Grizzly Bears in Katmai NP & Homer Spit – “the end of the road”

Alaska 17 – 20 juni 2023

Alaska, Homer 17 juni 2023

Lekker even een dagje niet hoeven rijden in je eentje, hoe leuk ik rijden ook vind, het is toch ook intensief, dus een kadootje aan mijzelf. In plaats van 7 uur rijden 6 uur op het water cruisen door het Prince William Sound vol wildlife en natuurschoon is geen straf.De ferry op rijden is nog even een kunstje op zich … want met deze afmeting van de truck camper … “it ken net” of toch wel … Voor mijn gevoel rij ik zo meteen de hele bovenkant aan flarden, maar de mannen loodsen mij rustig de ferry op. Daarna het volgende probleem … een hoek van 90* graden. Serieus, wie heeft dit bedacht … hoezo moeten we door de zijkant het ruim in en dan wel in de lengte parkeren. De boot van Texel is handiger ingericht, maar goed, inmiddels ben ik ook een kei in steken met de camper zelfs met ingeklapte spiegels, mits er iemand maar achter mij staat en mij aanwijzingen geeft, terwijl ik uit het raampje hang. Nou, pfff hij staat hoor … niet meer aankomen en mij lekker installeren op het dek met mijn muts, handschoenen, twee truien en jack.

Bij vertrek uit Valdez staat iedereen nog buiten, maar dat is van korte duur, want het waait ijzig hard. Ik blijf met een oude man en zijn kleinzoon van een jaar of 6 over en we raken aan de praat, terwijl het kleine mannetje honderd vragen heeft en geniet van alles wat hij ziet op het dek. Zijn schoondochter (mama) is overleden bij een ongeluk, zijn zoon (papa) werk zich suf in een mijn hier in Alaska, zijn vrouw is al 10 daarvoor overledenen kanker en hij is vooral de trotse liefdevolle opa, die op avontuur is met zijn kleinzoon. Ze zijn op weg naar papa, want 10 vakantiedagen houdt niet over in de VS. Dit is dus de vetste opa, die ik ken … op roadtrip in een camper met die kleine, naar papa in Alaska, zodat ze zijn 10 dagen optimaal kunnen benutten samen … home scholing by granddaddy, maar vooral quatiltytime met zijn fantastische kleinzoon. Tussen alle vragen van de kleine boef over walvissen, watervallen en de zee, wisselen we verhalen uit … wat een inspiratiebron is deze man. Er vloeien tranen, maar de glimlach van oor tot oor overheerst bij ons beiden. Als je luistert, zie je meer! Wat een mooie mensen kom je toch tegen … ondanks alle shit in zijn leven en alle shit in mijn leven genieten we intens met zijn drieën van deze overtocht. Een ontmoeting met het meest waanzinnige uitzicht om nooit te vergeten.

Langzaam varen we het fjord in bij Whittier. Whittier Town is ontstaan in WWII. Er werd gezocht naar een ice vrije haven, lastig te bereiken om een geheime militaire installatie te bouwen. De enige manier om er te komen was via het fjord of door de treintunnel, die er geboord was door de granieten bergketen van de Maynard Mountains, die het fjord omringen. Sinds 2000 rijdt er niet alleen een trein door de Anton Anderson Memorial Tunnel maar kan je er ook met de auto doorheen. De tunnel is dus een “dual-use” on a single lane van 4100 m lang. Dus om en om, per kant, mag eerst de trein er doorheen en dan mogen de auto’s aansluiten en rij je dus over het treinspoor … bizar, maar het werkt!

Na een dikke knuffel gaan we in Portage onze eigen weg, zij naar het noorden en ik naar het zuidwesten over de Sterling Highway, 222 km naar Homer Spit. Ik had eerst bedacht om ergens hier in de buurt te overnachten … maar ik zit vol energie en ik heb zin om de weg op de gaan en mijn gedachten te ordenen tijdens het 3,5 uur rijden op de Kenai Penisula naar Homer Spit – “the end of the road.” 

De Kenai Peninsula heeft ongeveer de afmeting van België. Dit is het officiële leefgebied van de Dena’ina, Alutiiqs en de Chugaches Native people. In 1741 was Vitus Bering, een Deen die voor de Russen op pad was, de eerste Europeaan die hier voet aan wal zetten, gevolgd door Captain Cook in 1778, waar de Cook Inlet zijn naam aan dankt. Wat een prachtig weg vol oe’s en aa’s. Eerst over Turgagain pass dat vol met de knopjes van wilde veldbloemen staat, daarna langs Cooper Landing vernoemd naar Joseph Cooper, die hier goud vond in de Kenai River in 1884. De Kenai River en de Russian River zijn populair voor het vissen naar zalm. Hier en daar vang ik al rijdend over de kronkelweg langs de rivier een glimp op van van vele vissers in een soort waterdichte tuinbroek met laarzen eraan vast tot hun middel in de rivier. Ook zeilt er hier een daar een opblaas raftboot door de rivier zigzaggend tussen de vishaakjes voor de zalm door. Het is wel goed opletten hier op de kronkelweg want tot Soldonta, zijn overstekende Moose (eland), doodsoorzaak nummer 1 in het verkeer hier. De kustweg daarna is adembenemend. Maar liefs 78 miles de route langs Cook Inlet met een magnifiek uitzicht op rechts, terwijl de zon langzaam naar de horizon zakt. Hier weer wel … door de lagere breedtegraad.

Het is het eerste mooie weekend van dit jaar geweest en Homer is afgeladen met dagjes mensen en vooral de tegenliggende weghelft is druk. Het is zondagavond als ik Homer binnenrij en nog even snel boodschappen doe, voor ik de Homer Spit op rij tot waar de weg en de wereld voor nu stopt. Tja, hoe zal ik dat nou eens beschrijven … Homer Spit, een soort 4,5 mile lange zandbank met een weg … een soort van pier/dijk naar het einde waar de haven van Kachemak Bay is. Aan de zijkant staan steeds kleine bosjes kleurige huisje op palen … waar vooral kunstenaars en restaurantjes in gevestigd zijn. Niet helemaal mijn ding en een beetje te druk en te hip … maar we zijn hier voor wat anders … het is de toegangspoort naar Katmai NP met de grootste grizzlyberen van de wereld en het verwezenlijken van onze gezamenlijk droom, die ik graag wil afmaken … want anders komt het tussen mij en toekomst in te staan.

Gelukkig heb ik vanmiddag op de ferry al de Homer Spit campground geboekt, want het is nog afgeladen vol. Voor nu sta op een afschuwelijk plekje, maar morgen kan ik doorschuiven en kampeer ik op het prachtigste strandplekje, geduld is een schone zaak ook naast de afvalcontainer. Ik gooi de camper af en ga op zoek naar Alaska Bear Adventures voor een dagtrip met een kleine Cessna naar Katmai NP.

Ze zijn nog open en in je eentje zijn heeft ook zo een voordeel, morgen is al volgeboekt maar dinsdag is er nog een plekje vrij. Of ik het erg vind om samen met een familie van 4 op pad te gaan, want anders moet ik 4 dagen wachten. Inmiddels heb ik geleerd dat dingen soms “meant to be” zijn. Ik boek dus gelijk voor dinsdag, want de weather window is voor maandag en dinsdag prima terwijl en woensdag en daarna weer wat onstuimige weer wordt verwacht. 

De volgende ochtend verplaats ik de camper naar het strand. Zo sta je aan de zee met een uitzicht over eerst Kachemak Bay, Cook Inlet met in de verte de Mountainrange van Lake Clark National Park. Tijd voor een bakkie met uitzicht. Ik sleep Evi, Pip, een mok koffie en mijzelf het camperdak op terwijl de Bald Eagles boven mij cirkelen … de beste koffieplek ooit.

Daarna is het tijd om even op onderzoek uit te gaan over de Homer Spit tot aan het kleine vliegveldje in Homer zelf vanwaar we morgen vertrekken. Op de terugweg slenter ik langs alle kleine artistieke shopjes en kijk ik naar de watertaxi’s, die naar de overkant varen om mensen af te zetten voor verschillende hiking trails. Voor woensdag regel ik ook alvast een watertaxi sightseeing tourtje. Het is een goedkope versie ten opzichte van de bay-cruises … want ik ga gewoon mee met de kapitein, die overal mensen moet afzetten en ophalen met het kleine bootje … dat is dus ook gefixt.

Terug bij de camper is het tijd voor een kampvuur op het strand en een biertje om te proosten op ons, op Eef en haar wens dat ze het fijn zou vinden als ik toch weer zelf op reis zou gaan. Lieve Eef, hier zit ik dan aan “the end of the road” met een vliegticket op zak om morgen de bewoonde wereld te verlaten naar Katmai NP, Berenland, te vliegen, hopelijk onze droom af te maken … En wat ben ik je dankbaar om mij alles te gunnen en te wensen, waardoor ik op pad durfde en ging zonder schuldgevoel maar vol liefde en herinneringen. Love is a longer journey than life.

In alle vroegte moeten we ons melden bij het vliegveldje. Zach is onze piloot en gids. Hij brieft ons en het is de eerste keer dit jaar dat er naar Katmai NP gevlogen wordt, want gisteren zijn ze afgebogen naar Lake Clark NP. Hij is net zo enthousiast als wij, ook over de 1,5 uur durende vlucht. De familie is prima, ouders die met 2 stoere meiden van 7 en 9 op outdoor vakantie zijn. We verruilen onze schoenen voor lieslaarzen want het wordt of een soort van wadlopen door drassig graslandschap of we moeten een rivier oversteken afhankelijk van waar de Grizzlies zich ophouden. Ik mag naast Zach als co-piloot zitten mits ik maar met mijn vingers van de knopjes afblijf, terwijl de familie achterin kruipt. Dan begint de reis naar wildlife wonderland, met Eefs haren in mijn borstzak, mee bovenop mijn bonzend hart. 

Eigenlijk is Alaska’s schiereiland een riem van actieve vulkanen, beter bekend als de Ring of Fire, en reikt maar liefst 550 miles van Cook Inlet tot Isanotski Strait waar de Bering zee begint (het slurfje dat naar Rusland wijst). Misschien een leuk weetje Alaska en Rusland liggen een stuk noordelijker maar 87 km uit elkaar qua landmassa, en maar 3,8 km tussen de eilanden Ignaluk (Little Diomede – VS) en Nunarbuk (Big Diomede – Rusland). Van Ignaluk kan je dus letterlijk de “toekomst” in kijken bij een heldere dag naar Nunarbuk in het westen,omdat de datumgrens hier een dag verspringt.

Met de kleine Cessna zetten we koers het heldere ochtend luchtruim in. Eerst over de Homer Spit, die in een lange sliert verandert onder ons, we kruizen Kachemak Bay over en vliegen over de westelijke fjorden van Kachemak Bay State Park met zijn hoge bergtoppen waartussen de gletsjers verstopt zitten. Bij Seldovia verlaten we het bewoonde land en vliegen Cook Inlet over richting Mount Douglas, maar eerst doemt rechts nog steeds actieve Mount Saint Augustine Volcano (1260 m) met een rookpluim op een klein eiland. Op de horizon ligt de Alaska Peninsula met de witte bergentop van Mount Douglas (2140 m), ook een vulkaan, waar we rakelings overheen scheren en Zach een rondje van de zaak vliegt. Zach wil ons graag nu het helder is, het kratermeer van 160 meter breed laten zien. Zo nu en dan worden er temperaturen 114-118 °C gemeten, dus ja ook deze is nog steeds actief.

Hier bij Mount Douglas begint Katmai NP. Over de flanken van de berg maken we een duikvlucht naar beneden over de gletsjer, die uitkomt in Sukoi Bay. We houden de kustlijn op rechts en hier en daar zien we al bruine propjes in het groen. Ter hoogte van Ninagiak Island maken we een 180 graden draai de baai in om in noordelijke richting te landen op het strand van Hallo Bay. We stuiteren het strand op en Zach slipt hem lekker in op z’n dikke luchtbanden, net alsof hij zijn auto inparkeert. Hallo hé, wat een adembenemende vlucht.

De drie vliegtuigjes staan netjes naast elkaar ingeparkeerd op het strandje. We zijn hier met 15 wildlife lovers en 3 gidsen, terwijl het wemelt van de Grizzlies … in kleine groepjes gaan we op pad. We klauteren over het aangespoede drijfhout en struinen een soort van moerasweide (de Meadows klinkt toch lekkerder) in en ja hoor in de verte is het feest …De gidsen hebben hier geen geweer bij hen alleen bear spray, want deze beren staan eigenlijk nooit in contact met mensen  (behalve als het weer goed is (is niet zo vaak) 3 handjes vol met een gids) en er is meer dan genoeg voedsel voor iedereen.

Langzaam sluipen we dichterbij terwijl de Grizzlies zich hier te goed doen al grazend aan de wortels van het verse sappige gras van de uiterwaarden van de gletsjer. We zoeken steeds een nieuwe beer waar we op een fijne afstand voor mens en dier blijven en neerknielen om ze rustig te observeren en te fotograferen. Soms komen ze gewoon op een metertje of 10 rustig langs slenteren terwijl wij ons klein en stil houden… Poeh, wat een bruine bakbeesten met hele grote klauwen en een vrolijke snuit zijn het. Je zou bijna denken dat Eefs haren statisch zouden worden, want mijn hart bonkt bijna uit mijn borstkas … niet van spanning qua Grizzlies maar van emotie … WE MADE IT TOGETHER!

Een eindje verder komen 2 beren bij elkaar we denken, in verband met de grootte ,een mannetje en een vrouwtje. Als het een mannelijke concurrent was ging het er anders aan toe en vlogen de plukken haar en bloedspatten in het rond. Met ons team dalen we de rivierbedding af, want we gaan de oversteek wagen ondanks de stroming … we houden elkaar goed vast, terwijl papa het meisje van 7 op zijn nek en mama de ander op haar rug neemt want anders zouden haar lieslaarzen overstromen want bij ons komt het bijna tot de rand. Vooral het midden is even spannend want het stroomt behoorlijk. We halen gelukkig allemaal droog de andere kant en kruipen door het gras naar de stoeiende Grizzlies …

Lief stoeien tja, wij zijn het er overeens geworden met de meiden … ze zijn verliefd en dit is hoe beren flirten. Te schattig als een beer zich overgeeft aan zijn meerdere gaat hij gewoon op zijn bear-bottom zitten en ziet hij eruit als een schattige uit de kluiten gewassen teddybeer, alleen dan met zijn rug naar je toe om te laten zijn dat hij geen gevaar is. De datingshow gaat nog vrolijk een tijdje door en ik ontpop mij als verlovingsfotograaf van het verliefde stelletje. Tevens oefenen ze ook nog even de first dance op hun achterpoten … het moment is magisch. Het vrouwtje zie ik op haar rug terwijl het mannetje mij recht aankijkt. I SEE YOU … misschien wel mijn beste foto ooit maar vooral omdat het de meest emotionele foto is, die ik ooit heb gemaakt … I SEE YOU TOO ..

Lieve Eef, ik weet dat je hier met mij bent … dat het ons is gelukt … gewoon op de bonnefooi en dit is wat je krijgt … ik geloof dat er meer is dan niks … je moet het alleen willen zien. Dikke tranen en mijn vizier beslaat … Tijd om Eefs prachtige lange donkere haren hier los te laten met verliefde grizzlyberen als achtergrond decor… “Dag lieve Eef, Ik hou van jou, Altijd!” Het hele groepje zit lekker mee te snikken … wat een mooi hoogtepunt van deze 3 uur durende expeditie in de wildernis van Alaska. 

Tijd om langzaam terug te wandelen naar het strand. Terwijl wij ons langzaam naar de kust terugtrekken, komt er een 3de beer aan … nog groter dan deze twee … het flirtfeestje komt dan ook snel ten einde en de beren wandelen langzaam achter ons aan om de ander de ruimte te geven en ze zijn niet gediend van een trio of een vechtpartij. En dan …., de beren ruiken samen aan Eefs haren, die in het gras liggen … kijken nog een keer naar ons op en veranderen van richting … zo mooi!

Wij doorkruisen de rivier weer. Deze keer bij een ietsje lager waterstand … maar toch te hoog voor lieslaarzen van een eigenwijze 9 jarige. Gelukkig mag het de pret niet drukken en worden ze gewoon aan de andere kant met veel gegiebel leeggegooid. Inmiddels komt er steeds meer bewolking en heeft eb de zeebodem bloot gelegd. Meerdere beren struinen de zeebodem af opzoek naar lekkere voedingsrijke schelpdieren. Alledrie de vliegtuigen worden weer uitgeparkeerd en staan klaar op de strand runway. Er wordt nog even wat groot drijfhout aan de kant gesleept… Opstijgen van een voetbalveld in Papoea Nieuw Guinea uit de jungle is er peanuts bij … want we slippen het strand over van links naar rechts … bonken door kuilen en stuiteren over drijfhout … maar e voilà en dan ready to lift of … and airborn!

Wat een dag … terwijl het achter ons helemaal dichttrek. Op links nu ligt Mount Douglas volledig in de wolken. Ik vlieg met een brok in mijn keel, een grote smile van oor tot oor, een hart vol met liefde en een magisch gevoel terug naar Homer. Bij de hangar nemen we afscheid van ons groepje … de familie beloof ik om de foto’s door te sturen, want zij hadden geen camera bij zich en met Zach klets ik nog even na met een bakkie. Terug naar mijn fijne plekje aan het strand, voor een fikkie en een biertje om te proosten op (L)EEF.

Lieve Henk en Marianne (onze reisouders), dank je wel voor dit onvergetelijke en oh zo magische verjaardagskado. Helaas, is het niet gelukt om samen met z’n viertjes naar Katmai NP te gaan in 2015, jullie werden ingeloot en wij uitgeloot voor McNeil River en Brooks Falls in Katmai NP… Het is altijd onze droom gebleven door jullie prachtige verhalen en foto’s … bij deze … jullie reisdochters zijn vol trots in jullie reisvoetsporen gestapt! Onze dank is oneindig groot! Liefs en (L)EEF, Kieke

De volgende dag is er dikke zeemist en je ziet geen hand voor ogen tot een uurtje of 11, mooi moment om de foto’s uit te zoeken en te ontdekken dat het magische oogcontact-moment ook daadwerkelijk gelukt is om vast te leggen, het moest blijkbaar zo zijn. Vandaag blijken alle vluchten naar Katmai NP wederom gecanceld hoor ik bij het watertaxi dock. Bizar dat het gelukt is gisteren.

Gelukkig trek de zeemist rond het middag uur helemaal weg en ga ik mee een middagje taxi spelen. We hebben geen mensen mee om af te zetten, we moeten alleen maar mensen aan de overkant van de baai oppikken. Daardoor hebben we tijd om een kijkje te nemen bij Gull Island, waar zo’n 16.000 zeevogels nesten. Daarna door naar Halibut Cove, een schattig dorpje in het fjord waar nog maar 30 mensen permanent wonen. Rond 1920 waren hier 42 haring pekel fabriekjes met meer dan 1000 inwoners en zelfs gastarbeiders in het hoogseizoen. De ingemaakte haring was van grote noodzaak om te overleven tijdens de koude winters in Alaska. Nadat we alle wandelaars bij verschillende opstap steigers of strandjes hebben opgepikt varen we terug naar Homer, waar regenwolken zich ‘s avond opstapelen en er zelfs een weather warning voor morgen wordt afgegeven. Als het begint het met regenen duik ik voldaan dromenland in met roffelende regen op het dak.