Mindfulness in the Rocky Mountains

Canada 23 – 30 oktober 2019

Canada, Banff & Winnipeg 23 – 30 oktober 2019

De volgende ochtend gaan we even een update vragen qua road condities en wat we vandaag moeten doen, want echt goed voorbereid zijn we deze keer niet. Het was nog al een last minute beslissing binnen alle hectiek van de afgelopen tijd. (zie update Eef 5 november.) De vrouw van de tourist office stippelt met ons een mooie dag uit en wij gaan eerst nog crampons (sneeuwijzers) halen, want hier en daar zijn bepaalde wandelpaden al besneeuwd spiegelglad. Met een koffie to go en een koek gaan we volgens het lokale gebruik op weg; de Icefields parkway op. Ons eerste stopje is bij de Cave and Basin. … waar het stadje Banff zijn oorsprong vond bij de warmwaterbronnen. Daarna rijden we een weggetje naar Mount Norquay Ski area. Hier heb je een grotere kans op wildlife spotten. We vinden een hert en een familie moeflons; dikhoorn schapen.

Daarna gaan we de alternatieve high way 1A op richting het noorden. Het is de oude snelweg door de bergen waar geen hek staat en waar je grote kans hebt om beesten te spotten. We hebben gelukkig all weather banden, want er ligt zo hier en daar al een behoorlijke laag sneeuw op de weg. De snelheid is aangepast naar 60km/hr, dus we toeren lekker rond tussen hoge besneeuwde bergtoppen, dikke naald wouden en prachtige uitzichten over meren opzoek naar wildlife. Dan ben je 4 dagen na die fucking chemo, gewoon in amazing Canada en gaan we van mindfuck naar mindfulness!

Eef ziet wat bruins bewegen in haar ooghoek en wie komt daar aangeslenterd …? Een mega grote grizzly beer. Wij helemaal blij dat hij niet zo’n vroege vogel is en nog niet wil winterslapen. De meeste beren zijn al de flanken van de Rocky Mountains op getrokken om een fijne schuilplek (den) te zoeken voor hun jaarlijkse winterslaap. De beer is druk met het omwoelen van de aarde opzoek naar wortels of om de al ingegraven wintervoorraad van de vossen en eekhoorns te plunderen met zijn grote klauwen. We doen wel snel ff het raampje dicht voor het geval hij dacht dat hij een knuffelbeer is en bij Eef op schoot duikt. Je weet het maar nooit …
Hij komt recht op ons af en wandelt om de voorkant van de auto om te zien wat er nog allemaal te snaaien valt in de linker berm. Ook daar ploegt hij met zijn grote nagels het halve bos om.

We rijden tot aan Lake Louise, van menig mens het hoogte punt van de Icefields Park way. Voor ons was dat de grote grizzly. We wandelen, nou ja … schuiven en glibberen langs de oever van de meer. Op het wandelpad is een behoorlijk pak sneeuw gevallen en door de toeristen voor ons platgestampt tot een ijsbaan. Voor ons draait een Japanner vrolijk een pirouette om zijn as en sluit af met een salto mortale. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. De zon laat zich net nog even zien, waardoor wij ook de mooie blauwe kleur kunnen bewonderen waar het meer om bekend staat.

Op de terugweg naar Banff en spotten een coyote op de highway 1A. Tevens vinden de grizzlybeer één km verder dan waar we hem achter hadden gelaten in de berm. Nog even druk met de hele grond om te woelen als voorheen. We schieten nog een paar fotootjes en rijden dan door naar Johnston Caynon. Het is goed koud aan het worden en de meeste toeristen zijn al terug naar het dorp. We lopen steeds dieper de besneeuwde canyon in. Via een tunnel door de rots komen we uit bij Lower falls. Hier en daar zie je al ijsvorming ontstaan in het water. Ook hangen er al prachtige ijspegels aan de rotswand.

We knopen ons crampons onder en wandelen langzaam omhoog door het woud naar de Upper falls. Hier en daar vinden we eekhoorn langs het pad. De canyon ziet eruit als een sprookje met zo’n dun laagje sneeuw. We komen een paar toeristen tegen, die een nieuwe variant van blij dat ik glij spelen op het spiegelgladde pad. Hurken en dan doet de zwaartekracht te rest…. De bochten blijven wat lastig en er slipt er ééntje zo het bos in, met een hoop hilariteit tot gevolg. Heerlijk die spijkers onder je zool, het klost alleen wat raar op de stukjes boardwalk als we hoog boven de rivier lopen. Het uitzicht de diepte in is prachtig, een palet van gemengde kleuren. Knal blauw water met daar omheen wit kolkende stroomversnelling, antracieten rotsblokken omringt door vers groen mos, donkergroen van de dennen bedekt met een witte deken. De Uppers falls stroomt nog wel, maar er omheen begint het al aardig wit te worden. Nog even…, want met deze temperaturen -17°C, zal hij snel veranderen in een ijswand.

Langzaam valt de schemer in tussen de woudreuzen en klossen en krassen wij terug het dal in naar de parkeerplaats op onze crampons. Bij The Grizzly House gaat we lekker kaasfonduen, want we kunnen wel een stevige maaltijd gebruiken.

De volgende ochtend worden we wakker in een nog witter wonder landschap. Het heeft de hele nacht gesneeuwd. In Nederland zou nu totale pleuris uitbreken op de weg en duizend km file staan. Hier gaat alles gewoon rustig door. Wij maken een stopje bij Bow falls en rijden daarna een rondje ter verkenning van de golf baan, want het schijnt dat je zo nu en dan elks (grote herten) op de greens, nu “whites”, kunt zien tegen het schemer. Het is nu namelijk het bronstseizoen, ook wel paartijd. De mannetje laten dan hun lokroep horen, ook wel burlen genoemd. We rijden door de frozen dennenbomen en komen een coyote tegen die door de sneeuw trippelt en de weg oversteekt.

Helaas kunnen we niet de weg naar het Sunshine ski resort op, die bekend staat om goed wildlife te kunnen spotten. Hij is afgesloten wegens de grote sneeuwval. We nemen een kijkje boven aan de Banff Gondola en eten een wrapje voor de lunch met uitzicht op Six Stunning Mountain Ranges and de Bow Valley. Het is boven op de berg ijzig koud en de harde wind snijd dwars door alles heen. Dus we blijven lekker binnen achter het glas. Aan het einde van de dag gaan we nog een keertje bij de golfbaan kijken voor de elks. Er zijn op dat moment alleen wat grond eekhoorns druk in de weer met het ingraven van hun wintervoorraad. Dan maar even proberen bij de loop Lake Minnewanka. Daar hebben we ietsje meer geluk en vinden we een rode vos en een aantal elks. De meeste vrouwtjes staan op verrekijker afstand bij de bosrand, maar het grote mannetje laat zich van dichtbij bewonderen vlak langs de weg.

Na het eten is het tijd om de tassen te pakken, want morgen vliegen we het binnenland in.

Op ons gemak staan we op en rijden we terug naar Calgary airport en vliegen we naar Winnipeg. We hebben een reserve dag ingebouwd. Beter een dag te vroeg in Churchill dan niet kunnen vliegen vanwege een sneeuwstorm. Winnipeg is niet ons ding, een grijze grauwe stad. Bij de dierentuin hier hebben ze International Polar Bear Conservation Centre waar we een kijkje gaan nemen. Wees ijsbeertjes en de probleem beren uit het hoge noorden komen hier terecht in de rescue. De 8 ijsberen hebben hier een mooie groot verblijf met een ruig heuvellandschap, meertjes, grotten en rotsen. Bij één van de zwemfaciliteiten hebben ze een tunnel gebouwd zodat je ook onderwater zwemmende ijsberen kunt bekijken. We hebben een tijdje bij de tunnel zitten wachten, maar het was geen ijsberen-zwem-weer. De andere pooldieren hadden vrij redelijke verblijven, maar de rest van de dierentuin vonden wij afschuwelijk!

’s Avonds ontmoeten we de gids en de andere mensen waarmee we op zoek gaan naar de ijsberen. Deze verzamelen bij Churchill totdat de Hudson Bay dichtvriest en ze het ijs op kunnen richting het hoge noorden.