Alaska – The Last Frontier & Sea Otters in Valdez

Alaska 12 – 16 juni 2023

Alaska, Valdez 10 juni 2023

Ik ben erg allergisch voor dit soort machtsvertoon, Eef zou nu zeggen adem in … adem uit… hij is niet voor niets bij deze grens in een uithoek neergezet. Inmiddels komt er stoom uit mijn oren, moet ik op mijn tong bijten en ben ik ook bijna op oorlogspad om hem vakkundig met de slagboom te onthoofden. In mijn zijspiegel zie ik gelukkig 2 campers achterop komen, waarschijnlijk de volgende slachtoffers om zijn slechte bui af te reageren … Hij schreeuwt nog ff verder, want normaal praten is hij blijkbaar verleerd en dan zegt hij ineens: “Doorrijden”. Ben nog even beduusd, heb ik dit nou goed begrepen? De slagboom gaat open, hij loopt naar achteren en ik rij vol ongeloof de grens over. Welcome in Alaska. Nou, ff uitwaaien met mijn rode wangen en alle spieren in de kramp, omdat ik mijzelf even in het gareel moest houden … dan maar een bakkie koffie zetten voor mijzelf.
En dan … Je moet er in geloven of er iets in willen zien … mij geeft het nu vooral rust … een oranje vlinder gaat op het “Welcome in Alaska – The last frontier” bord zitten … en met deze knipoog van boven drink ik rustig ff mijn bakkie koffie … terwijl mijn ontploffingsgevaar afneemt … Maar goed Alaska, de 49ste staat van de VS waarvan één derde van het landoppervlakte boven de poolcirkel ligt, een populatie van een kleine 800.000 inwoners heeft en haar naam te danken heeft aan het Aleut woord Alaxsaq, wat letterlijk betekend: het object waarop de werking van de zee rechtstreeks gericht is. De vlag van Alaska is prachtig. Hij heeft één grote en zeven kleine gele sterren op een donkerblauwe achtergrond. De sterren symboliseren het sterrenbeeld Grote Beer en de Poolster. Een knipoog naar de vele beren die je in Alaska kan vinden en dat is precies waarom ik hier ben.

Ik besluit het Alaska rondje tegen de klok in te rijden in verband met de weersvoorspellingen van de aankomende week. Niet dat die heel betrouwbaar zijn want, het is hier zo veranderlijk als vier jaargetijden in een uur. Bij Tok sla ik af naar het zuiden en rij ik de Richardson Highway op. Een mooie weg met links uitzicht op Wrangell-St Elias National Park. Bij Slana houd ik het voor gezien. Er is een kleine camping met een paar plekken aan het meertje. Bear View Campground wordt gerund door 2 gepensioneerden zussen en 2 honden. Mama hond is net een ijsbeer zo groot en haar pup Miles, de kleine ijsbeer. Even eindeloos ongegeneerd knuffelen, iets wat ik heel erg kan missen sinds Eef er niet meer is. Gelukkig heb ik Moos soms over de vloer, die lekker tegen mij aankruipt op de bank en die ik dan vervolgens helemaal in elkaar kroel.

Niet veel later komen de er 2 campers naast mij aan het meertje staan. We raken gezellig aan de praat Kim en Ellen zijn samen vanuit Florida hier naar toe komen rijden. Kim is reiscoördinator, zij begeleidt deze zomer groepen die trail runs doen in de wildernis van Alaska en Ellen, is met pensioen en is op een eeuwige roadtrip, want zij heeft haar huis verkocht en woont nu in haar camper. Ze hadden elkaar via een oproep op Facebook gevonden zodat ze niet het hele stuk alleen hoeft te rijden. We maken er een super gezellige borrelavond van met zijn drietjes en gooien alle restjes bij elkaar, terwijl de wind om de camper van Ellen spookt. Een fijne ontmoeting met mooie lieve mensen, dat is wat wij zo fijn aan reizen vinden. Je maakt een connectie, gaat je eigen weg weer verder maar de herinnering blijf omdat het een bijzonder gevoel gaf.

De volgende ochtend vertrekken we samen, waarna de meiden bij de T-spitsing afbuigen naar Anchorage en in koers houdt naar het zuiden, met Valdez als eindbestemming. De laatste 115 Miles van de Richardson Highway is spectaculair en gaat dwars door de Chugach Mountains met de besneeuwde Thomson Pass, die boven de boomgrens ligt. Het eerste stuk omhoog is vrij mistig en zo nu en dan sneeuwt kleine vlokjes, na de top trekt het opneemt een prachtig uitzicht als resultaat. Tijd om even te vlug te lunchen met een broodje in de hand, terwijl ik in de sneeuw sta met bevroren vingers. Via een hoop haarspeltbochten daal je de bergflank weer af en in het dal rij ik nog bijna 2 overstekende zwarte beren omver, die ineens de weg op schieten. Gelukkig schrokken ze net zo hard als ik en maakte ze zich gelijk weer uit de voeten en klauteren terug over de vangreel het bos in. Het laatste stukje rij ik door de Keystone Canyon en slinger gelijk aan de Creek tussen de hoge smalle rotsformaties door. Naast de weg komt de nog de tong van Worthington Gletsjer uit in Waterfall creek. Natuurlijk even een fotostopje bij Bridal Veil Falls en Horsetail Falls, die met een bulderen geluid naar beneden komen. Evi, Pip genieten naast mij op de bijrijdersstoel van de adembenemende route.

Valdez, een klein oliedorpje met niet de beste reputatie. Ik weet nog dat ik dat als kind op het jeugdjournaal zat te kijken vol ongeloof naar met oliebesmeurde vogels en zeedieren. Misschien gaat er ook een lichtje branden bij olietanker Exxon Valdez, die een enorme milieuramp veroorzaakte. Drijvende ijsbergen waren de oorzaak voor de fatale koerswijziging, waardoor de 300 meter lange tanker op Bligh Reef liep. Miljoenen liters ruwe olie kwamen in Prince William Sound terecht. Zo’n 1900 kilometer kustlijn raakte zwaar verontreinigd. Op 24 maart 1989 voltrok hier de één na grootste natuurramp uit de Amerikaanse geschiedenis met een meer dan een half miljoen dode zeevogels, bijna 6000 dode otters en heel veel zeeleeuwen die om kwamen. Het dorpje is sinds het ongeluk en maanden lange opruimactie een hechte gemeenschap geworden.

Bear Paw Campground is nou niet de gezelligste camping, maar het ligt midden in het dorpje aan de haven. Tijd om even boodschappen in te slaan na de grens en spullen, die ik bij de Ierse dame heb achter gelaten zoals fruit, groente en eieren, die de grens niet over mochten. Ik ga ook nog even opzoek naar handschoenen, want het is zo nu en dan toch wel erg fris als je de camper ’s ochtend weer rijklaar moet maken. In de outdoor winkel kijk ik vooral mijn ogen uit bij het wapenarsenaal. Bizar gewoon, die achterlijke wapenwet hier met op jaarbasis bijna 50.000 schietincident slachtoffers. Ok, ik kwam voor handschoenen, niet te vinden bij de outdoor spullen … ze bleken bij de visafdeling naast de haakjes en dobbers te liggen. Schiet mij maar lek?

’s Avonds als ik een nachtje voor morgen bij wil boeken, raak ik bij de receptie met Jane en Greg aan de praat. Ze wonen hier al heel hun leven, ik vraag hoe ik het beste zeeotters kan zien hier en welke maatschappij ze voor een tochtje naar Columbia Gletsjer ze aanraden. Ze moeten vooral lachen, … en nodigen me uit om morgenochtend mee te gaan garnalen vissen met hun boot … en dan zie je de zeeotters vanzelf. Verder raden ze Kapitein Fred aan, die met zijn zelf gebouwde Lu-Lu Belle boot hier al 46 jaar vaart in de Price William Sound en inmiddels over de 80 is, maar als een jonge hond nog steeds geniet van het leven.

De volgende ochtend varen we uit naar de fuiken die Greg heeft uitgezet hier in het fjord. De grote gele boei bij de ingang van de haven ligt vol met chillende zeeleeuwen en hier en daar vliegen papegaaiduikers over. We halen de fuiken binnen, die vol zitten met garnalen. Nou, garnalen … een soort van mini kreeften. De vrouwtjes die eitjes hebben worden weer overboard gegooid en de rest afgespoeld en in de vrieskist. Alle garnalen worden geteld en je moet opgeven bij de havenmeesters hoeveel je er hebt gevangen, qua vangquotum. Iedereen hier heeft zijn eigen fuiken en de meeste ook een boot, elke dag in de zomer vaar je uit en haal je de fuiken leeg en leg je een voorrad voor de winter aan, want dan is Valdez soms maanden afgesloten van de buitenwereld. Jane legt uit hoe ik de garnalen op Alaska wijze moet klaarmaken. In de pan met kokend water met zout, dan 2 minuutjes koken (want dan smaken ze lekker zoet), afspelen met koud water, onthoofden, afpellen en dan met citroen, brood en beetje mayonaise. Greg is ondertussen met de verrekijker opzoek naar zeeotters. Zeeotters haken hun achterpoten in elkaar en maken zo samen een soort vlot (raft) zodat ze niet wegdrijven van de groep als ze liggen te slapen. Hij vindt ze een eindje verderop vlakbij een strandje … hij parkeert de boot handig stroom opwaarts gooit de motor uit en laat ons naar de otters toe drijven. Er drijf een groepje met een jong, die bij mama aan het drinken is. Te schattig gewoon, hier kan ik uren naar kijken … mindfullness met een een glimlach en het levert ook heerlijke plaatjes op. Opeens lijken ze ons in de gaten te hebben als we te dichtbij dobberen en duiken ze de diepte in om aan de andere kant van de boot weer op te poppen en samen weer een gezellig vlotje te vormen.

We varen terug naar de haven en ik krijg een zak verse doodgevroren garnalen mee, die ik snel in de camper in een pan water leg. Dan neemt Jane mij mee voor een korte sightseeing tour door het dorp, de waterval en ter afsluiting een gezellig bakkie koffie. Wel grappig, Jane vraagt of ze mijn foto’s mag hebben want ze heeft alleen maar slechte foto’s op de iPhone en ze vind het heel leuk om in hun huisje in de tuin wat ze verhuren een foto op te hangen. We nemen afscheid, terwijl ze mij op het hart drukt om de garnalen gelijk klaar te maken voor lunch, want zo vers zijn ze het lekkerst. Nou, dat is niet gelogen … ze mega garnalen zijn een hele maaltijd en wat zijn ze lekker zoet. ’s Middags boek voor de volgende dag een tripje bij Fred.

Vandaag met Fred op pad en wat een feestje is dat, ondanks dat het weer behoorlijk guur is. Hij heeft meer dan 45 jaar ervaring in het Prince William Sound en zit vol verhalen. Het is fijn in de stuurhut van de Lu-Lu Belle bij Fred, ik hang aan zijn lippen terwijl hij al sturend al zijn avonturen vertelt. Over de wildernis, de dieren, de natuur waar hij zo van houdt, dat hij dit wil blijven doen tot zijn dood, dat hij ook zijn vrouw heeft verloren, dat buiten zijn hem goed doet, het opruimen van de olie, het bouwen van zijn boot en nog veel meer… Het is een soort 7 uur durende podcast, die af en toe verstoord wordt door opduikende bultruggen, nest bouwende papegaaiduikers of zeearenden, spelende otters, grote afgekalfde ijsbergen van de Columbia gletsjer, kletterende watervallen en de metershoge ijsmuur van de Columbia gletsjer. Misschien brengt hij mij onbewust terug naar mijn kindertijd en doet hij mij een beetje aan mijn vader denken met zijn heerlijke pretogen, waar soms een traan uitrolt, en zijn nuchtere kijk op zijn pittige leven. Had hem bijna mee naar huis genomen, het was een goede lieve adoptievader geweest!

De machtige Columbia-gletsjer, is de op één na grootste getijdengletsjer in Noord-Amerika en de grootste in Prince William Sound. We dobberen een uur tussen de ijsbergen die groter zijn dan de boot. Hier en daar vinden een groep otters, die liggen liggen uit te buiken op de ijsschotsen. De gletsjer is magisch en machtig. Hier en daar rijst hij 100 meter boven het wateroppervlakte uit… Wij mensen zijn zo nietig bij dit soort natuurfenomenen. We drijven op een behoorlijke afstand van de ijsmuur, want het is te gevaarlijk om dichterbij te komen. Als er een stuk ijs van de gletsjer afbreekt veroorzaakt dat een enorme golf en zoals Fred zegt: “Dit is geen goede plek om te golfsurfen, dat doe je maar in Hawaii”.

De laatste dag in Valdez rommel ik een beetje aan en heb ik eindelijk de rust om een verhaal te schrijven. Ik rij even op en neer naar de ferry terminal, waar de jongens de camper even nameten of die past qua hoogte en dat ik niet straks de airco, die ik niet gebruik van het dak afrij. En ja, hij mag mee morgen op de ferry naar Whittier. Dat scheelt mij een dag rijden en kan ik lekker op het dek op zoek naar walvissen tijdens de 5 uur durende overtocht naar de Kenai Peninsula. Verder klus wat aan de camper, houd grote schoonmaak, doe nog even inkopen bij de supermarkt, sla ik leuke biertjes in bij de lokale bierbrouwer, draai ik een wasje en maak ik een wandelingetje door het dorp. Er zijn gezellige barretjes bij de haven en ik trek mijn stoute schoenen aan en ga met mijzelf uiteten … want ik lust wel een mootje zalm. Het stuk zalm is ongeveer zo groot als een A4 en krijg ik nooit op. Gelukkig is een doggybag hier heel normaal, mooi dan hoef ik morgen niet te koken. Uiteten met mijzelf was geen succes, voelde me vooral heel alleen en eenzaam … een goede test … daar ben ik nog niet aan toe. Nu dromen over Katmai NP en de Grizzlies en ben er bijna …