik weer met memory!

Vooral het laatste stuk van Highway 11 is prachtig, maar ik kom ook nog stukken sneeuw tegen op de weg. Dat belooft nog wat qua temperatuur. Ik spot mijn eerste 2 elken, hele grote herten en helaas een dode wolf. Gelukkig heb ik bij de camperhuurder gelijk al een Nationaal Park Pass kunnen kopen, dus ik mag zo Banff NP in rijden. Nog geen 5 km van de gate ligt er een zwarte beer lekker op zijn buik midden op een grasveldje tussen de paardenbloemen, die hij tevreden afhapt. Probleem 2 … rijden en foto’s maken is geen ideale combinatie, al helemaal niet in een mega grote camper en de beer ligt aan de bijrijderskant, en al helemaal niet als je de camera nog in de tas hebt. Ik denk een kadootje van Eef voor onze trouwdag, een beer in de bloemen, je kan niet alles op de gevoelige plaat hebben. Met een glimlach en een traan rij ik de Icefield Parkway (93) op tot de Athabasca gletsjer. Tegenover de gletsjer is het mooi geweest en gooi ik de camper op Icefield RV Campground. Van de buurjongen fix ik even Wifi om te kijken, maar krijg de boel nog niet aan de praat. Jammer dan, morgen een nieuwe dag. Tijd om even de tas uit te pakken en de camper in te richten, dingen een logische plek te geven en niet pas na een zoektocht van een halfuur terug te vinden … tis echt heel groot van binnen.

Tijd om alle lieve kaartjes open te maken omdat het zo voelde … en het kan niet zo zijn dat één kaartje maar één dag hangt, dat zou zonde zijn… ze krijgen allemaal evenveel en even lang aandacht. Met dikke tranen heb ik ze allemaal zitten bewonderen … wat ontzettend lief en een support op afstand. Ik ga ze als ik wat meer rust heb allemaal ophangen in de camper om het gezellig te maken en het is heel fijn is om zoveel moois te ontvangen waardoor het stresslevel ook gelijk werd gehalveerd. Lieve vriendjes en familie, het is een eer om zoveel liefde te mogen ontvangen en hoe waardevol dat is, zelfs al is Eef al/pas twee jaar dood. Dank jullie wel, ik hou ook ontzettend veel van jullie!!!

Op de campground kom ik lieve mensen, Gerda en Jos tegen. Ze nodigen mij uit voor een drankje. Hij heeft een dubbele longtransplantatie gehad en zij zijn er ook aan het uithalen wat er nog allemaal in zit. We hebbem samen geproost op onze trouwdag en op zelf de slingers ophangen zolang het kan. Superfijn om zo de eerste beladen dag af sluiten met proosten en een prachtig uitzicht op de gletsjer. De camper slaapt heerlijk, moet ook zeggen was ook wel kapot na de eerste dag. De nacht is behoorlijk koud, geen Eef met opvliegers om tegen aan te kruipen, maar tussen Pip en Evi in met al mijn kleren aan en een neus vol ijspegels. Morgen maar even een extra slaapzak fixen, want naar het noorden wordt het alleen maar frisser… want ik weiger de kachel aan te zetten en wil gewoon met raampje open slapen.

Na het ontbijt nog een gezellig koffietje bij Gerda en Jos. ’s Ochtend vol goede moed met Pip en Evi in mijn rugzak wandelen naar de gletsjer, maar halverwege komt het met bakken uit de lucht. Dus maar rechtsomkeert en een bakkie koffie scoren in het Columbia Icefield Glacier Adventure Centre … en gebruik maken van de Wifi daar om alles wat niet werkt proberen te fixen. Dus de hele ochtend zitten klooien, zoals dingen mailen die het niet deden in camper of kuren hadden na camperverhuur. Wifi naar veel gezeur aan de praat gekregen, met behulp van de chatbot. Camperverhuurder bleek een verkeerde device te hebben opgegeven. Navigatie alleen niet gefixt gekregen, die herkent geen campgrounds, ook met de hulplijn niet … iets fout in de opgegeven favorieten … en ook met algehele reset … dus niet … advies je kan even terugrijden … nou ik dacht het niet … vul wel iets anders in de buurt in … ik kom er wel.

Tijd om te vertrekken naar Wapiti Campground in de buurt van Jasper. Het blijf een beetje miezeren maar hier en daar komt langzaam blauwe lucht te voorschijn. Eefs nummerbord wat ik op ga hangen in Watson Lake in het Sign Post Forest ligt op het dashboard en spiegelt fijn in de vooruit … zo lijkt het toch dat ze in de camper naast mij is. Bij Sunwapta en Athabasca Falls maak ik wandelingen … loop stiekem achter mensen aan zonder dat ze het door hebben. Ik heb mijzelf omgedoopt als onzichtbare wandel stalker, want wandelen in je eentje raden ze af i.v.m. beerknuffelmomenten. Zo lukt het ook.


Weer een kleine uitdaging bij de Campground, achteruit in parkeren met een bakbeest en overal bomen, struiken, stenen, vuurpit en boomstronken … huh ja … geen zin om steeds van iemand afhankelijk te zijn, dus met 7 keer in en uit stappen en beetje schelden lukt het zelfstandig ook. Als beloning kreeg ik een driedubbele regenboog, precies boven de camper. Zij bleef heel lang zichtbaar, een knipoog van boven. Een soort van troetelbeertje straal moment, alsof de camper opladen met het kleurspectrum van licht. Pastaatje staan koken, ging dat achterlijk brandalarm toch af, schrok me helemaal de pleuris, nou ja die doe het in ieder geval ook … maar die staat misschien ietsje te strak afgesteld. Lekker in de ondergaande zon bij een kampvuurtje mijn pasta zitten eten en ietsje verder op lagen twee elken hun gras van de dag te herkauwen … heb ze maar “Eet smakelijk” gewenst. Toen Mike opgebeld, onze ijsberen gids van toen Eef en ik in Churchill (2019) waren. Ik de zomer werkt hij in Japser NP als gids. Afspraak gemaakt om morgenavond sterren te gaan fotograferen bij de watervallen en overmorgen mee op wildlife tour, want hij kent het hier op zijn duimpje. Gelijk 2 extra nachtjes bijgeboekt hier op de campsite, wel fijn zo ff acclimatiseren en aan alles wennen. Het is nog steeds wolkjesblazen-koud ’s nachts. Dus lege flessen water gevuld met heet water en dan in een T-shirt gerold … zodat ik lekker 2 doe-het-zelf kruiken mee naar bed kan nemen. Bleek uiteindelijk nog niet genoeg … paar keer wakker van de kou.

Om 6 uur ben ik steeds klaarwakker, de jetlag heeft zo ook zijn voordelen. Voeg uit de veren en op pad naar Maligne Lake. Bij Maligne Canyon maak ik een prachtige wandeling vol stalk momenten, halverwege kom ik kom ik Joanne tegen, een 70 jarige, die ook alleen op pad is. Haar man zit boven te wachten, want die heeft slechte knieën. Alleen..sommige mensen vergeten, what goes down, has to go up again. We raken gezellig aan de praat, maar ze heeft zich verkeken op de klim terug. Als ik Eef omhoog kan coachen, kan dat ook met Joanne, eens een sportjuffie altijd een sportjuffie. Man Ron was al helemaal ongerust op de parkeerplaats, want ze bleef een uur langer weg dan verwacht. Als bedankje trakteren ze me op een drankje bij het terras. Lake Maligne bekijk ik even vlug, want het stikt van de muggen, wel een grappig gezicht; allerlei toeristen op de oever die lijken te breakdancen, alleen dan vreselijk uit de maat terwijl ze de wolken met muggen proberen weg te slaan.

Op de heen weg spot ik 3 zwarte beren langs de kant van de weg en op de terugweg mama beer met 2 jongen die boven in de top van een boom zijn geklauterd. Wow, wat ontzettend tof de boevenbende in de boom … een tweeling, maar dan is de ene zwart en de andere bruin van kleur. Op een gegeven moment vindt mama het genoeg, waarna de twee behendig uit de boom klimmen en mama achterna het bos in volgen.

Mike komt mij rond 22:00 ophalen voor een nachtje sterrenjagen, maar hij is er al om 21:30 en we hebben geen tijd om elkaar te begroeten. Spring in de auto, er is een grizzlybeer met jongen langs de weg. Halsoverkop flikker ik alles in de auto, nog geen 3 minuten verder …5 meter van de Highway … mama beer en twee bruine pluizenballen … van zoiets droom je om te zien maar de kans is wel extreem klein, zeker twee berenfamilies op een dag. Tjeetje dat zet de teller op negen beren op een dag. Gewoon lekker kijken hoe ze een beetje met elkaar dollen is al tof. Tijd om de nacht van Jasper in te gaan, toch wel een beetje spannend het donkere berenbos. De maan is bijna vol, helaas voor de hoeveelheid zichtbare sterren op de gevoelige plaat maar tof voor prachtige reflectie in de rivier. Je kan niet alles hebben …

De volgende dag maak ik even een stop in Jasper om boodschappen in te slaan, nieuwe zekering bij de garage zoeken, want 3 lichtjes deden het niet en een warme slaapzak regelen, want kou is niet erg maar het koud hebben in bed is afschuwelijk. Het is dan ook ’s nachts rond het vriespunt hier. Vandaag wandel mooi om de camping langs de rivier, hard fluitend, want ja je wil mama grizzly niet aan het schrikken maken, terwijl ze ook nog op twee stoute peuters moet letten. Mike vist me op na het eten om nog wildlife te zoeken in de buurt. Wel fijn, deze keer ben ik de bijrijder en kan ik focussen op fotograferen en niet op de weg. We vinden 7 berggeiten bij een prachtig uitzichtpunt. Vooral het uitzichtpunt is adembenemend. Deze keer geen beren had mijn berengeluk natuurlijk gisteren al opgemaakt. Van Mike krijg ik Bearspray, soort pepperspray voor als je aangevallen wordt door een beer, want alle toeristen laten dat bij hem achter als ze uit de Rockies wegrijden naar de airport. Dus hij komt erin om en er zit een verloop datum op.

Zondag vroeg ga ik om 7 uur op pad, want gastank blijkt toch ook niet vol te zijn. Dus eerst tanken, dat is ook spannend, want je kan niet zomaar onder het afdakje van een benzinestation rijden … je bent niet de eerste die de airco eraf rijdt. Daarna gastank vullen, ook nog nooit gedaan, gelukkig zijn de mensen super behulpzaam. Kijken of ik onder het dak kan, leggen uit hoe ik gas tank vul of hoe diesel tanken met creditcard gaat. Via Mount Robson rij ik naar Fraser Lake. Daar een rustige regenachtige middag en tijd om een mooie collage te plakken van alle lieve kaartjes die ik heb gekregen. The wall of love 💕 💗

10 Comments on “Roadtrip in the Rocky Mountains – Jasper NP

  1. WONDERFUL KIEKE, you are an inspiration for us all as we travel with you and your cuddly friends, ” INTO THE WILD.”
    Just please make us all one promise. Once you’ve discovered, this time what your looking for. That you come back to us in one piece. For on long and perhaps lonely search for a new light, know that you are loved and missed by many from afar.

  2. Lieve kanjer, wat ben je toch een geweldig mooie mens. Brengt de natuur en puur genieten weer bij ons. Geniet en we houden van je!!

  3. Met een brok in mijn keel, een lach en een traan lees ik je verhaal in een adem!
    Wat ben je toch een krachtig, dapper en liefdevol mens 🥰 !!
    En wat heb je jouw verhaal toch weer mooi verwoord!

    GENEET !!! zeggen we hier in Limburg.

    Xxx

  4. Prachtige foto’s en wat stoer van je dat je dit in je eentje onderneemt, in die grote lompe bak van een camper
    Bijzonder met die regenboog speciaal voor jou, zo weet je toch dat ze met je mee reist vanuit the stars, X

  5. Indrukwekkend. Stoer. Hartverwarmend. En wat een prachtig huwelijkscadeau 😘

  6. Wat ben je toch een dappere dodo dat je dit allemaal maar doet. Zou t in mijn broek doen van die beren. Eef is trots op je, mooi om zo jullie liefde te memoreren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *