Fire Dance at the Kokopo Mask Festival

Papoea 12 – 14 juli 2017

Papoea-Nieuw-Guinea, Kokopo, 12 – 14 juni 2017


Deze keer vertrekken we niet van de airstrip waar we aangekomen waren maar van de kleine luchthaven in Tari. De sfeer is wat grimmig op de parkeerplaats.
Met onze dagrugzakjes wurmen we ons snel door een mensen menigte die voor de hekken van de luchthaven staan te dringen. In een kleine barak zit een dame die met de hand vrolijk ‘old fassion’ tickets aan het uitschrijven is, inclusief mooie stempels. Naast haar een grote weegschaal, waar wij en de bagage gewogen worden en een oké sticker meekrijgen om te vliegen voor we de achterdeur weer uitgezet worden om te wachten op ons vliegtuig op een grasveldje naast de landingsbaan.

Na een kort vluchtje landen we wederom in Port Moresby. We gaan meteen weer op de koffie bij Suzy. Natuurlijk is het niet helemaal gelukt met het ticket omzetten, zo blijkt Kieke wel te kunnen vliegen en is Eef een soort van overbooked ofzo. We gooien weer alle charmes in de strijd en Suzy gaat het voor ons regelen. Nabill staat keurig netjes op ons te wachten met onze achtergelaten bagage. Terwijl Suzy zich voor ons in het zweet werkt en wat Papoease kracht termen gebruik, herpakken wij onze tassen weer. Eef voelt zich niet helemaal fit en gebruikt de tassen en trolley als ligstoel. Na een uurtje of anderhalf … heeft Suzy de allergrootste smile allertijden … en ja hoor onze nieuwe BFF heeft het gefixt op de valreep…. We slingeren snel nog onze tassen bij de boarding dame over de balie en trekken een sprintje richting het vliegtuig … aangezien het boarden al begonnen is.

Na een iets langere vlucht landen we in Rabaul op Oost Nieuw-Brittannië. We worden opgepikt en naar Kokopo gebracht waar het Masker festival plaatstvindt de aankomende dagen. Helaas hebben we de eerst dag al voor de helft gemist. Het festival start met de ‘Kinavai’; een intocht van de Tolai Tubuans. Mannen verkleed in kegel kostuums komen vanaf de Tavurvur vulkaan in grote kano’s naar het festival terrein gepeddeld. Het is een groot geheim wie deze mannen zijn. Vrouwen mogen deze ceremonie alleen vanaf een afstand aanschouwen en het is ten strengste verboden om de Tolai recht in zijn ogen aan te kijken.

Bij aankomst bij het hotel dumpen we snel onze tassen op onze kamer, aangezien vanavond als het donker is de Fire dances ergens in het binnenland plaatsvinden en het al aan het schemeren is. Met nog wat andere toeristen, die even moeten wachten tot wij ook onze spullen geregeld hebben, worden we in een busje gezet en gaan we op weg voor het festival. We hadden niet een kwartier later moeten aankomen… Het is een pittige tocht en we slingeren steeds dieper het binnenland en de donkere nacht in. Na ander half uur gaten in de weg ontwijken komen we aan op het festival terrein.

Ze zijn al druk in de weer om het fikkie lekker aan te wakkeren. Het is een gezellig weerzien met Jimmy en Stephanie, die al met hun camera’s in de aanslag staan voor de Baining stam Vuurdans.




De net ingewijde jongemannen dansen zich in trance en dansen door de vuurzee. Langs de kant worden ze aangemoedigd en uitgedaagd door de volwassen mannen. Het vuur knettert en spettert terwijl ze door de vlammenzee stampen. Kolen vliegen in het rond en we ruiken het verschroeide vlees en zien soms vlagen van de zwart geblakerde huid.



De volgende dag begint het Nationale Masker festival en het & Warwagira festival. Kleine pick ups afgeladen met verschillende dans en preformgroepen komen in de vroegte aan bij het festival terrein. De veren, bladeren, schelpen en klei schmink worden nog even bijgewerkt waarna ze om de beurten hun dans en zang act vol overgaven presenteren.






Sommige dansers raken volledig in trance, zweet gemengd met schmink loopt van hun hoofd terwijl er stukjes veren en bladeren in de rondte dwarrelen als ze woest in het rond dansen, terwijl ze met trommels en zang worden begeleid. Zelfs de allerkleinste stuiteren op de beat tussen de benen van de dansende mannen door. De ukkies proberen ook heel serieus en stoer te kijken wat tot hilarische taferelen leidt. Als ineens de hele dans groep een paar meter naar rechts verschuift staat er een klein jongetje van 4 in zijn eentje helemaal uit zijn pan te gaan midden op het festival terrein … ook hij is in trance en pas na een minuutje of 2 heeft hij door dat de dansgroep een eindje verderop staat. Snel gaat hij schuilen achter de grote kuiten van zijn papa en het bladerrokje. Te schattig en wat een ritme gevoel hebben die gasten.








De volgende dag zijn het vooral vrouwen, die hun dans en zang skills ten gehore brengen. Moet zeggen de muziek klinkt ietsje aangenamer en met meer melodie dan de mannen groepen van gisteren.



Tussen de middag gaan we lunchen bij het hotel, samen met Jimmy en Stefanie. Als we net goed en wel besteld hebben begint de grond te trillen. Kieke kijkt achterom in de veronderstelling dat iemand heel hard loopt te stampen, maar Eef heeft eigenlijk gelijk door. Het hele gebouw begint te schudden en op advies van de staf rennen wij allemaal naar buiten. Een aardbeving van 6,8 op de schaal van richter is voor hier heel normaal en geen local lijkt onder de indruk. Euh wij wel … want de beton pilaren van het hotel lijken te walsen op het ritme van de aarde. De locals slaan buiten gelijk links af en kijken de verte in … wij begrijpen er niks van …?
Aardbevingen zijn hier aan de orde van de maand, maar iedereen is altijd toch wat bezorgd over de grote Tavurvur vulkaan, die in 1994 samen met de buurvrouw de Vulcan vulkaan de hele stad Rabaul in de as legde.
Daarom is het iets verder gelegen stad Kopopo toen de nieuwe provincie hoofdstad geworden. De Tavurvur is nog steeds een actieve vulkaan en is sinds 1994 in 2002, 2005, 2006, 2010, 2011 en in 2014 uitgebarsten zonder grote gevolgen. De uitbarsting op 7 oktober 2007 was van een andere orde. Op 12 km afstand van de vulkaan werden de ramen uit sponningen geblazen en werd er een aspluim van 18 kilometer de stratosfeer in geblazen. Gelukkig stond de wind richting zee en viel de as schade op het land erg mee.

Na deze kortdurende verstoring vervolgen wij gewoon onze lunch.


We nemen afscheid van Jimmy en Stefanie. Zij vervolgen hun reis richting Vanuatu. Eef voelt zich nog steeds niet oké en wij doen die middag een siësta. Als we eind van de middag toch weer even op het festival terrein zijn krijgen we een appje van Jimmy. Hun vlucht blijkt niet te gaan en ze komen terug. Of we vanavond nog een gezellig hapje samen willen eten. Zo kletsen we weer tot laat in de avond over allemaal gave avonturen en toekomst mogelijkheden. De volgende dag gaan we weer onze eigen weg. Jimmy en Stephanie gaan terug naar de hoofdstad om daarna door te vliegen naar Vanuatu. Wij worden opgevist door een busje bij het hotel voor nog 2 nachtjes naar Kabaira om te relaxen bij Beach Hideaway.

 

Zelf op reis naar Papoea Nieuw-Guinea? Check de website van All for Nature Travel
afn_logo_en-slogandemooistewildlifereizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *