The day after – 26 maart 2021

Moos en Kiek krijgen midden in de nacht nog even een hartverzakking en schieten te gelijk rechtop in bed. Het was net of Eef nog een laatste zucht liep glippen… iets waar de begrafenis onderneemster al voor gewaarschuwd had …desalniettemin verwacht je dat dus toch niet …

Eef zou Eef niet zijn als er al een heel draaiboek voor haar eigen sterrenexpeditie klaar zou liggen.

Op de computer heeft Eef een mapje “overlijden” klaar staan. De overlijdenskaart, die we samen ontworpen hebben, met hier en daar gaten om de laatste details in te kunnen aanvullen. Bijvoorbeeld de uiteindelijke tijd en datum van de sterrenexpeditie. Eef heeft haar eigen afscheidsspeech en dankwoord geschreven en ingesproken op 13 maart en de laatste aanpassingen gemaakt 20 en 23 maart. De voorkeur van sprekers staan op een lijstje en de muziek op travel-play list is zo goed als compleet.

Eigenlijk zijn alle grote lijnen van tevoren al geregeld of besproken voor de aankomende sterrenexpeditie. De voorbereiding die we normaal voor een reis maken zijn er niks bij, maar ja je gaat ook op sterrenexpeditie naar een nieuwe dimensie. De tickets zijn geprint en de route door de ruimte is al uitgestippeld. Het bamboe sterrenvlot staat al in de kamer geparkeerd en het zelf uitgekozen ruimtepak gemaakt van Oegandese boomschors staat in gangkast. De camper is gekeurd om dienst te doen als laatste aardse vervoersmiddel naar het lanceerplatform. Een mooi plekje in het bos is uitgezocht voor de lancering … alleen het wensen van een goede reis en uitzwaaimoment heeft nog geen vaste vorm … want er staan maar liefst 187 mensen op genodigden lijst … Typisch “Houston we have a problem …” momentje … want wegens de Corona maatregelen mogen er maar 50 mensen bij het lanceerplatform van de ruimtereis. Iets wat Eef afschuwelijk en mensonterend vond, want “Wie ben ik om te beslissen wie er afscheid zou willen nemen. Daar ga ik niet over en wil in niet overgaan. Als iemand die behoefte heeft, moeten ze daar de kans toe krijgen.” Euh ja, …

Gelukkig onstaat er “The day after” … organisch een waanzinnig team: the Fixers. Zij gingen vloeiend mee in ons omdenk-ritueel van de afgelopen jaren van mindfuck naar mindfullness. Het sterrenexpeditie support team bestaand uit Marion, Stel, Bianc, Jamie, Ing, Lin, Elles en Bob begeleid door Franca de expeditieleider op aarde om Kiek te helpen bij de laatste voorbereidingen. We kunnen uit eigen ervaring verklappen :De beste ideeën ontstaan bij het hebben van bijna onmogelijke uitdagingen zoals een fatsoenlijk afscheid regelen in Corona tijd.

We do not fix problems. We fix our thinking. Then the problems will fix itself
Time has a way of fixing things. Be patient. I twill turn out exactly the way it’s meant to be.

Als het ‘s avonds rustig wordt in huis na een hele dag chaos in de sterrenexpeditie controlroom … en Stel en Bianc boven in bed zijn gekropen en de andere meiden naar huis … is er voor Kiek even tijd om even rustig bij Eef te zijn … om ff te praten, te kijken, te huilen, verdrietig te zijn, te knuffelen, te aaien of kusjes te geven … de laatste afscheidsvoorbereiding voor de grote tocht door de ruimte. Eef zei altijd: “ik moet er voor zorgen dat ik niet eerder doodga voor ik sterf, want dat is zonde van het korte leven wat er nog is en ik ga niet liggen voor ik val” …

Kiek kan alleen maar denken, terwijl er maar tranen blijven rollen: “Wat ben je gehavend door het leven, maar wat ben je mooi “ …” en zelfs als je ligt en hartstikke dood bent sta je recht op met een glimlach, want zonder dat je het wist was je veel groter dan jezelf. Jouw kompas was passie, waardoor er altijd liefde was. Ondanks alle ellende, in de steek te zijn gelaten en lelijkheid van de afgelopen jaren, kon je altijd het goede van de ander blijven zien, een stapje harder lopen voor de ander en je zelf opzij zetten”.

Eef was niet alleen een rekenwonder met cijfers … Eef heeft ook liefde exponentieel kunnen laten groeien … door haar kompas te vermenigvuldig met passie voor alles en iedereen om haar heen … zo neemt de uitkomst een oneindig vorm aan … compassie

In het Engels is ie nog mooier … zelfs voor iemand die lysdectisch is, staan de letters in de juiste volgorde.
COMPASS en PASSION met elkaar vermenigvuldigd = krijg je COMPASSION

Nou, en dan is ons eigen sterrenstelsel echt te klein … dan ben je eruit gegroeid.

Vrijdagavond is het te koud geworden op bij Eef in bed te kruipen. Dan maar met Moos op de bank ik de woonkamer, als het maar dichtbij Eef is … zolang je nog hier bent, gewoon dichtbij elkaar. In de ochtend meldt Moos zich bij Eef, dan doet hij eerst op bed even een rondje snuffelen en Eefs hand likken, waarna hij op Eefs voeten gaat liggen om de rest van de dag de boel in de gaten te houden. Overdag ligt Moos eindeloos bij Eef op haar schoenen met z’n kop.

De dagen die volgen zijn bijzonder en bizar. Ze vliegen voorbij … Tja wat wil je ook als je een lancering moet fixen binnen een kleine week in corona tijd met allerlei onmogelijkheden. De Fixers lopen in en uit en niks is blijkt uiteindelijk onmogelijk … een geolied team waar Cape Canaveral jaloers op zou zijn. Terwijl Eef rustig in de kamer ligt, is het mooi dat de rest er omheen beweegt. Eef is er gewoon fijn bij, er wordt met Eef overlegd en gekletst. Vaak kruipt er iemand bij Eef op bed, gewoon om even te zijn of druk bellend om iets te fixen. Zo fijn om Eef om ons heen te hebben.

Hier een kleine compilatie van fixers-dingen en prachtige verborgen talenten.
Binnen een mum van tijd is er een logistieke planning voor de aankomende week in draaiboek vorm en een afstreeplijst van geregelde dingen op datum en naam. De ene ontpopt zich als een soort moeder overste om het overzicht te bewaren thuis en bezoekersregelingen af te stemmen. De ander over de tekst en vormgeving van de kaart of de zoekgeraakte adressen en onmogelijk etiketten print acties tot diep in de nacht om de post deadline te halen. Volleert postzegelplakker is ook een kunst. De genodigde lijst doorstreper, die de lijst veranderde in een zebraprint met 137 strepen. Communicatiespecialist voor update naar de buitenwereld, supporters, en afspraken met het lanceerplatform. De volgende over het uitzwaaimoment bij het ziekenhuis of bos met looproutes en beperkte aantallen binnen tijdschema’s. De lancering met een livestream, videobeeld, audiocompilatie in combinatie met playlist werd ook zorgvuldig beheerd. Sprekers wie, wat, waar en welke volgorde gevolgd door muziek en een PowerPoint met heel veel veelzeggende foto’s coördinator. De cateringservice voor boodschappen en het naar binnen slingeren van eten zodat iedereen genoeg brandstof heeft om nog even door te gaan. Of koffie- of thee ceremonie serveerder en koekjes uitdeelservice voor bezoek. Chauffeur diensten, bloemenstal beheerder, brievenbus ontploffing opruimer, camperpoetser en campingeigenaar. Elke avond samen proosten met biertjes bij en op Eef, terwijl we afstrepen wat er gefixt is vandaag en nemen we door wat voor morgen prioriteit heeft. Eefs eigen dreamteam.

Oh en niet te vergeten Moos die tussen de bedrijven door als knuffel/hulp/troosthond dient en je graag mee neemt een ommetje om je hoofd even leeg te maken.

De postbode tilt zich een hernia, ieder dag puilt de brievenbus uit en liggen er pakken lieve kaartjes op de deurmat. Ook stromen van over de hele wereld lieve digitale berichtjes binnen en staat de telefoon rood gloeiend.

We laten eigenlijk alleen familie in huis bij Eef, want de rest heeft donderdag de kans om afscheid te nemen, want het is al hectisch genoeg. De broer van Eef komt zaterdag met de jongens. We kletsen wat, terwijl we om Eef zitten. Jorn geeft aan dat hij het liedje Tijdmachine van Dio graag wil. Hij zou graag door de tijd willen kunnen reizen … terug in de tijd want dan zouden we weer allemaal samen kunnen zijn en vooruit in de tijd dat als ze medicijnen hadden tegen kanker dan ging hij die halen om mee terug te nemen naar het nu. Hoe mooi is dat! Nou, dan fixen we dat natuurlijk … jij vraagt wij draaien.

De andere neefjes Fije (8) en Jits (5) zijn nog wat jonger en er ontstaan prachtige dingen als je samen zit te filosoferen bij Eef op bed. Fije probeert Eef ietsje te hard wakker te porren, toch ff checken of Eef echt niet slaapt. Waardoor Eef een mooi kuiltje in haar wang heeft, daar zou ze om hebben moeten lachen. Daarna gaat hij met de dromenvanger in de weer. “Ik heb Eefs droom gevangen.” Ze droomt over achtbanen … geen idee waar dat nu vandaan komt … want daar was Eef nou geen fan van, die werd al wagenziek bij een te scherpe bocht of iets te wild rijden.

De bamboedraagbaar alias sterrenvlot wordt in het bijzijn van Eef ff getest en twee kleine mannen roeien in een fantasiespel met onzichtbare peddels door de ruimte langs planeten, sterren, de maan, gaan op bezoek bij opa bootje (Kieks pap) en ze komen ook nog vliegende eenhoorns tegen. De ruimte in is zo gek nog niet … en het vlot wordt goedgekeurd.

Jits en Fije willen alles weten over de dood, begraven, cremeren en zelfs reïncarnatie komt aan bod. Ze kijken wel eens de fotoboeken van reizen waar ze ook de foto’ s hebben gezien van de lijkenverbranding op de trappen van de Ganges in Varanasi. Kieke legt uit dat je dan 7 keer terugkomt op aarde en misschien in andere verschijningsvormen in een steeds iets moeilijker leven … daarna ga je pas naar de hemel. Fije wil graag als een hondje terug komen op aarde als hij reïncarneert, want dan gaat iedereen mij lekker aaien zoals bij Moos. In eens lijkt hij in gedachten verzonken en dan zegt hij: “Ik denk dat Eef het leven heeft uitgespeeld”. Euh, wat bedoel je …? Het was nu moeilijk voor Eef, het was vast het laatste leven dan gaat ze nu naar de sterren. Kiek moet even schakelen … “Leg eens uit wat je bedoelt? … “Zoals een computerspel … Eef heeft het uitgespeeld.” “Je bedoelt het leven uitgespeeld? “Ja, dan is het klaar … Kiek “ Een soort van grote eindbaas verslagen in het laatste level van een computerspelletje? Ja, dat bedoel ik …
Zo mooi die kinderlogica …

Daarnaast zit Jits in een ander level … hij begrijp er niks van dat Eef geen friet mee-eet, we moeten hem uitleggen dat als je dood bent je ook geen honger meer hebt, met dat antwoord was hij tevreden. Trots legt hij van frieten Eefs naam … ik kan nog niet schrijven maar weet wel hoe Eefs naam moet.

31 maart 2021

Iets over 03:00 wordt Kiek wakker en ook Moos zit rechtop en is gefocust op Eef, die in de maneschijn licht ligt te geven. Een strook maanlicht valt over ons heen de kamer binnen precies op Eefs gezicht. Kiek moet even drie keer knipperen, het is adembenemend… de maan verlicht letterlijk en figuurlijk Eef. Je moet er verwonderd naar blijven kijken Het is een prachtig hemels tafereel wat zich afspeelt tot 03:17. Ook het tijdstip is bijzonder 15:15 is Eef overleden en rond 03:15 word Eef opgehaald. Toeval bestaat niet… Kiek denkt dat de maan Moni gestuurd heeft om Eef te komen halen op dat moment. Kiek begrijpt nu waar de term verlicht worden vandaan komt … Een soort van in de maneschijn maar dan live. Zie de foto’s, want anders zou niemand het geloven…

1 april 2021

De dag begint al vroeg om 7.00 uur, want we hebben geen zin drukke straat en/of rouwtoerisme. Ivo komt helpen en Marion rijdt de camper voor en we zetten ff de hoeken van de straat af. Er was een klein probleem … hoe krijgen we nou Eef, die helemaal stijf bevroren is het huis uit omdat ze de draai in de gang niet kan maken op het sterrenvlot? Dus ff … panic in the house …. Er gingen een paar slapeloze nachten en afgekeurde scenario’s overheen, als over de schutting van de buren tillen.

Gelukkig zijn de SEH-ers heel handig met lichamen tactisch verplaatsen en ging er een beroepsdeformatie lampje branden, de ingewikkelde mummie. Eef had de oplossing prachtig gevonden. Ze maken van Eef een soort mummie, door haar in lakens in te wikkelen. Waardoor Eef vakkundig door haar collega’s onze fijne huisje verlaat. Zo wordt je dus SEH-waardig uit huis getild en schuiven we Eef de camper in. Zo als ze het graag wilde, geen lijkwagen gewoon in onze eigen Dreamcatcher voor het laatste stukje hier op aarde voor je gelanceerd wordt de ruimte in voor je sterrenexpeditie.

Kieke klimt stiekem bij Eef achter in de camper. Eef ligt gewoon met haar hoofd op Kieks schoot, want de rest fixen we later bij Jamie en Inge op de oprit …. Hier in de straat vinden we geen optie, dan voel je je toch een beetje opgelaten. Bij Jamie en Inge op de oprit met een dichte poort maken we Eef en de Dreamcatcher in orde … Eefs mooie eigen haren en mutsje weer op en we leggen Eef op het bamboe sterrenvlot achter in de camper, hangen de klamboe op tegen de vliegen maar ook om alles er net ff ietsje vriendelijk uit te laten zien. Dan rijden we naar het ziekenhuis en parkeren we de camper tegenover de ambulance hal. Eerst komt Eefs vakgroep afscheid nemen en daarna kunnen de collega’s van het Etz-ziekenhuis, die daar behoefte aan hebben, ook Eef gedag zeggen. Wat een mooie oplossing en prettig werkgeverschap in een onmogelijk corona tijd om zo toch iedereen de gelegenheid te geven, die daar behoefte aan heeft om afscheid te nemen. Een lieve collega, laat een knalrood lippenstift kusje achter op de klamboe, het voelt al een soort van goeie reis proost moment zonder champagne fles die stuk gegooid wordt tegen de Dreamcatcher.

Stella stapt bij Eef achterin om te zorgen dat Eef niet van het sterrenvlot stuitert bij een scherpe bocht of rem actie. Jorn stapt bij Kiek in de Dreamcatcher als bijrijder … en met een brok in de keel omringt door zoveel liefde … rijden we weg, van Eefs geliefde werkplek, een nieuwe horizon tegemoet door een klappende erehaag van collega’s, die Eef uit te zwaaien voor haar komende sterrenexpeditie. Er worden tulpen onder de ruitenwissers gedaan en op de motorkap van de camper gelegd. Zo escorteren vijf ambulances in colonne Eef alvast een stuk op weg met zwaailichten en sirenes naar de natuurbegraafplaats de Utrecht bij Esbeek. Een kippenvel moment, terwijl Jorn zich ontpopt als een kleine Youtube vlogger en alles vanuit bijrijder perspectief filmt. Er is zelfs een behind the scenes moment en zo maakt hij een selfie van ons voorin de camper. Uiteindelijk komen we er met 3 ambulances aan bij het bos, want de andere werden om en om afgeroepen en zwaaiden af bij een kruising of een rotonde. Wat een bijzonder eerbetoon. In Jorns taal: Gewoon cool.

We zetten de camper op het uitgekozen plekje in het bos van de Natuurbegraafplaats in Esbeek. Er zijn zoveel bloemen, de camper lijkt wel een bloemenstalletje, eigenlijk een tulpen stalletje … Eefs lievelingsbloemen. Humor, behalve gele, want die vond ze lelijk, je kan maar duidelijk zijn toch? Er is een eenrichtingsverkeer looproute uitgezet langs Eef in de camper en langs waar het plekje waar ze graag begraven zou worden.

De middag is ingedeeld in tijdframes, ja zelfs buiten mogen er maar 30 personen binnen 1 tijdframe op 1,5 meter zijn. Dan moet er tijd tussen zitten voor de volgende lichting komt. Iedereen moet geregistreerd worden met naam en telefoonnummer. Zo kunnen er toch nog 120 mensen Eef uitzwaaien of goede reis wensen op een prachtige plek.

Dan nog een laatste aards avontuur. Eef ligt prima in de camper en het zou onlogisch zijn om Eef weer terug in huis te slepen. Reizen is voor ons niet de bestemming maar het onderweg zijn, dit is ook onderweg zijn naar iets volgens, … een nieuw avontuur. Met een intiem groepje en 5 campers gaan de laatste avond gewoon kamperen bij Marion in de tuin. We zijn met z’n alle op reis, zo voelt het en dit zou Eef prachtig hebben gevonden. Nog een keer samen in de camper, de Dreamcatcher die zoveel vreugde heeft gebracht het laatste jaar, waardoor we ondanks alles toch konden dromen en genieten. We klappen de achterklep open zodat Eef er gezellig bij ligt. De kinderen van Marion spelen gewoon naast Eef op de schommel en iedereen heeft nog even zijn eigen momentje met Eef. Tamara, de mama van Moos, heeft een voor een fantastische borrel grazingtable gezorgd voor de innerlijke mens na een lange dag.

Als het gaat schemeren ontsteken we 300 kaarsjes om de zwemvijver en op de steiger, terwijl de avond langzaam valt, zoekt het licht een weg door de duisternis. We maken een groot kampvuur en een kring bij Eef … Na middernacht kruipt Kiek bij Eef in de Dreamcatcher … en als je je ogen dichtdoet kan Kiek alles zien wat haar hoofd verzint.

De kaarsjes en het vuur vormen samen een lichtspoor om Eef de weg te wijzen naar de volgende dimensie … het is magisch en mooi … the next level of love …

2 april 2021

Laatste ochtend wakker worden samen met Eef in de camper. Lara de hond van Marion komt Eef ook nog even dag zeggen.Samen ontbijten. Met Stel en Bianca ff op en neer naar huis. We meuren een uur in de wind naar fik.Kiek moet nog haar eigen praatje maken, want dat is nog steeds niet gelukt met alle drukte van de afgelopen dagen. Er zijn wel al creatieve ideeën maar die moeten nu nog in een vormpje gegoten worden … onder druk presteert Kiek meestal perfect … niet bang zijn … want het ontstaat op het moment dat de tijd rijp is … vrijdagochtend dus …

Dan … “Panic in de house … euh camper” …. De boomschors lijkwade is kwijt … Iedereen dacht dat iemand m had … maar nee dus … die stond dus nog gezellig thuis verstoppetje te spelen achter het gordijn. Rien en Kieke gaan op pad naar de begraafplaats de met Eef en Stel als begeleider achterin.

En dan de laatste keer midden in het bos … Kieks allerliefste, Kieks droomvouw en Kieks werelverwonderaar … Kijken, aanraken, voelen … en met haar ogen dicht zou Kiek Eef herkennen aan het landschap van littekens, een soort braille DNA voor geliefden, perfectly imperfect forever. Poeh, wat is dat heftig … de wetenschap dat dit de laatste keer is dat je Eef ziet in dit aardse bestaan en straks alleen in dromen voorbij komt … al is het steeds minder Eef. De huid verleerd, verkleurd en verschrompeld. Je wordt er niet knapper op als je dood bent, maar in Kieks hart blijft je altijd de mooiste.

Op een rustig plekje in het bos. Hebben we alles wat niet vergaat uitgetrokken en af gedaan. Schoenen, sieraden, riem … Eefs plastic fantastic borsten, want daar heeft moeder aarde ook niks aan. Ook Eefs haren doen we af, want dat is een van kostbaarste bezitten wat Kiek nu nog heeft en ze ruiken nog heel fijn naar Eef. We zetten het mutsje wel weer op anders is het zo kaal en krijg je een koude kop.

Nog een keertje je wang aaien, kusjes geven … een hart dat in duizend stukjes breekt maar bijeen wordt gehouden door de ontelbare prachtige herinneringen, die we hebben gemaakt. We staan met z’n alle te brullen en te snikken. Dan wikkelen we Eef liefdevol in als een mooi geschenk, om haar terug te geven aan moeder aarde en leggen haar terug op de bamboe draagbaar in de camper met haar rode stethoscoop, een tulp en het mascotte popje bovenop.

Als we bij de natuurbegraafplaats aankomen oefenen de dragers nog even hoe dat nou het handigst gaat, zonder dat Eef van het sterrenvlot afrolt en hoe je allemaal in dezelfde pas loopt. De vijftig VIP uitzwaaiers nemen plaats rondom het natuurlijke platform. Kiek stapt met Fije en Jits op schoot in de camper om Eef naar het lanceerplatform te rijden. Natuurlijk moet er door Jits even getoeterd worden om te laten weten dat Eef er aan komt. De dragers nemen Eef mee en leggen haar op 2 boomstammen te midden van lieve mooie mensen en omringd door heel veel mensen in dit universum, die de lancering helaas via een livestream volgen op afstand door Corona. Eef heeft zelf het eerste en laatste woord, begeleid door moeder aarde en haar vast gelegde pracht. Het lijkt alsof de naaldbomen zacht de liefde fluisteren als de wind er tussendoor waait en soms komen de zonnestralen even door het wolkendek … Prachtig verlicht … net of ze Eef zacht aaien, welkom terug wil heetten en ophalen om haar naar de volgende dimensie te begeleiden … “Ready to lift up” … Eefs Sterrenexpeditie

In het mooie zelf uitgezochte plekje aan de bosrand leggen we Eefs lichaam terug in de armen van Moeder aarde, want deze lichamelijk bagage hoeft niet meer mee op reis. We hebben nog een kleine uitdaging, want tijdens het laten zakken van het sterrenvlot in het graf valt Sanders bril in de kuil. Fije neemt bijna een snoekduik het graf in, Kiek kan hem nog net bij zijn jas vast grijpen. Ze laten Fije het graf in zakken aan het voeteneinde … Fije pakt de bril om die terug te geven …. En daar sta je dan als 8 jarige in Eefs graf zo trots als een pauw … zoals hij het zelf omschrijft …” Ik ben lekker als laatste nog het dichtste bij Eef geweest”.
We dekken Eefs lichaam toe met een dekbed van honderden tulpen. Daarna scheppen we eigenhandig met de Fixers de gapende wond in moeder aarde dicht. Moos is het er nog niet mee eens en probeert de Eef weer uit te graven. Als laatste wordt er een prachtige kleurige aardkorst gevormd van alle bloemen en bloemstukken.

Moeder aarde neemt de geleende atomen en moleculen weer terug en hergebruikt in duizend ander vormen …

Eef is alles …

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow;
I am the diamond glints on the snow.
I am the sunlight on ripened grain;
I am the gentle autumn’s rain.
When you awaken in the morning’s hush,
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft star that shines at night.
Do not stand at my grave and cry.
I am not there; I did not die.

Lieve mensen, dank jullie wel voor alle berichtjes, bloemen, appjes, mails, kaartjes, belletjes en bezoekjes. Jullie hebben ons leven mooier gemaakt. Bijzonder om te voelen dat zoveel mensen met ons meeleven. 🍀

De corona bracht een een uitdaging met zich mee, maar door om te denken en te kijken wat er wel kon hebben we Eef een mooier afscheid kunnen geven dan we hadden kunnen dromen. 🌈

Lief ETZ ziekenhuis dank voor alle medewerking om ondanks de corona regels er een waardig afscheid van te maken, dat is nog eens werkgeverschap waar menig bedrijf een voorbeeld aan mag nemen.🏨 Lieve medewerkers van de RAV Brabant Midden-West-Noord zo bijzonder dat er een escorte van ambulances 🚑🚑🚑🚑🚑 Eef naar haar zelf gekozen plekje op de Natuurbegraafplaats ‘De Utrecht’ brachten. 🌾

Beste Franca van Coda uitvaarten wat een fijn mens ben jij en wat heb jij je stinkende best gedaan om al onze wensen in te willigen. 🙏

En dan last but not least … de fixers … ons home team dat organisch ontstond. Zonder jullie was dit bijzonder afscheid onmogelijk geweest! The people in my/our life that I am convinced are angels born without wings. 🧚‍♂️
Mijn dank is oneindig groot.
Liefs Kieke 💋

PS: er wordt hard gewerkt aan (L)EEF het boek, de documentaire, het sprookje van de paradijsvogel en de regenboog vis … stay tuned … for the next level of love!

Zondag 21 maart …. de camellia, een plant uit het verre oosten, die Eefs moeder bijna 20 jaar terug in de tuin heeft geplant, voelt ook de lente in de lucht, en gaat ineens in volle glorie los. De vele knoppen en de helderrode bloemen ontplooien de lentepracht. Soms neemt een briesje de rode bloemblaadjes mee en blaast als carnavals-confetti in de rondte. Ze dwarrelen de tuin in en vormen een rood tapijt. Is dit de rode loper, die de dood alvast aan het uitrollen is om mee de eeuwigheid in te gaan? Olle en Denise komen langs. We lunchen gezellig en hebben goede gesprekken samen. Last but not least, we zijn aangekomen bij familie op onze to do lijst.

Maandag hebben we afgesproken op de natuurbegraafplaats om een plekje uit te zoeken. Lopen kost steeds meer energie, dus halen we de rolstoel tevoorschijn zodat we die bij ons hebben en Eef steeds even kan gaan zitten tussen het wandelen door. Er zijn een paar plekjes die we fijn vinden. Uiteindelijk geven 2 over enthousiaste konijnen, die druk bezig zijn om nageslacht te produceren de doorslag. Vruchtbare grond … met een knipoog van boven. Dus, het wordt het beschutte plekje in de bosrand met uitzicht over de hei.

Aan het einde van de middag komen Kieks mam en onze reisouders Henk en Marianne langs om samen een hapje eten. We bestellen sushi en Eef krijgt met moeite 4 stukjes weg. Corona parkeren we even ondanks de 70-plus leeftijd en wordt Eef door de reserve ouders goed in elkaar geknuffeld tijdens het weggaan. Kiek slaat dat nog even over, want we doen alleen aan Eef-knuffel-uitzonderingen.

Die avond zet de duikvlucht naar de eeuwigheid zich in met een snelheid waarmee je met gemak de geluidsbarrière kan doorbreken. Als je op volle snelheid leeft, heel lang volhoudt, en met meer dan 2500 km levensvreugde de laatste bocht in gaat … crash je met een verpletterende rotgang. De overtreffende trap van bloedspoed om in Spoedeisende Hulp-termen te spreken …We hebben onze zinnen gezet op acuut leverfalen. Dat is de minst lelijke manier -volgens ons-, om dood te gaan tussen de mindere fraaie alternatieven: het gaan verbloeden, ellendige botbreuken die uitdraaien op palliatieve sedatie, euthanasie bij nog niet te overziende complicaties. Maar ja, je hebt niet te kiezen …

Ondanks dat Eef bekaf is gaan we dinsdag 23 maart toch bloedprikken in het ziekenhuis. Eef wil graag bewust afscheid nemen van haar werkplek het ETZ, de oncoloog en de dagbehandeling waar we draaideurklant waren het afgelopen anderhalf jaar. Kiek rijdt de auto voor want lopen is lastig. In de rolstoel komen we aan op de dagbehandeling oncologie. Bloedwaardes brengen geen hoopvolle verrassingen. De bloedplaatjes houden zo als verwacht niet over en deze keer met een recorddiepte van 5, dus wordt Eef nog even gepimpt met zakje trombo’s, want daarmee voorkom je tijdelijk dat je gaat verbloeden. Daar kunnen we het nog een beetje in manipuleren en dan moet je dat doen.

We zeggen de meiden van de dagbehandeling, die met heel veel liefde voor ons gezorgd hebben, gedag. De oncoloog loopt met ons mee naar de parkeerplaats, de expert weten precies hoe laat het is. Het is 1 voor 12. Een laatste knuffel met de oncoloog, collega maar inmiddels ook vriendin, die 24/7 voor ons klaar stond.
Eef kijkt niet meer om … dit was het …

Eef wordt steeds geler en is ontzettend moe … Toch beklimmen we op haar verzoek nog een keer onze eigen Mount Everest van 15 treden naar de slaapkamer om nog een nachtje boven op onze kamer in elkaars armen te slapen. Eef vertrekt al snel naar dromenland. Eefs ademhaling is wat onregelmatig en een niet te missen geursensatie is wat Kiek grote zorgen baart. Je ruikt de dood als hij stiekem naar binnensluipt in een lichaam. Kiek ruikt hem komen, terwijl hij Eef steeds meer overmeestert. Ze heeft dit eerder geroken bij Moni, 2 dagen voor ze kwam te overlijden. Een gekke gewaarwording, waardoor je alertheid op volle toeren gaat draaien. Kiek ligt er naast en durft eigenlijk niet te slapen, te bang om morgen wakker te worden in een nachtmerrie. Aan de andere kant, als de dood je hand pakt in je slaap, wie is Kiek dan om er tussen te gaan liggen, dat is een mooie fijne dood in de armen van je lief en in je eigen bed zonder een eindeloze lijdensweg van ellende. Die avond vormen we hand in hand een nachtelijk trio en weet Kiek dat ze Eef langzaam steeds meer moet gaan loslaten.

Opstaan was al een uitdaging geworden en woensdagochtend 24 maart is het drama. Eef is slecht wakker te krijgen, wordt met de minuut geler, is suf, en zakt steeds weg. Na een kopje thee op bed beginnen we aan onze afdaling, dat was de laatste keer boven in je eigen huis. Marion komt niet veel later binnen om te helpen ons bed naar beneden te slepen, zodat Eef fijn in de huiskamer kan liggen. Marion krijgt bijna een rolberoerte als ze Eef ziet. De duikvlucht gaat met zo’n absurde noodgang. Eef heeft steeds meer moeite om aanwezig te blijven en zakt soms heel ver weg het universum in. Dan zegt Eef: “Ik ben klaar … Ik kan niet meer… Het is goed zo … Ik denk dat het geen morgen wordt … “ Nou, als Eef dat zegt gaan alle alarmbellen natuurlijk rinkelen …

We slepen snel het bed naar beneden. Hier en daar vliegt er een stukje stuc van de muur, maar het voelt alsof we hebben geen tijd te verliezen hebben. Ruth, de beste vriendin van Eef, arriveert niet veel later … en eigenlijk weet iedereen zonder te zeggen dat … wat onvermijdelijk is en komen gaat. Eef heeft zelf nog een laatste app gemaakt en vraagt aan Kieke om die naar alle familie en vrienden te sturen, want dat lukt haar zelf niet meer.

Lieve meiden,

Ik vrij hard achteruit. Afspraakjes zitten er ff niet in ik voel mij te slecht.
Waar ik eerder nog wel een bocht maakte hoop ik daar nu ook op. Maar zo voelt het niet…

Van proberen zo veel mogelijk vrienden te zien, zijn we nu overgeschakeld naar familie. Ik weet dat nog niet alles gelukt is. En de mensen die ik nog niet gezien heb zitten zeker niet minder in mijn hart.

Dus ook niet meer liever onaangekondigd op de stoep. Dat trek ik op dit moment niet. Kiek en ik gaan onze bubbel in. Hopend dat we nog wat tijd krijgen.

Liefies, ik houd van jullie! 😘

We bellen Josse en See, -die voor Eef als ouders fungeren-, en haar broers dat ze moeten komen. Eef trekt tegen de middag een beetje bij en wil zelfs graag met een dikke trui in de tuin zitten, want het is prachtig lenteweer. Natuurlijk stommelt Eef zelf aan Kiekes arm de tuin in om nog even te genieten op de lounge bank. Eef kletst fijn met Josse en See en die worden afgewisseld door Eefs broers. Ruth en Marion blijven fijn logeren. Eef eet nog een paar hapjes soep. Die avond zitten we om Eef heen, die er soms bij is en soms alvast de route van haar sterrenexpeditie uit te stippelen. Nog even facetimen met Tijn en Jorn, terwijl Eef met moeite haar ogen open kan houden, doet ze haar stinkend best om nog één keer met ze te praten.

Hilde komt s avonds nog even langs om dag te zeggen en neemt met verse bloemen de lente mee ons huis in, waardoor Eef nog even een kleine voorjaar opleving krijgt.

Dan blijven Marion, Ruth en Kiek over. En Moos natuurlijk. Onafscheidelijk. Om en om liggen we bij Eef in bed. We drinken samen nog een biertje en halen mooie verhalen en herinneringen op. Als we proosten reageert Eef: heft haar hand zonder glas … “Hè, ik heb geen drinken … “ dus dan maar een slokje van Kieks biertje. Eef luistert met haar ogen dicht, reageert soms met een glimlach, een frons, opent haar ogen en soms met een reactie. We hebben gelachen en gesnotterd, wat een waardevolle avond was dit. Die nacht heeft de dood Eef bij de hand genomen en zijn ze samen de rode loper van de eeuwigheid opgestapt. Moos ligt half op Eef alsof hij haar wil beschermen of troost wil bieden en wijkt geen moment van Eef. Kiek heeft een wederom een onrustige nacht naast Eef en Moos, die ook aan het woelen is. Dat is toch best spannend en slopend zo hele nacht in waakstand. Soort van bang dat als je even weg dut Eef naar de andere horizon piept. Tijdens de nacht is Eef steeds verder weggezakt naar de volgende dimensie en is eigenlijk niet meer bij geweest.

25 maart 2021

’s Ochtends vroeg lost Marion Kiek even af zodat Kiek ook nog even 3 uurtje kan tukken. Mojo ligt nog steeds onafscheidelijk bij Eef en houdt alles goed in de gaten. Eef is al een heel eind op weg naar de sterren en er is weinig tot geen contact meer met het aardse bestaan. Eef lijkt steeds wat dorst te hebben, maar ook drinken uit een rietje lukt niet meer. Kiek neemt kleine slokjes, kust Eef zachtjes en laat via haar lippen zo wat water via Eefs mond naar binnen sijpelen, wat wordt beantwoord met een lieve glimlach.

De ene na de andere lieve app komt binnen en met een bakkie koffie leest Kiek huilend alle apps voor aan Eef. De tranen van Kiek vallen op Eefs gezicht en biggelen vervolgens over Eefs wangen. We zien Eef per uur dichter naar een andere sterrenstelsel glijden. Ook haar kleur spreekt voor zich, bizar hoe geel iemand wordt als de lever ophoudt met functioneren. We doen nog een poging vingerafdruk veilig stellen, maar dat was toch lastiger dan gedacht en zo verzieken we 3 zetjes …

Josse en See komen al vroeg. Stella wordt gebeld en gooit haar werk neer en komt naar Tilburg gescheurd. Eefs broers bellen we dat het nu wel heel hard gaat. Eef wordt wat onrustig en plukkerig. Gelukkig komt de huisarts met dormicum en morfine waardoor Eef rustig wordt. Eef heeft het nog even volgehouden tot haar broers er ook waren. Lief ligt Eef in Kieks armen gekruld terwijl Kiek in haar oor fluistert. “Liefie, dank je wel voor alles, je bent het mooiste wat me is overkomen … Lieve Eef, het is goed zo. Ik red me wel, stop met vechten. Moni en je ouders staan aan de ander kant, pak hun hand als ze die uitsteken… Dag mooi mens, liefie, het is goed … Run the clouds and chase the stars.

Een hart vol levenslust wat stopt met kloppen, een laatste ademtocht en een prachtige glimlach tot in de oneindigheid.
Wat een stilte, leegte, verdriet en tranen …

There is a sacredness in tears. They are not the mark of weakness, but of power. They speak more eloquently than ten thousand tongues. They are the messenger of overwhelming grief … and unspeakable love.

Eef is donderdagmiddag 25 maart om 15:15 naar een andere horizon vertrokken …
… terwijl ze omringd was van liefde en licht … het is tijd voor

“ the next level of love”

De huisarts komt vervolgens de dood vaststellen, dat Eef echt naar een andere dimensie is gevlogen en later volgt de begrafenis onderneemster, Franca van Coda Uitvaarten. See en Kiek wassen Eef. Kleden haar vervolgens lief en stoer aan. Eef had zelf een oker gele trui bedacht, maar we brengen toch een kleine wijziging in het Eef aankleed protocol, want als je zo geel als een minion bent, is een okergele bloemen trui een no go, want dan vloek je de hemel uit tussen de gele sterren. Dus dan maar je favoriete stoere donkere groen shirt met zwarte blouse. Tis nog even klooien en klussen om alles aan te krijgen bij Eef die voor geen meter meewerkt en gewrichten die aan het verstijven zijn. Haar mooie eigen haren en mutsje weer op. Eef ziet er mooi en rustig uit, alleen dus een beetje geel. Dan schuiven we de koelplaat onder Eef en ga je in je eigen kamer op wintersport. Eef blijft fijn bij Kiek thuis gewoon in ons bed in de woonkamer.

De maanlamp geeft een warm gedimd licht in de donkere nacht. De eerste nacht slapen Moos en Kiek gewoon gezellig bij Eef in bed. Helemaal niet naar, heel fijn, zo kan Kiek de hele nacht naar Eef staren en tegen Eef kletsen. Kiek voelt dat Eef nog bij haar is … ze voelt Eef om zich heen …

Deze keer Dancing in the sky van Dani en Lizzy

“Omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij. In alle eeuwigheid ben jij.”

…the next level of love…

“There is always light. If only we’re brave enough to see it. If only we’re brave enough to be it.”

Eef is donderdagmiddag 25 maart om 15:15 naar een andere horizon vertrokken … … terwijl ze omringd werd door liefde en licht … het is tijd voor “ the next level of love”

“There is always light. If only we’re brave enough to see it. If only we’re brave enough to be it.”

Sinds maandag ging het heel hard achteruit. Woensdagavond hebben we nog een biertje gedronken. Eef wilde ook slokjes, ze was vrij helder en we hebben fijne momenten opgehaald en gelachen met Ruth en Marion. Hele waardevolle avond. s Nachts is ze langzaam weggezakt en eigenlijk niet meer bij geweest. Ze was vrij rustig en content tot een 2 uur voor overlijden. Ze heeft het nog volgehouden tot haar broers er ook waren. In mijn armen is ze naar de volgende dimensie gevlogen. Eef is fijn thuis bij mij. We hebben haar gewassen en lief stoer aangekleed. Ze ziet er mooi uit, alleen een beetje geel. Moos en ik logeren lekker bij haar op bed … ik denk dat Eef nog bij ons is hier in de kamer … ik voel haar om mij heen … the next level of love 💕

Als je op volle snelheid leeft, heel lang volhoudt … ga je met 300 km de laatste bocht in … en crash je ook hard als het zo ver is.

“Omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij. In alle eeuwigheid ben jij.”

Dag mooi mens, liefie het is goed … ❤️Run the clouds and chase the stars. ✨

Lopen .. was een uitdaging de afgelopen dagen in het ziekenhuis. Ook een kopje moest met 2 handen vastgehouden worden anders kwam de inhoud niet op de plek waarvoor hij bestemd was. De koorts blijft in fases op vlammen. Gelukkig is er gefikst dat Kiek ook mag kamperen op afdeling H en wordt er zelfs een koppel-bed geregeld zodat we fijn naast elkaar kunnen liggen in plaats van ernaast op stretcher. Vrijdag 26 februari trekt Eef een beetje bij en kunnen we met bloed, zweet en tranen via de achteringang -met een rolstoel als back-up-, het bankje bij de heliplatform halen. Even genieten van de zon en een frisse neus doet altijd goed.

Eef maakt die nacht Kieke na midden in de nacht wakker … Eef geeft aan dat ze denkt een bocht te maken, terwijl ze een stuk beter uit haar ogen kijkt en zich wat beter voelt. Geen idee waar dit vandaan komt en Kiek moet ook wel bekennen dat het ook de bijwerkingen van de morfine kunnen zijn of de Dexamethazone. Achteraf weten we waar de energie vandaan kwam, die ons met heel veel liefde is gestuurd en ingestraald … Wij geloven inmiddels dat er meer is tussen hemel en aarde en dat niet alles te verklaren hoeft te zijn. Als het werkt dan werkt het, en dat is fijn!

De volgende dag regelt Eef ook een privé hometrainer om toch een beetje te blijven bewegen, want anders wordt het niks. Zaterdag hebben we een buitenspeel-date bij het heliplatform met een paar SEH collega’s van de oude garde. Te gek; klapstoeltjes, picknickkleed en lekkers … lachen als de heli komt, dan wordt het gevulde koek frisbeeën. Het is alleen buiten net even te koud, dus wijken we uit naar het Q-gebouw om toch even samen te zijn en positieve energie te verzamelen. Zo 2 computerschermpjes met een haardvuurtje, goed muziekje en picknickkleedje op de grond. Alles is mindset. Zo mooi om te zien zodra het over werk gaat gaan Eefs ogen glimmen, passie spat eraf en lijkt ze er weer even bij de werkende maatschappij te horen. Moe en voldaan terug naar de afdeling. Ruth mag bij uitzondering ’s avonds even de wacht met Kiek afwisselen.

Zondag 28 februari is Eef 24 uur koortsvrij, tijd om weer te ontsnappen naar huis. De dagen zijn zo kostbaar geworden met het slechte vooruitzicht dat ons rest. Net als de laatste antibiotica erin gegoten is en wij de tas aan het pakken zijn staat de Buurt (studentenvrienden uit Maastricht) op de stoep met een verrassingsaanval. Ze hebben een lied en groot spandoek gemaakt dat je ook vanuit de 5de verdieping kan lezen en staan onder ons raam te zwaaien. We zijn overrompeld, wat doet iedereen toch ontzettende lieve en bijzondere dingen om bij ons, die glimlach op het gezicht te toveren. Het infuus afkoppelen loopt even vertraging op in alle commotie. Even schakelen … we gaan niet rustig met z’n tweeën naar huis, maar geven de huissleutel af … “Gaan jullie maar vast en zet de tuinstoelen maar vast buiten … wij komen eraan als het afgehandeld is op de afdeling.” Zo strompel je na 5 dagen heel ziek en slecht in een ziekenhuis, thuis een tuin in. Vol warmte, liefde en een lach. Tijd om te proosten op samen, vriendschap en gewoon ‘dat het nog kan’. De zon schijnt en we maken mooie herinneringen achter in de tuin en nemen geen afscheid aan het einde, maar gewoon tot ziens. We zien wel … wat er nog komt …

Maandag 1 maart starten we weer met ons survival protocol, inmiddels hebben we wel een extra hulpmiddel aan het repertoire toegevoegd: de rolstoel. Voor ‘je weet het maar nooit’. Opgevouwen, achter in de auto nemen we die overal mee naartoe voor als we weer overvallen worden door bibberbenen of andere ellende en ergens onverhoopt in de bosjes stranden.

Waar medicijnen, eten, drinken en bewegen de basis van de dag zijn en de rest er omheen gefikst wordt. De opstartproblemen nemen ook toe met de dag. Om 8:30 staat de wekker, Kiek fikst dan muesli met thee om een bodempje te leggen voor de sloot medicijnen, die er achter aan komen. Dan zetten we knuffel Moos bij ons op bed, kletsen we lekker samen met een bakkie koffie of kijken een Netflix. Daarna rapen we de moed bij elkaar om de trap af te komen en douchen. Ook iets wat de normaalste of simpelste zaak lijkt voor een gezond mens, kost bakken met energie. Het lukt Eef nog wel steeds zelf, maar het krukje zorgt ervoor dat je niet helemaal leeg bent na het douche avontuur en met afdrogen helpt Kiek steeds vaker mee, want vooroverbukken heeft als irritant side-effect dat je hele maaginhoud dan in bad belandt. Dat is zonde als je net zo je best hebt gedaan om het naar binnen te krijgen. Tijd om even bij te komen op de bank met een boekje als het even kan lekker in de tuin met het zonnetje. De lunch is inmiddels in tweeën verdeeld. Eerst een ijskoude fruit smoothie met zaden en pitten en daarna nog een boterham. Twee boterhammen kwamen er als gecentrifugeerde tosti weer uit … dus dat was geen optie meer. Eefs maag was zoek op de scan; de vergrote lever en milt drukken de hele binnenbende in elkaar.

Moos ontpopt zich als Eef chaperonne en wijkt geen moment van Eefs zijde. Bijna of er een onzichtbare draad tussen die twee zit. Elke middag gaan we dapper naar het bos met een vrolijke Moos, die iedere stap tot een feestje maakt. Rond een uurtje of 4 rustig thuis op de bank of aan de tafel om nog dingen die geregeld moeten worden te fiksen, om de lijst met to do’s af te werken. Slapen is zonde van de tijd, dat doet Eef wel als ze dood is … dan heb je genoeg tijd om rustig te liggen.

We weten als geen ander dat we geen dag te verliezen hebben, met de dood die ons op de hielen zit. Dat houdt ook in dat we bezig zijn met alle voorbereidingen betreffende Eefs solo-expeditiereis naar de sterren. Op zeer korte termijn zullen we moeten daten met de mensen, die we nog graag willen zien. We zijn ons ook bewust dat er vast dingen niet gaan lukken, maar beter een poging gewaagd of gepland voor als er vroegtijdig een kink in de kabel komt en je moet dingen houden om naar uit te kunnen kijken. Dus gewoon soms oogkleppen op en de toekomst tegemoet …

Avondeten bestaat inmiddels uit licht verteerbare dingen en kleine porties, want anders is Eef de hele avond aan het herkauwen en ga je met een opgeblazen pijnlijke buik naar bed. Elke avond beklimmen we onze eigen Mount Everest, de trap met 15 treden, die steeds hoger lijkt te worden. Maar ja, de top van de Everest haal je ook niet in één keer dus we lassen pauzes in op de verschillende basiskampen na 5 en 10 treden om even op te laden voor de volgende etappe. Kieke huppelt achter Eef aan als sherpa met kopjes thee, warme kruik, boeken en kotsbakjes.

Voor het slapen gaan nog even de rest van de voorgeschreven apotheek naar binnen gooien en dan is er weer een dag voorbij. We komen steeds dichterbij de afgrond, die we niet meer kunnen ontwijken omdat alle chemo-detours al zijn verbruikt en Eefs lichaam langzaam steeds meer afhaakt hoe graag we ook anders zouden willen.

Maar goed, 3 maart gaan we een laatste keer op pad naar Limburg. We combineren een middag met “De meiden van Thuis” en een laatste bezoek aan het graf van Eefs ouders, beide staan ze op de “to do” lijst van snel af te werken zaken. We hebben online een afspraak gemaakt bij het tuincentrum in het dorp om het graf een beetje op te leuken en voor een lentegevoel in de tuin thuis. Eef plundert de boel en gaat gretig haar boekje heerlijk te buiten met de lente in haar bol ook al weten we niet of we dat gaan halen. Met een auto vol geladen en Moos, die een soort van tarzan speelt en tussen de planten en potten hangt, gaan we naar de begraafplaats. De bestelde grafsteen heeft ook last van Covid-19 en is er nog steeds niet. Helaas, Eef had gehoopt die nog te kunnen zien, maar dat gaat tricky worden en wij hebben geen tijd om de grafsteen af te wachten. Het graf ziet er verwaarloosd uit en brengt een verdrietig gevoel met zich mee, dus handen uit de mouwen en tuinieren maar. Het zonnetje schijnt en Eef vult de oude en nieuwe potten met composities van lentebloeiers, terwijl Moos druk bezig is om de bijen en hommels te happen die op de bloemetjes afkomen. Zo, dat ziet er tenminste een stuk beter en vrolijker uit. We lunchen op de begraafplaats en praten over de dood die ons besluipt, de familie en vrienden die Eef zijn voor gegaan en de hopelijke hereniging ergens tussen de sterren.

In de middag hebben we een date met de meiden bij Rian. Iedereen heeft haar werkrooster omgegooid, kinderen uitbesteed en vrij gemaakt om gezellig samen te kunnen zijn en lange bijzondere vriendschap samen te omarmen in de tuin om het toch een beetje coronaproef te houden, al hebben wij coronaregels inmiddels overboord gegooid, die dag meer of minder gaat het verschil ook niet zijn en we gaan het einde van de coronacrisis niet meer samen meemaken. Eus had nog een klein flesje bubbels staan om te proosten. Een fijne gezellige middag met heel veel mooie herinneringen, die teruggaan tot 1ste klas van de middelbare school. Ook hier dus geen afscheid, maar gewoon “doei” en “tot de volgende keer”.

Donderdag 4 maart is een gekke dag. Franca, de begrafenisonderneemster van Coda uitvaarten komt langs en dan worden dingen waar je hoopt nog even van weg te blijven toch steeds concreter. Overlijdenskaart, afscheidsdienst, coronaregels, begraafplaats, ceremonie, hoe en wat moeten we regelen, wat willen we wel en wat willen echt niet. Lijkwagen en kist waren al doorgestreept … daar hebben we geen fijn gevoel bij … onze Dreamcatcher kan ook dienst doen als transportmiddel en bamboe draagbaar met boomschors inwikkeldoek komt beter bij ons in de buurt. De natuurbegraafplaats “de Utrecht” bij Esbeek past goed bij ons, maar we moeten nog wel een mooi plekje uitzoeken. Verder hebben we last van de corona en de daarbij behorende beperkingen, die wij voor een fatsoenlijk afscheid mensonterend vinden. Eef is bijna zover dat ze geen afscheid wil als er maar 50 man bij kunnen zijn, dat wordt dus nog even omdenken en nieuwe mogelijkheden zoeken. ‘s Avonds zijn we er allebei helemaal af. Snot en tranen zitten tot achter onze oren, beiden eenzaam in ons eigen Zijn en totaal over onze toeren. Wat een onwijze kutzooi is dit en we kunnen ff de dag van morgen niet meer overzien. Eef wil nog zo graag leven en Kiek niet achterlaten. Kiek wil Eef niet kwijt en wil zo graag samen verder.

Hoeveel dagen zijn we nog samen, hoeveel dagen voel je je met medicijnen nog redelijk en ben je in staat om nog dingen te doen. Hoe vaak mogen we nog naast elkaar wakker worden en in elkaars armen in slaap vallen. Hoe vaak lopen we nog hand in hand door het bos. Hoe vaak zeg je nog ik houd van jou, hoeveel kusjes en knuffeltje mag je nog geven en ga je krijgen. Inmiddels hebben we alles al gezegd tegen elkaar, maar zijn we nog lang niet uitgepraat. Ons hart is te groot, maar de wereld is te klein … en zo zitten we minuten lang met eindeloze tranenwatervallen, die over ons gezicht stromen terwijl we elkaar stevig vasthouden en beseffen hoe mooi we het samen hebben. Dat er zoveel liefde bestaat. Dat we eigenlijk de allergelukkigste op aarde moeten zijn dat ons dit überhaupt is overkomen, dat we elkaar nooit zijn kwijt geraakt onderweg en er altijd ruimte was voor elkaars onmacht als we even verdwaalden tijdens al het lelijks wat er de afgelopen jaren op ons pad is gekomen.

Vrijdag 5 maart, een nieuwe dag en vandaag zijn we 13 jaar samen. Een dag zonder huils, en geen ruimte voor de dood, want we gaan er een fijne dag van maken samen. We beginnen met Moos en koffie op bed en proosten op 13 jaar samen. Niet gedacht, wel gehoopt en ook gekregen. Het is prachtig weer voor een fijne wandeling in het bos, daarna met dikke truien proosten met een bubbeltje in de tuin, terwijl we heerlijk in het zonnetje kletsen over mooie momenten, die we samen hebben beleefd en dingen waar we trots op zijn. Eefs vakgroep van de Seh, heeft voor ons een heerlijk etentje geregeld van Monarch. Een prachtig uitziend 4 gangen thuis menu en de ouders van Mojo hebben er een lekker flesje bubbels bij gefikst. Gelukkig zijn het allemaal kleine porties en we spreiden het uit over de hele avond, tussen de gangen kijken we de oude fotoboeken van de reizen terug en dansen samen in de kamer op onze favoriete dansmuziekjes. Een dag niet gedanst is een dag niet geleefd en zo kan eten het ook een beetje beter zakken.

Zaterdag komt Jorn zijn verjaardag gezellig vieren aan het einde van de middag. Hij wordt alweer 12, wat een mooie grote jongens zijn het aan het worden en soms ook nog weer lekker klein, vooral als dat hen beter uitkomt. Het is ook confronterend, want we weten beiden dat dit de laatste verjaardag van een neefje is, die Eef gaat meemaken. Dus alles uit de kast, versierde stoel, heel veel kaarsjes en ballonnen. Jorn wil graag Sushi. Nou dan krijg je Sushi, en een cursus met mikado-en met stokjes. Net voordat ze moeten vertrekken in verband met de avondklok komt de vraag: Hoe lang heb je dan nog …? Een ijzige stilte … Bij Eef schieten de tranen in haar ogen … en Kiek zinkt de moed in de schoenen … We weten niet hoeveel tijd we nog krijgen … maar de kans dat Eef Kieks verjaardag gaat halen is niet zo groot … Droevige kinderogen staren je leeg aan … Tijn verstilt …maar dat is nog geen maand stamelt Jorn … dat klopt … Gelukkig is Jorn ook een master in omdenken, nou dan komen we gewoon vaak langs om spelletjes te spelen of samen te eten. Het afscheid voelt raar … met de wetenschap dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat Eef de jongens live ziet … en dan knakt je hart … en valt in het honderdduizend stukjes.

De volgende dag komt alweer om de hoek en we hebben geen tijd te verliezen, want er is nog een to-do en to-see lijst af te werken. Deze keer staat Bliksum op het programma. We maken er gezellige middag van met de meiden van het studenten roeiteam in Vught met taart en een borrel bij Heidi. We zeggen dag met een knuffel en de corona kan de tering krijgen, die heeft Eefs hele laatste levensjaar lastig gedaan.

Dinsdag 9 maart bevestigde de slechte bloedwaardes onze vermoedens. Eefs hoofd wil nog wel, maar Eefs lichaam moet alle zeilen bij zetten om nog een beetje te functioneren. We proberen er maar niet te lang bij stil te staan, want dan ga je hyperventileren en dan breekt er paniek uit, dat kunnen we er niet bij hebben ….
Zo zonde van de energie.

Inmiddels hebben we de grote vriendengroepen van vroeger van de to-see lijst afgewerkt en is het tijd voor onze losse vrienden en facetimen we met vrienden in het buitenland. We maken er gezellige eetavonden van. Met Stel en Bianc halen we Vietnamees om toch een beetje in de reissfeer te blijven. Fem en Aart brengen een hele Indonesische rijsttafel mee inclusief magnetron, want die hebben we nog steeds niet. Nu dus wel, om makkelijk maaltijden op te warmen. Naar Rien en Heleen, ondanks dat Eef een vrij slechte dag heeft. Het is super gezellig en Eef leeft weer een beetje op. We hebben bijzondere gesprekken met de pubermeiden zelfs over leven na de dood, terwijl we pizza’s bakken. Fijne Facetime momenten met Jolanda in Curaçao en digitaal proosten met Clau en Edje in Spanje.

Ook op onze to-do staat nog video opnames maken. Eef heeft haar eigen afscheidspraatje geschreven en wil graag zelf praten op haar eigen afscheid dus daar is ook nog een hoop werk aan de winkel om alle audio opnames dit weekend voor elkaar te krijgen en ook nog een aantal opnames te maken voor de documentaire over Eef nu het nog kan, want ook praten kost steeds meer energie.

We hebben nog een aantal dingen, die we samen willen regelen. Eef maakt een mapje “Nadat ik dood ben” op de computer met alle belangrijke zaken, die je dan nodig hebt of moet fixen. Steeds duidelijk wordt dat er ook een aantal dingen niet meer gaan lukken, dus we shufflen de to-do en maken een prioriteiten lijstje met de belangrijkste dingen bovenaan.

Maandag 15 maart bloedcontrole brengt helaas geen onverwachte positieve verrassingen. Dinsdag 16 komt de huisarts even polshoogte nemen. Gesprekken over het naderende einde, de opties van thuis overlijden, wat zijn de mogelijkheden als het leven klaar is en de dood je hand pakt en meeneemt de eeuwigheid in. Heftig, maar ook fijn dat wat we willen uitgesproken is en iedereen daarvan op de hoogte en dus hopelijk geen paniekvoetbal aan het einde.

Dan is het even feest, woensdag 17 maart. We houden een pyjama-party met de meiden van Borreltijd. Lekker eten, borrelen als vanouds en geen wekkers die gaan om op tijd naar huis te racen voor de avondklok, maar ‘m gewoon een keertje lekker raken. Goede gesprekken tot na middernacht bij het haardvuur met onze fijne om-de-hoek vriendinnetjes. Gewoon even oogkleppen op en genieten van elkaar gezelschap zonder zorgen voor morgen.

Be around the light bringers the magic makers, the world shifters, the game shakers.
They challenge you, break you open, uplift en expand you.
They don’t let you play small with your life.
These heartbeats are your people.
These people are your tribe.

“Family” isn’t defined only by last names or by blood; it’s defined by commitment and by love. It means showing up when they need it the most. It means having each others backs. It means choosing to love each other even on those days when you struggle the most. It means never giving up on each other!

Lieve fantastische vrienden wat hebben jullie ons leven rijker gemaakt! Deze is voor jullie: The Chainsmokers with Kygo – Family

Eef is steeds sneller kort van adem en na een kleine inspanning erg moe. Wandelen gaat helaas ook steeds moeizamer, maar we duiken nog steeds iedere dag het bos in voor een ommetje, een frisse neus en gewoon fijn samenzijn. De grootte van het rondje passen we aan of we zitten wat langer op een bankje en kijken naar de vogels, die druk in de weer zijn om een mooi nestje te klussen, want de lente is in aantocht. Ondanks alle zorgen is het samen-thuis-zijn fijn. Het hele weekend genieten we warm aangekleed samen op de lounge bank in de tuin van alle plantjes en bloempjes die bloeien, warme lentezon op onze wangen en hebben we ook de zo geliefde lente gehaald.

We dansen nog steeds met de dood. Zolang je hem leidt bepaal je het ritme. Het ritme dat leven heet en blijven we hem een stapje voor. Steeds probeert de dood ons uit balans te halen en onze danspassen te bepalen. Wat als de muziek verandert van een bij te houden wals naar een quickstep, dan wordt het steeds moeilijker om in de maat te blijven. We moeten vaker bij stappen en kunnen we het uit de pas raken lastiger herstellen. Ook al kunnen we dansen als de beste en houden we elkaar stevig vast, steeds vaker neem hij het onverwachts over.

Eef heeft meer klachtjes en pijntjes steken de kop op, waardoor je beweging radius beperkter wordt. We hebben wat schrik van morfine, want dat voelt als het begin van het einde. Toch weet de oncoloog ons te overtuigen, om ons te laten stoeien met morfine. Beter on the move met morfine en jezelf genoeg pimpen om gewoon op pad te kunnen gaan, want ls je stil gaat staan lever je heel snel in en ga je dingen waar je juist positieve energie van krijgt laten en dan is er weinig meer om voor te vechten. Nou, die zit … check. Helaas niet blowen in de boomhut, maar de morfine modus … beetje meer … beetje minder … pilletje hier … pilletje daar… beetje wowsie … dan maar huppelend door het bos en opzoek naar regenboogkabouters.

Gelukkig kan de chemo doorgang vinden. Al was het een dubbele marathon op de dagbehandeling. Vroeg in de ochtend worden we eerst afgebeld. Er was wat mis gegaan bij de chemo aflevering van de apotheek. Even later worden we toch weer gebeld dat we wel nu kunnen komen. We beginnen dan eerst met een dubbele bloedtransfusie. Het is niet helemaal duidelijk of we nu het record hebben gevestigd. We mochten ‘s avonds het licht uitdoen. De 12 uur was een close call.

Zaterdag 6 februari komt Ruth gezellig lunchen, terwijl het hele land langzaam in rep en roer raak door code rood, die ieder weerkaart kleurt. We houden de weersontwikkelingen goed in de gaten. Ruth moet wel veilig naar huis kunnen komen en geen pirouette draaiende schoonrijder worden op de A50, die in een spiegelgladde ijsbaan gaat veranderen.

In de nacht van 6 op 7 februari sluipt de Siberische beer ons kikkerlandje in met zijn hele gevolg. Grote sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht alsof vrouw Holle met veel geweld de bedden opschud, sneeuwstorm die in de rondte dwaalt door de verlaten straten, ijzige wind snijdt, terwijl de vrieskou je vingers gevoelloos maakt. Overal waar hij komt wordt de witte loper over het landschap gedrapeerd. Ondanks de kou verwarmt hij ons met een wild kloppend winter hart. Ook onze eigen zorgen en angsten worden even ondergesneeuwd en mogen we toch ook nog op wintersport in eigen land.

Als we de volgende ochtend de gordijnen openen, zijn we weer even kind en staren opgewonden met open mond ons witte wonderland buurtje in. Ook hier is de Siberische beer door de straten geslopen en heeft het verandert in de filmset van Frozen. Op de hoeken van de straten poppen Olav sneeuwpopjes op. Al moeten we Sven het rendier er even zelf bij verzinnen. Jong en oud ontvangt de winter met open armen, rode wangen, wit geblazen winterwolkjes en duwt de Corona even naar de achtergrond. Al komen we hier en daar wel een sneeuwmannetje met mondkapje tegen.

Zondag duiken we de zolder op. Alle wintersports- en winterreispullen worden naar beneden gehaald. Zoveel mooie herinneringen komen naar boven bij bepaalde spullen. Zoals de poollaarsen, die we ooit gekocht hebben voor onze huwelijksreis in 2013 naar Spitsbergen. Met een zeilboot gingen we een rondje Spitsbergen varen en opzoek naar de ijsberen, walrussen en beluga’s. Het was echt super romantisch, wij in bunkbeds boven elkaar in de kleine hut, terwijl we storm windkracht 9 hadden en vast kwamen te zitten in het drijfijs. De beste honeymoon ever, voor ons dan hè.

Dik ingepakt in wintersportspullen en met wat extra morfine op zak maken we een prachtige winterwandeling door eigen stad naar de Piushaven en terug. Mojo is helemaal door het dolle en duikt elke sneeuwbank in en verandert in een soort van kleine yeti als ie helemaal onder de sneeuw zit. Maandag 8 februari trekken we de stoute poollaarzen weer aan en springen in auto. We hebben winterbanden en ook wel wat ervaring met rijden in de sneeuw en hoe leuk zou het nu in de Loonse en Drunense Duinen zijn? Blij dat ik glij de stad uit en slippen we de Nederlandse winter wildernis tegemoet. Er zijn bijna geen mensen op de weg en ook bij de duinen is het bizar rustig. Een magisch maagdelijk wit tapijt ligt voor ons … en dan sprint en rent Moos er allemaal tracks in. Het is een behoorlijk pak en zo nu en dan verdwijnt Moos kopje onder.

Het sneeuwt nog steeds. In het bos is het heerlijk, terug door de duinen raast de wind over de vlakte, de sneeuw die horizontaal gaat schrijnt op onze wangen. Het landschap krijgt nieuwe vorm, en de sneeuwduinen worden herschikt. Soms lopen we ineens op het zand en soms zakken we tot onze knieën weg in de sneeuwhopen. Na afloop warmen we onszelf aan een lekker apfelstrudel en choco met slagroom.

Dinsdag 9 februari lijkt de Siberische beer langzaam weer in winterslaap te gaan, terwijl hij zijn witte wonderlandschap voor ons achterlaat. We hijsen ons weer in ons wintersport gewaad en vandaag gaan we op pad naar de Flaes, een bosven bij Esbeek. Alvast even kijken of het al aan het dichtvriezen is .. want Kieks schaatsen liggen al bij de schaatsen slijper. Wat een feest weer, strak blauwe lucht en een heerlijke zonnetje. De mooie natuur verpakt in een dikke laag sneeuw … we gaan op expeditie en volgen een klein paadje door de sneeuw dat Moos heeft uitgekozen.

We dwalen steeds verder door de sneeuw en dan ben je ineens verdwaald. Nou een soort van … met de zonnestralen tussen de bomen als kompas en het Flaes al referentiepunt dolen we ons een omweg terug naar de auto, na 8 km ploeteren door de sneeuw. Wauw, wat een pittige maar memorabele wandeling. Eéntje die in het rijtje van de Tongoriro Crossing in Nieuw-Zeeland en Tufi paradijsvogels wandeling in Papua Nieuw Guinea thuis hoort.

De bloedwaardes houden niet over deze week en de chemo kan niet plaatsvinden. Dus dan gaan we het er maar van nemen en genieten van het winterweer. De oncoloog en de dagbehandeling denken fijn mee en zo kunnen we op vrijdagochtend bloedprikken en het einde van de middag een trombocyten-transfusie ophalen, terwijl we ‘s middags lekker kunnen buitenspelen. En los … klapstoel mee, rugzak gevuld met thermoskan thee, boekje en schaatsen. Met 22 trombo’s het ijs op is niet zo handig, dus Eef parkeert zichzelf bij de Flaes op een mooi beschut plekje uit de wind in het riet, bekkie in de zon, boekie op schoot, kopje thee in de hand en uitzicht op je ADHD schatje met schaatsen. Kieke raushed ff een paar rondjes over het ijs. Dan gooien we de spullen in de auto en gaan we nog even het bos in voor een wandeling voor we ons weer rozig melden op de dagbehandeling.

Kiek woonde aan de gracht, toen ze klein was. De schaatsen werden thuis op de mat ondergebonden en zo kluunde ze door de tuin zo het ijs op. Eraf was altijd drama, ze was nooit uitgeschaatst. Soms was ze terug naar huis te lokken met warme chocomel en speculaas. Schaatsen is zo’n fijne jeugdherinnering. Zaterdag 13 februari rijden we naar Almere. Het is de eerste keer dat de neefjes van Fije (7) en Jits (5) op natuurijs kunnen schaatsen. Nou, die primeur willen we meemaken. Mooi omdat vanuit de ogen van een kind opnieuw te mogen beleven. Een generatie verder.

We gaan schaatsen bij de Oostvaardersplassen en daar is het ijs tot grote vreugde een zwarte spiegel. Poink poink poink …. Eef zit op de aanlegsteiger en slaat alle schaatsmoves gade. Fije heeft de smaak gelijk te pakken en na een uurtje lukt pootje over ook al, terwijl het zweet onder zijn muts vandaan gutst. Jits krabbelt vrolijk rond de steiger en probeert het grootste ijsje allertijden te proeven zonder dat zijn tong blijft plakken. Na de lunch houden Jits en Eef het voor gezien en gaan thuis aan de slag met een kasteel en draak kleur-knutsel project. Fije gaat zijn eerst tochtje schaatsen met Kieke, Olle en Denise. Wat een ontzettend tof om dit samen te mogen doen. Dapper krast hij achter ons aan met hier en daar wat ijsschuivers naarmate hij moeier wordt. When history repeats.

Het is een korte nacht van zaterdag op zondag. Zondag rijdt Kieke om 4:00 de donkere nacht in, terwijl er geen kip op de weg is, met werkgeversverklaring van Jimmy op zak, om te dronen in Hindeloopen. Om het Nederlands cultureel erfgoed: schaatsen te gaan vastleggen. Het IJsselmeer is een ijzige spiegel en we dronen er op los. Vingers die bevriezen terwijl de opkomende zon alles prachtig roze kleurt bij -13°C. We volgen de vroege vogel schaatsers over het IJsselmeer naar Workum strand vanuit de lucht. De hele dag zijn we in de weer op het ijs, tussen het riet, op sloten en onder de bruggetjes om het Nederlandse winter tafereel vast te leggen. Met een kleine erwtensoep break in between.

Einde van de dag de lange rit van noord naar zuid. Terug in Tilburg is het feest, want inmiddels zijn Tijn en Jorn afgegooid voor een mini logeer partijtje. Zo tof om de jongens om ons heen te hebben, want het brengt zoveel vreugde en fijne afleiding. We spelen ons suf aan verschillende bord spelletjes. Daarnaast introduceren we ze met de Netflix serie Lupin, de kids gaan helemaal op in het verhaal van de meesterdief Omar Sy. Ook maandag gaat de spelletjes marathon de hele dag door. We hebben interessante gesprekken over beroepen en profiel keuzes, het winterweer, vrienden, verkering en gamen. Wat worden ze grote mooie zelfstandige jongens met een vastbesloten mening, maar ook soms heerlijk klein als ze op de bank lekker tegen je aan kruipen. Aan het einde van de dag geven we ze een slinger terug naar huis.

Dinsdag wacht er een verrassing, meerdere mensen van Kieks kantoor voelen zich niet oké en 1 test positief op Corona. Panic in de house … ‘s avonds test nog iemand waar Kiek zondag fijn mee heeft samengewerkt ook positief. Weliswaar zijn we vooral buiten geweest maar voor lunch zijn we ons ff binnen op gaan warmen. Na een telefonisch consult met de GGD en de uitleg van onze situatie, maken we een besluit. Oh oh …. Corona crisis. Kiek gaat nu ze nog geen klachten heeft in camper quarantaine en doet 2x een Corona test. Dinsdag is de eerste negatief, maar ja garantie tot de deur. Over 5 dagen opnieuw testen voor de definitieve uitslag.

Marion en Sander waar de camper staat zijn heel relaxt, beide werken ze in de zorg en de Corona had het najaar al toegeslagen daar. Dus is het geen probleem om in de camper de kamperen en na de eerste negatieve test leeft Kiek gewoon mee daar in huis of in de tuin. Heel fijn, want hopelijk kunnen we Eef zo uit de wind houden qua Corona, mocht Kiek toch klachten krijgen. Alleen thuis blijkt voor Eef toch pittiger dan verwacht. Nu er 2 handjes minder zijn. Voor het eerst sinds een jaar komt Eef weer in een supermarkt … rijdt in haar eentje op en neer naar het ziekenhuis en komt ze koffie op afstand drinken bij Kieke en de camping Schapenduinen. Ook deze week wordt de chemo uitgesteld, want de bloedwaarden willen maar niet bijtrekken. Eef heeft veel last van lymfearmen door de bizarre weersverandering. 30 Graden verschil is vragen om problemen. Daarnaast krijgt Eef ook steeds meer last van botpijnen en spierpijnen in haar armen en benen. Dus dat was extra bikkelen. Eef vond het fijn om even alleen te zijn en hier hebben we bewust voor gekozen.
Het was zwaar voor haar, maar zeker ook goed zo. Het is een graadmeter waar je op dit moment staat, qua lichamelijk gesteldheid, waar ook heftige conclusies uitgetrokken konden worden, helaas. Dat de beperkingen steeds groter worden en je levert steeds meer van jezelf in.

Inmiddels zijn er meerdere mensen van Kieks kantoor positief. Dus de hele week was best spannend. Vrijdag nog een keer testen en pas als je dan ook negatief bent weer terug naar huis, want dat is het Corona beleid. Pas vrijdag einde van de dag komt het verlossende bericht dat Kiek nog steeds negatief is. Wat altijd al super fijn zou zijn, maar nu ook betekent dat ze weer terug naar Eef kan. Zo fijn om weer samen te zijn.

Zaterdag 20 februari lijkt de lente te beginnen. We halen lekker de loungebank naar buiten om ff in het zonnetje te chillen na deze bizarre week. Helaas, heeft Eef veel last van lymfeklachten en botpijnen, die steeds erger lijken te worden en we de pijn niet goed onder controle krijgen met morfine. Toch wandelen we iedere dag in het bos om in beweging te blijven.

Dinsdagmiddag 22 februari krijgt Eef ineens heftige koorts. We bellen met het ziekenhuis … en mogen ons gelijk melden. Inmiddels hebben … hoe gehospitaliseerd kan je zijn … een logeerpartijtje tasje zo ingepakt. We weten inmiddels wat we nodig hebben voor een aantal dagen bubbelen met z’n tweeën op een kamertje in het ziekenhuis. Eef wordt opgenomen en aan de antibiotica geslingerd, want in eerste instantie denk je dat de stent ergens is gaan ontsteken … Mmm, met de dag lijkt de pijn in armen en benen toe te nemen en voelt ze zich slechter. De morfine wordt geplust om je toch zo comfortabel te laten voelen. Door de kanker veroorzaakte pijn en koorts zijn de ultieme combi om een lichaam uit te putten. Uitkomst van de scan sluit aan bij de ellende en laat een forse verslechtering zien.

Deze keer: Cover me in sunshine – P!nk, Willow Sage Hart

Daar zijn we nog … daar zijn we weer klinkt gewoon gek, want zo waarschijnlijk was dat niet. De kerst is gehaald. Iets wat Eef heel graag wilde, zodat Kiek niet gelijk alleen zou zijn de afgelopen feestdagen. Iets wat heel fijn is, niet gedacht maar wel gehoopt. Nou zou je denken, dat we dan opgelucht zijn … maar eigenlijk raken we daar ook best wel van in de war … hoe moet dit nu verder … en what’s next? Begrijp helemaal dat mensen van een padje raken als ze denken dat e dood gaan en dat niet gebeurd. Ook dit … is een enorme mindfuck van een andere dimensie, die we ons nog eigen moeten maken. Maar we zijn er zeker blij mee.
In de week voor kerst knapt Eef nog steeds beetje bij beetje verder op. En ook de smaakt komt na 10 weken weer terug. Jippie!!! Wat het eten zoveel meer aantrekkelijker maakt. En hoe fijn net voor de feestdagen…..

De 23de komen Clau en Ed vanuit Spanje op en neer gereden, na een quarantaine periode en drie Corona testen verder, om nog samen een mooi moment te maken. Wat ontzettend tof dat we nog de kans hebben om elkaar een keer in real life te zien en te spreken. Na elkaar bijna een jaar niet live gezien te hebben. Clau flanst samen met Kiek een heerlijke hatsiepatsie maaltijd in elkaar, want die heeft magie in haar vingers wat kookkunsten betreft.

Samen koken is inmiddels, als Eef zich goed genoeg voelt, ook een fijne activiteit geworden om kwaliteit momenten met zijn tweetjes te creëren. Zo ook kerstavond maken we uitgebreide kaasfondue en durven we voor het eerst weer een keertje te proosten met een wijntje, die ook nog eens smaakt. Eerste kerstdag gaan we naar Limburg ondanks dat Eef zich lichamelijk niet heel fijn voelt, maar een huis vol bij ons kunnen we helemaal niet overzien. Een eerste kerst in het ouderlijk huis samen met haar broers en neefjes. Het ouderlijk huis zonder Eef’s ouders, wat nu langzaam verandert in het huis van Sander (Eef’s broertje) is ook gek, emotioneel en mooi. Ook wetende dat er deze kerst in plaats van 3 stoelen 4 leeg hadden kunnen zijn hakt erin. Sander en Michelle hebben goed gezorgd en een gourmette geregeld, volgens goed familie traditie. Wat fijn dat we zo aan kunnen schuiven. Het is heerlijk om Tijn en Jorn weer even in het echie te zien en te kletsen met de kleine grote mannen. Wat worden ze snel groot. Tijn is inmiddels langer dan Eef. Tweede kerstavond zijn we gezellig bij Jos en See (oom en tante van Eef), die met heel veel zorg de ouderlijke rol van gemis oppakken en er een liefdevolle invulling aan geven.

De 29ste komen Olle, Denise en de boys voor een rondje raushen in het klimbos. Om kerst ook nog te combineren met Almere was te veel van het goede. Thuis bij ons met z’n alle durven we niet zo goed, maar zo hebben we alle bijna familieleden rondom kerst gezien. In het bos kunnen de jongens ff los. Met Kiek door de bagger en over de beek zonder erin te vallen. Na afloop picknicken we op de parkeerplaats warme chocomel en oliebollen. Natuurlijk met lekker veel slagroom om eraf te happen en een vette poedersuiker sneeuwstorm over de oliebollen. Tot grote vreugde van de jongens. Heerlijk slagroom in je wenkbrauw, chocomel op je jas, modder op je broek, natte sokken van de beek en alles netjes afgedekt met een dikke laag plakkende poedersuiker.

Na wat uitstel kan de chemo gelukkig wel doorgang vinden deze week. Helaas is dat dan wel op 31 december. Er nog een plekje vrij aan het einde van de dag. We nemen zelfgemaakte glühwein wijn voor de dames van de dagbehandeling, die ook zo naar huis kunnen. En dan is het dus oudejaarsavond… het laatste hele jaar dat je in leven hebt doorgebracht is voorbij. Inmiddels verslechteren de bloedwaarden ook steeds weer een beetje en zijn we ons bewust dat we weken, misschien nog wat maanden aan het sprokkelen zijn…. als we geluk hebben … Een klote avond, een verdrietige avond met heel veel tranen, snot tissues en kusjes. Een avond waarin we samen hand in hand kijken naar nog wat ongehoorzame medeburgers, die toch nog wat vuurwerk afsteken. Kiek is er helemaal af … wat een kutzooi is het allemaal. Ook goed bedoelde appjes vallen erg fout … vooral op naar een beter 2021. Wij zouden met alle liefde heel 2020 nog een keertje overdoen, omdat je dan weet dat we nog een jaar samen mogen zijn … Morgen is er weer een nieuwe dag … een nieuw jaar …. en een nieuwe kans op omdenken … helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Meerdere mensen sturen ons deze muziek video: Vandaar: Anouk – It’s A New Day

Op 1 januari komen Stel en Bianc langs … en staan ze op de stoep met een sneeuwkanon. We maken er samen een prachtig sneeuwtuinfeestje van. Het kanon geeft 3 uur fantastische sneeuwvlokken en de hele tuin wordt bedolven onder een dikke sneeuw schuim laag. Net echt en we wanen ons in Oostenrijk na een dag op de skies. De houtkachel brandt, de glühwein pruttelt, de skies en snowboard worden van zolder gehaald ter decoratie, hop handschoenen, mutsen en dikke winterjas, de kerstlichtjes knipperend op de beat, foute apres-ski muziek schalt uit de speaker, we hebben allemaal lekker borrelhapjes en we staan helemaal uit onze plaat te gaan op de meest foute vrolijke muziek zoals: snollebollekes. We gaan van links naar rechts, terwijl de schuimvlokken om onze oren dwarrelen. Dat een dag na chemo, maar de dexamethason doet wonderen waardoor Eef zich best oké voelt. Lieve Stel en Bianc, wat hebben jullie ons weten te verrassen en wat hebben wij genoten. Een mooi moment om in te lijsten … en vier dagen spierpijn van het springen en dansen in de sneeuw.

We rommelen de dagen een beetje bij elkaar. Op 7 januari hebben we de 2de chemo gift van de chemokuur. Deze keer pimpen we Eef met preventieve antibiotica en witte bloedcellen om de chemokoorts bij een dip te pareren en een ziekenhuisopname te omzeilen. Het spande erom met wat oplopende temperatuur, maar het is gelukt, na ons behoorlijk gedeisd te houden.

We worden aangemoedigd door kleine Eef, die een prachtige tekening voor ons heeft gemaakt. Wat een feest om die in de brievenbus te vinden. Hij hangt nu op de kast zodat we er elke dag naar kunnen kijken.

Vrijdag 15 januari gooien we er weer een bloedtransfusie in, want de chemo schoffelt het Hb altijd goed onderuit. Twee zakjes doen wonderen en Eef heeft daarna zoveel meer energie om leuke dingen te doen en zich niet zo lamlendig en uitgeput te voelen. De bloedplaatjes zijn ook iets omhoog (blijkt na het lab) en dat biedt dan ook gelijk eindeloos veel mogelijkheden om er even tussen uit te sneaken. Per zakje duurt een bloedtransfusie ongeveer 2 uur … dus daar zijn we dan een hele middag zoet mee. We duiken internet op om nog last minute een huisje te boeken om morgenochtend te kunnen vertrekken. We vinden op de valreep nog 2 fantastische huisjes in Noord-Holland en hebben heel veel zin om er even tussen uit te zijn. Even andere muren en een andere omgeving.

Vrijdagavond pakken we snel de tassen. Zaterdagochtend laden we de inhoud van de koelkast in de krat en gooien we de vouwfietsjes achter in de auto. Ready to rumble. Tijd om de toerist uit te hangen in eigen land. Eef is nog nooit bij de Zaanse schans geweest en vanavond voorspellen ze sneeuw. Dus de ultieme gelegenheid om mooie plaatjes te schieten van een traditioneel Nederlands winter wonder landschap zonder busladingen Aziaten, die een midweek Europa doen. We zetten de spullen in het huisje bij Spaarnwoude, pakken de camera’s en springen in de auto terwijl de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Het is goed koud, maar wat is het heerlijk buiten om naar sneeuwvlokken te happen op de dijk tussen de molens terwijl onze vingers er bijna afvriezen als we lekker foto’s maken.

De volgende dag doen we het ‘s ochtends rustig aan. Eefs lichaam krijgt steeds meer opstartkuren. Een jonge geest in een lichaam dat snel inlevert door de strijd die zich binnen afspeelt tussen de chemo en de kanker. In de middag brengen we een bezoekje aan het pittoreske Volendam. Zelfs in de zeikende regen heeft het toch wat charmants met een regenboog, die mooi afsteekt op het donkere water van het IJsselmeer en nog meer nattigheid voorspelt. We pikken een lekker visje, zoals het hoort in de haven. We moeten weer op tijd thuis zijn, want vanavond hebben we een digitale pub quiz met de Blikkies. Het studenten roeiteam van Eef uit Maastricht, inclusief aanhang en kroost. Helemaal grappig om te ontdekken, dat we geen idee hebben qua antwoord over populaire youtubers of vloggers en dat de kids dat feilloos weten. Fijn en gezellig weerzien met de hele club en een heerlijke afleiding.

Maandag 18 januari moeten we om 10:00 het huisje uit en kunnen we pas om 15:00 het volgende huisje in Schoorl in. Tijd voor een flitsbezoekje in Almere bij Henk en Marianne (onze reisouders) en daarna Kieks mam. We zien elkaar helaas veel te weinig door alle Corona beperkingen en afstand, terwijl de kostbare tijd steeds sneller wegtikt. In Schoorl hebben we een super de luxe huisje gehuurd met open haard, sauna en jacuzzi. Een fijn plekje om tot rust te komen, terwijl het windkracht 8 stormt op zee. Dinsdag halen we de vouwfietsjes uit de achterbak en gaan ondanks windkracht 7 tegen en de regen, die horizontaal door de duinen raast, op fietstocht naar Bergen. Tijdens een kleine pitstop op het strand waaien Eefs haren bijna weg en kunnen we die nog net op tijd vangen.

Voor de zekerheid de capuchon van de jas er ook maar overheen, want Eefs oude eigen haren die op een band zijn genaaid zijn heilig. We vinden een bloemist die open is en brengen bij Pieter (oud collega van Eef, die afgelopen zomer naar Bergen is verhuist) een bosje vrolijke tulpen langs. Pieter is vrij, maar staat helaas op de schaatsbaan. Daarna fietsen we spontaan langs bij Wietske en Carlien. Wiets werkt gewoon thuis en vliegt even uit teams en heeft een 10 minuut durende pauze hang out ingelast met ons. Altijd fijn om elkaar te zien. We hebben nog een half jaar bij te praten, maar de plicht roept… Wiets moet weer verder. Car is op school, dus maken we een gezellige afspraak voor na het eten, zodat we even met z’n viertjes bij kunnen beppen. Wij stappen weer op de smurfenscooters en scheuren terug door het bos richting Schoorl. Druipend van de regen komen we bij ons huisje aan … tijd voor een warme chocomel, terwijl de sauna op temperatuur komt….

Een sauna met plastic fantastic borsten en een kale kop is al heel lang geen relaxte optie meer. Maar dit huisje biedt heerlijke mogelijkheden voor een privé wellness momentje samen. De bubbels in de jacuzzi worden door de wind tot golven geblazen, terwijl wij genieten met rode wangen en een dikke wintermuts van het warme water en een rug massage. Daarna duiken we de warme sauna in om alle kou van vandaag uit ons lichaam te verdrijven. Na het eten maken we er met Wiets en Carlien een gezellige avond van bij de openhaard. Nog net op tijd voor de nog strengere lock-down regels.

Woensdag rijden we op tijd terug, want in de middag zijn we weer vast draaideur klant op de dagbehandeling oncologie. Mmmm, wederom waarden die aan het oplopen zijn … helaas geen goed teken. Woensdag en donderdag krijgt Eef enorme buikpijnen, die we zelfs met de morfine niet helemaal de baas worden. Wat nu weer, want dit is afschuwelijk. Eef wordt ook met de dag geler … dat voorspelt ook al niet heel veel goeds. Vrijdag hebben we een spoed scan terwijl de bloedwaardes exponentieel de pan uit rijzen. Is dit dan het moment dat we de handdoek in de ring gaan gooien omdat de uitzaaiingen de lever om zeep hebben geholpen?
We zitten stil naast elkaar met klamme handjes, allebei vooral in onszelf gekeerd met duizend spookbeelden die door onze hoofden razen. Is dit het dan?

Dan is de uitslag er … het moment dat je hart een ritme overslaat en je vergeet adem te halen … het is niet het verwachte scenario dat de lever er mee gekapt is, maar een lymfeklier die aan het klootzakken is geslagen en een galbuis die in de verdrukking zit. Waardoor de gal die in lever wordt aangemaakt niet weg kan. Met als gevolg lever stuwing, oplopende leverfuncties en een enorme buikpijn. Pffffff, weer een gek scenario waar we op moeten schakelen. We schrapen alle moed weer bij elkaar … want als we dit niet oplossen gaan we ook de afgrond in. Met morfine en dexamethason komen we het weekend door. Het lijkt iets te werken, maar het is vooral om de tijd te overbruggen naar donderdag. Dan gaan ze een ERCP doen en gaan ze proberen een stent te plaatsen in de galwegen. Hopen dat we het zo kunnen oplossen en weer wat tijd kunnen creëren om verder te behandelen.

Donderdag is de dag van de ERCP. Hiervoor wordt Eef 1 nachtje opgenomen. Voordat de ERCP kan plaatsvinden moeten we nog even de bloedpaatjes pimpen met een transfusie en het lab had even tijd nodig … want daar liep het allemaal ff niet zo lekker door. Gelukkig na wat uitstel kon de ERCP toch doorgaan aan het einde van de middag.

Eef ziet er erg tegen de ERCP op. Daarbij gaan ze met een slang door je mond, slokdarm, maag en dunne darm om de ingang van de galwegen op de zoeken. Als dat lukt plaatsen ze een stent in de galwegen zodat de gal afgevoerd kan worden naar de darmen. Na zoveel chemo’s, misselijkheid en overgeven is er inmiddels een Pavlov reactie van kokhalzen ontstaan die soms al begint bij tandenpoetsen. Ook heeft Eef last van beroepsdeformatie. Op de SEH zie je vaak de ziekere mensen, zodat dat soms ook het uitgangspunt lijkt te zijn. Niet echt even reëel allemaal, maar wel iets wat er af en toe toch is…. Oké, hoe gaan we dit omdenken … Uiteindelijk lukt het Eef door zich voor te stellen dat de ring die ze in haar mond krijgt, om de scoop te beschermen tegen kapot bijten, om te denken naar een ademautomaat van het duiken. Daarna controleren en beheersen van je ademhaling. Iets wat onderwater ook moet…. onderwater kan je ook prima kwijl doorslikken … en stik of kokhals je ook niet … hoogstens houd je je adem even in omdat je oog in oog met een haai zwemt … dus dit moet ook lukken … (Ook duiken met haaien … de Azoren zijn dichterbij dan je denkt! Zie hier)

Na een lange dag in ziekenhuis lijkt het plaatsen van de stent geluk te zijn. Eef was vrij crocky van de morfine en dormicum en nu is het afwachten wat de nacht brengt. Gelukkig mocht Kiek ook een nachtje blijven logeren, dat is fijn … want het blijft allemaal randje kantje en super spannend. Echt slapen doet Kiek niet … het is meer sukkelen, het plafond tot in detail bestuderen en luisteren of Eef nog wel ademt.

Daarom moet deze muziek er deze keer ook bij: Comes and Goes In Waves van Greg Laswell

Vrijdag mogen we gelukkig na de middag onze spullen pakken en naar huis. Thuis is gewoon fijner en rustiger. Zaterdag hadden we allebei last van het rebound effect en had Eef nog veel last van haar buik. Zondag was een prachtige dag en pakken we voorzichtig weer ons wandel schema samen met Mojo op … ook plussen we de morfine wat om wat comfortabeler te zijn … Inmiddels blijven blauwe plekken zo’n 4 weken zichtbaar voor ze een beetje wegtrekken … laat staan als ze een 8 cm lange stent in je buik gewurmd hebben … hertel duurt gewoon zoveel langer met een afgetakeld en uitgeput lichaam. Einde van de middag schuiven we aan bij Jaimy en Inge voor erwtensoep en een escape room. Van niks doen en thuis zitten wordt het er niet beter op, dus blijven bewegen en blijven doen als het lukt is voor ons nog steeds de beste remedie. Snel voor de avondklok weer naar huis …

Weer of geen weer bijna elke dag duiken we het bos in voor een frisse neus, in beweging te blijven en spoken uit je hoofd weg laten waaien. Het is zo makkelijk om je kop te verliezen … Dinsdag 2 februari lijkt het erop dat de stent doet wat ie moet doen en zetten de lab waarden een daling in die mogelijkheden lijkt te bieden voor de volgende chemokuur.

P.S. De eerte 2 reisverslagen van Tanzania nu ook met tekst staan inmiddels online … voor de liefhebber!
The Great Wildebeest Migration at Mara River I
The Great Wildebeest Migration at Mara River II

De korte versie van de afgelopen 6 weken: Still alive and kicking with sometimes a smile.

Kiek is een beelddenker en misschien krijg je met deze gevormde beschrijving een beter beeld waar wij momenteel mee bezig zijn.
Wij staan met een bloedgehalte van onder de 5 en een bloedneus te hyperventileren aan de ene kant van de grootse kloof ter wereld; de Grand Canyon. Een koordanstouw is over het ravijn gespannen en aan de overkant staat de druïde van Astrix en Obelix, Panoramix een toverdrank te brouwen in een grote ketel… In de levenselixer gaat een aantal chemo’s, bloedplaatjes tegen het verbloeden, meerder zakjes A positief bloed, spuitjes neulasta om de witte bloedcellen te pimpen, antibiotica tegen de neutropene koorts en heel veel liefde van deze of gene. Om nog even te mogen meedoen hier op aarde moeten we ons naar de overkant wagen voor het levenselixer zonder veiligheidsgordel, zekering of noodparachute.

Dan beginnen we met klotsende oksels aan de overtocht naar 2021. Blijkt toch halverwege dat je veter los zit, een adelaar die wil uitrusten op het uiteinde van je balanceerstok en dat er een fikse wind opsteekt. En euh …niet te vergeten dat onweer altijd tegen de windrichting in komt, maar de oncoloog fungeert als fantastische buienrader. Ze laat ons op het juiste moment los, zodat we wederom een zo veilig mogelijke poging kunnen wagen.

Je ogen op de horizon gericht houden en vooral niet naar beneden kijken, want dan verlies je ook nog je kop en dat kan je zo halverwege de balanceer act echt niet gebruiken, terwijl de corona in je nek hijgt dus omkeren is geen optie. Deze route moeten we dus elke week afleggen of we nou willen of niet. Zo koken en balanceren we dus al 6 weken op het randje kantje van het ravijn.

Vandaar deze keer: 77 Bombay Street – Seven Mountains

We proberen tussen alle ziekenhuis bezoeken, wat ons inmiddels ritme en regelmaat geeft ook nog wat te doen met de kostbare tijd tussendoor als de geestelijke en de lichamelijk gesteldheid het toelaat van Eef, maar ook van Kiek.

Begin november hebben we een fijne avond bij Ruth en de fam. Bij de openhaard vertellen de kinderen, Roos, Jonas en Mees over de leukste herinneringen, die ze met ons gemaakt hebben in de afgelopen jaren. Wat een bijzonder moment en het raakt ons. Vooral de avonden met oud en nieuw met de zelfgemaakte quizzen met achterlijke opdrachten waren favoriet.

Kiek start met het maken van een draaiboek voor een documentaire. Of die er ooit gaat komen en of Eef hem gaat zien zal de toekomst uitwijzen. Nooit geschoten is altijd mis. Stukje bij beetje wordt er steeds meer materiaal gefilmd en krijgt het scenario langzaam steeds meer vorm. Ook is Kiek gestart met foto’s en oneliners van muziekjes op instagram met stories om zo alle mooie herinneringen te verzamelen bij de hoogtepunten. Het is te volgen op insta: travel.soap

Inmiddels is er ook contact met Noorwegen en Frank van Wildlife Observation Worldwide. Ze hadden Kiek gevraagd als gids voor een trip van bultruggen die bubble net vissen en snorkelen met de orka’s tijdens de trek van de haring door de fjorden. De trip stond al een tijdje on hold, maar wordt nu definitief een jaar uitgesteld vanwege de Corona. Gelukkig hebben we fantastische herinneringen aan 2015 en onze trip naar Noorwegen. Zie hier de mooie herinneringen: Northern Lights and Bubble Net Feeding

Op 3 en 10 november beginnen we op hoop van zegen met een nieuwe chemo terwijl de bloedwaardes bijna rock bottem zijn. Als we niks doen werd zelf de Sint halen een hele uitdaging, dus zoveel te verliezen was er niet. De chemo knalt er lekker in. Maar we weten ook dat het traject pittig zal zijn en dat de uitkomst ook negatief kan zijn.

Het zijn heftige tijden met veel gebroken nachten door nachtzweten, alsof iemand een emmer water midden in de nacht leeg kiepert in bed. Zeiknat beddengoed en pyjama, soms wel 6 x per nacht. Bij de kleinste inspanning kortademig en een op hol geslagen hartslag. Een helikopter in je oor en bij bukken een zwart gat met sterretjes. Toch proberen we elke dag weer in beweging te blijven en te blijven eten ook al smaakt alles naar bordkarton.

Tussendoor wordt Eef gepimt met extra bloedtransfusies en bloedplaatjes. Met een ultieme bloeddipscore van de neutrofielen (onderdeel van witte bloedcellen) 0,09 … tis dat er geen min bestaat maar denk dat we het anders zelfs gehaald hadden.

Kieks mam en onze reisouders Henk & Marianne komen gezellig langs op 11 november, want door de oprukkende Corona en steeds veranderende ziekenhuisschema’s zien we elkaar niet zo vaak live als we graag zouden willen. De 13de komen we voor een bloedplaatjes transfusie en mag Eef gelijk blijven logeren i.v.m. koorts bij chemo. Ze slingeren Eef aan de antibiotica, want qua afweer is er nog maar weinig bij te zetten. Eef heeft 3 dagen behoorlijke koorts, daarna trekt het langzaam allemaal een beetje bij en lijken de bloedwaardes voor het eerst te begrijpen welke kant de goede kant is. Niet dat het overhoud, maar we lijken een heel klein beetje ruimte te krijgen. We starten weer ons eigen survivalritme op. Wandelen in het bos zit er even niet in, maar inmiddels rijden we met de infuuspaal over de afdeling om de benen te strekken. Je moet er zelf weer wat van maken, dus ieder keer proberen we de ronde tijden over de afdeling per keer te verbeteren á la Max Verstappen. Ook regelt Eef een home trainer om toch wat in beweging te blijven en uit de buurt van een trombose been. Een boek, de computer en Netflix met een nieuwe afleveringen van de Crown bieden uitkomst tijdens de lange uren. Tevens sneaken zo nu en dan collega’s ff binnen met een bakkie en een update van beneden op de spoed. Fijne afleiding waar Eefs ogen van gaan stralen. Af en toe koppelen ze het infuus even los zodat we ietsje meer bewegingsvrijheid krijgen en via de achterdeur naar buiten ontsnappen voor een frisse neus op de parkeerplaats en niet steeds hetzelfde rondje door de gang.

Sinterklaas is inmiddels in zicht, een lichtpuntje in de nabije toekomst en lijken we dat misschien te gaan halen, want het is en blijft een wankel evenwicht. Dus we gaan even los online voor de Fije (7) en Jits (5). Fije patrouilleert al 2 weken in de buurt met een zaklamp en zoekt op de daken naar Pieten. Jits stuitert door de kamer en is helemaal gek op het nieuwe paard van de Sint, Ozosnel. De dag dat Sinterklaas aankwam hingen ze zo ongeveer op de kop in de gordijnen. Iedereen mocht van de Sint de schoen zetten, dus ook zij, maar helaas zat er niks in … Totale verontwaardiging toen wij wel een choco letter in onze schoen hadden gevonden, zelfs in het ziekenhuis. Maar ja, wij waren heel lief geweest en Eef kon wel wat calorieën gebruiken. “Weet de Sint dat?” vraagt Fije. Wij: “Tuurlijk, de Sint weet alles, dus ja misschien moet je een beetje beter luisteren anders wordt het niks dit jaar”. Gelukkig hadden ze daarna meer schoensucces.

Na 7 dagen logeren op afdeling H en fantastisch gezellig en zorgzaam personeel mogen we weer naar huis, terwijl het ziekenhuis langzaam steeds voller wordt met Corona patiënten. Dus wegwezen daar, met zo weinig witte bloedcellen en thuis verder aansterken.

Mojo zit ook in de lappenmand. Inmiddels tikt hij de 13 aan, alleen denkt hij dat hij nog steeds een jonge hond is. Maar niks is minder waar en hij heeft zichzelf een hernia gesprongen. Hij past zich volledig aan, dus doet gezellig rustig aan met Eef op de bank. Kiek knutselt een kratje op een karretje met een touw, zodat Eef hem toch kan meenemen naar het veldje om uit te gaan. Een soort van de lamme leidt de blinde, maar een hele fijne en lieve afleiding in de donkere dagen. De chemo 2 dagen uitgesteld omdat de bloedwaardes toch een beetje van de onderrand af moeten komen. Echt spannend, want krijgt de kanker nu al te veel ruimte en gaat die weer met jou aan de haal, of zijn we op tijd met de volgende tik? De 26ste gaan we weer met gestekt been het veld van de 2de chemogift in, met waarden die eigenlijk te laag zijn voor een chemo behandeling. Maar echt veel keus hebben we niet. Opnieuw met de wetenschap dat we waarschijnlijk weer met neutropene koorts in het ziekenhuis belanden. Maar goed dag voor dag en stap voor stap …

We doen het zo rustig aan om het beenmerg ook de kans te geven wat te herstellen. Dus speelt ons leven vooral thuis af met zo nu en dan een uitstapje naar het bos. Ook zien we niet zo veel mensen, want ook dat kost bakken aan energie en worden helemaal gallisch van ons eigen verhaal keer op keer vertellen. Het wordt er niet leuker of beter op namelijk en zo blijf je steeds maar in je eigen ellende hangen. We zijn vooral gefocust op onszelf, dat kost al energie genoeg om op de been te blijven en iedere keer alle moed weer bij elkaar te rapen. Lage afweer en Corona maken dat ook Tijns (grote neef inmiddels 14) verjaardag een te grote onderneming is. Hij viert ze verjaardag daarom gewoon 3x in klein gezelschap en 1 x zelfs bij ons in Tilburg. Het heeft ook zo zijn voordelen volgens Tijn. Gewoon 3 x taart. Heel fijn om de jongens weer even te zien.

Kiek ontpopt zich de 4de als thuishulp verpleegkundige en na een refresh tutorial op youtube, geeft ze Eef met het grootste gemak een spuit Neulasta in de hoop deze keer de enorme daling witte bloedcellen te pareren en misschien zo een ziekenhuis opname te voorkomen.

De dexa (soort prednison) doet zijn werk de 5de kunnen we het einde van de middag Sinterklaas in Almere vieren. Gelukkig had de Bol.com Piet alles op tijd door de brievenbus geduwd en paste alles achterin de auto. Sinterklaas blijft een fantastisch kinderfeest, die heerlijke gespannen bekkies. Bij andere oma en opa hadden ze al Sint gevierd en ze waren er dan ook niet zeker van of Sint dan nu toch ook nog langs zou komen. Jits vond toch van wel, want wij hadden toch nog niks gehad en oma Hanni ook niet. Nou, en inderdaad, er was nog maar net een half liedje luidkeels mee gezonden en toen werd er al hard op het raam gebonsd. Even een korte tijdelijke verstijving en toen deed de adrenaline de rest. Hier en daar sneuvelde er bijna de inhoud van wat pakjes, want de zak werd in één beweging op z’n kop gekeerd. Gelukkig konden we wat breekbare items nog net opgevangen.

Helaas kwam de 7de de neuropene koorts weer opzetten in de avond. Dus dan moet je je melden bij de SEH en je eigen collega’s, die zich vervolgens een rolberoerte schrikken als jouw naam op het opname bord verschijnt. De oncoloog fixt in mum van tijd nog een bedje ergens in huis terwijl de antibiotica er al weer aanhangt. Daar gaan we weer. Wat een slijtage slag. Deze keer maar 1,5 dag koorts maar wel 40+, hartkloppingen en slecht kunnen ademen. Dat zijn ook angstige momenten, want wat kan je lichaam eigenlijk nog aan … en er is een niet reanimatie beleid. Daarna lijkt het dat de witte bloedcellen ook weer aan de praat gaan. Op afdeling B proberen we onze ronde tijden van H op het afdelingscircuit met de infuuspaal weer te verbeteren en slippen we met steeds meer handigheid de infuuspaal de bocht door. Zodra het kan en het weer het toelaat, doen we hetzelfde op de buitenbaan; het parkeer terrein voor het ziekenhuis biedt mogelijkheden en verschillende parcoursen voor de afwisseling. Deze keer ontsnappen we weer naar huis na 5 dagen, dat is toch 2 dagen korter dan de vorige keer. Euh ja, dat zijn zo onze lichtpuntjes.

We slepen onze alternatieve kerstboom van wilgentakken weer van zolder. Voor de totale lockdown scheurt Kiek nog even naar de intrauin voor lampjes en een kerststuk. Blijken ze ook allemaal losse takken te hebben voor een gezellige coronaproof creatieve therapie in de vorm van een kerststuk knutselen. Thanx Hilde en Tatiane goed voorbeeld doet goed volgen! Ons huisje wordt gezellig gemaakt met kerststukjes, lampjes en kaarsjes … nu kerst ook tot de mogelijkheden gaat behoren.

Daarnaast helpt Arno van Stokem ons nog aan een lichtpuntje. Een hele fijne houtkachel voor buiten. Bijna ieder avond maken we hem aan voor een warme chocomel of glühwein bij een fijn vuurtje in de tuin en draait Kieks innerlijke pyromaan, die ooit aangewakkerd is in Afrika, overuren. Begin november hadden we niet gedacht dat we kerst nog samen konden vieren. Dank Arno voor het meedenken en de heksenketel …. We hebben er al zoveel plezier van gehad en hopen er samen nog even gebruik van te kunnen maken. Ook heeft Kiek de tuin en schuur, die klaar is, versierd met kerstlampjes … de tuin wordt een beetje een tokkie tent zo … maar ja je moet er zelf wat van maken tijden deze lockdown toch?

De 16de hebben we een uitje naar Antwerpen voor een ziekenhuisbezoek bij de UZA (Universitair Ziekenhuis Antwerpen) nog snel voor je verplicht een negatieve corona test moet hebben om de grens over te kunnen. Tja, want een staafje achter in je neus met lage bloedplaatjes is nou ook geen feest met het gevaar van een uren durende bloedneus tot gevolg ofzo. In het UZA schijnt nog een onderzoek te lopen naar het DNA van een tumor en welke andere smaak chemo/behandeling misschien nog mogelijkheden kan bieden, want ons chemo repertoire van borstkanker loopt een beetje op zijn einde qua opties. Wie weet, nooit geschoten is altijd mis.

Dan weer super spannend de 17de scan. Euh ja ……?????
Eigenlijk weten we het allemaal niet zo goed qua uitkomst dan met de tijd komen er allemaal rare fratsen bij. Lymfeklieren in de nek lijken wat kleiner, lever uitzaaiingen beetje gelijk, maar mogelijk ook iets afgenomen, beenmerg uitzaaien kan je niet zien op deze scan … lymfeklieren in het mediastinum (achter het borstbeen) lichten allemaal op als synchrone kerstverlichting … radioloog en oncoloog denken aan sarcoïdose … Auto-immuun ziekte/reactie die kan ontstaan bij kanker of chemo … maar het kunnen ook uitzaaiingen zijn … enige om dat bovenwater te krijgen is om een punctie te doen … nou die slaan we even over … want de lever- en beenmerguitzaaiingen zijn meer de beperkende factor van leven. Eef voelt zich langzaam lichamelijk wat beter en dat is misschien wel de belangrijkste graadmeter als je dag voor dag leeft. Het zou wel een aantal gekke dingen kunnen verklaren zoals het afschuwelijk nachtzweten en Eefs hoest. Een nieuwe onzekerheid en de tijd zal het leren.

Op zaterdag komt Baukje (oorspronkelijk goede vriendin van Moni) langs en neemt haar dochter Jinke gezellig mee, maar ook misschien wel de mooiste verrassing van dit jaar … Jorn (neefje van 11). Jinke en Jorn zitten bij elkaar in de klas en Baukje had de stoute schoenen aangetrokken en Jorn als verrassing meegenomen. Nou, dan springen de tranen ons in de ogen … als je de achterdeur van de auto open doet en daar zitten de kids giechelend samen op de achterbank. Wat een feestje. De sushi voor 4 verdelen met ze 5-en, daarna maken we de houtkachel in de tuin aan en eten als toetje de zelfgemaakte wafels met warme choco voor de kids en glühwein voor ons. Ook gaan we testen of popcorn ook in de heksenketel kan … met deksel is het een optie, zonder dat springen ze over de schutting … tot grote hilariteit. Verder lekker foute moppen bij het vuur terwijl mama Moni vanaf boven een lichtje op ons schijnt … mooie herinneringen maken! Bauk je bent een topper, dank voor de moeite, die ons oneindig veel blijdschap opgeleverd heeft.

P.S. Er wordt nog druk gewerkt het verslag van Tanzania. Je kan al wel vast de het fotoverslag bekijken zonder tekst, ook leuk!
The Great Wildebeest Migration at Mara River I
The Great Wildebeest Migration at Mara River II

Er wordt weer chemo gehaald, het bizarre wekelijkse ritueel op dinsdag. Ieder keer levert Eef steeds een beetje meer in….

Vrijdag 9 oktober neemt Eef afscheid van haar dokter collega’s van de SEH. Normaal neem je afscheid van je werk als je met pensioen gaat of een nieuwe baan hebt, maar hoe doe je dat dan als je dood gaat, want afscheid nemen is dan al zo definitief. Normaal neem je afscheid van al je collega’s. De verpleegkundigen, doktersassistenten, de arts-assistenten van de SEH en je collega specialisten waar je ook al jaren mee samenwerkt… Voor Eef zijn ook zij van onschatbare waarde geweest van een hele fijne werkplek. Maar opnieuw zijn het de klote regels die zaken bepalen.

Misschien is afscheid niet het goede woord, maar meer een wederzijdse waardering over 18 jaar samenwerking is een betere uitleg. We willen niet een borrel en ongemakkelijke emoties. Maar hoe doe je dat dan in Corona tijd? Nou, outdoor adventure cooking bood uitkomst. Samen koken in de buitenlucht met heksenketels, die pruttelen op het kampvuur met lieve woorden voor elkaar. Best heftig, maar ook heel fijn om samen met jullie te zijn en een cirkel toch rond te maken.

Voor de afterparty en even na kletsen gaan we mee naar Marion. Daarna duiken we voor een totale outdoor experience de Dreamcatcher in achter in de tuin. Het weekend wordt er weer flink tol betaald en lijkt Eef qua energie steeds wat in te leveren. Zondagmiddag heeft de Buurt (meiden studie Maastricht) een gezellige lunch op afstand geregeld bij de Houtloods om weer eens samen bij te kletsen.

Om het feest compleet te maken qua familie troubles, blijkt Olle (broertje Kieke) ook in het ziekenhuis te belanden met complicaties van een preventieve galblaas operatie. Pffff, hoe krijg je het scenario bij elkaar verzonnen.

Maandag gaat Eef samen met See (tante) naar Limburg. Even langs het graf van je ouders en hoe het ouderlijkhuis nu langzaam het huis van Sander (broertje Eef) wordt. Eef wilde dat toch nog graag zien, even zijn en San nog wat te helpen met wat formulieren. Kiek blijft in Tilburg en Stella komt gezellig langs om bij te kletsen.

Op woensdag 14 oktober heeft Jimmy Nelson de première in Atelier de Lumière in Parijs. Ondanks dat Kiek alleen wat op de achtergrond nog wat werkt, willen we daar graag bijzijn, omdat het wonderlijke experience is geworden en er ook beelden uit Siberië te zien zijn. Dit gaat waarschijnlijk de laatste première zijn van Kieks werk, die Eef kan meemaken. Bizar om te bedenken dat je straks niet meer weet wat er nog gaat ontstaan en komen qua leven, werk en reizen en dat je daar geen onderdeel meer van gaat zijn. Ook dat Eef nooit gaat zien dat Cult-ED het educatieve programma van Jimmy Nelson Foundation af is of alle stammen uitgewerkt in lessen zijn. Iets wat Kieke met heel veel passie bedenkt en ontwerpt. Helaas, de harde werkelijkheid. Er zijn steeds meer dingen die we doen en het waarschijnlijk de laatste keer zal zijn … bijvoorbeeld in een vliegtuig zitten, het graf van je ouders bezoeken … de kans dat we ooit nog samen een biertje in de Spaarbank doen aan de bar … alles wordt beladen.

Dinsdag ochtend 13 oktober pikken we nog een chemo mee. Eef duikt nog even in bed en Kieke pakt de laatste bagage in. We moeten nog even vlug voor vertrek ons vignet zoeken om Parijs in te kunnen rijden met onze auto. Gelukkig hadden we die nog bewaard en na een kleine zoektocht kwam die toch weer bovenwater. Check! Rond de lunch stappen we in de auto en gaan we op pad richting Parijs We hebben zo’n 80 km ten westen van Parijs een fijn plekje bij Evergreen B&B. Een klein huisje bij fantastische mensen in de tuin. Soren en Jonathan hebben een klein groen paradijs gemaakt. De moestuin is zo ingericht dat ze over het algemeen zelfvoorzienend zijn qua groente, fruit, noten en honing en ruilhandel voor zuivel en vlees.

Eef voelt zich erg beroerd en heeft steeds braakneigingen, is misselijk, heeft last van botpijnen en een stekend pijn in haar bovenbuik. Niet dat deze dingen er op andere dagen niet zijn … maar meestal wisselt het af en is het niet allemaal tegelijk aanwezig. Is het last van de uitzaaiingen, die groeien … is je lichaam de chemo helemaal zat, heb je misschien een virus onder je leden die wat harder aankomt door lage afweer. Heb je toch ergens COVID opgepakt? En ben je het leven met beperkingen en alle lichamelijk ongemakken gewoon helemaal zat.

Of is het een combi van algehele malaise … geen idee … maar zo is het leven niet meer heel leuk. Ja, dit soort kutdagen zitten er ook tussen en dan is het heel makkelijk om je kop te verliezen en een donkere onheilspellende tunnel ingezogen te worden zonder licht en lucht. Eef ligt veel op bed om een beetje bij te komen. Hopelijk kunnen de medicijnen Eef genoeg pimpen voor het avondprogramma. Eef wil kost wat kost gaan … of kotsen wat kotsen … tis maar hoe je het uitlegt …

Rond 16:30 gaan we op pad en rijden we de big city in rond het spitsuur. Nou, de eind etappe van de tour de France is er niks bij.

The Last Sentinels, Jimmy Nelson from Culturespaces on Vimeo.

In Parijs rijden is toch een beetje spannend, want als het even kan vermijden we de grote steden zoveel mogelijk om door te rijden tijdens het reizen. Gelukkig heeft Kieke al wel een paar keer geoefend in Kaapstad, Vancouver, Melbourne en Maputo. Maar zigzag tussen de ezelkarretjes is toch anders dan al die motormuizen, die je rechts en links inhalen terwijl ze onze buitenspiegels op een haar na missen of zachtjes aantikken. Al sightseeing gaan we op verkenning door de stad. We moeten wel een beetje recht van overpad afdwingen, want de tocht is toch een beetje chaotisch. We slippen een rondje om de Arc de Triomphe en vangen niet bedoeld ook een glimp op van de Eiffel toren. Toch knap om over 80 km bijna 2,5 uur te doen.

Uiteindelijk krijgen we de auto geparkeerd op straat in hartje Parijs op 4 minuten lopen van Atelier de Lumière. Te gek, alleen hopen we dat ie er bij terugkomst nog staat en dat we niet onze grijze bolide op een afgelegen parkeerterrein buiten de stad moeten gaan zoeken. Ons Frans laat toch wat te wensen over wat parkeertermen en wegsleepregelingen betreft. We lopen precies 10 minuten voor 19:00 binnen bij Atelier de Lumière. Een fijn weerzien met Kieks team. Al lijkt het meer op een gemaskerd bal en moet je soms goed kijken en herkennen we niet iedereen gelijk van de genodigde gasten tijdens het masker memory.

De première is waanzinnige. Bizar hoe Jimmy’s foto bewegen en tot leven komen op de muziek. Het raakt ons van mooiheid, maar ook van besef en heftigheid van ons leven. Hand in hand en met tranen staan we te genieten van het hier en nu. Vol verwondering kijken we in het rond. Eef houdt zich dapper 2 uur staande en Kiek filmt nog wat, want ja dat zit nou eenmaal in het bloed. President Macron was ook uitgenodigd, maar helaas die kon niet komen door een ingelaste Corona persconferentie om een verder lock down en avondklok af te kondigen. Rond 21:30 gaan we opzoek of onze bakkie nog op dezelfde plek staat en ja hoor, de spiegels zitten er gelukkig ook nog aan.

Muziek van de première: Steve Jablonsky – Arrival To Earth … ironisch op aarde aankomen of deze wereld binnenkort verlaten … de muziek raakt in ieder gavel het diepste van je ziel.

Ook de terugweg hebben we een d-tour te pakken door wegwerkzaamheden op de rondweg van Parijs. We worden teruggeleid naar hartje Parijs. Het komt er op neer dat wij maar ook al het vracht verkeer van 4 banen in moet voegen naar 1 en dan vervolgens de Seine westwaarts te volgen … je komt vanzelf bij Vernon uit. Teven kunnen we ook nog even het zoeklicht van de Eiffel toren bewonderen in de nacht en zo doen we er ook 2,5 uur over op de terugweg.

De volgende dag zijn we beide gesloopt. We liggen veel samen op bed een hebben best heftige gesprekken. Deze lichamelijk gesteldheid baart ons grote zorgen. Is dit dan de onvermijdelijke laatste duikvlucht naar het einde zonder noodlanding opties. Eef blijft zich erg slecht voelen, maar niks doen is ook zonde. We rapen de moed bijeen voor een wandeling door de Tuinen van Monet, die hier vlakbij heeft gewoond. Eef neemt haar lichaam op sleeptouw. Het opvouwbare kots-bakje gaat mee en zo gaan we toch even een frisse neus halen op een bijzondere plek. ’s Avonds heeft Soren, die als hobby kokkerellen heeft een heerlijke drie gangen maaltijd in elkaar gedraaid uit eigen tuin en een eend bij de buurtboerderij gehaald. Het heeft meer iets weg van masterchef Frankrijk. Soren heeft ons verwend met prachtige gerechten en ultieme smaakcombinaties. Vrijdag gaan rijden we weer op huis aan.

Eigenlijk zouden we een weekendje met Eefs broers en de kids hebben, want tijd is kostbaar en we weten niet hoe lang we nog de optie hebben om op pad te gaan en dit is de afgelopen 3 jaar niet gelukt, helaas. Zaterdag 17 oktober is de eerste verjaardag van Hans (Eefs pap) zonder hem en we zouden samen gourmetten in zijn style. Alleen gooien de nieuwe Corona regels roet in het eten. We mogen niet met z’n alle in 1 huisje en een aantal activiteiten kun je niet doen. Dus we moeten het verplaatsen naar later als dat nog komt en lukt …

Eef voelt zich zo slecht dat chemo geen optie is om daar overeen te gooien. Daarbij zijn de bloedwaardes op 19 oktober weer dramatisch verslechtert. Iets wat niet helemaal een donder bij helder hemel is, want Eef heeft veel meer klachtjes, die vaak wat langer aanhouden. Er word besloten om woensdag een vervroegde scan te maken en eigenlijk is de toename van uitzaaiingen ook geen verassingen, maar wel een nachtmerrie die waarheid wordt. Deze chemo kan dus ook de prullenbak in en geen één chemo heeft het echt wat langer gedaan en de kanker even koest gehouden tot onze grote frustratie. Mentaal liggen we er dan weer helemaal af … en bezig blijven zorgt ervoor dat we niet enkele reis de hel in flikkeren.

Het dak van de schuur lek en er ligt nog asbest op wat we eraf halen. We willen het dakje ophogen en een nieuw vloertje erin. Verder kan er een hoop zooi weg naar de stort. Edwin komt helpen en begint aan de nieuwe dakopbouw, Eef zoekt nieuwe kasten voor in de schuur en vogelhuisjes voor erop. Robert helpt met zijn aanhanger om het asbest weg te brengen, Kiek rijdt af en aan naar de stort en de bouwmarkt en was even vergeten dat het herfstvakantie was en dat er een onmogelijk rij staat bij de stort. Maar ach, als dat je grootste probleem zou zijn … terwijl er een hoop mensen zich verschrikkelijk opwinden en lelijk doen tegen de medewerkers van de milieustraat. Ze moesten eens weten, dat ze eigenlijk in hun handjes zouden moeten knijpen … Edwin klust hard door en Kieke krijgt een spoedcursus klussen in weer en wind. Hans en Pepi komen eind van de week gezellig langs met een bak stamppot. Rian zeilt even gezellig binnen voor een bakkie.

Dinsdag 27 oktober is er ook geen chemo en het bloed is weer achteruit gegaan het lijkt er zelfs op de botuitzaaiingen zijn doorgedrongen in het beenmerg. We zijn aan het kijken welke klachten waar vandaan komen. Eef trekt langzaam wel iets bij, maar heeft ook erg veel ingeleverd.

We hebben ook heel veel trieste momenten samen thuis …. met heel veel tranen, zorgen en angsten, die aan je vreten. Dat ook nog uitzaaiingen in het beenmerg, die hadden we even niet zien aankomen … ga je dan verbloeden of helemaal geen energie meer hebben door de lage bloedwaarden… dit geeft een gevoel van onmacht. Niet wetend wat je nog allemaal tegen gaat komen qua complicaties … leverfalen zou een gunstige optie zijn tussen alle akelige scenario’s door.

Woensdag 27 oktober komt Ruth fijn langs om te praten en slingert ook gelijk een tas boodschappen naar binnen. Er vallen allemaal gaten in Eefs haren … we stofzuigen ons helemaal suf … Mojo in de rui is er niks bij. We moeten er toch langzaam aan gaan geloven dat de maan binnenkort de volgende bestemming wordt en dat het een privé ruimte reis voor Eef gaat zijn. Op de slechte dagen zit Eef gevangen in haar lichaam en wordt ze omringt door alleen maar ellende. Misselijk, braak neigingen, geen eetlust, steken vanuit de lever, botpijn in je rug en verspringende pijnen in de rest van het skelet. Dan is het leven niet leuk en dan gaat de lelijke gedachten met je aan de loop. Vooral de nachten als er geen afleiding is zijn afschuwelijk. En ondanks al die ellende is er nog steeds het gevoel van door te willen gaan en te willen leven. Hopend op een zonnetje in een voorjaar, of een kerst. Eef raapt alle moed bij elkaar en maakt een mapje overlijden op de computer. Adressen verzamelen, dingen die geregeld moeten worden en lidmaatschappen die afgezegd moeten worden. Een lijst met wachtwoorden en pincodes is ook heel handig. We zijn inmiddels door schade en schande van 3 overlijdens wijzer geworden. Bij Moni (onze schoonzus) zijn we dagen bezig geweest om codes te kraken en te resetten.

Ook muziek van de première: Lisa Gerrard & Denez Prigent – Gortoz A Ran … hierbij rollen de tranen altijd over Kieks wangen ….

Gelukkig wisselt de soms eindeloos durende ellende zich steeds een beetje meer af met af en toe betere momenten. Dan hebben we weer een beetje lucht en ruimte om te kunnen ademen en gaan we weer aan de slag met allerlei plannen en dingen doen.

De keuze om de handdoek in de ring te gooien of gaan we nog spelen voor een levenslustronde wordt nu per week bekeken. En als wij weten wat we willen is dat dan medisch gezien ook nog verantwoord?
De bloedwaarden houden niet over, maar de oncoloog durft met ons nog een ronde de boksring in. … We zijn ons wel degelijk van bewust dat we daardoor een soort van Russisch Roulette spelen met het leven en dat een knock-out daardoor ook vroegtijdig op de loer kan liggen. We hopen uiteraard op nog een beetje meer tijd krijgen … terwijl als we stoppen met behandelingen we de de ring worden uitgemept.

Inmiddels maken we vorderingen met de schuur. Het nieuwe framewerk staat erop en is waterdicht.

’s Middags gaan we opzoek naar een plek waar we een fatsoenlijke afscheidsceremonie kunnen houden. Tja, dat is ook nog een hele uitdaging in corona tijd. Hoe regel je nou een waardig afscheid met allerlei onmogelijke regels. Buiten is de enige optie om wat mensen te kunnen uitnodigen. Dan maar in weer en wind waarbij iedereen zijn dikke jas aantrekt en warme wandelschoenen … soort van outdoor backpack safari uitvaart … ach dat past ook meer bij ons … toch?

Na een prima nachtvlucht waarbij we beide gestrekt konden, Eef op 4 stoelen en Kieke op 3, komen we vroeg in de ochtend van 23 september aan op een uitgestorven Schiphol. Er is wel veel strengere controle bij de gate, maar een NL paspoort doet wonderen. Jos en See staan ons gemaskerd op te wachten en geven ons een slinger naar huis. We pakken de tassen uit, draaien de eerste wasjes en ontdoen onszelf van het Afrikaanse stof. Eef doet een kleine power nap … om ’s middags weer klaar te staan om bloed te prikken en ‘s avonds een nieuwe chemo te halen. De bloedwaardes zijn twijfelachtig en onze Tanzania zeepbel spat gelijk uiteen. Helaas back to reality. Vandaar Hurricane Love – Nowhere to Go

We merken dat we steeds dieper in onze eigen bubbel thuis kruipen naarmate de uitslagen steeds slechter worden. De buitenwereld wordt steeds lastiger met deze prognose, die maar korter en korter wordt. Het maakt ons soms boos, teleurgesteld, verdrietig, maar ook onwijs jaloers. Wat je merkt is dat iedereen druk is met straks en volgend jaar. Terwijl wij, steeds meer inleveren en niet echt meer een toekomst perspectief lijken te hebben, behalve dan hele korte termijn toekomst. Ons perspectief speelt zich af in het hier en nu en misschien op goede dagen ook morgen of deze week. Ook hebben we niet steeds zin om de slechte uitslagen te delen en te vertellen hoe het echt gaat ….dan wordt je weer terug gezogen in de ellende en we willen juist zo normaal mogelijk leven in het moment. Het is makkelijker om contact te zoeken op de momenten dat we ons wat beter voelen.

Daarnaast beperkt de Corona met alle voor ons zo onmogelijk regels, ons enorm om nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen met mooie mensen. We weten al met enige zekerheid dat Eef het einde van de Corona niet gaat meemaken. Zo ook terugkomen uit Tanzania, wat officieel code oranje is, beperkt ons met de kostbare dagen, die we nog hebben. Toch weten we dat dit de consequentie is van de reis die we gekozen hebben. Gelukkig denken Lin en Elles lekker mee in opties en mogelijkheden en nodigen ons uit voor een borreltje en een hapje eten, terwijl we eigenlijk in quarantaine thuis horen te blijven volgens de Corona regels. (Zie ons Tanzania verslag, wij denken dat Ibiza, de supermarkt of een restaurant hier in NL veel gevaarlijker is qua verspreiding dan Afrika). De beste opmerking kwam van Lin: “ik werk iedere dag in code oranje gebied op de SEH. Ik ben meer risico voor jullie dan omgekeerd”. Daar zit natuurlijk wat in en zo gezegd hebben we er samen een gezellig avond van gemaakt met de tafel tussen ons in. We hebben geen tijd om uit te stellen of af te wachten. Gezond verstand en bewust overwogen risico’s daar zullen we het mee moeten doen, want zoveel heb je dan niet meer te verliezen.

In het weekend komt Jobert met de jongens langs. We maken een wandeling in het bos. Mojo heeft er 2 kameraden bij om mee te spelen, die elke keer fanatiek zijn balletje weggooien. Thuis maken we het gezellig met een borreltje en kletsen we bij met de mannen.

Het wekelijks chemo-regime hakt er langzaam steeds meer in … met tegenzin gaan we weer een gift halen op dinsdag 29 september. Inmiddels zitten er 47 chemo’s in en ontstaan er Pavlov achtige reacties. Waar doe je het voor, hè?
Tot nu toe hebben we nog nergens een meevaller gehad in respons en toch blijft de hoop dat er ergens ééntje het wel moet gaan doen. Iets wat ons wat extra tijd oplevert……

Tja, en dan ben je bijna jarig …. Het gaat er steeds meer op lijken dat dit Eefs laatste verjaardag is aan deze kant van de horizon. Ineens is alles zo beladen en confronterend. We hebben geen behoefte aan siplippen, tranen of haperende gesprekken waar steeds ongemakkelijke stiltes vallen. We besluiten niet thuis te willen zijn en terug te gaan naar Ameland om even samen onder te duiken. Back to memory lane. Op Ameland hadden we samen in 2008 ons eerste weekendje weg.

Een huisje boeken bleek toch lastiger dan bedacht. Alles lijkt vol op nog een huisje in een Roompot park na. Heel irritant want je kan alleen maar een mid-week of een weekend boeken, maar wij willen graag van donderdag 1 oktober tot maandag 5 oktober. Online konden we zien dat het huisje vrij was …. Een dagje bijboeken zou dus dachten wij, ,geen probleem moeten zijn, toch? Nou, niet dus … we moeten voor een nachtje nog een ander plekje zoeken. Dan maar vast in Dokkum slapen op donderdag vlakbij de boot en ’s ochtend de eerste afvaart. Helaas ook geen optie, boot volgeboekt ….Aaahhhhh en nu dan …. We denken er even een nachtje over na wat de oplossing dan moet zijn …. Misschien de auto in Holwert laten staan en met de fietsje op de boot? Maar ja Eef voelt zich niet heel fijn en er is takkeweer met veel wind voorspelt. Ook niet ideaal windkracht 6 tegen met chemo in je lijf. Gelukkig biedt de Corona situatie ook soms opties op het laatste moment. Donderdagochtend blijken er ineens een hoop accommodatie gewoon weer te boeken te zijn, omdat Duitsland de maatregelen heeft aangescherpt wat reizen naar het buitenland betreft en Nederland de groepsgrootte per 1 oktober ook aangepast heeft. We cancelen het hotel Dokkum, boeken de overtocht voor donderdag middag en kunnen fijn al logeren bij Hotel Nobel op Ameland. Eef is niet heel fijn vaak in de ochtend, dus gaan we na de lunch op pad. Onderweg giet het pijpenstelen en kunnen we soms maar 80 rijden op de snelweg wegens slecht zicht. Tevens missen we de afslag richting Leeuwarden. Echt knap, hebben we het zo goed geregeld, lijken we toch de veerboot te gaan missen van 16:00, omdat wij zo nodig sightseeing Friesland moesten doen bij een herfststorm. Maar goed, google maps biedt hoop qua toch uitkomen bij de afvaartplaats alleen spant het erom of we het qua tijd nog gaan halen. We bellen de veerdienst en gelukkig kunnen we onze afvaart naar anderhalf uur later verzetten en kunnen we rustig onze sightseeing tour afmaken zonder ongelukken en te hard scheur boetes.

Om 16:05 komen wij aan en kunnen nog net onze ex-veerboot uitzwaaien vanaf de kade. We chillen 1,5 uur terwijl we eenzaam vooraan in de wachtrij staan voor de volgende afvaart. De veerboot is ook niet meer wat het geweest is en je moet verplicht in je auto blijven zitten tijdens de overtocht. Mmm, niet helemaal ons ding … storm op zee … half open ruim en niet zo’n hoge laadklep …Raam open is ook geen optie, want dan stuif het zeewater van de koppen naar binnen terwijl de wind om de auto giert … de ruitenwissers doen wel fijn hun werkt en het zout op de vooruit krast. Rond half 8 komen we dan eindelijk aan bij hotel Nobel. Wat een heerlijk plekje … we droppen de bagage en gaan een gezellig hapje eten in het restaurant en proosten op Eefs moeder.

Het is namelijk de sterfdag van Eefs mam 3 jaar geleden, een dag voor Eefs verjaardag. Ook dat was weer een ongelofelijke timing.

Dan is het 2 oktober en ben je jarig voor de laatste keer en krijg je als onverwachte chemo toegift toch haarpijn en wat losse haren op je kussensloop, want meestal een voorbode is voor Eefs net mooi terug gegroeide donkere haren, die weer met plukken naar beneden gaan dwarrelen. Gefeliciteerd, dat wordt dan toch kaal de kist in. Ach dat kan er ook nog wel bij … want geluk lijkt niet in ons straatje te passen qua aanslaan van chemo en lichamelijke ongemakken.

😍 Heppie beursdee MY HERO 🎉
And if I could tell you one thing, it would be:You are never as broken as you think you are.
Sure, you have a couple of scars, and a couple of bad memories, but then again … All great heroes do.

Lieve mensen, dank jullie wel voor alle berichtjes, bloemen, appjes, mails, belletjes, bezoekjes en kaartjes! Zo bijzonder om te voelen dat zoveel mensen met ons meeleven! We waarderen het enorm, al reageren we niet altijd!

Cadeautjes geven is ook een ding geworden, materialistische zaken zijn zo zinloos. Echt heel lief bedoelt, maar neem je dat dan mee het graf in.

Inmiddels staat de telefoon op mute terwijl what’s app overappjes draait. We ontbijten even rustig samen. Daarna rijden we al richting ons Roompot huisje, want misschien kunnen we er al in en de bagage achterlaten, maar nee … ondanks dat ie al vrij en schoongemaakt is … is dat niet de bedoeling volgens het meisje van de receptie. Nou, dan niet. We rijden een rondje over het eiland, om daarna Ruth (vriendin Eef) van de veerboot op te halen.

Het weer klaart behoorlijk op en de donkere wolken waaien richting het vaste land. We halen de vouwfietsjes uit de achterklep, zodat Eef en Ruth lekker samen met de fietsjes naar een gezellig strandtent scheuren en Kieke met de auto en de bagage die kant op rijdt. Het waait nog steeds behoorlijk, maar bij de strandtent zitten we heerlijk uit de wind en kunnen de jassen gewoon uit in het zonnetje. We hebben bijzondere gesprekken over leven en dood en alles wat daar tussen inzit met een lach en een traan.
Kieke rijdt alvast vooruit naar het huisje waar we inmiddels wel mogen inchecken en Eef en Ruth fietsen al kletsend op de elektrische fietsjes er achteraan. De kids van Ruth hebben voor Eef een heerlijk brownie gebakken, als taart. ’s Avonds gaan we terug naar hotel/restaurant Nobel, want wat een verrassende kaart hebben ze daar. Zo werd het toch een hele fijne bijzondere dag, een herinnering om in te lijsten.

Zaterdag heeft Eef een slechte dag. Ja, zo gaat dat vaak, een goede dag betaal je een dag later met vaak een slechte. We maken nog wel een lekkere wandeling door de duinen en begrijpen nu waarom er in heel Ameland geen plekje meer te vinden was. Het hele weekend is er een vuurtoren trail run, waar 900 lopers zich voor in geschreven hebben. Zo blijkt ook Ivo een collega van Eef klaar voor de start te staan …. 500 meter van de strandtent waar wij zitten. Eef gaat hem even aanmoedigen voor de start van de 18 km op het strand, terwijl Ruth en Kieke een plekje op het verwarmd terras bemachtigen. ’s Middags zwaaien we Ruth uit bij de boot en relaxen bij het huisje.

Eef heeft wat minder goede weken. Langzaam krijgt ze wat meer klachtjes in buik en rug, die soms oppoppen en soms weer even wegtrekken. Eef is wat meer moe en dan helpen de zorgen, die rond gaan dwalen in de nacht, wat de nachten onrustig maakt, ook niet mee. Je staat al moe op en eigenlijk wil je alweer een dutje doen als de ochtendkoffie op is. Zo zonde van de tijd, die zo kostbaar is geworden omdat ie steeds verder aftelt.

Het weekend hebben we veel afspraken met vrienden, nog steeds buiten en op afstand, maar oh zo fijn om iedereen weer eens even in de ogen te kijken. Vrijdag 21 augustus heeft Kiek het jaarlijks etentje bij Footprint Travel. Bizar hoe de reisbranche volledig op zijn gat ligt. Zaterdag BBQ-en we gezellig bij ons in de tuin met Fem, Aart, Stel en Bianc, die we al veel te lang niet meer gezien hebben. Zondag gaan we bij Drunen wandelen met Heleen, Rien en Maud. Moos en Fien (de honden) gaan lekker los in het bos en wij ook.

Dinsdag 25 augustus is het dan zover. We mogen de gewrapte Dreamcatcher komen ophalen bij Robert van Ropasign. Hij is nog mooier dan bedacht. We zijn helemaal in onze nopjes, wat een stoere bak.

De 29ste rijden naar De Lutte. Henk en Marianne (Kieks reisouders) hebben ons uitgenodigd voor een overlander weekend. Zo’n 60 stoere overlanders jeeps, trucks en busjes staan gezellig hutje mutje door elkaar op het camperveld midden in het bos. Super leuk om bij elkaar te kijken, wat mensen hebben geklust, vermaakt of veranderd. Sommige overlanders staan vast aan de andere kant van de wereld door de corona, maar ook een aantal hebben hun reis afgebroken en hun auto terug naar Nederland gehaald … want ja dat zo’n gave bak goed beheerd wordt in een corrupt land is geen garantie. Kom je terug is de motor kwijt of hebben je banden een nieuwe bestemming gevonden. Ook wij hebben veel bekijks en de meeste kunnen haast niet geloven dat de Dreamcatcher gepimpt en al 21 jaar oud is. We krijgen ook nog een aantal goede tips voor wat handige aanpassingen en een mini cursus “hoe krik ik de auto”. Nog een hele kunst om de auto niet op je hoofd te krijgen als je hem van de krik afhaalt.

Wat wel confronterend is, de meest gestelde vraag: “waar willen jullie naartoe rijden”. Het antwoord naar Katmai NP in Alaska voor de grizzlyberen, die zalm vissen in de waterval. Het liefst via Noorwegen, IJsland en Canada. Dit was oorspronkelijk onze droom voor een camper. Redelijkerwijs gaat die niet vervuld worden in de originele staat, maar….. We blijven dromen en komen gaan we er zeker, alleen in wat voor vorm. Al wordt het in een urn op de bijrijdersstoel, deze reis gaan we samen maken.

Vandaar toepasselijk deze keer: George Ezra – Shotgun *) Riding shotgun was de bijrijder met geweer op de postkoets
in het wilde westen. Nu wordt de passagier naast de chauffeur hiermee bedoeld.

Zondag gaan de meeste weer op pad en blijven wij gezellig met Henk en Marianne nog een nachtje plakken. We wandelen in de mooie omgeving, hebben heel veel bij te kletsen en halen mooie reisherinneringen op. Ooit sliepen we met z’n viertjes in hun Toyota landcruiser tijdens de wereldreis. Ze zijn 1000 km omgereden om samen met ons het orka spektakel op Valdes bij te wonen. Er werden toen 27 zeeleeuw puppy’s van het strand geroofd door de orka bende. Voor de liefhebber … hier de travelsoap ” Orka’s a la playa… Ohohohoho”

Maandag vertrekken Henk en Marianne en blijken Jaimy en Inge ook vlakbij op campertour te zijn. Zij slippen hem aan het einde van de middag bij ons de camping op om er samen een gezellig avond van te maken.

Donderdag 3 september weer een dikke vette telleurstelling. De scan is slecht en de uitzaaiingen in de lever zijn flink toegenomen. Deze chemo in de vorm van tabletten waar we onze hoop toch wel op gevestigd hadden, gaat ons geen extra tijd en ook geen ruimte bieden qua bewegingsvrijheid om wat langer te reizen of om een paar weken met de camper op pad te gaan. We gaan weer volledig op zwart. Of misschien is sneeuw op de televisie beter om uit te leggen wat er dan met ons gebeurd. Angst, boosheid en teleurstelling maken zoveel ruis binnen je eigen inner-cirkel, dat wat er ook gezegd wordt niet meer aankomt en we volledig op slot gaan voor de input van de buitenwereld. Ontzet gaan we naar huis … hoe is het mogelijk dat we geen geluk mogen hebben qua behandeling of life-events. We zijn zo toe aan even rustig vaarwater. Thuis komen de muren op ons af, en dan kan je ze maar beter een mooi kleurtje geven, toch. Dus het trapgat wordt geschilderd uit pure frustratie.

En nu dan … Kerst lijkt ineens heel ver weg en misschien hebben we onze laatste kerst samen al gehad of … toch niet? Lelijke gedachten blijven maar spoken in ons hoofd. Het niet kunnen stilzetten van onze zorgen en gedachten. Voor ons is bezig blijven en doen toch de beste remedie om niet ter plekken ontzettend depressief te raken.

Vrijdag gaan we klooien en klussen bij de camper. De waterdop zijn we ergens onderweg verloren, dus er valt weer wat te fixen. We halen een nieuwe wateraansluiting en dop, alleen na 21 jaar camper en de standaardafwijking van de aansluiting matcht de maat niet meer. Gelukkig weet Sander (man Marion) raad. De aansluiting bevestigen we op de boor, die lekker ronddraait terwijl we de schuurmachine zijn werk laten doen. Et voilà, we werken vakkundig de omtrek en de diameter bij tot ie wel past.

Zaterdag 5 september is een rare en bijzondere dag. We weten dondersgoed dat we nooit een 12,5 huwelijksfeestje gaan halen en geven, maar 12,5 jaar samen is vandaag wel gelukt. We gaan lekker wandelen in het bos met Moos en we lunchen bij onze trouwlocatie “In den Bockenrijder”. We halen hout om een kleine aanlegsteiger te timmeren voor op het graf van Kieks pap, die morgen (6 september) alweer 17 jaar geleden overleed tijdens het Nederlands kampioenschap zeilen op het IJsselmeer. Inmiddels is Kieks mam ook niet meer de jongste en is het bijhouden van een graf zo laag bij de grond een steeds grotere uitdaging geworden. Door er een aanlegsteiger overheen te leggen heb je een onderhoudsarm graf in plaats van een wilde woeker rotstuin waar niks mee te bezeilen valt. In onze tuin zetten we de aanlegsteiger vast in elkaar zodat we die morgen zo mee kunnen nemen. Dan is het borreltijd en proosten we met een lekkere fles bubbels op ons en de liefde. En tegen beter weten in, toch nog voor opnieuw 12,5 jaar. Een mooie compliment dat we kregen over onze relatie: ‘jullie zijn de lesbische Romeo en Julia’. Jammer dat Shakespeare niet meer leeft anders mocht hij er wel een modern stuk overschrijven, het is nogal een verhaal … Julia en Juliette …

Dan gaat de bel. Geheel onverwachts staan Stella en Ruth op de stoep. Met een muziekje, vaasje met bloemen, een kandelaar met kaarsen, wijn, tafelkleed en een geschreven boodschap of zij dit moment met ons mogen vieren en het kader van mooie momenten moet je maken. Ze hebben heerlijk 3 gangen afhaal diner geregeld bij de Italiaan. Wat een verrassing! Thuis tafelen we gezellig, maar ook praten we over zorgen, angsten, het leven achter laten, pijn leiden en dood gaan. Natuurlijk is het niet allemaal zware kost en halen we ook een hoop oude koeien uit de sloot, zoals foute stapavonden, weekendjes weg, studie, stages en vakanties. Eigenlijk het leven in een notendop. Wat een mooie fijne avond samen. Liefies, jullie zijn fantastisch!

Zondag rijden we naar Almere, waar Kieks pap aan bij de haven begraven ligt. Olle, Denise, de neefjes en mam komen ook. Samen halen we het oude graf leeg, hogen het wat op, want alles verzakt in de polder met het opgespoten zand. We zetten de aanlegsteiger erop, de jongens leggen de stenen er mooi omheen met wat lavendel plantjes zodat het net water lijkt. Kiek heeft ooit een kunstwerk in elkaar gelast van een oude tractorveer, een deel van een ploeg, een achteruitkijkspiegeltje van de sloop en hout gesneden naambordje uit Afrika, dat een golf met daarop de punt en zeil van een zeilboot moet uitbeelden. Die kan nu mooi aan de steiger liggen.

Zo dat kan ook weer van de “To do lijst” af. Misschien gek of confronterend dat we nu met een graf bezig zijn, terwijl we ook met Eefs afscheid aan het vormgeven zijn. Aan de andere kant ook mooi: zolang je niet vergeten wordt leef je voort in de harten van de mensen, die van je houden. Zeventien jaar later proberen we nog steeds op zijn sterfdag samen te zijn. Tip: als je ooit met kinderen de dood bespreekbaar wilt maken op een hele fijne manier: de film Coco is een aanrader.

We eten een hapje bij Olle en Denise met z’n allen. Fije (7) komt ineens raak uit de hoek en zegt tegen Eef: “Ik hoop dat je heel lang ziek blijft”. Euh oké, hoezo dan? Nou, ik weet dat je niet meer beter kan worden, maar dan ga je nog lang niet dood en kan je ook gewoon 88 worden en ben je nog heel lang bij ons. Zo lekker onbevangen, die kinderlogica. Jits stoeit nog even wild met Eef, want dat had ie gemist.

We hebben beide sinds donderdag al slapeloze uren in de lange duistere nachten. Toch zijn ze blijkbaar ergens goed voor. Tussen 02:00 – 03:00 op 7 september was daar eindelijk het Willy Wortel lampje in de donkere nacht. Hoe kunnen we deze mindfuck weer ombuigen? Snel schakelen en alles weer omdenken, was even ver te zoeken na de slechte scan van donderdag. We zagen onze hoop als handsanitazer vervliegen. Ook kwam er door deze uitslag een dik vet kruis door onze 3 weekse Tanzania reis. De nieuwe chemo kuur is wekelijks en zonder stop weken. Het lampje bracht weer een beetje leven in de brouwerij. We wilden naar Tanzania voor de trek van de gnoes, nou dan gaan we naar Tanzania voor de trek van de gnoes. Dan geen 3 weken, maar wel 1 week. Met wat hulp van oncologie en de dagbehandeling kunnen we een beetje schuiven met de chemo’s. Niet volgende week op dinsdag, maar op maandag en de daar opvolgende week dagje later op woensdag. Chemo is namelijk niet meer allesbepalend in dit stadium van zijn, maar leven. De KLM past kosteloos datum en luchthaven aan na uitleg van de situatie en Marjolijn van Explore Tanzania fixt binnen een mum van tijd een week met alles erop en eraan naar Noord Serengeti voor de trek van de gnoes. Zo kunnen we toch nog een keertje op pad, nu Eef lichamelijk nog best oké is om ver te reizen. Beetje chaotische en omslachtig allemaal, maar tijd om het Corona vaccin af te wachten hebben we gewoonweg niet.

Als we dan toch voor de wekelijkse chemo gaan en alles zo hard aan het woekeren is in aan de binnenkant, kan je maar beter zo snel mogelijk starten. Dinsdagavond 8 september hebben ze nog een plekje voor ons gevonden op de dagbehandeling. En alsof het niks is doen we de chemo er nog even bij. Je leeft je leven in een soort van 9de versnelling. Je geen tijd om iets uit te stellen, want voor je het weet wordt je al weer ingehaald door lelijkheid.

Op 10 september rijden we einde van de middag richting zee met de Dreamcatcher om even uit te waaien en alles weer te laten bezinken. We logeren bij de boswachter op de natuurcamping ‘het Veerse Gat’. We fietsen naar Breezand en doen een hapje bij een strandtent, terwijl we de zon in de zee zien zakken. Op de een of andere manier, voelen we ons fijner als we met de camper weg zijn. De Dreamcatcher ontzorgt ofzo….

Vrijdag springen we op de fiets voor een mooie tocht. Via Middelburg, Valkenisse naar Zoutelande en weer terug met diverse stops bij het strand. We koken gezellig bij de camper ons wereldreisprutje met de tomaten en courgette van Marion uit de tuin. Zaterdag zijn de gasflessen leeg, weer een leermomentje. We rijden naar de haven, want waar krijg je hier nou zo snel een nieuwe gasfles en uitleg. Er staat een hele vriendelijk meneer in de havenwinkel, die ons help. Want ook de gasfles lijkt er al 21 jaar in te zitten en heeft geen zin in een verhuizing. Gelukkig bieden de spierballen van de man in combinatie met een waterpomptang uitkomst en ruilen we de gasfles om voor een vol exemplaar en zoeken wij in de buurt nog een camping voor de nacht. We komen uit bij een gezellige boer en camping Nieuw Arendsrust, die nog een mooi rustig plekje heeft. ‘s Middag springen we weer op de fiets deze keer via Vrouwenpolder volgen we de kustroute naar Oostkapelle. Zondag onze eigenlijke vertrekdatum voor 3 weken Tanzania gooien we de Dreamcatcher weer af op onze privé camping de Schapenduinen.

Eef heeft ’s middags met haar vriendinnen van Maastricht afgesproken voor een high tea. Gezellig ff bijkletsen met haar oude roeimaatjes.

Maandag 14 is wat hectisch. ‘s Ochtends pakken we snel de tassen in en draaien we nog wat wasjes ,‘s middags halen we chemo en extra medicijnen voor je weet nooit niet wat we nodig kunnen hebben in Tanzania (we hebben zoveel mee… denk dat we er een olifant mee kunnen omleggen). Voor het avondeten kunnen we aanschuiven bij Jos en See (tante en oom Eef) en zij geven ons daarna een slinger naar Schiphol. Voor een nachtje in het CitizenM hotel zodat we dinsdag ochtend in 4 minuten naar Schiphol kunnen wandelen en niet onmogelijk vroeg uit Tilburg hoeven rijden om op tijd te zijn om in te checken. Tanzania here we come….

De laatste 2 weken van juli zijn we beetje in en rondom huis, want thuis moet ook weer wat meer thuis worden en ook goed voelen. De lab-waardes van het bloed na de eerste reek chemo tabletten blijven nog licht doorstijgen … ofwel het blijft een soort van onzeker of deze chemo iets uit gaat halen. Inmiddels zijn we wel gestart met al onze oude foto mapjes wegkijken en foto’s uitzoeken voor ‘het afscheid’ en een mooi Eef en Kieke fotoboek te maken. Poeh, nou dat zijn nogal wat harde schijven met foto mapjes. Wat hebben we toch veel mooie dingen gedaan. Elkaar in Namibië ontmoet op reis (2007), daarna samen een weekendje naar Ameland, weekje Curaçao (2008) en Patagonië en Antarctica (2009). Ook bizar, dat we dit met de wetenschap zitten te kijken dat we er waarschijnlijk niet heel veel meer aan toe zullen voegen. Dus met een lach en een traan werken we de mapjes van 2007-2009 door.

Tevens wordt Sander in Maastricht opgenomen en lijkt de beenmergtransplantatie doorgang te vinden de eerst week van augustus. Wij besluiten dat we het bij Facetime houden want we komen liever zo min mogelijk in een ziekenhuis i.v.m. Eef’s lage bloedwaardes.

Ondertussen zijn we ook druk bezig om alles te fixen voor 6 dagen kamperen in de Ardennen met Tijn (13) en Jorn (11). Heel veel zin om met de mannen quality time te hebben en mooie herinneringen te maken.

Kinderkamp in Corona tijd heeft nog een paar extra uitdagingen. Euh ja … mondkapjesplicht in België,…dan moet je wel een beetje met vette mondkapjes aankomen, toch? Via Buza aanmelden dat je op vakantie gaat en alvast boodschappen fixen zodat je daar zo min mogelijk de supermarkt in hoeft. Naast de camper moet ook een tent mee. Zelfs aan de kinderparacetamol wordt gedacht.

Dan is het feest. Op zaterdag rijden we met de camper en de auto richting Limburg. Door de nachten vol met zorgen is Eef is ‘s ochtends vaak mwah … en moe. Vandaar dat we de rij afstand over 2 dagen verdelen. In de camper passen maar 2 personen en moet Eef zelf met onze auto achter de camper aanrijden. We kamperen weer bij camping de Peelhof op ons vaste stekkie.

Olle (broertje Kiek) is met Denise en de boefjes in Roggel op camping de Leistert op vakantie, dus daar brengen we nog even een flits bezoekje op zaterdagmiddag. Inmiddels vallen de verjaardagen van de jongens in het water door de Corona. Normaal zouden we een DOE-cadeau doen, maar ja dat schiet dus niet op met alle beperkingen en het onnodig risico lopen op drukke plekken. Voor de jongens (Fije en Jits) hebben we een opblaas kano geregeld en voor de andere neefjes (Tijn en Jorn) een sup board. Kunnen ze allemaal in ieder geval lekker rotzooi mee trappen op de camping en deze zomer lekker klooien in het water. Het is bloedheet op de camping de Leistert, dus de kano wordt gelijk opgeblazen en in het meertje uitgeprobeerd. Fije (7) heeft de slag al aardig te pakken en peddelt soepel om de fontein.

En als we dan denken dat we aan alles gedacht hebben voor onze grote kampeer trip naar de Ardennen blijken we het allerbelangrijkste vergeten te hebben…. de paspoorten …. Mmmm echte wereldreizigers he …. ? Nou niet dus. We zijn niks meer gewend sinds de corona en de camper en alles dat plaatsvindt binnen onze landsgrenzen. Dus zondag ochtend gaat de wekker om 6:30. Kiek scheurt nog even op en neer naar Tilburg om de paspoorten op te pikken en komt precies op tijd voor een bakkie koffie. Take 2.

Aan het einde van de middag pikken we de jongens op. Er wordt geloot, wie er op de heenweg in de camper mag. Jorn wint en mag als eerste plaats nemen in de stoere bak. Tijn zit gezellig bij Eef en mag op de terugweg in de camper. De jongens kletsen beide honderd uit en zo zijn we weer bijgepraat over het laatste half jaar. De jongens maken we verantwoordelijk voor de route met google maps. Binnen mum van tijd heeft Jorn het pijltje, die de weg wijst verandert in een stoere jeep, die over de kaart scheurt. (Geen idee hoe hij dat gefixt heeft, maar krijg het ook niet meer terug verandert). We hebben aan het einde nog een kleine D-tour en een onverwachte sight seeing door het landschap i.v.m. een creatieve bijrijder, maar na 2 uur komen we aan op de camping.

We zetten samen de camper op de mooie schaduw plek onder de boom. Vervolgens de tent, wordt het airobed opgeblazen en de tas alvast een beetje uitgepakt. Binnen mum van tijd lijkt het of er een tropische storm categorie 5 gewoed heeft in de binnentent. Maar als je de rits dicht doet zie je er niks meer van. Het is al na 7-en en tijd voor een snelle hap in de vorm van Belgische frietjes en een burger … daarna tot in late uurtjes spelletjes spelen. De favoriet: Elvenland.

De volgende dag ontpopt Tijn zich als master chef en tovert op het campinggasstelletje fantastische gebakken eieren tevoorschijn, terwijl Jorn de sinaasappels perst. We worden inmiddels omringt door vreemde wespen, die wat high om de camper zweven. Ook de achterburen hebben er last van. We horen ze ook steeds tikken op het dak en de luifel. Kieke gaat polshoogte nemen en er liggen zo’n 400 wespen. De helft ligt een beetje high te wezen en de andere 200 zijn onthoofd. Beetje onhandig want er lijken er steeds meer te komen. Met de klusjesman van de camping gaan we op zoek naar de raadselachtige serie-moordenaar en het nest. Helaas, na een half uur zoeken zijn we nog geen steek wijzer, terwijl de wespen half of heel uit de boom blijven kletteren. Gelukkig zijn er nog een hoop plekjes vrij op de camping, die door de corona maar voor de helft vol is. We schuiven 2 plekjes op naar links onder een andere grote boom en slaan ons kampement daar opnieuw op.

De sup board wordt opgeblazen en de rivier de Lesse wordt verkend op de plank. Er worden gelijk vrienden gemaakt met Ilias (11), Ryan (8) en Emin (6), die een rubber opblaasboot hebben. Samen hebben ze de grootste lol. We kletsen en borrelen gezellig aan het einde van de dag bij de camper en de jongens kletsen de oren van ons hoofd. Jorn ontdekt dat elektrische pomp van het luchtbed ook fantastisch functioneert als föhn. Daarna wordt er pasta gekookt met spinazie en garnalen en natuurlijk een ijsje als toetje. Ilias, Ryan en Emin komen de jongens na het eten halen voor een partijtje voetbal met alle jeugd van de camping tot in de late uurtjes.

Helaas blijkt er door de corona en daardoor het te kort aan personeel, de survival activiteiten die er zijn al helemaal volgeboekt te zijn. Ook kan er niet gekanood worden door de lage waterstand van de Lesse, a.g.v. de droogte.
Ben je in de Ardennen kan je niet survivallen …. Dat kan echt niet. Dus dinsdag gaan wij naar camping Domaine du Bocq (Rocks & Rivers, van het klimbos Goirle) een half uurtje verderop om te kijken of daar nog wel survival mogelijk heden zijn. Gelukkig hebben ze daar nog plaats op donderdag. Voor een hele dag met Via Ferrata (klettersteigen), abseilen, touwbrug, wandeling en downhill steppen. We boeken gelijk en gaan via Dinant terug naar de camping. We moeten omrijden want er is een groot stuk rots naar beneden gekomen, de weg is dicht. Ook nemen we een kijkje bij de citadel van Dinant, maar daar maken we gelijk rechtsomkeert door de drukte en de enorme wachtrij. Rond lunch zijn we weer terug op de camping. De hangmat krijgt een lekker plekje bij de rivier en we bouwen een buitendouche achter de camper, zodat we niet hoeven douchen in het sanitair gebouw. De jongens gaan weer de rivier in, terwijl wij chillen met een bakkie koffie aan de oever samen met Peter en Samira (ouders van de speelmatties).

De jongens douchen lekker buiten af, terwijl de BBQ wordt aangestoken en door de carnivoren worden er lekker gebraaid. De boys gaan weer even voetballen. We maken ondertussen het gezellig bij de camper en de rumikub competities barst even later in alle hevigheid los. Hier er daar wordt er vals gespeeld en vinden we wat steentjes onder tafel terug. Komt dat nu door de openingen van de tafelblad of was er toch opzet in het spel????? Chef valsspeels beweerd bij hoog en laag dat er niet foeteld is, de rest van de spelers denkt er toch wat anders over……

Time flies when you’re having fun…

Tijns inner wekker staat precies getimed op het openingstijden van de bakker. Elke ochtend loopt hij naar de bakker en komt met de meest mierzoete broodjes terug. Alle mogelijkheden worden uitgeprobeerd, maar de pudding croissant met choco is de favoriet. De speelmatties zijn abseilen, dus het ochtendprogramma betstaat uit lekker voorlezen uit het boek “de ondergrondse Rembrandt” en rumikub revanche zonder valsspeels en siplip. Ook Jorn laat zijn master chef skills gelden en fixt een mooie omelet voor de lunch. Daarna gaat de camping afwasbrigade los op een lekker muziekje. De speelmatties komen met grote verhalen van het abseilen de camping weer op, waardoor onze jongens ook steeds enthousiaster worden voor het rots avontuur. ‘s Middags wordt er gejeu-de-bouled en weet de jongste telg Emin (6) vriend en vijand te verassen en gooit zichzelf naar een glorieuze overwinning. Daarna volgt waterflessenvoetbal en kontje koelen in de rivier. Master chef Jorn blijkt ook BBQ skills te hebben en draait de spare ribs zo dat het vlees van de ribbetjes valt.

Na het eten gaan we samen met de ander familie een wandeltocht maken door het bos en over de rotsen naar de ander kant van de Lesse met uitzicht over de camping. Het eerste stuk is door het bos, daarna moeten we een eind omhoog klauteren terwijl het langzaam gaat schemeren. We hebben een prachtig uitzicht over de vallei en de camping. Peter heeft deze wandeling gisteren ontdekt en ook dat er een mooie vuurplaats is onderweg. We hebben alles mee voor een cursus fikkie stoken. Bij de vuurplaats aangekomen laten we de 5 kids ieder een eigen veilige vuurplekje maken; een cirkel van stenen, daarna wat gedroogd gras en bladeren en de vuurstik. Stuk voor stuk mogen ze proberen om hun vuurtje aan te krijgen, nou dat blijkt nog een hele kunst ook al spatten de vonken er vanaf. Uiteindelijk maken we een klein vuurtje waar we gezamenlijk omheen zitten. De drank, chips en marshmallows komen tevoorschijn. De marshmallows worden geschroeid tot een zachte kleverige roze massa en lekker opgepeuzeld. We maken het vuurtje goed uit en toen bleek het aardedonker te zijn … ineens is alle super spannend en weet ook Peter de weg niet meer. Nu blijken de 5 stoere mannen niet zo dapper meer, ze gaan fluisteren en we proberen de weg te vinden door de lichtjes van de camping en het stromen van de rivier op rechts te houden. Blijkt het ook nog dat de batterij van de telefoon, die we als zaklamp gebruiken bijna op te zijn … de jongens lopen steeds dichter op ons en dan heb je ineens een klam handje in jouw hand. Gelukkig blijken we langzaam af te dalen en als we een bruggetje tegenkomen over de Lesse en de lichtjes steeds dichterbij komen is iedereen weer gerustgesteld en lopen we gapend de camping op.

Donderdag gaan we al vroeg op pad voor de survival-dag. Deze laten ze 2 uur eerder beginnen i.v.m. met de temperatuur, die vandaag oplopen tot zo’n 34 °C. Als we bij de andere camping Domaine du Bocq zijn kunnen we gelijk starten. We gaan samen met een andere Nederlandse familie op pad, met 3 kinderen (een papa met 2 jongens die dezelfde leeftijd hebben als onze jongens en een meisje dat wat ouder is), dus dat klikt meteen. Het is al best warm zo op de vroege ochtend. We lopen zo’n 45 minuten naar een oude steengroeve. We krijgen uitleg over de klimgordels, ijzeren kabels en de haken, terwijl de rotswand naast ons 50 meter de lucht insteekt en de ijzeren kabels de route vormt van ons verticaal af te leggen parcours. De veiligheidsinstructie wordt even goed doorgenomen om te voorkomen dat er vingers verloren gaan, je niet op het helmpje van de onder buurman stuitert of komt de bungelen aan een touw langs een meters hoge rotswand.

Stephan de instructeur gaat voorop, Tijn daarachter, dan Jorn en Kiek sluit de rij. Eef legt alles vast op de gevoelige plaat vanuit laag perspectief. Aan onze klimgordel zitten 2 haken waarvan er eentje altijd aan de staaldraad van de berg vastzit zodat je de ander kan over haken bij een ankerpunt. We klimmen en klauteren steeds hogere en hoger. Stephan loods ons over kleine randjes, rare uitsteeksels, verticale steile stukken en onmogelijke rotsblokken. De jongens klimmen dapper langs de steile rotswand omhoog. Klimgeiten zijn er niks bij. Jorn hangt zo nu en dan aan een arm zwaaiend naar Eef met de allergrootste glimlach, terwijl op een richeltje van 5 millimeter balanceert en een liedje neuriet. Wij krijgen dan even een hartverzakking, maar hij lijkt helemaal in zijn sas te zijn. Na een uurtje komen we boven en puffen we even uit in de schaduw onder de bomen en het zweet gutst ons door de bilnaad, waarna we aan de verticale abseil beginnen.

Tijn begint en ondanks zijn hoogtevrees komt hij soepel naar beneden. Jorn komt daarna en heeft een beetje meer moeite, want hij heeft zijn gewicht niet mee en soms blijf het abseiltouw hangen. Uiteindelijk komen we allemaal weer heelhuids beneden. We wachten nog even op de andere familie, waarna we de survival tocht voortzetten door het bos. Het is een echt survival paadje, brandnetels en bramenstruiken op rechts en de rivier op links.

Met droge voeten, een paar schrammen en jeukende bultjes komen we aan bij de touwbrug en klimmen over de rivier naar de andere kant. Nu moeten we nog een uur de heuvels opklimmen met Sahara temperaturen. Een pittige wandeling, met een gave beloning down hill steppen … ofwel als een zotje door het bos stuiterend over boomwortels, slippend over stenen en gaten en scheuren ontwijkend. Echt steppen is er niet bij, want de zwaartekracht doet de rest. Met deze hoge snelheden koelen we een beetje af na de wandeling, droogt het zweet op, plakt de stof op de huid en komen we weer uit op de camping als echte survivalgangers.

Een mooie ervaring en een bijzondere herinnering rijker. Bij ons op de camping duiken ze de rivier weer in om lekker af te koelen en zich van al het zweet en stof te ontdoen. ‘s Avonds eten we gezellig met de andere familie een hapje bij het restaurant (op gepaste afstand), terwijl alle wilde verhalen van de dag worden verteld.

Inmiddels is het al weer vrijdag en moet de boel worden ingepakt voor vertrek. De schade van de tropische storm in de tent wordt opgemaakt en alles naar buiten gekieperd. De tassen worden volgepropt, de tent netjes opgevouwen en daarna kan er nog een hele dag gespeeld worden in de rivier.

Bij een kleine stroomversnelling wordt een visval ontdekt, waar je met het supboard op zijn kop kan raften van een soort wildwaterglijbaan (anders blijft de skeg hangen). Ook wordt er druk gevist met schepnetjes, gezwommen en afgekoeld, want het is inmiddels rond de 36°C. Zelfs wij duiken de rivier in, tot grote hilariteit gaan alle volwassenen mee raften om wat verkoeling te zoeken.

Om half 5 pakken we de laatste spullen in en zijn we vertrek klaar. Tijn kruipt als navigator bij Kiek voorin de camper en mister spraakwater Jorn, bij Eef. Lieve Tijn en Jorn wat een fantastische week hebben wij met jullie gehad. Even afleiding en geen zorgen, maar gewoon zijn … intens genieten en zelfs gelukkig kunnen zijn … daar hebben jullie voor gezorgd kanjers.

Hier kon maar een song staan: Spirit Bird – Xavier Rudd

De week is het bloedheet en regelen wij zelfs een badje om af te koelen in de tuin als de temp in huis boven de 30°C is. We rommelen wat thuis en bij de camper, want die moet helemaal spik en span zijn volgende week voor zijn nieuwe uiterlijk. Na zo’n mooie week in de Ardennen is het contrast levensgroot en hebben last van de aankomende controle in het ziekenhuis. Alsof we weer in freeze stand komt, niet verder kunnen denken of plannen … de wereld draait maar wij zitten gevangen in onze eigen bubbel van angst. Eef voelt zich niet heel slecht, maar dat is geen garantie voor wat er aan de binnenkant van haar lijf zich afspeelt. Ook het vertrouwen dat iets aanslaat is ver te zoeken … de nachten zijn lang en warm. Donderdagmiddag krijgen we de uitslag en de bloedwaardes lijken een soort van stabiel. Je zou zeggen dat is goed nieuws, alleen wij moeten eerst de spanning ontladen en verdriet hebben voor we er iets mee kunnen. We gaan maar iets doen … om even onze zinnen te verzetten. De camper wassen en poetsen zodat ie shined. Vrijdag brengen we hem weg, koppelen de pick-up los van het bakkie zodat we er ook tussenin even kunnen schoonmaken. Veder demonteren we de ramen en andere uitstekels, zodat ze maandag kunnen beginnen met wrappen. We zijn heel benieuwd naar onze Dreamcatcher in zijn gepimpte jasje!

Zaterdag 15 augustus durven we voor het eerst weer een keertje naar het terras bij de Spaarbank. Hilde heeft een fijn overzichtelijk plekje gefixt aan de zijkant onder een grote parasol. Een goudengreep, want een uurtje later komt het met bakken uit de hemel naar beneden en zitten wij heerlijk droog. Wat fijn om weer even onderdeel van social Nederland te zijn.

Om dinsdag 16 juni halen we nog even immuuntherapie tussendoor. ’s Middags krijgen we de uitslag dat Sander een ernstige vorm van een auto-immuunziekte (aplastische anemie) heeft en dat hij een beenmergtransplantatie nodig heeft om dit te kunnen overleven. De ellende houdt maar niet op …

Donderdag 18 juni gaan we op met de Dreamcatcher op Camperrally: Op wereldreis door Nederland.

Voor het eerst durven we een terrasje op en drinken we samen een biertje. Als we terugkomen van het diner voor twee bij het haven eetcafé blijkt de huishoudaccu op te willen stijgen… hij bromt, sist en is gloeiend heet. We gooien de hoofdschakelaar om dan maar licht maken met de zaklamp. Morgen kijken we wel verder. Vrijdag dus eerst opzoek naar een nieuwe huishoudaccu voor we op roadtrip kunnen. Via een omweg komen we bij de Wit in Schijndel, waar we een nieuwe accu op de kop tikken. Eerst willen ze ons een hele grote zware verkopen, die echt niet in ons campertje past. Kiek neemt de verkoper mee naar buiten, want hij heeft bij een camper toch een wat ander beeld voor ogen. Vol ongeloof vraagt hij … “hebben jullie geen koffiezetapparaat?” … euh nee … we zijn nog van de camping life ouderwetse versie … dus met een afgezaagde cola fles en een koffiefilter maak je ook prima koffie. Daarna:” hebben jullie geen föhn bij je?” … nou nee … Eef heeft net 2 cm haar, dus dat is zo droog en sowieso haren zijn van onschatbare waarde bij Eef dus die worden niet aan föhn verschroeien blootgesteld en Kiek … heeft er al helemaal niks mee. Daarnaast hebben de 3 zonnepanelen genoeg oplaadcapaciteiten …. Vervolgens komen we met de kleinste accu weer naar buiten, die wel prima past. We bellen Rien voor hulp … want we moeten even een paar omleidingen bouwen en snoertjes vervangen om de nieuwe accu dienst te kunnen laten doen. Rien is thuis, dus we kunnen gelijk ff langs rijden … die middag wordt een camperklus middag … vervangen we de oude accu, repareren we nog een lampje en wat andere dingen, die nog niet optimaal functioneerden. Met een dag vertraging starten we dan toch aan onze camperrally. Dat verhaal komt nog op Travel soap: Op wereldreis door Nederland. Onderweg maken we nog mooie herinneringen met een pitstops bij vrienden, familie en anders onbegaanbaar Giethoorn terwijl we in 10 dagen tijd 1161 km afleggen en allerlei wereldplekken aandoen zoals: Bombay, Moskou, Amerika en Austerlitz binnen de Nederlandse landgrenzen.

De eerste vrienden pitstop is bij Cecile en Maarten en hun nieuwe huis in Bennekom waar we een gezellige avond in het bos hebben met de meiden van ‘De Buurt”. We gaan spontaan op de koffie bij de oom en tante van Kieke in Emmen.

Wat we merken is dat dingen plannen lastiger wordt, want de goede en slechte dagen wisselen zich in rap tempo af. Soms wil je juist op een goede dag niks of juist leuke dingen doen met vrienden. En andersom op een slechte dag kost het soms te veel om de schone schijn op te houden en loop je juist emotioneel op je tenen en anderzijds is het dan soms juist de afleiding bij andere mensen fijn en die de energie terugbrengt… De emotionele rollercoaster eist toch steeds meer tol. Ook hebben we nog een gezellig avondje in Hattem bij Marleen, Arjien en kids in de tuin terwijl we op het landgoed Molencate logeren onder de grote bomen, terwijl het kwik stijgt. Het laatste weekend van juni gaan we samen met Rien en Heleen kamperen. De Veluwe was het plan, maar het mooie weer, de start van de zomervakantie en Corona zorgen ervoor dat de 8 campings, waar we proberen 2 plekjes te boeken al volledig zijn volgeboekt. We houden het voor gezien en zakken af naar het Zuiden. Gelukkig heeft camping Morgenrood in Oisterwijk nog ruimte zat en kamperen we gezellig 9 km van ons huis in het bos. Rien en Heleen komen daar ook naartoe met hun camper ondanks af en toe een plensbui op de luifel bbq-en we samen en maken we er een gezellig weekend van en maken we een mooie herinnering samen.

Dan de reden waarom het zo lang stil was op de website … 29 juni scan met een slechte uitslag. De tumoren, die eerst confetti grote waren op de scan nemen toe tot kleine knikkers, die in de lymfeklier in de hals zelfs het formaat van een golfbal. De prognose wordt onderhanden genomen met een kaasschaaf techniek en in plaats van dat we hoopte dat we boven de genoemde prognose uit zouden komen lijken we nu heel blij te moeten zijn met de onderrand. Als de tumoren door groeien in dit tempo gaat Eefs 45 verjaardag in begin oktober niet eens halen en wordt de maand augustus ineens een enorme uitdaging.

Bij ons gaat het licht volledig uit en heerst er totale zonsverduistering voor een week. Er wordt gestopt met de trial en onze hoop op immuun- en chemotherapie en vindt er weer overleg plaats wat nu. We balanceren van optie naar optie en dromen spatten als zeepbellen uit elkaar, terwijl we tijdens de lange nachten vol ongeloof de duisternis in staren en elkaar stevig vasthouden. Ondertussen maait de paniek om ons heen in alle hevigheid. Je bent nog niet klaar in dit leven en je wilt nog zoveel doen … en nu dan. Deze keer: Time in a bottle – Jim Croce

Dan komen ook de gesprekken weer over een afscheid en dat we een soort van basisdraaiboek hebben klaarliggen, want we weten dat we een keer worden ingehaald en als de duikvlucht van lichamelijk aftakeling wordt ingezet je heel snel terrein verliest. Ook euthanasie optie bespreken we met de oncoloog. We verzamelen muziek, zoeken foto’s uit, een idee voor een afscheidskaart, wie zouden er praten op een afscheid, wat zouden ze zeggen maar vooral wat zou je nog willen.

Er is ineens de haast die in je nek hijgt …

Er zijn nog een paar opties qua chemo, alleen zijn wij al het vertrouwen in alles kwijt ook in het leven. Dingen die je overkomen maar ook dat ons onnodig veel leed is aangedaan, wat niet zou moeten hoeven en ons bespaard had kunnen blijven. Daarentegen stonden er ook hele mooie lieve mensen, die ons een hand uitreikte wanneer we heel diep zaten.

Op 4 juli starten we met de chemo in tabletvorm. Twee weken lang een hoop medicijnen iedere dag en dan een rust week. We rijden naar Fem en Aart in Den Haag en gaan eerst even uitwaaien op het strand bij windkracht heel veel!

Sander (broertje Eef) zou het ouderlijk huis gaan overnemen. Door zijn ziekzijn dat ook het opruimen van het ouderlijk huis en zijn verhuizing verdere vertraging oploopt. Sander gaat ziekenhuis in ziekenhuis uit en van bloeding naar transfusie en antibiotica. Jobert blijkt 50% match en een optie voor een poging qua beenmergtransplantatie. Fingers crossed, want naast onze rode draad van shit lopen er nog een hoop lelijke raffels …

Om toch maar zinnen te verzetten, moeten we dingen gaan doen … thuis zijn is lastig daar kom je altijd het eerste met verdriet … dus dat moeten we weer proberen om te buigen dat het niet alleen maar negatief is als we thuis zijn. We kunnen beter iets nuttigs gaan doen en gaan nog een aantal dagen in Beegden slepen en sjouwen.

We gaan 3 dagen overnachten bij Camping de Peelhof in Grathem. Een fijne plek bij de appelboomgaard. Op de fietsjes scheuren we ‘s ochtends naar Beegden, daar vindt een soort van verplichte workout plaats. Als je je maar boos genoeg maakt verzet je de inhoud van een huis naar een container in een weekend. Zaterdag bbq-en we voor het eerst sinds heel lang weer eens met z’n allen als vanouds, iets wat wij verschrikkelijk gemist hebben en Hans (vader van Eef) vanuit de hemel fantastisch zou vinden. Sander is net uit het ziekenhuis, Hans en Pepi sluiten aan. Kiek haalt op de fiets boodschappen met de neefjes, die in charge zijn qua bbq lekkers. Tijn (13) ontpopt zich als chefkok en maakt heerlijk vispakketjes en spiesjes klaar, terwijl Jorn (11) voor de fruitsalade zorgt en gehakt in heerlijk hamburgers veranderd. We zijn voor het eerst weer eens in de oude setting qua leftovers, want de Reijners familie dunt wel erg uit de afgelopen jaren. Wij hebben genoten van het ouderwets samenzijn en de gezelligheid, die we zo gemist hebben de afgelopen jaren! De ultieme afsluiting van de dag is, wij mogen we de boys meenemen naar de Ardennen begin augustus. Jongens blij dat ze toch nog op vakantie gaan en wij blij dat we samen weer mooie herinneringen gaan maken.

Zondag rijden we naar Bauk en familie en sluiten we aan bij het eten na nog een dag opruimen in Beegden. Zo fijn om dan ergens te kunnen aansluiten. Kiek krijgt een spoedcursus Tik Tok van Jinke en Kieks eerst filmpje wordt een feit. We slepen de trampoline voor het zwembadje. Kiek maakt een snoekduik en verdwijnt met een grote plons in het zwembadje op de tekst: “Eigenlijk mag dit helemaal niet, hè! Ja weet ik, maar we gaan het toch doen … “ tot grote hilariteit bij de kids en de volwassenen.

“If I was meant to be controlled, I would have come with a remote”.

Thuis doen we snel een paar wasjes om snel weer te vertrekken met onze Dreamcatcher. In Almere houden we ons jaarlijkse etentje en hebben we nog een wild water avontuur met de neefjes. We gaan de plas op met de boot en 2 sup boarden en klooien lekker de ochtend in het water. Altijd fijn, die enthousiaste koppies van de jongens.

Daarna scheuren we door de polder naar Friesland. Het is Djodjo gelukt om te ontsnappen van een Caribisch eiland en de zomervakantie door te brengen bij haar ouders. Wij gooien de Dreamcatcher op het weiland bij de boer en staan vlakbij Djodjo. We hebben een hoop bij te kletsen en het mooie met Djodjo is het altijd goed ook al hebben we elkaar al een hele tijd niet gesproken. Djodjo ging ook een stuk met ons mee op wereldreis in 2010  en haakte vaker aan als we op weg waren. Super relaxt, want ja … je kan misschien met een aantal mensen wel op vakantie maar op reis is toch een andere level… kamer delen, onderhandelen over de prijs, zelfde activiteiten leuk vinden, primitief op pad … Het voelt nu ook  alsof we ouderwets op reis zijn. Blijft bijzonder! Zaterdag gaan we op excursie met de ouders van Jo door het Friese landschap. De vader van Jo gids ons door de prachtige natuur en langs een vogelhut. Zondag sluiten we af met een hapje eten op een veilig terras in rustig Friesland.

Een heel fijn weerzien maar ook dubbel, want we zijn er alle drie van bewust dat dit misschien de laatste keer is in levende lijven. Hoewel het afscheid nemen met Jo relaxt was … merken we toch… als je ergens weg gaat waar je niet zo vaak bent of weg gaat bij iemand die je niet zo vaak ziet … gaan mensen alvast onbewust een soort van afscheid van je nemen, ff niet uit hun woorden komen, een brok in hun keel hebben, je toch willen knuffelen of zelfs met tranen in hun ogen ons uit staan te zwaaien. Daar moeten wij ook nog even aan wennen … terwijl je weet gewoon niet of je iemand ooit nog ziet als je ergens weggaat.

Onze wish list van wildlife reizen is nog best behoorlijk lang. We weten ook dat alles geen haalbare kaart is, maar zouden graag nog een paar verre reizen maken nu Eef lichamelijk nog vrij oké is. De klote Corona en oranje reisadviezen maken het voor ons en onze grote passie niet gemakkelijker op … problemen waar we niks aan kunnen veranderen zijn er al genoeg … dus hoe gaan we dit fixen, want we hebben geen tijd om de corona af te wachten.

Op dinsdag als we weer afzakken naar het zuiden rijden we bij Marjolijn van Explore Tanzania langs om de mogelijkheden om naar Tanzania af te reizen nader te inspecteren. Marjolijn gaat volgende week zelf polshoogte nemen in Tanzania en is in Tanzania opgegroeid. Verder vliegt de KLM weer rechtstreeks, de lange stuiterweg naar Serengeti kunnen we vermijden door in te vliegen, privé chauf met jeep, mobile tented camp … langzaam beginnen onze ogen weer te twinkelen en hebben we weer reiskriebels in onze buik… Begrijp ons goed … met een steeds verder krimpende prognose heb je niet heel veel meer te verliezen … en liggen voor dat je valt daar doen we niet aan. We hebben liever een siplip om iets wat mislukt is dan iets dat je nooit hebt gedaan … en we willen vooral gewoon leven en niet stilstaan.

Zie hier de ingrediënten voor zijn:

• Haal eruit wat er in zit
• Doe waar je van houd
• Stel vragen en neem niet zomaar iets aan
• Kijk verder dan je neus lang is
• Probeer orde te scheppen in the chaos
• Zie je angsten onder ogen en ga ze niet uit de weg
• Omring jezelf met positieve energie en mooie mensen
• Ga verdwalen in de oceaan van leven
• Kijk uit naar vruchtbare eilandgronden en nieuwe bestemmingen
• Bewonder het goede van de natuur, cultuur en het bovennatuurlijke
• Stel je open en vang een glimp van ze op
• Deel wat je hebt en maak samen plezier
• Eigen dingen niet toe, maar laat ze waar ze horen
• Ben je bewust van wat er niet meer is
• Onthoud waar je vandaan komt.

Maar vooral:

• Omarm het moment
• Geniet met volle teugen
• Laat het vervagen
• Bewaar de herinneringen

We waren even uit de lucht en zaten gevangen in onze eigen bubbel, dus met terug werkende kracht onze verhalen na dato.

Tijd om ook met familie herinneringen te maken. We vertrekken met de Dreamcatcher naar de polder waar Kiek opgroeide en de familie nog steeds woont. We staan op een soort van eiland bij camping Waterhout in de Noorderplassen. Olle (broertje Kiek) en de jongens komen ons met de sloep ophalen en we gaan lekker varen en picknicken. Wij voorin de sloep en Olle achterin …. Alleen passen we onze Corona overleving strategie aan er moet weer geknuffeld worden met onze eigen boefies, onze Daltons … Op de 17 miljoen mensen maken we voor de 4 neefjes, een uitzondering … een risico wat we graag lopen. Jits maakt er gelijk grof gebruik van en we worden helemaal in elkaar geknuffeld.

’s Avonds in de Dreamcatcher vliegt ons de angst aan. Vaak na een hele fijne en gezellig dag … zijn de confrontaties met wat ons te wachten staat misschien wel het grootst … wat ga je allemaal missen en verliezen. Hoe doe je dit … hoe leef je in het nu … we leven in een 24/7 maatschappij, die op de toekomst is gericht … wat is toekomst eigenlijk … hoe vul je dat in met de beperkte tijd, de geestelijke stress en lichamelijke uitdagingen en alle beperkingen van de Corona. Na een fikse huilbui duiken we met dikke ogen in bed. Morgen weer een nieuwe dag …

De volgende dag fietsen we met een omweg naar Hanni (Kieks mam) en lunchen we voor het eerst weer eens samen op afstand achter in de tuin. Uiteindelijk maken we sightseeing een fietstocht van 40 km op onze smurfenscooters langs alle plekken in Almere waar Kieke in haar jeugd rotzooi heeft getrapt en/of goede herinneringen aan heeft.

Donderdag rijden we naar Zandvoort, voor een lunch bij Lin en Elles, die in Zandvoort vakantie vieren. ’s Avonds parkeren we de camper in ons geliefde Bergen (NH) bij Wiets en Carlien op de oprit. We hebben weer een jaar bij te kletsen, want wat is er weer veel gebeurd. Wiets beschrijft heel beeldend … eigenlijk sta je dag in dag uit onder hoogspanning, want het zorgeloos bestaan bestaat niet meer. Elke ochtend als je wakker wordt slaat de schrik weer toe en denk je kut, die slechte film daar zijn wij helaas de hoofdrolspelers in. Je bent dag in dag uit aan het schipperen met je gevoelens, je lichamelijk gesteldheid die veranderd, keer op keer aanpassen en inleveren, behandelen versus bijwerkingen en levenskwaliteit. Wat wil je nog, hoe lang krijgen we nog, wat vind je belangrijk, waar wil je nog in investeren, maar ook waar doe je het allemaal nog voor …

Hier in Bergen voelen we ons thuis en geeft de frisse zeelucht ons letterlijk wat lucht en ruimte in ons hoofd. Juist door dit soort dingen te blijven doen lukt het beter om recht op te blijven.

Het teamuitje van Kieks werk is door de Corona al meerdere malen uitgesteld, maar Jimmy zou Jimmy niet zijn om toch iets te fixen: een mega de luxe strandvilla bij Bergen aan zee. De rest van het team komt op de fiets vanuit Amsterdam, want samen in een auto mag niet en het OV is nou ook geen feest in Corona tijd. Wij sluiten bij ze aan en parkeren de Dreamcatcher op de oprijlaan …

Het zien van Kieks collega’s was dubbel … Fijn om iedereen weer even te zien en te beseffen wat voor fijne en leuke werkplek je hebt, maar ook confronterend … want het is onmogelijk om in de situatie waarin we zitten aan je eigen standaard van werk te voldoen. Soms is werk een hele fijne afleiding, maar ook het besef hoe hard de wereld doordraait terwijl wij het gevoel hebben dat we stilstaan en dat vooruitgang in tijd achteruitgang is in de tijd die je hier op aarde nog rest. Inmiddels is er ook iemand nieuw aangenomen voor de werkzaamheden va Kiek, waardoor Kiek minder verantwoording heeft en waardoor er alle ruimte gecreëerd wordt om samen met Eef mee te gaan naar behandelingen of samen dingen te ondernemen. Dat is fijn en dat doet ook heel veel pijn …  en verdriet omdat het geen keuze is dat je op dit moment dingen moet gaan loslaten, die je met je hele ziel en zalig doet. Weer een stapje achteruit.

Op zaterdag wandelen we met het hele team over het strand naar Harger en terug via de duinen. Wel pittig, maar liefs 14 km in de benen. Mooi training om Eefs conditie op peil te houden. Lieve collega’s, dank dat ondanks ik niet op kantoor ben er toch nog steeds bij hoor … het voelt als een extra familie. Lieve Jimmy, wat een mooi bedrijf heb je waar ik vol trots onderdeel van mag uitmaken.

Zondag nemen we afscheid na het ontbijt en wij zetten de Dreamcatcher op Camping Alkmaar. Eef doet eerst even een dutje, want al het socializen kost best een hoop energie. Daarna stappen we op de fiets naar het strand van Schoorl om te proosten op onze trouwdag. Inmiddels zijn we 7 jaar getrouwd en we zouden het morgen zo weer over doen met ons Love Life feestje. In 2013 hadden we een Love Life feest georganiseerd. We waren 5 jaar samen, 2 jaar terug van wereldreis en 7 jaar na de eerste keer kanker. Alleen een klein groepje wist dat wij op 31 mei 2013 gingen trouwen, de rest kwam gezellig een feestje vieren. Bij aankomst bij “In den Bockenreyder” kregen onze vrienden en familie te horen wat de werkelijk reden van het feestje was en wat een knalfeest werd het… tot in de late uurtjes dansten we de sterren uit de hemel!

Het mooiste cadeau van deze dag … dat Eef zei dat ze gelukkig was vandaag. Nou, dan rollen bij Kiek ook de tranen over haar wangen … want dat is een schaars goed geworden.

Vandaar deze keer: Follow the sun – Xavier Rudd

Dinsdag 2 juni is een spannende dag. Na de allergische reactie van afgelopen chemokuur, gaan we om naar het oudere broertje. Minder kans op allergische reactie, maar wel meer kans op vervelende bijwerkingen …. Oleee! Ook moet je voor deze chemo opgenomen worden in het ziekenhuis 2 dagen. Gelukkig mag Kiek mee … want na heftige allergische reactie van de vorige keer zit de schrik er goed in bij ons, maar ook op de onco afdeling. Onder toeziend oog van de oncoloog en onco-verpleegkundige loopt deze chemo in en staan alle reanimatie spullen klaar op het nachtkastje. De chemo hakt erin, maar de spanning ook en we vertrekken samen voor een nachtje naar dromenland in een ziekenhuisbed. Eef ligt er lichamelijk behoorlijk af de volgende dagen. Het weekend komt Eef weer een beetje tot zichzelf. We wandelen korte stukjes in het bos met Moos. Steeds een stukje verder over hetzelfde pad om iedere dag wat uit te breiden, in beweging te blijven en aan de conditie te blijven werken hoe beroerd je je ook voelt met het beroemde kostzakje.

Woensdag 10 juni neemt Pieter, collega maar ook lieve vriend afscheid van de Spoed Eisende Hulp in Tilburg en gaat terug naar zijn roots in Noord-Holland. Fijn om alle collega’s weer eens te zien en te spreken voor Eef, maar ook confronterend… het verschil in afscheid nemen. Hoe doe je dat als je dood gaat, … afscheid nemen … neem je dan ook afscheid van je werkplek en je collega’s of is dat juist mosterd na de maaltijd… Iets wat ook op je pad komt en waar je niet zo goed weet wat je er mee moet?

Daarna vertrekken we weer naar Limburg … want ondanks alles willen we het ouderlijk huis van Eef ook leegruimen, want heel veel tijd is er misschien niet. Donderdagmiddag wordt er een container van 20 kub op de oprit gezet. Wat een hoop spullen verzamel je in het leven en waar ga je dan beginnen met opruimen. Je wilt dit ook netjes doen en achterlaten uit respect naar je ouders en niet zomaar alles ongezien in de container gooien. Want dan gooi je ook je eigen geschiedenis weg. Wat is van emotionele waarden, maar ook wat ga je meenemen als je zelf ook genomineerd bent voor een sterrenreis zonder rugzak. Eef raakt ermee met zichzelf in conflict, want alles wat je gaat meenemen moet Kiek het straks nog een keertje uitzoeken of weggooien. Ook hier tranen met tuiten over de bizarre combinatie van zoveel shit en het maar blijven verliezen.

Inmiddels zijn er ook grote zorgen om Sander, het broertje van Eef, het lijkt erop dat zijn beenmerg niet meer doet wat het zou moeten doen met steeds bloedingen tot gevolg en is hij inmiddels naar Maastricht doorverwezen voor verdere onderzoeken …

We maken een start op de slaapkamer met de klerenkasten. Terwijl de container zich vult met de levensgeschiedenis van je ouders, maar ook de wetenschap dat er een dag komt dat Kiek ook alleen achterblijft met spullen die het verhaal van Eef en Kieke vertellen. Soms past het gewoon allemaal even niet in je hoofd.

We staan een dagje op camping de Hateboer, niet echt ons ding, niet echt onze mensen en onze stemming is ook niet al te best. De dag erna verhuizen we naar de oprit van Rian en Bart terwijl we gezellig borrelen met de meiden van thuis. Ondertussen breekt er noodweer los boven de Maas, het dondert en bliksemt terwijl de regen op ons camperdakje klettert en wij gelijk ff kunnen testen of de dakramen ook nog helemaal waterdicht zijn en de rubbertjes niet aan vervanging toe zijn. Op zaterdag komt de rest van de familie ook opruimen. Heel fijn, want dan zien we de neefjes weer eens.

Aan het einde van de middag rijden we terug naar Tilburg en hebben een gezellig avond bij Jaimy en Inge met Lin en Marion. Om even zinnen te verzetten na deze heftige dagen in het Zuiden.

Het weekend van 16 en 17 mei gaan we even proef kamperen bij het Oolderhuuske in Limburg. We hebben een mooi plekje aan de Maas, waar we proosten op onze Dreamcatcher. We lunchen zondag gezellig bij Rian en Bart, samen met Daan op afstand, die we veel te lang niet hebben gezien. ’s Avonds hebben Hans en Pepi (oom en tante van Eef) voor heerlijke asperges gezorgd. Maandag heeft Eef een thuiswedstrijd en kan op de fiets naar Beegden om weer een beetje op te ruimen in het ouderlijk huis. We sluiten af met een korte lunch pitstop bij Bauk, want die hadden we ook gemist.

Het was ook het weekend van de heftige berichten, die bij ons behoorlijk hard binnenkwamen … zo is een ex van Kieke afgelopen week al vertrokken op ruimtereis, krijgen we te horen dat een zus van een vriendin zondagochtend voorbij de horizon naar de sterren ging en dat een moeder van een vriendin aan het inpakken is voor haar laatste reis. De berichten beangstigen ons, want zij liepen op ons vooruit … we zijn ons wel er wel degelijk van bewust dat wij ook mee doen aan een eindeloze afvalrace. Dat we keer op keer zullen blijven inleveren … op kwaliteit van leven, op lichamelijke ongemakken en de steeds opnieuw terugkerende mindfucks.

Als woorden niet toereiken
Als niks wat ik kan zeggen
Het beter kan doen lijken
Is ons hart bij jou….

Kanker, een soort van levend stratego, maar dan real life. Een ware mijnenveldslag op micro niveau. Verkenners (scans) om de steeds veranderende situatie vast leggen. Het steeds opnieuw hergroeperen van de strijdkrachten chemo- en immuuntherapie, die als lompe mijnenvegers alles proberen op te blazen wat ze tegenkomen inclusief onschuldige slachtoffers. Toch zijn daar steeds onvoorziene boobytraps (nieuwe tumoren) en hinderlagen (allergische reactie). Verdwaald raken door lab uitslagen in een labyrint van loopgraven (protocollen). Dat je alle emoties in de vorm van munitie verschiet en dan slaan ook de uitputting, onmacht, onzekerheid en verdriet toe als je het net ff niet ziet aankomen en je je gevechtsuitrusting hebt afgelegd. De witte vlag, waarvan je weet dat het een enkele reis naar de next level betekend. Game over … zonder try again.

Dinsdag 19 mei is weer de dag van de immuuntherapie, maar de Dreamcatcher geeft ons letterlijk en figuurlijk een opkomende zon op de horizon. Iets om naar uit te kijken … toch een soort van korte termijn perspectief.

Met wat vertraging door gezellige kletspraatjes in de straat, die onze camper uitlokt terwijl we staan in te laden om op pad te gaan. Het is Hemelvaartsdag en Ruth en Floris hebben ons uitgenodigd voor en BBQ in hun mega bostuin. Wat fijn om langzaam weer wat meer mensen op afstand te zien. We kletsen eindelijk live bij, zij met z’n 5-en aan de ene kant van de tafel en wij aan de andere kant, wat een verademing even mensen om je heen zonder verdriet en ellende. De kids zijn lekker enthousiast en kletsen 100 uit Jip, de hond, patrouilleert de lengte van de tafel op en neer voor leftovers, terwijl de BBQ rookt en de sterren aan de hemel opduiken. Er is zoveel gebeurd en zoveel te praten, uiteindelijk stuurt Batman door middel van een duikvlucht naar ons huis op wielen en dromen we heerlijk in de Dreamcather, die op de oprit staat.

Maar het feest is nog niet afgelopen, want we krijgen roomservice op maat. Ruth en Floris werken allebei in de zorg en moeten vroeg aan de bak. De kids zijn vandaag alleen thuis en maken onder leiding van Roos (13) een fantastisch ontbijt op camperbed. Alleen serveren in de camper is een uitdaging, dus verplaatsten we gezellig naar de tuin. Tjeetje, wat worden ze dan ineens groot en krijg je bijzondere gesprekken met een waanzinnige inhoud. Daarna hebben we nog photoshoot voor papa en mama en wordt de camper nog eens uitvoerig bekeken en goedgekeurd voor een stoere pyjamaparty. Dank jullie wel lieve Roos, Jonas en Mees. Lieve Ruth en Floris het was heel fijn om bij jullie te zijn en wat hebben jullie prachtige en stoere kids!

We rijden via Beegden en zetten wat potten en plantjes op het graf van Eefs ouders.

De volgende stop op 22 mei wordt Neer. We staan bij de haven op de camperplek aan de Maas. Jorn (neefje) komt na het eten op de fiets even de camper bekijken. Nou, die vindt ‘m wel stoer. We halen de elektrische vouwfietsjes van het fietsenrek voor een kleine fietstocht naar de ijsboer in Kessel. Na enige aarzeling wil Jorn toch ook ff onze smurfen scooter proberen, want hij heeft nog nooit op een elektrische fiets gezeten. Met gemak en een beetje bijtrappen haalt hij 33 km, ook test hij de remmen uitvoerig met meerdere slip manoeuvres en stofwolken. Kieke heeft het pittig, want die moet de Limburgse heuvellandschap trotseren op Jorns fiets met haar knieën in haar nek en kin op het stuur. Maar he, voor een zo’n big smile van de kleine grote man, hebben we heel veel over …

Als Jorn hoort dat we nog steeds zelf geen boodschappen doen en niet de supermarkt in durven vanwege Corona, biedt hij uit zichzelf aan om onze boodschappen morgen te doen als we het lijstje appen. Nou, een brok in onze keel.
Als Jobert (broer Eef) en Roos Jorn ’s avonds op komt halen doen we gezamenlijk nog een drankje aan de Maas, terwijl de lucht prachtig roze en oranje kleurt zoals in de week van Moni’s overlijden, een knipoog van boven en vanuit daar proost ze mee.

We gaan daarna terug naar de camper om vast in te pakken, als Jorn met een rugzak vol boodschappen het haventerrein op scheurt. Ook dat maakt ons trots en ontroerd on diep, want zo jong en er toch al voor ons kunnen zijn. Mooi …
Kinderen zijn net grammofoonplaten, de melodieën en krassen vind je altijd terug als je goed luistert!

Toepasselijk deze keer: De Dijk …. Kan ik iets voor je doen

Een nieuwe dimensie is de online uitvaart. We kijken bij Bart & Rian, met een paar vrienden, in de tuin naar de uitvaart via livestream. Een bijzondere gewaarwording in het Corona tijdperk. Nou, het komt heftiger binnen dan bedacht, want dit is toch ook, hoewel anders een traject waar wij ook inzitten en ons voorland waar we hopelijk nog heel lang uit de buurt hopen te blijven.

De laatste week van april is pittig. De combinatie van kanker, corona en een begrafenis regelen hebben toch meer invloed op onze gemoedstoestand dan we zouden willen. We lijken wel een soort van recalcitrante kleuters van 2, NEE NEE NEE …

Kleine puntjes bij Eefs ogen zijn de eerste tekenen dat de wimpers ook weer willen wapperen in de lentezon. Langzaam volgen de wenkbrauwen en haren. Eef heeft steeds minder haar sjaaltjes op, want die glijden alle kanten op haar pluiskoppie. Soms nog wel een muts omdat het toch nog wel wat koud is tijdens het wandelen in de wind. Fijn dat het blote bilen gezicht verdwijnt, maar ook baart het wat zorgen of chemo dan wel doet wat ie moet doen …

Eef begint langzaam wat spullen uit te zoeken en op te ruimen in haar ouderlijk huis in Beegden. Ook iets wat meer energie kost dan ons lief is, maar we willen het ook netjes en respectvol doen naar haar ouders.

Zo nu en dan klussen we wat aan de camper, maar ook daar schieten dingen niet op. Gewoon ff naar de winkel voor een schroefje is er niet bij in dit Corona tijdperk. We proberen zoveel mogelijk online te bestellen. Met tot gevolg dat je denk dat je kleurenblind of tijdelijk verward bent als je je langverwachte pakketje openmaakt, want zo nu en dan kloppen de kleur of plaatjes toch helemaal niet met onze verwachtingen. De postbezorgdienst blijkt toch ook niet aan de verwachte levertijd te doen. Twee of drie dagen hebben soms ineens na de bestelling toch een hoop meer tijd nodig om het bestelde item op het goede adres af te leveren of dat het gekozen item toch niet op voorraad is. De finishing touch is ingezet alleen de finish is nog niet helemaal in zicht.

Langzaam worden we de isolatie toch wat beu en het laatste weekend van april pikken we de “Dreamcatcher” en gaan we op roadtour naar Almere. Koffie bij Kiekes moeder in de tuin op afstand, die we inmiddels ook 8 weken niet live gezien hebben. Bij Olle (broer Kieke), Denise en de boys gaan we even de camper showen. De jongens zijn door het dolle. Ze zijn goed geïnstrueerd om uit de buurt te blijven. Jits van 4 raak helemaal er helemaal van in de war. Ineens zit hij heel hard te huilen achter de tuinbank. Hij wil heel graag knuffelen en kusjes geven, maar dat mag niet en dat vindt hij gewoon heel stom. Als we afscheid nemen biedt het schuifdeurglas uitkomst. We krijgen heel veel raamkusjes en window fives. Gelukkig blijven de tranen en het snot aan de binnenkant … we denken dat de ramenlappers goed geld kunnen verdienen in tijden van Corona. Onze Almere trip sluiten we af bij Henk en Marianne, onze reisouders, die de oorzaak zijn van ons reisvirus. Gelukkig zijn we allemaal outdoor diehards en borrelen we buiten rustig verder als we de paraplu’s tevoorschijn halen, de toastjes doorweekt raken, dikke truien aantrekken en de regen naar beneden komt. We zijn wel wat gewend; ooit werden we met z’n 4-en gezandstraald in Patagonië en ook toen kraakte de toastjes met kaas tussen onze tanden en waaide de chips weg.

Je zou het bijna vergeten, maar achter de schermen gaat de immuuntherapie gewoon door en hijgt de aankomende scan weer in onze nek. Maandag 4 mei gaan we weer met lood in onze schoenen naar het ziekenhuis voor bloedbeeld en scan, het is alsof we naar schavot moeten. Gelukkig hadden we de dagen ervoor afleiding van de camper en familie, maar de nachten zijn ellendig lang en de zorgen hopen zich op als donkere bergen die ons het uitzicht op een horizon wegnemen. Ook zijn we iedere keer als we het ziekenhuis in moeten ons bewust dat het Corona virus als spoken door de gangen dwaalt. De eerste uitslag na 2 maanden nieuwe chemo in combi met immuuntherapie is super spannend … tot vandaag staat de wereld stil en is alles onzeker.

Dan schiet er wat langs de hemel, Kieke trekt een sprintje naar buiten … geen vallende ster, maar we bekijken met een glaasje champagne in de tuin naar een bewegende kerstverlichting die de ruimte verkent. Het blijken de satellieten van Elon Musk te zijn…

De dag erna hebben we een behoorlijke off dag … ondanks een goede scan zijn we er helemaal van af. De ontlading na alle spanning van afgelopen week. Normaal zouden we iets gaan ondernemen of doen samen met vrienden, een hapje eten in het café, even bij iemand langs, een filmpje pakken, samen borrelen bij de Spaarbank … genoeg is genoeg … We appen Inge en Jaimy, die een hele grote tuin hebben en dat we er echt effe uit moeten met z’n tweeën om herinneringen te maken … want waar zijn we anders voor aan het vechten. Tijd dus om onze sociale contacten op afstand- tuin niveau weer een beetje aan te halen … want anders is er ook niks aan met de weinige tijd die je maar hebt. Een gezellige avond volgt bij de boomhut en later bij een vuurtje.

Nou, de feestvreugde van de scan was van zeer korte duur. Op 6 mei een K*T dag in ziekenhuis. Eef had een enorme allergische reactie op de chemo. Met een shock als gevolg. De oncoloog heeft op het punt gestaan tot 2 keer toe het reanimatie team op te roepen, maar gelukkig bleek dat uiteindelijk niet nodig…. (Eef moet er niet aan denken om haar eigen collega’s aan haar bed te hebben zo… die je kleren van je lijf knippen en je met ontbloot bovenlijf vol littekens aan de monitor leggen terwijl je adrenaline toegediend krijgt).

Eef is wel een uur fors onderuit gegaan en na medicatie en een uur shaken was ze weer een beetje boven jan. Uiteindelijk zat er maar 1/3 deel van de chemo in. De combi chemo met shock maakt … alsof Eef onder de wals heeft gelegen en lichamelijk is het weer een uitputtingsslag.

Aanvankelijk was het onduidelijk hoe nu verder. Zoveel angst en onzekerheid, die met je aan de loop gaan … Thuis komen de muren op ons af. We zijn gesloopt, opnieuw verdrietig en lam. Het lijkt wel of goed nieuws bij ons niet mag blijven hangen…

Emotioneel heeft dit ons flink geraakt en op omdenken kregen we een ERROR…. Niet goed wetend wat dit uiteindelijk te betekenen heeft in de trial van het AVL. Gaan we door met alleen immuuntherapie? Of is er nog iets met een andere chemo en wat betekent dit allemaal op de kansen op langer leven???? Weer 1 chemo, die weggestreept wordt… SLIK.

Goed bedoelt advies valt fout en we kunnen er even niks mee. Sorry als we bot, niet aardig of gewoon niet meer reageren … we krijgen het soms gewoon niet voor elkaar en moeten eerst ff in ons eigen sopje gaar koken.

Het eerste plan is om met een soort ‘ouder broertje’ van deze chemo door te gaan. Deze geeft wat minder allergische reacties, maar heeft wel veel meer bijwerkingen, met oa. meer misselijkheid. Tevens kan deze chemo Eefs nieren aantasten. Daarom gaat Eef steeds bij de deze chemo gift opgenomen worden voor extra vochtinfuus ter bescherming van de nieren.

Vrijdag 8 maakt de verjaardag van Moni het er niet makkelijker op en het gemis is nog groter als je zelf slecht in je vel zit.

We hebben zoveel mooie herinneringen aan momenten groot en klein
Die zorgen voor een lach naast verdriet en pijn
en weetje die mooie maan daarboven, dat ben jij
ver weg maar tegelijkertijd nog steeds heel erg dichtbij

🌕🌖🌗🌘🌑🌒🌓🌔🌕

There is always beauty to be found in darkness.
You just need to adjust your vision.

Eef moet van diep komen … deze klap heeft lichamelijk behoorlijk zijn tol geëist, maar ook geestelijk is dit weer een uitdaging. We willen namelijk wel graag de immuuntherapie een kans geven en de laatste CT was best oké…. Nu is dat met deze chemo niet meer mogelijk, helaas. Paniek in de tent … gaan ze stoppen met de trial, bijvoorbeeld? Er is een al overheersende angst voor wat is next, die je in soort van vacuüm van zijn zuigt.

Na twee dagen opladen, alle moed weer bij elkaar rapen en strugglen gaan we naar onze privé camping “De schapenduinen” om de “Dreamcatcher” te dopen met ons eerste overnachting. Eef ligt vooral in de hangmat verder bij te komen met een fantastisch uitzicht op de Dreamcatcher, die we geparkeerd hebben aan de zwemvijver. Kieke klust rustig verder met de nieuwe spulletjes, die afgelopen week gekomen zijn met de bezorgdiensten en gaat wildwatervaren in de rubber opblaasboot. Wat is het fijn om er samen even tussenuit te zijn. Lieve Marion en Sander jullie tuin geeft ons het ultiem fijn gevoel en de ruimte om van en met elkaar te genieten… zo goed en kwaad als het kan maken we er wat van binnen de mogelijkheden waar we kunnen bewegen.

Maandag belt de oncoloog, er is met het AVL en allerlei andere collega’s uit het ziekenhuis overleg geweest. Om toch wat meer veiligheid in te bouwen krijgt Eef eerst een allergietest voor de nieuwe chemo, want het is niet de bedoeling dat je er door de chemo tussenuit piept. Geen allergische reactie gelukkig. Deze maand slaan we de verdere chemo over om weer even op adem te komen … de immuuntherapie gaat wel door. Vanaf volgende maand gaan we met de andere nieuwe chemo starten….

Het blijft allemaal dubbel voelen. Het is fijn om nu tijd te krijgen om te herstellen, maar ook erg jammer dat je niet de volledige chemo hebt gehad deze maand….. Doen we dan wel het maximaal mogelijke of ‘verspelen’ we nu een maand en geven de kanker meer gelegenheid tot uitbreiden??? Hoe dan ook als het op 1 maand aankomt, dan verliezen we de strijd sowieso…

Het is niet dat we echt veel keus hebben …

Het paasweekend hebben we besloten om bij beide ouders langs te gaan. De camper showen en een drankje doen op afstand. Zaterdag ochtend test Kieke nog even de krijtstiften op de geschilderde deur met schoolbord verf. We gooien drinken in koelkast, stoeltjes in de auto en onze elektrische vouwfietsjes om even rustig te testen in Limburg. Bij ons in de straat komt er te veel lomp volk langs, die de afstand minder goed respecteren. Vol goede moed beginnen we aan onze eerste roadtrip naar Zuiden.

Door Corona en de verminderde afweer van Eef hadden we onze ouders al meer dan 5 weken niet meer live gezien. Wel hadden we bijna dagelijks contact via de telefoon met of zonder beeld. Inmiddels is onze camper ‘Dreamcatcher’ zo goed als klaar op de final touch na. Een mooi Paasweekend stond voor de deur. Ondanks dat Eef net chemo heeft gehad en zich matig voelt hadden we bedacht om een flitsbezoek te brengen in Beegden en Almere voor Pasen. Om de ‘Dreamcatcher’ te showen en een bakkie te doen op afstand. Het was de bedoeling om de ouders te verrassen in de al zo extra lastig tijden.

Voor de eerste keer toeren we met de camper richting Limburg. Zo’n 10 min voor aankomst belt Jobert (broer Eef) totaal in paniek. Dat hij pap levenloos heeft aangetroffen in de badkamer en wat hij moet doen. Hij kreeg pap maar niet de pakken, na meerdere keren proberen en een niet pluisgevoel is hij er naar toegereden. Hans (paps Eef) blijkt al begin van de ochtend te zijn overleden. Eef, gaat gelijk in regelstand en belt de huisarts, waar we even langs scheuren om handschoenen, mondkapjes en ontsmettingsmiddel te halen. Je weet maar nooit in het corona tijdperk. Wij besluiten niet het huis in te gaan. Te veel mensen met verdriet te dicht op elkaar. Te onveilig voor ons met verminderde weerstand en corona op de loer als sluipmoordenaar, hoe naar het ook voelt om zo op afstand te zijn. Ondanks dat we niet denken dat Hans ziek was, of corona had. Maar je weet het gewoon niet in deze tijd.

We pakken onze klapstoeltjes uit de camper en gaan zitten onder de oude bomen voor het huis, die prachtig roze in bloei staan. Wat een surrealistische situatie. Het lijkt erop dat Hans tijdens het aankleden op de badkamer een hartstilstand heeft gehad en in elkaar is gezakt. Er komt een schouwarts, waarna de begrafenisondernemer Hans komt ophalen. Buiten op de oprit neemt Eef afscheid van haar paps met mondkapje en handschoenen aan. Hoe bizar, maar we durven het risico niet te nemen. Op de stoep de ‘Dreamcatcher’ achter de lijkwagen, die vervolgens langzaam van Maaszicht wegrijdt. Inmiddels verspreid het droevige bericht zich door het dorp. De wieken van molen, waar hij zo graag was, worden in rouwstand gezet. We rijden nog even langs de molen. Op de hoogste wiek zit een merel, die zingt …

En zo wist hij ons te verrassen in plaats van wij hem.

Paaszondag en maandag zijn we nog steeds vol ongeloof wat ons wederom is overkomen, maar ook in regelstand. De nieuwe corona maatregelen brengen nog een aantal uitdagingen met zich mee. Wat mag wel en niet en wat is handig met Eef en de lage afweer. Inmiddels zijn we helaas een soort van pro’s in een afscheid in elkaar draaien en in mogelijkheden denken. De eerste bespreking met de begrafenis ondernemer doen wij vanuit thuis via Facetime. Hoe bizar.

Moni en Lia mochten we zelf liefdevol aankleden, maar dat durven we nu niet en het mag niet in het corona tijdperk. Je moet al eerder loslaten en dingen uithanden geven. Bij een uitvaart mogen nu maar maximaal 30 man aanwezig zijn en er is een uitzondering op het samenscholingsverbod zo lang de dienst duurt. Ook een koffietafel met Limburgse vlaai is geen optie. Gelukkig zit het weer mee en behoort de buitenlucht ook tot de mogelijkheden. Dat is fijn, want ondanks de 1,5 meter zien we dat in een klein zaaltje bij de uitvaartondernemer niet zitten qua Eefs afweer en een begrafenis buiten in de natuur past ook beter bij Hans.

We zetten de rouwadvertentie in elkaar en luisteren muziek, die bij Hans zou kunnen passen. Hij was een ras echte Limburger en chauvinist tot en met. Dus het wordt veel Limburgse liedjes luisteren. We hebben heel veel dubbele gevoelens en verdriet, want we waren ook al bezig hoe en wat we fijn zouden vinden bij het afscheid van Eef en dan komen de dingen die ons te wachten staan ineens wel heel dichtbij. Er blijft niet zoveel van een vrolijk Paasweekend over zo.

Dinsdag 14 april zou Lia’s verjaardag zijn. Een dag, waar we anders samen zouden zijn bij Hans. Dus vandaag gaan we ook naar Hans. We nemen eerst even een kijkje op de begraafplaats in Beegden waar hij graag begraven zou worden. Het ligt mooi en rustig in het bos met uitzicht op de voetbalvelden. Daarna rijden we naar Maaszicht, we maken wat schoon en rommelen wat rond. Raar zo’n leeg huis en weg is ineens je thuis, waar al je jeugdherinneringen in zitten. Maar wat hebben we daar een mooie, fijne en veilige tijd gehad. Aan het einde van de middag gaan we naar Hans. We moeten even wennen. Hij ligt er stil, koud maar ook een beetje stijf bij. Zijn haren zitten veel te netjes, dus die doen we weer even goed door de war en zijn gezellig hamsterwangen zijn naar zijn oren gezakt. Nu lijkt het net of hij een strak gezicht heeft zonder plooien en rimpeltjes. Met de broers gaan we daarna nog even naar Beegden, want een begrafenis alleen regelen via de Facetime voelt zo gek.

Helaas moeten we laatste finishing touch klusjes aan de camper even on hold zetten. Gelukkig mag onze Dreamcatcher logeren bij Anne, Tom en Max (Marion en Sander) in de tuin. De kids zijn super enthousiast als we hem woensdag komen brengen. Je kunt er namelijk ook lekker in spelen, een boekje in lezen of juist je huiswerk maken. Slapen is nog een beetje te koud met het kwik dat ‘s nacht bijna het vriespunt aantikt. De dreamcatcher staat met uitzicht op de zwemvijver en een vuurplaats toch op een mooi plekje for the time being. Wie weet gaan we volgende week wel een keertje testslapen in de tuincamping. Lieve Marion en Sander, zo fijn dat de Dreamcatcher bij jullie mag kamperen.

Donderdag halen we een prachtig veldboeket bloemstuk op bij Bloom, Flowers & more. We droppen het bloemstuk bij de uitvaartondernemer en we spelden Hans zijn ridderorde op zijn borstzak. Wij kunnen helaas niet bij de condoleance en afscheid nemen zijn. Te veel mensen in een te kleine ruimte. We rijden naar Beegden, waar inmiddels de brievenbus uitpuilt met kaarten. Even in het huis zijn voelt fijn. We nemen Lia mee naar Hans. Ze stond in de urn op de kast, maar nu is het tijd om ze weer samen te brengen. Lia leggen we bij Hans in de kist. We nemen afscheid van pap, zo raar dat dit de laatste keer is dat je hem ziet en dat je hem aan kan raken. De deksel hebben Tijn en Jorn versierd met een mooie molen en zijn vertrouwde Amstel biertje. Schilderen, iets wat onderdeel is geworden van ons afscheidsritueel van dierbare. Samen aandacht besteden aan de ander. Daarna maken we samen de kist dicht en wordt er een generatie hoofdstuk afgesloten, ben je ineens wees en ben je ook je ouderlijk thuis kwijt. Vol verdriet rijden we terug naar Tilburg.

We duiken nog tot na middernacht achter de computer om een mooie speech te schrijven voor morgen, want daar hadden we nog niet de rust en ruimte voor gevonden. Ook lukt het schrijven vaak beter in het holst nacht …

’s Ochtends voorafgaand aan de begrafenis tunen we de tekst nog even fijn. We verzamelen bij Maaszicht met het kleine gezelschap. Afstand bewaren blijft lastig op de oprit, mensen willen je toch even troosten … wij spelen een soort levend twister en hink stap sprong om iedereen heen. Hoe vervelend ook. Dan komt de begrafenisauto Maaszicht op gereden en vertrekken Hans en Lia samen naar hun laatste rust plaats. De rouwstoet rijdt langzaam door het dorp vol met mooie herinneringen. Het is maar een klein dorp en veel lieve mensen brengen een laatste bijzonder eerbetoon aan de zijkant van de weg. Bij de molen stonden heel veel mensen uit het verenigingsleven uit Beedgen, waar Hans nog steeds actief mee was. op gepaste afstand van elkaar. Terwijl we langsrijden draait de molen in rouwstand mee met de rouwstoet. De wieken zijn net een grote hand, die Hans vaarwel zwaait. We rijden het bos in door een haag van lieve vrienden, die wegens de corona restricties de uitvaart niet bij mogen wonen, maar er wel voor ons zijn op deze manier.

Voor ons is het zo dubbel … Eef had bedacht dat zij de volgende afgevaardigde voor de sterren zou zijn en Kieke dat ze samen met Hans achter Eefs kist zou lopen op een donkere dag. Sporadisch waren we de afgelopen tijd bezig met wat ons te wachten staat en hoe we daar invulling aan zouden willen geven door een liedje wat je hoort, een gedichtje wat je leest of optie die je voorbij ziet komen. Beide hebben we een tekst geschreven voor Hans. Eef als dochter, die haar vader verliest en Kieke als favoriete schoonzoon, voor haar adoptie vader.


Na afloop proosten we op anderhalve meter bij Jobert in de tuin met de kids, kleinkids, Pepi en Hans op de fijne tijd die pap en mam ons altijd gegeven hebben. Het is fijn om toch nog even samen te zijn na deze wederom bizarre week.

We blijven maar zeggen dat het ongelooflijk is dat we opnieuw in deze situatie zitten, maar dat denken we ook al zo lang…. We kunnen en willen niet nog meer narigheid, maar ja…. Dat heb je niet voor het zeggen.
Het weekend volgend op de uitvaart zijn wij vooral heel leeg. We moeten echt weer ff onze weg en energie vinden. Onze belangrijkste doel is om de chemo en immuuntherapie door te laten gaan en geen corona op te lopen met alle risico’s van dien. We doen dat nu dag voor dag en stap voor stap…. We hebben dit eerder gedaan, dus dat kunnen nu ook we wel weer, met vallen en opstaan.

Helaas zijn op 31 maart de bloedwaardes van het afweersysteem, de recorddip van 2 weken eerder nog niet helemaal te boven. We voldoen niet aan de chemo en immuuntherapie criteria van de studie uit het AVL. Weer een fixe teleurstelling, terwijl Kiek niet mee mocht vanwege de corona maatregelen en alleen vol frustratie via Facetime wat kan TLC-en op afstand. Dus onverrichte zaken kon Eef weer naar huis en mentaal de boel weer bij elkaar rapen, want de behandeling gaat een week uitgesteld worden. Alhoewel met een positieve kanttekening voor ons op micro niveau … de tumormarker en orgaanfuncties zijn wat verbetert en er zijn geen gekke afwijkingen verder in het bloed te zien.

Wat geven Skype, Facetime en What’s app toch mooie mogelijkheden in dit Corona tijdperk en isolatie. Zo kun je toch even iemand in de ogen kijken, samen borrelen of proosten met het beeldscherm (zonder bier op het toetsenbord te knoeien), te helpen met huiswerk op afstand (zonder stiekem voor te zeggen) en een bordspel te spelen met elkaar (terwijl het lijkt of je de Dakar Rally aan het rijden bent, zo erg beweegt het beeldscherm of juist heel stil en dat je een uur lang naar sokken zit te kijken en het lijkt of je een spannende voetbal wedstrijd luistert op de radio terwijl de neefjes levendig commentaar geven). Quality time met mooie en lieve mensen in een totaal nieuwe bijzondere dimensie.

En dan is het 9 april en ben je ineens jarig … een gekke rare verjaardag terwijl we een feestje in de planning hadden… maar ook eentje om nooit te vergeten … We hadden er zelf al een draai aan gegeven, want we hebben onze droom camper opgehaald en voor de deur geparkeerd. Lieve Rien, Heleen, meiden en hond Fien. Wat fijn dat we de dreamcatcher bij jullie mochten stallen en klussen in de schuur. Jullie eindeloze hulp, mondkapjes, wc schoonmaken, meedenken, alvast dingen vooruit fixen, liefde en zorgen voor… wat zijn jullie fijne lieve vrienden. Wat een feestjes. Rien voor jou speciale dank je wel voor de spoedcursus camperklussen en alle leermomenten voor deze camperdummies.

Eefs handen jeuken naarmate de corona crisis bizarre vormen aanneemt. Crisis management en rampenscenario’s daar gaat Eefs hart sneller van kloppen. Eef wilde al een aantal jaren een opleiding disaster management gaan doen in Milaan. Maar door alle mantelzorg, ziekzijn en het herstel erna werd dat maar uitgesteld en uitgesteld. Tot de uitzaaiingen uiteindelijk definitief roet over de toekomst strooide.

Het ETZ ziekenhuis doet een oproep en vraagt om vrijwilligers, die kunnen bijspringen waar dan ook. Eef is officieel sinds 31 december uit dienst bij het ETZ als dokter. Maar gelukkig heeft ze nog wel een vrijwilligerscontract met het ziekenhuis. Het is niet haar keus om niet meer te kunnen werken. Eigenlijk zou ze niets liever willen

Kieke kan gelukkig nog een hoop werk verzetten vanaf de keukentafel en is druk bezig met een online cultureel lesprogramma van Jimmy Nelson. Daarnaast komt Kieke ook op televisie met het programma Dreamschool waar Jimmy Nelson aan mee gedaan heeft.

De corona crisis gooit ook bij ons de al aangepaste plannen in de war. Na de aangescherpte maatregelen en Tilburg aanvankelijk als corona capital … wordt het ziekenhuisbeleid ook aangepast. Maandag bloedprikken is geen goede optie in een ziekenhuis vol corona patiënten en slaan we ff over. Hoe minder je er moet zijn hoe beter. Bloedprikken wordt gecombineerd dinsdagochtend met de immuuntherapie. Kieke mag niet meer mee en fungeert als taxi haal en breng service. Eef heeft een dag vullend programma en facetimed de update steeds door. Bloeduitslagen laten lang op zich wachten. De bloedwaarden blijken dramatisch slecht qua afweer en bloedstolling. De chemo en immunotherapie komen kennelijk hard aan. We hadden wel verwacht dat alle labwaarden weer tot grootte laagte zouden dippen, maar deze waarden waren een nieuw diepterecord. Eef krijgt terplekke een bloedplaatjes transfusie om de boel iets op te pimpen. Gelukkig voelt ze zich niet heel slecht nu, maar we zijn wel super voorzichtig en bij ons in de Akkerstraat gaat per direct een totale lock down van start. Als we namelijk in Italiaanse taferelen terecht zouden komen gaan ze Eef waarschijnlijk niet meer helpen, omdat ze een uitgezaaide ziekte heeft. Zo ver zijn we gelukkig nog niet, maar we willen er zelf ook alles aan doen om dat te voorkomen. Het is allemaal best spannend en ook wel angstig. We zijn niet zo hard aan het behandelen met chemo voor zo lang mogelijk en zo goed mogelijk, om dan een strijd te verliezen door corona.

Eef heeft een aantal slechte dagen achter elkaar … We zijn ff van de wap. Het is alsof het leven je ineens volledig aan het ontglippen is, want alle grip en houvast is kwijt. Nou ja wat er dan van over is of wat we er van hebben kunnen maken. We leefden al van dag tot dag … maar dit maakt ons nog meer onzeker en angstig. Moeten we nog meer loslaten of elkaar juist steviger vasthouden … en we zouden juist graag leuke dingen doen met lieve vrienden of familie nu Eef zich nog goed voelt.
“The trouble is you think you have time..” Buddha

De muziek van Eddie Vedder geeft mooi aan waar we nu staan als maatschappij in de greep van het corona virus. (Uit de film “Into the wild” ook een prachtig boek”om nu te lezen.)

Tijd om weer wat te schakelen. Eef komt eigenlijk niet meer buiten behalve in de tuin … alleen stiekem ‘s avonds rond etenstijd duiken wij af en toe even de duinen in. Als het rustig is en de rest van Nederland aanschuif voor het avondeten. We krijgen heel veel lieve appjes en hulp aangeboden uit verschillende onverwachte hoeken. Alle buren, die aanbieden om boodschappen voor ons te doen, want de supermarkt hebben we inmiddels van ons uitjes repertoire geschrapt. Ook worden er heel veel mooie plannen gemaakt met mooie mensen zonder houdbaarheidsdatum. De Elfstedentocht met de camper kamperen, weekendje hier of daar … en voor Fije’s verjaardag staat een dagje Efteling in de wacht. Verder facetimen we ons een verrekte stemband, met vrienden en familie als duo, trio of quattro …

Afgelopen week bellen met de oncoloog neemt toch een wat gekke wending door de corona crisis. Een reguliere controle voor de nieuwe kuur gaat niet door. En inmiddels spelen vragen als gaat de chemo wel door aankomende week? Wil je het wel door laten gaan, want de kans om dood te gaan met een zwaar gehavend immuunsysteem aan corona ligt ook de loer. Dus wat is nou handig in deze situatie. De immuuntherapie willen we namelijk ook een kans geven. Echt bizar, we hebben het gevoel dat we aan het Russisch roulette zijn met eigen leven. Na wat wikken en wegen kiezen we toch om door te gaan; chemo in combinatie met immuuntherapie. Ook wordt er besproken mocht je in de afschuwelijk corona situatie komen, of je nog beademt wilt worden of dat we dat niet meer gaan doen. Nou, zo ver zijn we nog niet … we zijn niet heel hard bezig om tijd te winnen voor dit aardse bestaan om dan de stekker eruit te trekken. En gelukkig voelt Eef zich over het algemeen nog goed en is ze fit. Als we een kans hebben willen we die grijpen, want onze Dreamcatcher heet niet voor niets zo … we hebben nog oneindig veel mooie dromen waar we ons best voor willen doen.

Dinsdag beginnen we met de nieuwe chemo en immunotherapie. Als je naar het bijwerking profiel van de 2 verschillende chemo’s en de immuuntherapie apart kijkt, dan denk je “werkelijk, gaan we alles tegelijk in 1 lichaam stoppen?” Je krijgt al een rotberoerte alleen van het idee. Kieke blijft daarom ook de hele week verder thuis werken om een oogje in het zeil te houden. Het blijft toch weer spannend iedere keer, wat ons nu weer te wachten staat. Eef is een week lang in totale hangstand en vrijwel continue misselijk. Gelukkig lijken de andere lelijke bijwerkingen voor alsnog weg te blijven. Maar goed, je kunt beter wat afleiding hebben en dingen doen dan met een kostbakje op de bank gaan liggen. We bestellen allerlei dingen die we nodig hebben voor de camper, gaan op zoek naar leertjes die als handvat kunnen dienen voor de camperkastjes en halen nog wat extra verf.

Daarnaast brengt ook de corona crisis wel wat bedenkingen, want Eef zit met lage afweer lekker in de risicogroep. Maar ja, in een glazen huis gaan zitten en afwachten is ook niet echt een optie, als je tijd op aarde toch al zo beperkt is. Per dag houden we alle ontwikkelingen rondom het corona virus nauwlettend in de gaten en maken dan steeds weer nieuwe plannen. Voor ons is het een extra belemmering in zijn, maar ook super spannend.

Donderdag 5 maart was rare dag … we zijn 12 jaar samen. Ook dubbel. We zouden graag samen oud en grijs worden. Hoeveel tijd krijgen we nog samen …? Maar ook wat hebben we een hoop gave dingen samen gedaan. Normaal zouden we proosten met wat bubbeltjes, maar het wordt een kopje gember thee.

Ooit stuurde Eef Kieke weg, ook al vonden we elkaar super leuk. “Lieve Kiek, jij gaat hier niet gelukkig worden in Nederland, jij hoort in Afrika of ergens anders in de wereld thuis. Ik ga je niet in een kooitje stoppen. Jij hoort rond te fladderen in verre oorden, de ruige natuur in, tussen de wilde dieren met zonnebril, rugzak en een camera. Op reis ben jij zo anders, zo jezelf, dan ben je het mooiste mens. De mensen in Nederland kennen die kant van je niet echt. En ik kan nu niet met je mee. Ik wil nog teveel in Nederland zijn en ben erg blij met de mensen en mijn baan hier.”

Met deze boodschap sprong Kieke in de trein terug naar Amsterdam. Op haar kleine kamertje van 2 bij 3 meter kreeg Kieke Eef niet uit haar hoofd en bleef haar hart maar op hol slaan. Een week later trok Kieke haar stoute outdoor schoenen aan en stond (met wat hulp van Barbara (vriendin van Eef)) spontaan op de stoep met bloemen en een wijntje … want uiteindelijk wilde Kieke niks liever dan samen met Eef de wereld ontdekken. Eef liet Kieke vrij in zijn en zo nu en dan reizen. Some things are ment to be!

(Kieke gaf Eef de cd van Freshlyground als aandenken tijdens de Namibië reis. “I’d Like” draaide we helemaal grijs. Sorry voor de slechte beeldkwaliteit, als iemand nog de clip met de famingo’s in beter resolutie weet te vinden houden we ons aanbevolen)

We klussen 7 maart verder aan de Dreamcatcher. Deze keer met verf- en kotsbakje. Nou, maar hopen dat Eef niet het verkeerde bakje gebruikt ….! De hele binnen bende voorzien we van een lekkere lik verf. Het krijgt gelijk al een veel lichter en groter aanzicht. Kieke vouwt zich dubbel in het slaapgedeelte en pimpt zichzelf lekker mee. Eef en Rien rollen de rest op de beat van een muziekje. We nemen de deurtjes van de kastje mee naar huis, zodat we die thuis vast kunnen fixen.

Olle en Denise komen met de boys even knuffelen op 8 maart. Het is lammetjesdag bij de boer. Ook door de lammetjes en de boys wordt “Spring is in the air”, wel erg letterlijk genomen. Vooral als de jongens te snel op ze af springen stuiven ze alle kanten op. Alleen buiten is er nog niks van “the spring” te merken. Het lijkt meer op herfst. Ondanks het gure weer gaan we toch nog even uitwaaien in de Loonse en Drunense duinen. Mojo, ons foster parent hondje, maakt vrienden met de jongens, die hem eindeloos aaitjes geven en zijn balletje alle kanten op gooien. Daarna gaan we samen poffertjes eten. Deze worden uiteraard voorzien van een poedersuiker-sneeuwstorm, conform de weersomstandigheden buiten.

Mojo houdt ons een hele week gezelschap … wat een feest. Langzaam aan neemt ons sociale leven al af. De eerste corona patiënten in Nederland duiken op en veel van onze vrienden werken in de zorg en komen toch stiekem al in contact met corona patiënten (als huisartsen, SEH-artsen en andere zorgmedewerkers). Nou, hadden we al een strik regime qua snotneuzen bij de chemo en feestje afzeggen als Eef in haar chemo dip zat. Voor ons zijn de corona maatregelen een soort van chemo uitgebreid pluspakket reglement. Als we iets geleerd hebben in de afgelopen jaren van ziekzijn, thuis zitten en omdenken, is dat dit iets is wat niet van korte termijn gaat zijn en dat we dus weer allerlei leuke dingen moeten verzinnen om ons bezig te houden en iets wat voldoening geeft.. Thuis hebben we het samen gezellig en in omdenken bij beperkingen zijn we inmiddels experts.

Net na de slechte uitslag in september kwamen songteksten vaak keihard binnen, waardoor het te heftig was om muziek te luisteren. Bij het horen van een liedje op de radio schoten we vol of lagen we soms helemaal in de vernieling. Inmiddels heeft dat ook zijn eigen weg weer gevonden en heeft muziek een bijzondere betekenis gekregen. Soms kun je met woorden een gevoel niet beschrijven, maar raakt de songtekst of de klanken de juiste snaar…! Vandaar dat we bij iedere blog een muziek video hebben toegevoegd, die ons raakte om dat moment van zijn.

Oh ja … we hebben een oh zo waardevol filmpje gekregen van Bob. Bob is de video editor van Jimmy Nelson. Zij heeft van ons feestje een videocompilatie gemaakt met de voor ons zo pakkende songtekst van Sheppard: “DIE YOUNG”. Ook hebben we alle prachtige foto’s van Joyce de fotograaf in een fotoboek van ons feestje ontvangen. Super tof meiden!!!! Onze dank is eindeloos groot! Zie hier een kleine preview van het resultaat. De rest van de foto’s komen binnenkort te staan bij het blog update Eef 6 oktober 2019

We zijn tot de ontdekking gekomen dat zodra het kan weg gaan met z’n tweetjes in een stop-week ons het meeste oplevert. We tanken dan het meest positieve energie bij om weer in balans te komen en om met alle shit te dealen. Dan lukt het om even uit de harde werkelijkheid te ontsnappen, weg van het dagelijkse en lekker afgeleid te worden. Het is onze manier van overleven op dit moment. De zorgen even te laten voor wat ze zijn, want we kunnen er zelf niet echt iets aan veranderen, te leven in het nu en te genieten van en met elkaar.

De meidengroep Bliksum, roei team van Eef uit Maastricht, bestaat 25 jaar. Er is een weekendje weg gepland met de meiden 7-9 februari. We merken dat we het lastig vinden dat we de eerste keer sinds de foute uitslag in september los van elkaar zijn. Dat we elkaar missen en dat we beide wat onzeker zijn. Een rare gewaarwording , die we niet kennen, want we waren best vaak eigen dingen aan het doen. Kieke op reis voor haar werk, Eef nachtdiensten, congressen of weekendjes weg met vrienden. Niet dat we het daarom niet doen, maar het voelt vreemd. Het weekend is fijn en confronterend. Onze gezamenlijke herinneringen en mooie momenten, oude koeien uit de sloot, het ouderwets mexen. Maar ook het contrast van het hier en nu en de vooruitzichten naar de toekomst.

Zondag komen ook de partners met kinderen om het weekend samen af te sluiten. Kieke zet nog even de lunch op stelten, want wat is er nou lekkerder dan een boterham met M&M’s, iets wat kinderen thuis nooit krijgen…. Maarja de M&M’s moeten toch op, zonde om die weg te moeten gooien, toch? We gaan met z’n allen ’s middags Bossche Bollen maken. Een leuke activiteit voor jong en oud. De room en de gesmolten choco belanden niet alleen in de juiste bestemming, de soes. Maar vooral van oor tot oor en op het puntje van een neus.

Eef is nog steeds wat gammel en heeft last van springende botpijnen als we naar Eindhoven vetrekken om naar Spanje te gaan. Het giet pijpenstelen hier, dus we smeren ‘m de 13de februari snel naar een paar duizend kilometer verderop. In Gerona halen we ons Fiat 500 op en een half uurtje later komen we aan op de berg bij Clau en Ed. Reizigers, die we hebben leren kennen tijdens ons trip door Australië. Zij waren met de ouders van Clau (73 jaar, hoe gaaf is dat om samen met je ouders te doen!!!) met 2 stoere auto’s op roadtrip en we kwamen ze tegen bij een roadhouse waar de trail die we beide wilde gaan rijden was net afgefikt. Daarna hebben we samen met hen 4×4 opgereden van Darwin naar Perth en kwamen elkaar steeds onderweg tegen. Zij waren vaak eerder op de volgende bestemming en dan stond de borrel al klaar. Als we binnen kwamen rijden moest Eef lekker komen zitten, bij Clau en Jo (mams Clau), die al bezig waren met voorbereidingen van het avondeten, waar we later bij aan mochten sluiten en de mannen, Kieke, Ed en Eduard (vader Clau) kluste nog even de daktent en inrichting in elkaar, … et voilà…. tijd om te samen te genieten.

Lieverds jullie hebben geen idee, hoeveel jullie ons toen geholpen hebben met hand- en spandiensten, spontane kookacties, dikke knuffels en dingen regelen of fixen. Voor de buitenwereld leek het als of we als vanouds op pad waren, maar wij hadden het pittig door de verminderde energie van Eef, de eindeloze opvliegers en misselijkheid die te pas en te onpas opdook, want chemo en leverfalen heeft heel veel stuk gemaakt. Eef hoorde je nooit klagen en probeerde van alles te genieten. Kieke vond het niet erg om te rijden en met de ADHD energie een tandje bij te zetten. Toch was Australië met zijn warme temperaturen (boven de 40 graden), rijdend met een daktent van Darwin naar Perth best pittig. Ondanks alle aanpassingen die het reizen van ons vraagt is het nog steeds het allerleukste om samen te doen. Het zou de laatste ‘onbezorgde’ grote reis zijn bleek het zo later.

Bij Clau en Ed is het relaxt. We hebben een hoop bij te kletsen, want de laatste keer dat we daar waren had Eef tijdens de harde landing op Gerona het knobbeltje in haar nek opgemerkt. Daardoor was het heftig, maar ook bijzonder om daar toen te zijn. Samen tussen hoop en vrees en Clau en Ed, die er met hun heerlijke nuchtere manier van zijn, ons steeds met beide benen terug op aarde konden zetten. Nu dus take 2 voordat het seizoen aan de kust begint. Ed zit ook even in de lappen mand, want met skiën had hij zijn sleutelbeen in tweeën gestuiterd. We hebben vooral heel veel bij geklets, lol gemaakt, lekker gegeten, gedronken en gerelaxt. Clau is eigenlijk kapster en werkt Eefs pruik last minute nog ff bij.

Ondertussen in NL worden de camperkussens gefixt bij Monique kussens. Nou maar hopen dat Eef de kleur die Kieke gekozen heeft ook mooi vindt. De camper leidingen en bedradingen lijken allemaal in orde volgens de camperkeurder en Kieke geeft de Dreamcatcher een slinger naar Uden. We hadden nog even een uitdaging om een stalling te vinden voor onze stoere jongen. De meeste garage boxen zijn namelijk te laag om in te rijden. Gelukkig kunnen we bij Rien en Heleen terecht in de grote schuur. Zodat we ook kunnen klussen en pimpen in een dichte schuur zonder wind en regen, want een longontsteking kunnen we er echt niet bij gebruiken. Rien en Kieke testen gelijk even de 4×4 uit, want we moeten over de akker van de boer scheuren om bij de klusschuur te komen. ‘s Middags demonteren we alle kastdeurtjes en raamframen zodat we de volgende keer lekker los kunnen.

24 Februari hebben we wederom een scan. De controle CT is een beetje zoals verwacht. De CT laat toch wel opnieuw wat achteruitgang zien. Een aantal uitzaaiingen zijn stabiel, een aantal nemen iets toe in grootte en er lijken 2 kleine nieuwe uitzaaiingen in mijn lever te zijn. Mmmmm ….. Ook het bloed verslechtert wat. Allemaal niet dramatisch, maar zeker ook niet positief. Dat houd wel in dat we nog een week herstel en uitstel krijgen voor we met nieuwe chemo en immunotherapie gaan starten.

Vervolgens hebben we heel veel quality time thuis; gewoon eindeloos bordspelletjes spelen met z’n vieren, helpen huiswerk maken, “Wie is de mol” terugkijken, smartgames in record tempo oplossen, helpen broodjes bakken en koken. Jeetje wat kun je die mannen toch gemist hebben en wat brengen zij een hoop vreugde mee als ze er zijn. We hebben genoten van de eerste tot de laatste minuut.

Het is nog steeds ongelofelijk dat wij het campertje tegenkwamen. Elke keer als we er mee bezig zijn, krijgen we er een glimlach op ons gezicht. “Fijn en handig hè, die openslaande achterklep!” Eef: “Schuif je mijn kist zo achterin de Dreamcatcher. Hoef ik straks niet in een lijkwagen, dat vind ik maar niks. Of denk je dat het niet mag?” Kieke: “Geen idee, maar als jij het zo graag wil dan regelen we dat!” Tja, je moet wat met deze bizarre situatie en de tijd die komen gaat. Het lukt niet altijd en vaak is het slikken, maar de dood hoort er inmiddels ook bij.

We draaien de unit eraf en de pick-up droppen we bij de garage. Nieuw vacuümpompje zodat de 4×4 weer werkt, nieuwe banden, nieuwe distributieriem, uitlaat repareren, dakraam fixen en nog wat andere zaakjes. Zodat we onbezorgd in het voorjaar op pad kunnen wat de auto betreft. Ook gaat Eefs creabea binnenhuis fantasie lekker los op het 21 jaar oude grenenhouten interieur. De naaimachine wordt zelfs van zolder geplukt en stofvrijgemaakt om te oefenen om zelf gordijntjes te naaien.

De 24ste – 26ste januari zijn we een weekendje in Maastricht, de stad waar Eef studeerde. Dit stond ook nog op de bucketlist, check. Via een tussenstopje en een bakkie koffie bij de familie in Roermond zakken we af naar het zuiden. We krijgen altijd een vakantiegevoel als we door het glooiend heuvel landschap rijden. We hebben een fijn hotel, the Dutch in de wijk Wijck. Eef duikt ff dromenland in om een beetje energie te verzamelen voor vanavond. Helaas hoort zo nu en dan intens moe zijn bij het hele proces van kanker en chemo bijwerkingen. Lastig is het om daar een balans in vinden, je bent voor je gevoel nog jong, maar je lichaam wil soms niet. Al moe wakker worden ‘s ochtends is een frustratie als de dag nog moet beginnen. Een middagdutje is toch meer iets voor bejaarden mensen en slapen is toch zonde van de tijd hier om aarde. Liggen doe je wel in een kist als je dood bent, toch? Of niet en levert het juist meer kwaliteit op tijdens de goede momenten. Pffff, het blijft ook hierin zoeken, plannen en zo nu en dan overleven of overgeven.

De meiden uit Limburg, al bevriend vanaf de middelbare school, komen gezellig vrijdagavond naar Maastricht om samen een hapje te eten bij Lumière. Heel fijn om dit te combineren en gezellig bij te kletsen en oude herinneringen op te halen.

Het weekend was een fijne afleiding naar de opbouwende spanning van de scan op de 27ste. We gaan ‘m hoopvol tegemoet, want heel veel slechter voelt Eef zich niet. De scan is niet echt positief of negatief. Officieel is het een stabiele ziekte. Om te kijken of de chemo aanslaat kijken ze of de uitzaaiingen die minimaal 1 cm doorsnede hebben, groter, gelijk of kleiner zijn geworden. Deze lijken stabiel te zijn, niet groter en niet kleiner. Maar er zijn ook heel veel kleinere uitzaaiingen die niet als uitgangssituatie meegenomen worden om te bepalen of een chemo aanslaat. Deze kleine lijken wat onrustig, wat van vorm te veranderen en sommige nemen ook in omvang toe. Het voelt dat deze chemo zijn eind van werking nadert. Maar echt hard is het nog niet. Plan is nu om de huidige chemo volgens protocol door te zetten, alleen de nieuwe scan te plannen over 1 maand in plaats van over 2 maanden.

Om te kijken of de uitzaaiingen wat meer kleur gaan bekennen. We willen namelijk niet te vroeg stoppen met deze chemo, maar ook zeker niet te laat overstappen op de andere chemo (in combinatie met immunotherapie). Wederom zijn we leeg, verdrietig en ook teleurgesteld. Deze uitslag is niet wat we gehoopt hadden (alweer niet). De angst dat de tijd ons sneller inhaalt dan we hopen wordt ineens veel groter. Er lijken ook wat klachtjes te ontstaan. Onduidelijk of dit spanningsklachten zijn of dat dit het begin is van de lichamelijke ongemakken…… Slik.

Ook psychisch heeft Eef het lastig. Waar moet dit heen, is dit mijn leven nu, van chemo naar chemo en dan hopen op goede dagen? Het niet meer meedoen in de maatschappij! Dat voelt zo ongeschikt… Hoezo uitkering? Heel fijn dat we dat in NL zo goed geregeld hebben, maar ze zou zo graag gewoon, net als ieder ander, willen werken. Gewoon op de spoed met eigenlijk te drukke wachtkamer, dat je dan ’s avonds thuiskomt en lopen te schelden dat het zo toch eigenlijk niet langer kan….
Zo veel lieve mensen om ons heen zijn zo halverwege hun carrières… die maken plannen… wat wil ik de komende 25 jaar nog doen? Ga ik van baan veranderen ….., gaan we verhuizen ….? Of wat dan ook…..? En wij dan…. Wij willen ook zo graag GEWOON zijn….. Maar helaas… het is wat het is en we gaan weer omdenken…. We hebben even verwerkingstijd nodig om het te laten bezinken en ons weer te herpakken.

Soms kan je met woorden een gevoel niet beschrijven, maar raakt de songtekst de juiste snaar…!

De 31ste hebben we een afspraak bij Linda en gaan we pruiken passen. Tja, de vorige keer dat Eef 14 jaar geleden een poging pruiken deed, was het niet zo’n succes. Eef voelde zich net Tina Turner. Dus dat was een no go toentertijd. Eef is toen begonnen met haar eigen creatie van een haarband en sjaaltjes te combineren en lekker te matchen met de rest van de outfit. Wat nog steeds super werkt. Alleen wisten we toen dat na een half jaar chemo al snel weer je eigen haar gaat groeien.
Helaas denken we dat Eef voorlopig een kaal koppie heeft, dus wat variatie en je haren kunnen opsteken zou met een pruik wat meer mogelijkheden bieden. Linda (kapster bij het Verbeeten) heeft allerlei verschillende kapsels in huis gehaald om te passen. Sommige zitten niet lekker, anderen passen totaal niet bij Eef, soms is de lengte goed, maar de kleur niet of andersom. Uiteindelijk blijft er eentje over van echt haar waar de lengte en kleur ook helemaal Eef zijn.

 

De 4e halen we de auto op bij de garage, zodat we op de 6de de camperunit weer op de pick-up kunnen zetten. Best een beetje spannend om met de pick-up achteruit onder de unit te rijden. Kieke stuurt en Eef geeft aanwijzingen, terwijl diepte zien niet Eefs sterkste kant is en we niet heel veel speling hebben tussen de poten van unit. Uiteindelijk na 10x steken, in de auto…. uit de auto, rijden we hem millimeter voor millimeter er super strak onder. De unit fixeren we weer op de auto en onze Dreamcatcher is weer compleet.

Daarna hebben we een afspraak bij de huisarts o.a om een update te geven hoe het gaat en het over de toekomst te hebben. Wat gaat er allemaal op ons af komen en wat zijn mogelijkheden…. wat moet je allemaal regelen om zelf de regie te mogen houden over je eigen leven.

Mam is heel blij dat ze even bij ons is, want als moeder en schoonmoeder is ze best bezorgd om ons en had ze ons zoveel meer gegund, maar ze wil ook vooral niet tot last zijn. We merken dat veel mensen dat lastig vinden om ons te benaderen, of misschien niet zo goed met het antwoord op de vraag: “Hoe gaat het?” om kunnen gaan. Meestal maken we er wel wat van, maar soms is ons hart te groot en de wereld te klein, of is het juist de wereld is te groot en ons hart te klein. Wij komen er namelijk niet aan toe om iedereen te benaderen. Hoe graag we het ook zouden willen. De tijd vliegt en we hebben ook gewoon soms slechte dagen of dingen die tijd kosten om te regelen, die even voor gaan. Bel of app gewoon zoals je anders ook gedaan zou hebben, verwacht alleen een glimlach op afstand van ons omdat je aan ons denkt en niet altijd direct antwoord terug. Ook een berichtje onder ons blog achterlaten vinden we fijn!

We zijn bezig om alles goed te regelen. Hoe cru ook. Kan Kieke blijven wonen, hoe zit het met nabestaande pensioen, schadevrij jaren van een auto kun je die overschrijven en dan stuiten we op de transitie regeling met een ontslagvergoeding, waarvan de wet gaat veranderen per 1 januari 2020. Stress …. Met deze uitslag, dit toekomst perspectief en de behandelingen gaat Eef naar alle waarschijnlijkheid van tijdelijke arbeidsongeschiktheid (WGA) naar een definitieve arbeidsongeschiktheid (IVA). Dat houdt ook in dat je het hoofdstuk carrière moet gaan loslaten. Iets waar je altijd je ziel en zaligheid hebt in gestoken. Iets dat je met zoveel passie en liefde heb gedaan. Het valt zwaar en ook dat er haast achter zit door de wet die verandert.

Helaas, hebben we inmiddels onze eigen CODE BLACK! Lieve SEH, een deel van mijn hart is daar bij jullie …
PS: Uitdaging … ideetje voor ETZ flash mob! Make my day!

De decembermaand is gewoon KLOTE en kost ons veel negatieve energie. De feestdagen zijn dubbel, fijn om samen te zijn maar ook last van het lege stoelen syndroom, het gemis en de angst voor de toekomst. Is dit de laatste kerst en dus je laatste levensjaar? We zitten er samen behoorlijk doorheen, want het beste scenario voor aankomend jaar is 39 weken chemo en 13 weken geen chemo. En dat is ons goede scenario. En ja, de chemo houdt je in leven … is dus heel kostbaar…., maar is ook invaliderend. Het is niet dat we er niks van maken, maar het is ook best een opgave om steeds opnieuw te schakelen en om te denken ….

We vieren dan ook kerst met de families en dag na kerst gaan we met de Maartjes (familie van Kieke) naar Nauturalis. We zijn namelijk niet zo van de geef-kadootjes aan onze neefjes, maar van de doe-kadootjes. Jits werd 4 in oktober, maar dat moesten we natuurlijk nog ff goed maken met de kleine stuiterbal door alle bizarre omstandigheden. Wat een gaaf museum is Naturalis, ook voor ons. Levensgrote dino’s die tot leven komen, alle dieren die je maar kan voorstellen op ware grote en we proberen nog een skelet, botje voor botje in elkaar te puzzelen. Mooi om die grote ogen en verbazing op die bekkies te zien. Wie weet zit er nog een safari in Afrika real life in ….

De 29ste krijgen we een lichtje in donkere tijden. De buurt, vriendinnengroep studententijd van Eef uit Maastricht laten een lampion voor ons branden in het Olympische stadion. Er branden duizenden lampionnen in de vorm van een mega hart. Ieder lampion staat voor een dierbare die kanker heeft, gehad of is overleden. ’s Avonds is er een mooi televisieprogramma alleen zetten wij het af … we vinden het te confronterend.

Oud op nieuw bij zijn we Ruth en familie en Eef draait op de valreep nog het beroemde jaarwisselingsspel in elkaar. Fanatiek wordt er gespeeld. Hints en pictionary leiden tot grappige taferelen, M & M’s vliegen over tafel bij de op kleur sorteervraag, er wordt ge-liomadepongt terwijl de lamp gelukkig op zijn plek blijft hangen. We luiden het nieuwe jaar in met mixt-feelings, een lach en een traan. Jonas weet de champagnekurk, maar dan ook op de seconde nauwkeurig, te ploppen om 00:00 zonder het kerstballen uit de boom te schieten, waarna Floris en de kids wensvuurpijlen voor ons afsteken.

Onze voornemens voor 2020:
Eef en Kieke first 3.0. Proberen zo normaal mogelijk te gaan doorleven en zo min mogelijk in een ziekte rol zitten. Dus met alle lieve (zieke)bezoekjes ook dingen doen zoals een wandeling maken door het bos, een hapje eten, shoppen voor ons huis, een museum bezoeken of een drankje in de kroeg. Met minder siplippen. Als de chemo aan blijft slaan en het ons gegeven is, hebben we nog ff en we willen zo gewoon mogelijk leven tussen de chemo’s door. Ziek zijn kan nog lang genoeg.

Je ziet mensen aarzelen om ons gelukkig nieuwjaar te wensen. En wij aarzelen ook, we doen braaf wat hoort en persen er met een knoop in onze maag en brok in je keel ook iets onverstaanbaars in die richting uit. Tuurlijk menen we dat ook. We gunnen iedereen al het best voor komend jaar. Maar onszelf ook en we weten al dat we zoveel dingen die we graag zouden doen dit jaar, dat die niet gaan. Onze maatschappij leeft op plannen in de toekomst. Wat doen we morgen, volgende week en volgend half jaar. Dat is confronterend, omdat we dat ook zo graag doen en dat eigenlijk niet meer echt goed kan.
En natuurlijk gaan we ook dit weer omdenken en een andere invulling geven, want op de bank zitten dat levert niet veel op. Maar juist eind december hadden we toch wel last van dat vooruitzicht en zijn we blij dat januari start. Met als cadeau 2 Januari de start van de 4e chemo cyclus weer.

Zondag 5 jan lijken we weer wat lucht te krijgen en kunnen we weer een beetje vooruit kijken, dromen en plannen maken. We gaan op een maandagavond naar een 2de hands campertje kijken, dat ons weer vooruitzichten geeft en dat we ook weer kunnen dromen. De kans dat we op de gedroomde wereldreis gaan is nihil, maar het campertje biedt zoveel mogelijkheden voor een makkelijk weekendje weg in NL als de zon schijnt, slapen bij vrienden op de oprit of de straat na een gezellig avondje, tripjes door Europa en je hebt je eigen bed altijd bij je voor een dutje tussendoor of een nachtje waar dan ook. Hij past in een zeecontainer dus mochten we ooit nog een gouden window krijgen dan verschepen we hem naar Canada en Alaska.

Gerard (vriend van Henk en Marianne onze reisouders), die ook 4×4 over de wereld rijdt gaat met ons mee voor de camperinspectie bij Michael en Jantine in Amsterdam. Wat grappig, met z’n 5 te sparren we over 4×4 campers en spannende reizen. Zij doen hem weg omdat ze een betere, nieuwere en compactere camper hebben gevonden om binnenkort naar Japan te rijden. (Zij zijn te volgen op www.dereizendezon.nl) Gerard en Bettie zijn nu even thuis voor 3 maanden terwijl hun auto in Peru gestald staat om binnenkort richting Noord Amerika te reizen (zij zijn te volgen op www.exploringtheworld.nl)

We zijn helemaal gecharmeerd van het bakkie ondanks dat hij al 21 jaar oud is. Lekker retro en goed te pimpen. Bijna alles wat wij zouden willen zit erop of eraan … De achterklep die helemaal open kan steelt de show en je kunt vanuit je bed lekker naar buiten staren. Gerard en Kieke gaan een proefrondje rijden met de Misibushi L200 Bimobil Husky 240. We slingeren ff goed, kijken of het bakkie niet van de pick-up af rolt, wat gebeurt er als je iets te hard over de drempel gaat met dit bakkie achterop, kiep je achterover of wordt je gelanceerd op de voorstoel. De remmen worden ook even op de proef gesteld en we slippen door de straat. We maken een deal. Alleen willen we het campertje nog even aan een technische keuring onderwerpen. Het is nog even een uitdaging om op stel en sprong een garage te vinden. Na wat rond gebeld te hebben, vinden we er eentje en kunnen we de 11de januari terecht.

We zoeken snel alles uit deze week qua verzekeringen, camperstalling, reparatie, pimpen, RDW en de belastingdienst. Eef bedenkt al een toepasselijke naam “DREAMCATCHER”.

Kieke heeft het weekend vakantiebeurs in Amsterdam. Eef gaat met Michael en de Dreamcatcher naar de garage. Probleem: met bakkie achterop past ie niet op de brug. Gelukkig kan het bakkie eraf en 15 minuten later staat de pick-up alsnog op de brug. Nawied duikt eronder en kijkt de Dreamcatcher na. Er wordt nog even opnieuw onderhandelt met Jantine en Kieke via de mobiele hulplijn. Eef en Michael schrijven hem op naam, regelen de betaling … et voilà zaterdagavond zijn wij de gelukkige eigenaren van de Dreamcatcher.

Ondertussen klussen we hard verder en leven we 10 dagen extra in een ontploft huisje. Ook de deuren en de deurkozijnen pimpen we nog even mee, nu we nog op de vloer mogen knoeien. Van uitstel komt gewoon een extra mooi huisje. Harrie van de Parketteur komt met het verlossende telefoontje. Woensdag kan hij de planken ophalen bij de fabriek en begint hij met leggen. Zo kom je dus terug van de 2de chemo gift en ligt er een nieuwe vloer. Donderdag maakt Harrie het netjes af met alle plinten en lijken wij een 3x zo groot huis te hebben. Wat een licht en wat een extra ruimte. Vrijdag plamuren, kitten en verven we de plinten netjes af zodat we zaterdag weer onze meubeltjes terug kunnen verhuizen uit de opslag. Ons verhuisteam Josse, See, San en Michelle gaan weer als een speer. Binnen no time is alle terug, de kasten worden in elkaar gezet, de meubels op zijn plek en de gestoomde gordijnen maken de heerlijke huissfeer mooi af. ‘s Avonds gaan we gezellig met z’n zessen een hapje eten. Liefies dank jullie wel voor jullie harde werken en heerlijke taart.

Zondag ruimen we samen de kasten in, et voilà. Zo fijn om je weer thuis te voelen in je eigen huis. De meiden uit Limburg komen langs om gezellig bij te kletsen en een hapje te eten.

Maandagmiddag heeft Kieke teamuitje en ‘s avonds hebben we kerstdiner met partners. Het teamuitje is een super gave rondleiding door het Rijksmuseum. Eef moet uit Tilburg komen, liefst voor de file uit en aangezien het Rijksmuseum nog op de bucket list staat van kleine makkelijk haalbare dingen, lijkt het Jimmy (opdrachtgever Kieke) en tof idee als Eef ietsje eerder komt en lekker meegaat op verkenningstocht langs de Nederlandse grootmeesters door het Rijksmuseum. We hebben en fantastische gids, die alle schilderijen tot leven laat komen. Ze vertelt honderd uit, zelfs over de kleinste en grappige details, verhalen, betekenissen en alle geheime ins en outs van de verschillende schilder grootmeesters.

Vaak wordt ons gevraagd wat er nog op de bucketlist staat. Meestal heb je een bucket list als je weet dat het einde ergens op de loer ligt? Eigenlijk hadden wij altijd al een lijst met dingen waar we nog van droomden. Het enige is dat ie nu alleen qua uitvoering op turbo speed is gezet. Dat je nu weet dat je sommige dingen niet te lang moet uitstellen, maar ook dat er op sommige dingen concessie gedaan moeten worden en dat er een streep door andere dingen gaat. Toch weerhoudt onze situatie ons niet van dingen op onze droomlijst toe te voegen of uit te voeren.

Tip van een expert: Stel je dromen niet uit, want als dingen anders lopen dan gehoopt ben je misschien niet meer in de gelegenheid en wordt je geleefd door het moment.

Ooit stonden we te liften op de steiger in Ushuaia om naar Antarctica te gaan. Dat lukte na 7 dagen. Door elke boot die aanmeerde te benaderen en te vragen naar ‘no shows’. Terwijl we tussen immense ijsbergen vol met pinguïns varen zei Eef: “Als ik ooit uitzaaiingen krijg wil ik graag op wereldreis.” Kieke antwoorden daarop: “Ben je gek geworden, als dat je droom is dan gaan we dat fixen.” (Hier de podcast van Kieke voor BNR radio over liften naar Antarctica.) Gelukkig hebben we ons toen 1,5 jaar suf gespaard en daar gingen we in 2010/2011 een jaar op waanzinnige wereldreis. Het beste wat we ooit gedaan hebben! We zouden dolgraag nog een keertje in deze gelegenheid geweest willen zijn. We waren weer druk bezig met dromen en sparen voor een wereldreis alleen deze keer dan met onze 4×4 overland camper. Onze reisouders Henk en Marianne hebben ooit 16 jaar de wereld rondgescheurd met hun Toyota landcruiser de “Bluescruiser” en goed voorbeeld doet goed volgen, toch?

Onze dromen zijn opgedeeld in 3 verschillende lijstjes.

Grote dromen: hopen dat dit ons nog gegund is, je weet het maar nooit maar je kan het er maar op hebben staan
• Een eigen 4×4 camper en op wereldreis, met als eerste doel Alaska
• Madagaskar 6 weken rondreizen (stond eigenlijk al gepland voor september 2020)
• Falkland eilanden voor de koningspinguïns, andere pinguïns en albatrossen
• Tijn, Jorn, Fije en Jits (onze te gekke neefjes) meenemen op safari naar Afrika
• Terug naar Namibië, waar onze liefde begon
• Documentaire maken
• Naar Hawaï

Dromen: die te fixen moeten zijn
• Weekje weg met de familie naar Ibiza
• Een oud huis samen helemaal pimpen tot je eigen paradijs
• Iets nuttigs blijven doen voor de maatschappij
• Een groot feest
• Een eigen camper
• Samen nog genieten van andere vakanties
• Met pap naar Marokko
• Naar Noorwegen: muskus os
• Op visite bij Jolanda in Curaçao
• Leuke weekendjes met vrienden

Kleine dromen: de kleine dingen die je gewoon moet doen en plannen
• Rijksmuseum
• Weekendje Maastricht (inclusief tentoonstelling Jimmy Nelson)
• Koffie op bed/camperbed
• Een nieuwe schuur
• Veel samenzijn met lieve vrienden
• Weekendje Ameland
• Fotoboeken maken
• Samen een zeehondje uitzetten
• Weekendje Bergen

We zijn samen zo niet klaar met elkaar en met dit leven, maar we kunnen uit de grond van ons hart zeggen dat we er alles proberen uit te halen wat binnen de mogekijkheden ligt/lag! Deze song komt ook lekker binnen, op slechte dagen zitten we lekker samen te brullen en op goede dagen zingen keihard vals mee!

 

Follow your dreams beacuse the meaning of FEAR

is not Fear Everything And Run

but Face Everything And Rise!!!!!

Back to the daily life:

Net voor de kerst komen de nieuwe bank en tv kast. De TV kast is een schot in de roos, terwijl we die op de bluf hadden besteld via internet. Want om even in Assen te gaan kijken … was niet echt een optie als je tijd zo kostbaar wordt. De bank daarentegen, die we wel bekeken hadden, is een beetje een telleurstelling… afschuwelijk burgerlijk. We hadden hem met stoere opstaande naden besteld, maar net na bestelling kregen we terug dat bij deze versie met uitklapbed dat toch niet mogelijk was. We hadden net de slechte uitslag te horen gekregen, dus we konden er niet meer over na denken en we waren echt aan een nieuwe bank toe in verband met de uitzaaiingen in Eefs rug. Dus we pimpen hem met een leuk kleed, een rendier velletje (heeft Kieke goede herinneringen aan vanuit Siberië in de chum) en wat hippe kussens. Dan ziet ie er best aardig uit. Dus een oud huis opknappen en samen iets fantastisch in elkaar klussen kan ook deels van de dromen – bucketlist …. Nu de boven verdieping nog en de schuur.

Costa Rica was fijn, maar ook erg dubbel. We waren net te laat voor de piek van 400.000 zeeschildpadden… of anders gezegd deze keer waren ze 4 dagen te vroeg. Ja, ook een schildpad komt soms te vroeg. Wij zijn nog steeds dik tevreden met de leftovers. Nog steeds honderden over een stuk strand van 4 kilometer.

Dit keer hebben we toch ook veel emoties en verdriet in de bagage. Langzaam ebt de adrenaline weg en overheerst er een soort van verlammende angst voor de aankomende scan op 2 december. Heeft de chemo überhaupt iets uitgehaald? What’s next?
Ook de sterfdag van Moni (schoonzus) op 3 december, blijft een lastige dag voor ons…. het gemis en met de wetenschap wat ons nog te wachten staat.

Ook hebben we nog steeds verdriet om de veranderde familiesituatie. Het missen van 2 belangrijke personen (mam en Moni) en als familie samen een nieuw evenwicht proberen te zoeken, naast alle andere live events (zelf meerdere keren ziek zijn, uiterlijk vrij veranderd en niet ten voordelen, arbeidsongeschikt) zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten.
Vooral Kieke heeft iedere dag tranen, slaap onrustig en droomt nare dingen. Zij wil Eef een zo fijn, zorgeloos, liefdevol en warm mogelijke tijd bezorgen voor de tijd, die nog rest, want dat is wat Eef verdiend.
Kieke is erg zoekende tussen het goed willen doen voor Eef en hoe nu naar een eigen regelmaat in haar leven komen. Wel of niet werken…. Dat hangt ook af van of de chemo aanslaat en of we zo meer tijd krijgen. En wanneer ga je dan werken? Op Eefs slechte dagen na de chemo of juist de goede dagen, want dan kan ze goed voor zichzelf zorgen, maar dan mis je de kwaliteit om samen dingen te kunnen doen.….
Keuzes…. %$#*&%^@!

In Costa Rica doen we het rustig aan en genieten naast de schildpadden vooral van elkaar, de warmte, de korte broeken, de jungle geluiden, een zwembadje, een boekje lezen en lekker eten en drinken.

We hebben een terugvlucht op 1 december uit Costa Rica. De vlucht is overboekt en er worden mensen omgeboekt naar de businessclass. Kieke trekt haar stoute schoenen aan en vraagt of het mogelijk is dat Eef dan hiervoor in aanmerking zou mogen komen. Want een bedje voor de 11 uur durende vlucht zou wel een fijne bijkomstigheid zijn. Eef wandelt moedig de boarding pier op en neer om aan de 10.000 stappen te komen voor we het vliegtuig in stappen, want met chemo ligt een trombosebeen op de loer. Ook lekker charmant, steunkousen voor de zekerheid en de arm-kousen tegen de lymfe armen. Net voor we gaan boarden krijgen we te horen dat we samen een upgrade hebben. Of dat nou is omdat de KLM nog weet waarom we onze officiële vakantie hebben geannuleerd, Kieke in het frequent flyer programma zit of dat de stoute schoenen hebben geholpen … ?
Het personeel is op de hoogte van onze situatie en leggen ons heerlijk inde watten. Relaxed, zonder jetlag en met een big smile komen we aan op Nederlandse bodem.

Lieve crew van vlucht KL0719 Liberia – Amsterdam op 30 november en beste KLM; Als we goed hebben opgelet … Maggie, Grace, nog een hele lieve vrouw (sorry, we weten je naam niet) van de Businessclass. Cor, Herman en Jasper uit de cockpit. Wat waren jullie lief voor ons en wat hebben jullie goed voor ons gezorgd! Dank jullie wel dit kon niet op een beter moment komen. Jullie zijn toppers!!!

Op 2 december stappen we in de rollercoaster … Eigenlijk zou vandaag de vloer gelegd worden, maar helaas er is een foute vloer geleverd. Tja… ach als dat alles is … er zijn ergere dingen, toch? ‘s Ochtend bloedprikken, ’s middags CT scan en daarna de uitslag. Gespannen met zweet handjes en dichtgeknepen billen zitten we in de wachtkamer. Gelukkig komt Annemarie, de oncoloog, al snel met het verlossende woord. De chemo doet zijn werk en de uitzaaiingen zijn geslonken, dus dat is goed nieuws. We zijn opgelucht, omdat we nu extra tijd lijken te krijgen, maar ook leeg en eigenlijk ook nog steeds super verdrietig. Want op de scan blijft het best confronterend om nog steeds al die uitzaaiingen te zien.

De uitslag houdt in dat we doorgaan met de chemo en het wekelijkse schema. Drie keer op woensdag chemo, dan een week vrij en dan weer 3 keer chemo, een week vrij en een nieuwe scan. Zo lang de chemo werkt, de tumoren kleiner worden of gelijk blijven en Eef het lichamelijk kan handelen gaan we met dit schema verder.

Langzaam zinkt het besef steeds meer in en gaat de adrenaline waarop we geleefd hebben weg. We realiseren dat we nooit meer onbezorgd zullen zijn en dat dit geen garanties voor de toekomst zijn.
Door onze situatie merken we dat wij als (westerse)wereld vooral met een toekomst bezig zijn. Iedereen is bezig wat ze morgen, volgende week, volgende maand en nog verder willen gaan doen. En voor ons is dat nu lastig en soms zelfs confronterend, terwijl we dat ook zo graag mee zouden willen doen. Plannen maken…
Misschien missen we dat nog wel het meest: onbezorgd kunnen zijn en ook naar een toekomst durven te kijken…

Ook 3 december blijft een beladen dag, de sterfdag van Moni 3 jaar geleden. Eef was bij Moni en Jobi in het ziekenhuis en Kieke heeft de neefjes verteld, dat mama niet meer beter gemaakt kan worden en dat lieve mama Moni dood gaat als ze de beademing stil gaan zetten. Het aller heftigste en verdrietigste wat zij ooit in haar leven heeft moeten doen!

Soms droomt Kieke nog over de jongens en hun gezichtsuitdrukkingen en reactie van het moment van vertellen. Grote angstige ogen, die leeg worden. Tijn, die boos, onredelijk en verdrietig is. “Ze moeten mama beter maken, dan geven ze haar toch nieuwe hersenen en vliegen ze met de helikopter naar een beter ziekenhuis”. Jorn, die verschrikt in een hoekje van de keuken kruipt en wazig naar zijn grote broer staart die uit zijn plaat gaat. Tijn, die niet getroost wil worden en Jorn, die zich na een tijdje helemaal opfrummelt op je schoot en slap tegen je aanhangt en geborgenheid opzoekt. Maar ook de veerkracht van de kids, na een half uur vragen ze zullen we een spelletje doen en ik heb dorst. Samen in de auto naar mama Moni, afscheid nemen, vingerafdrukken van mama maken, krulharen afknippen, een knuffeltje bij mama leggen, mama voorzichtig aanraken en kusjes geven. Mama dag-zeggen en dan gaat de beademing uit …. De tijd 16:27 van overlijden op de klok, is altijd een moment waarom de wereld even stil blijft staan op 3 december. Moni, die in sneeuwwitje verandert, langzaam kouder aan gaat voelen en die je stil achterlaat. Samen terugrijden in de auto terwijl de jongens op de achterbank “Laten we dansen van Diggy dex zingen. Intens, intiem en wat een contrast!

Wat kun je iemand toch missen.

Deze herinneringen roepen ook vragen op? Welke dag wordt Eefs sterfdag, hoe gaan die eruitzien en hoe zullen ze er in de toekomst uitzien als Eef er niet meer is? Is er ruimte voor herdenken en herinneringen? Wordt je vergeten of wordt er op je geproost, hoe denken mensen aan je terug. Allerlei dingen, die in sneltreinvaart door je hersenen razen met een slik en een snik! Soms vliegt de angst en de onwetendheid je aan.

Story: The universe only pretends to be made of matter. Secretly, it is made of love … 💜

Moni: Every day a ray of light kisses the night and makes way for your light 🌕✨

Family: Some days I wish I could go back in life. Not to change anything, but to feel a few things twice 👀

Boys: I wish hat heaven had visiting hours! 🎈

Eef: She fights hard to remain kind in a world that is not, but when I have a camera in my hand I know no fear. 📸

Nightsky: When it gets too overwhelming just look up at the night sky and lose yourself for awhile. 💫

Camera: If you walk across my camera I will flash the world the hole story … There are no secrets that time does not reveal. 🌈

Kieke: Take your broken heart, make it into art!✅

4 December gaat het dagelijkse leven weer lopen…. Opnieuw loslaten en omdenken….
De fout geleverde vloer biedt ook mogelijkheden. We kunnen alvast de andere plinten kitten en verven. Een fijne klus om afgeleid te worden en de frustratie een plekje te geven. Ook 5 december is ook in aantocht dus moet er geshopt worden.

We gaan gezellig bij de kleine neefjes van 6 en 4 in Almere Sinterklazen. Jits(4) was een beetje ziek. Gelukkig is de koorts weg, maar hij blaft nog als een zeehondje. Onze schoonzus neemt nog even de chemo veiligheid instructies met hem door. Hand voor je mond, handen wassen en geen kusjes, want de chemo maken de opruimers in je lichaam slapjanussen. “Mmmmm….” Jits, “dat is toch gek, als je iemand gemist hebt wil je die toch knuffelen.” Nou, vooruit voor jou maken we een heerlijk uitzondering en hoe fijn is het dat die kleine armpjes je even helemaal in elkaar knuffelen. Ook blijkt vandaag de hele kleuterklas van Jits op strakke regime al de hele dag zijn handen te moeten wassen, want hij heeft het even haarfijn uitgelegd wat de chemo regels zijn tijdens het kringgesprek. Verder stuiteren de boys als ongeleide projectielen door de kamer en help het aanbellen van de krantenjongen om een fijn nieuw jaar te wensen en zijn fooi op te halen niet echt mee om ze ietsje minder te laten stuiteren. En dan … wordt er op het raam gebonkt …. Heerlijk, die spannende gezichtjes terwijl ze naar de voordeur stuiven. We vieren samen gezellig pakjesavond. Daarna stort Jits in. Fije (6) heeft nog een beetje energie over wil eigenlijk wel weten of Eef nog haren heeft en wil graag weten hoe het nou zit. Het zijn je eigen haren maar zitten niet meer aan je hoofd vast. Dus Eef haalt haar sjaaltjes en haren af. Fije voelt zachtjes aan haar koppie, waar nog een paar pluishaartjes zitten. Ook wil hij wel even de haarband testen, want hij heeft nog nooit bruin haar gehad. Hij ziet er met haarband uit als een 6-jarige flowerpower hippie en is trots dat hij nu het haargeheim van Eef ook weet. Hij moest eens weten welk 5 december geheim we hopen nog een paar jaar te kunnen volhouden.

Back to reality, helaas. Dinsdagochtend 5 november landen we weer in NL en ontwaken uit ons wintersprookje. We duiken eerst ff in bed met onze jetlag. ’s Middags moeten we gelijk weer aan de bak om bloed te prikken. Terwijl we op de bloeduitslagen wachten doen we een bakkie op de spoed, Eefs werkplek. Toch altijd weer even slikken, want eigenlijk hoort en wil ze hier in een witte doktersjas rond rennen. Maar ook fijn, zo veel lieve warme reacties en knuffels. Dat doet goed. Uiteindelijk zijn we dan toch nog bijna te laat bij de oncoloog. Opnieuw weer een tegenslag; een neutropenie. Het beenmerg maakt te weinig witte bloedcellen, waardoor de kans op complicatie, in dit geval koorts bij chemo groter wordt. Iets waar we niks aan kunnen doen. Eef heeft inmiddels zoveel chemo’s gehad … dat het beenmerg niet meer wil. Het gevolg is een dosis verlaging van de chemo. Weer balen en schakelen. Opnieuw omdenken. Het is de bedoeling dat het zo lang mogelijk goed gaat met zo min mogelijk complicaties. Maar toch voelt een dosis verlaging ook altijd als inleveren op de maximale behandeling…

Woensdag is weer chemo dag … we doen nog een poging ice cap … ondanks dat er niet zo veel meer over is van Eefs mooie donkere haren. Wie weet brengen we het tot stilstaan. Helaas de volgende dagen blijven te haren maar vallen en krijgt Eef langzaam kale plekken. Eefs sjaaltjes met eigen haarcreatie worden weer uitvoerig uitgeprobeerd. Het zit alleen niet heel handig en glijdt alle kanten op de nog overgebleven plukjes haar. Zondag is de frustratie al omvattend en scheren de rest van de plukken af met de tondeuse … we maken er een gezellig ritueel van in de badkamer en daarna is er wijn op de bank … tja je moet toch ergens op proosten. Einde ice-cap en einde twijfelen wat te doen.

Kiekes broer komt met de neefjes onverwachts voor een flits knuffel- en huttenbouw bezoek in het klimbos. Zo’n fijne afleiding en goed om op een makkelijke manier in beweging te blijven… De jongens rauschen lekker tussen de bomen, we bouwen een brug en wandelen door een prachtig fris herfstbos. Dan skip je hart niet een beat van angst, maar van pure liefde voor de kleine mannen met oneindige verwondering in hun ogen. Ook een gekke emoties, die we niet echt kennen jaloezie … gewoon op de kleinste dingen ongelofelijk jaloers kunnen zijn. Vooral de onbezorgdheid en nog een heel leven voor zich hebben, die na heel veel pijn en moeite van de afgelopen jaren weer langzaam leek terug te keren en nu in één klap voorgoed verdwenen is.

Ondertussen zijn we al druk bezig met het grootste deel van de woonkamer leeg te ruimen. Ondanks alle shit hebben we toch besloten om de geplande opknapbeurt door te laten gaan, tussen de chemo’s en de magic mindfulness weken door. Een hoop mensen krijgen grote vraagtekens in hun ogen, van ‘what the fuck waar zijn jullie mee bezig?’ Nou, leven in het nu en onze dromen uitwerken op de korte termijn, zodat we er samen zo lang mogelijk plezier van mogen hebben. Opruimen en opfrissen maakt ook ruimte en licht in je hoofd. Bezig zijn en plannen maken helpt om de angst op afstand te houden, afgeleid te worden en niet in een panische alles overheersend vacuüm terecht te komen. Ja, het is een beetje veel en hectisch, … maar …. so far so good.

De bank heeft een upgrade gekregen, want hoe zuur ook … het is wel een fijn idee dat je er lekker op kunt liggen met z’n tweeën. We hebben gekozen voor een bank met een uitklap gedeelte zodat je er een bed van kan maken mochten we dat nodig vinden. Maar ook met uitzaaiingen in je rug is het wel heerlijk om recht en languit te kunnen hangen i.p.v. van scheef op de bank. Tevens moet ook Mojo, ons foster parent hondje, lekker op de bank bij Eef kunnen liggen voor onvoorwaardelijke TLC momentjes zonder dat de bank gelijk gehavend is. De elektrische fleece deken die we hebben gekregen voor Eefs verjaardag maakt het af; nu we kunnen straks uitgebreid loungen of onbeperkt netflixen op de mindere goede dagen. Ook de vloer wordt gepimpt. De oude grenen vloer, die al 17 jaar zijn best doet om bruingeel te worden moet er aan geloven en wordt vervangen voor een mooie lichte eikenvloer. Dus de hele woonkamer moet worden ontruimd. De oude radiatoren worden vervangen voor strakke nieuwe door Danny. Verbouwingen blijken altijd nieuwe uitdagingen met zich mee te brengen. Zo ook bij ons…. Helaas bleek er achter één radiator geen bakstenen muur te zitten, maar een gat van een halve meter. Met wat creatief kunst en vliegwerk … hebben we het gat opgevuld met een lookalike wall frame … Edwin en Kieke zijn in te huren voor al uw last minute creabea fixwerk….

Jos, See en Sander komen helpen met de meubels tijdelijk in een opslag te verhuizen. De hele woonkamer wordt gestript, inclusief de vloer … oh my god waar zijn we aan begonnen? Maar het lukt allemaal volgens Eefs strakke planning en we hebben geen gekke verrassingen meer. Edwin legt alvast nieuwe dorpels en slijpt voegen in ons creabea opvul muurtje tussen alle sleep, sjouw en breek werkzaamheden in. See zorgt ook voor een heerlijke maaltijd. ’s Avonds voegen we nog wat scheuren en gaten, want de volgende dag gaat het schilderteam los.

Stel, Bianc, Fem en Aart … het schilder dreamteam you wish for… gaan als een malle. De hele beneden verdieping wordt gestript voor een optimale pimpbeurt. Fem ontpopt zich tot hilarische verf mixer (waarbij de rest beschutting zoekt) en verft het plafond inclusief zichzelf. Aart regelt zonder elektrocutie of stair drop de lampen, gordijnen en randjes. Bianc gaat helemaal los op de scheuren en plamuurt ons 130 jaar oude huis waar mogelijk aan elkaar. Stel heeft het opper power-paint commando en zorgt voor the final touch zonder strepen. De hele woonkamer is in no time weer van een frisse witte lik voorzien. Na de lunch trekt het dreamteam nog even een onverwacht sprintje naar de keuken en hal en ontwaakt Eef na haar middag dutje ook in NL in een aangekleed wit wonderlandschap sprookje. Gordijnen en lampen hangen weer alsof er niks is gebeurd en Eef mag de verschillen zoeken.

Check: Family isn’t always blood. It’s the people in your life who want you in theirs. the ones you accept you for who you are. The one who would do anything to see you smile… and who love you no matter what!!! Top songtekst … lieve vrienden speciaal voor jullie!

Lieve Jos, See, Sander, Edwin, Danny, Stella, Bianca, Femke en Aart jullie zijn toppers! Dank jullie wel voor jullie flexibiliteit, harde werken, creativiteit, lekker eten, liefde en gezelligheid. Om ons stekkie om te toveren tot ons droomhuis. (aangezien verhuizen al heel lang geen optie voor ons was, want mantelzorgen, kut kanker, zzp-er en hypotheek afsluiten gaan niet samen).

We vervroegen de chemo één dag i.v.m. de vakantieplannen, die dit keer afgestemd zijn op de maanstand en schildpadden. Dinsdag gieten de 3e gift van de 2de chemokuur erin en hebben we een weekje pimp je lichaam pauze. Eef is down and out voor 24 uur voordat ze weer een beetje op de wereld landt. Vrijdag de 22e vertrekken we op Magic Mindfulness … deze keer naar Costa Rica voor een poging voor de Arribabas (massale stranding van zeeschildpadden om hun eieren te leggen) in Ostional. Fingers crossed!

We zorgen dat onze tassen gepakt klaar staan voor we aan de 3de gift van de eerste chemo kuur op 23 oktober beginnen. Deze keer wordt de chemo weer langzaam opgebouwd en zijn er geen gekke bijwerkingen, dus dat is fijn … maar dat houdt niet in dat de normale bijwerkingen er niet zijn. Kieke moet nog even wat werk afhandelen. Vrijdagochtend fixen we een huisarts in de buurt, waarvan we verwachten dat ze goed is in palliatieve zorg. Wel een beetje gek om te regelen, maar dan kan dat ook van de to do lijst af op de valreep voor ons vertrek. Check!

Aan het einde van de dag rijden we al naar Amsterdam om de reisdagen in hapklare brokken op te delen. We eten gezellig een hapje bij Stel en Bianc en slapen al op Schiphol. De heenreis naar Canada was pittig met 8 uur tijdverschil. We vertrekken om 12.00 en komen lokale tijd om 13.00 dezelfde dag aan. We hebben netjes doorgetrokken tot 19:30 en daarna 12 uur in een Canadees coma gelegen. De frisse berglucht doet wonderen, ook bij -20 en een vers pak sneeuw, en…… ehhh een jetlag.

Het is heerlijk om even weg te zijn uit onze werkelijkheid, die op dit moment een slechte film is met een beangstigend toekomst perspectief, en te doen waar we samen erg gelukkig van worden. Het bevalt heel goed om weg te zijn en afgeleid te worden door de meest fantastische natuur. Lekker wandelen en genieten van prachtige uitzichten en dieren spotten, doen wat binnen je mogelijkheden ligt. Het is wel een mega mindfuck in je hoofd, omdat het allemaal erg tegenstrijdig is. Een soort van frisse wind door je kop, dat houdt niet in dat we niet verdrietig zijn of ons verstoppen of vluchten voor wat er aan de hand is. Naast hele sombere donkere gevoelens zijn er ook hele kleurrijke en magische, waardoor je niet alleen dalen hebt maar ook pieken. Je krijgt iets om naar uit te kijken maar ook iets om over weg te dromen. Er komt meer balans in het zijn van nu.

Silver lining: the hopeful side of a situation that might seem gloomy on the surface. The common expression “every cloud has a silver lining” means that even the worst events or situations have some positive aspect. Mmmmm, daar probeerde we inderdaad oprecht in te geloven … alleen liggen nu dingen anders …

Onderweg hebben we wel weer een kleine grote uitdaging. Eefs haren zijn helaas aan het uitvallen. Elke ochtend liggen er bosjes donkere haren op het kussen, wederom even slikken. Gelukkig hebben we steeds een donkere vloer, maar geloof niet dat de schoonmaak erg blij met ons is. Ook al proberen we het zo goed en kwaad als het kan op te ruimen. Eefs donkere bos wordt met de dag dunner. Beetje creatief met gel en punky style over de plekken die langzaam kaler worden. De laatste dagen in Churchill is het mutsen weer, dus dat komt goed uit. Hier zouden zeggen: beer op de weg, knuffel hem …

We reizen de laatste 4 dagen voor de ijsberen in een georganiseerde groep. Niks voor ons, maar prima met zo’n last minute beslissingen en je nergens druk over te maken. Eerst hadden we bedacht om het niet te zeggen, maar hoe je het went of keert tijdens een gesprek kom je toch vaak om een punt dat je gaat vertellen wat er aan de hand is. Het is zo aanwezig in ons leven en we houden van openheid. Veel mensen in de groep zijn al met pensioen, maar hebben een fijn positief karma. Er is heel veel humor en soms een traan. We worden dagelijks in elkaar geknuffeld. De meeste zijn uit de States en het ziet eruit dat we deze zomer op logeer roundtrip gaan bij een aantal van deze lieve bijzondere mensen.

Onze travelsoaps over Mindfulness in the Rocky Mountains en Churchill, Polar Bear Capital of the World komen eraan …

Met de ice cap heb je 80% kans dat je bij deze chemo je haren behoud (eventueel dat ze wel wat dunner worden). Ondanks de goede kansen heeft Eef er toch een hoop slapeloze nachten van. Stel dat je haren namelijk wel uitvallen, dan kun je ze niet meer gebruiken voor een eigen haarband. Daarnaast geeft het uitvallen van lange haren veel meer klitten en rasta … en op dreadlocks al la Bob Marley zitten we ook niet op te wachten. Voor beide geldt ‘been there, done that…..’. korte haren die uitvallen geef een hoop minder rotzooi en gezeik. Tevens weten we nagenoeg zeker dat bij de volgende chemo optie alles uit gaat vallen. Kieke doet niet aan percentages en is altijd van het 50%-50% principe … of het blijft of het valt uit. Het is dus tijd voor risicospreiding.

We besluiten de lange haren op tijd af te knippen om via Toupim opnieuw een gave haarband te maken van je eigen haren. Linda de kapster helpt erbij en 30 mooie lange staartjes worden 1 voor 1 samen gebonden en afgeknipt om ze te hergebruiken. Daarna knipt ze de overgebleven haren tot een stoere korte coupe. Sylvia van Toupim maakt super snel de oude haarband weer in orde zodat die op tijd klaar is omdat we graag op pad willen en niet zonder haarband naar de andere kant van de wereld vliegen … want ja je weet maar nooit of je haren uit gaan vallen.

Het blijft slikken om de haren af te knippen en daarmee alweer een stukje van jezelf kwijt te raken. Uiteindelijk geeft het wel rust en zijn het maar haren. Mindset…. Pffffff ….

De chemo week twee ging niet helemaal zoals gehoopt. De medicijnen die de allergische reactie moeten tegenhouden zijn gehalveerd en de inloop snelheid van de chemo verhoogd. Halverwege krijgt Eef heftige krampen … zit helemaal dubbelgeklapt in bed en is zo naar dat ze zelfs de ice cap wil afrukken … Het infuus wordt laag gezet, Eefs bloedvaten worden even doorgespoeld met een ander infuus en als de heftige krampaanvallen na een uur zijn gestopt … wordt de chemo dosering weer langzaam opgebouwd. Na de chemo krijgt Eef nog een extra infuus i.v.m. botuitzaaiingen. Met 2 uur vertraging kunnen we na een lange slopende dag weer naar huis.

Toch is het ook deze chemo dat we besluiten dat we in de stopweek (na chemo 3) er een weekje tussenuit willen. Ff ons hoofd resetten en doen wat we altijd heel graag doen, samen reizen. Eigenlijk moest Kieke werken met voo Jimmy Nelson in Namibië, Jimmy stelde voor om Eef anders lekker mee te nemen. Na veel wikken en wegen hebben we besloten het fantastische aanbod aan ons voorbij te laten gaan, want 17 dagen is eigenlijk te lang en dan zouden we al gelijk beginnen met de 2de chemo uitstellen, tevens komt Kieke in tweestrijd als Eef niet ok is. Eef zou misschien niet helemaal aangeven hoe het met haar gaat om Kieke haar werkt te kunnen laten doen. Als laatste mocht de toekomst ons heel slecht gezind zijn, kiezen we er liever voor om even met z’n tweeën op pad te gaan en samen herinneringen t emaken. Wat altijd al hoog op onze wishlist stond… we willen nog naar Canada, Churchill, opzoek naar ijsberen….. Annemiek van All for Nature verricht wonderen en vindt midden in het ijsberen hoogseizoen nog een optie in onze stopweek. Het lijkt er zowaar op dat we volgende weekend op pad kunnen. We hakken de knoop door. Mindfulness in het hoge noorden.

Eef komt langzaam zondag 20 oktober weer een beetje boven jan van alle bijwerkingen. Die deze keer wat meer zijn, ook door dat extra infuus tegen de botuitzaaiingen. Eigenlijk zou Denise (ons schoonzusje) met de boys (Fije van 6 en Jits van 4) komen logeren, maar dat moeten we helaas even uitstellen. Jits heeft de kindervariant van mond-en-klauwzeer en Fije was een beetje koortsig. We proberen zieken mensen zo goed en kwaad als het kan, toch een beetje te mijden met zo’n dip in je witte bloedcellen na de chemo. We krijgen wel een prachtige geknutselde pleister van Jits. Via de app krijgen we een filmpje dat Jits zit te zingen. Hij vindt een liedeje van Kinderen voor Kinderen heel mooi. Wij barsten uit in tranen van heftigheid, maar ook van ontroering. Kinderen hebben zoveel meer door dan je denkt.

De 20ste is ook de dag dat wij elkaar 12 jaar geleden tegen kwamen. Eef had toen net het eerste behandeltraject van de eerste borstkanker met bestralingen en chemo erop zitten. Backpacken en zelf op reis was nog ff te veel gevraagd, dus Eef en Barbara (vriendin) gingen samen op groepsreis door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zambia. Kieke was op dat moment de reisbegeleider van de trip. Echt slecht verhaal ☺.

De avond dat Eef landde in Kaapstad was speciaal voor Zuid-Afrika. Zij werden wereldkampioen rugby en een uitzinnige menigte zette de hele stad op zijn kop. Dansend en zingend gingen alle mensen door de straten. Zoveel verbroedering door sport in een land wat verscheurd werd door apartheid was bijzonder om mee te maken.

Tijdens deze reis werd er al geflirt. Kieke dacht “met die vrouw zou ik heel graag oud en grijs willen worden” en Eef dacht “als dat nou een man was …”. In Namibië sloeg de vonk over. Eef wilde daar afscheid nemen van haar ‘ziek zijn’ van de eerste keer borstkanker en ‘haar nieuwe wereld, het leven na de borstkanker’ tegemoet springen. Daarvoor gooide ze om de kanker achter zich te laten, als symbool, het rode zand over haar schouders boven op Dune 45 bij Sossusvlei en sprong in Swakopmund vanuit een vliegtuig aan een parachute haar nieuwe leven tegemoet. Kieke vond dit zo bijzonder en zorgde voor een fles champagne om daarop te proosten. De rode zon verdween langzaam achter de horizon, terwijl het kampvuur lekker knetterde en duizend sterren tevoorschijn kwamen. Hier begon ons gezamenlijk avontuur de toekomst in.

Eigenlijk is toekomst maar een raar begrip. We zijn zo vaak bezig met iets wat ver weg is, terwijl juist het leven in het nu de enige zekerheid is die je hebt. Alleen in onze verre termijn toekomst om te proberen oud en grijs met elkaar te worden is een kink in de kabel gekomen. Ineens is alles zo onzeker geworden en krijg je ook nog eens heel veel zorgen, regel-dingen en vragenstukken bij. Die je daarnaast ook nog moet gaan filteren op prioriteit. Want wie weet of en hoe goed de behandelingen aanslaan….

Onze vraagstukken
– Hoeveel tijd krijg je nog, voel je je nog oké om leuke dingen te doen?
– Welke leuke dingen kun je nog doen en welke moet je laten?
– Kunnen we nog op een keer wat langer op reis?
– Welke landen zijn een soort van reisbaar en hebben een verantwoord medisch systeem?
– Kun je nog skiën met uitzaaiingen in je ruggenwervels of is het vragen om een dwarslaesie?
– Duiken in de nemo onderwaterwereld is dat nog oké?
– We wilden al een tijdje wat aanpassingen doen in onze woonkamer. Slaat het nu nog ergens op om daarmee door te gaan?
– Is een dutje doen overdag zonde van je tijd?
– Waarschijnlijk ga je de neefjes niet volwassen zien worden en zouden we nog een keertje samen op vakantie gaan?
– Waarschijnlijk gaan (schoon) ouders je overleven?
– Welke huisarts is goed in palliatieve zorg?
– Hoe laat je je partner achter emotioneel, maar ook je wil het zakelijk goed regelen!
– Hoe ziet de begrafenis/crematie eruit?
– Lig je straks kaal in een kist of heb je weer een beetje haar?
– is dit nu het einde van het werkend leven, of gaan we ook daar nog een balans in vinden, afgeschreven worden en nergens meer bij horen is ook maar niks?

Ineens hoort dood heel dichtbij het leven, hebben hoop en reëel zijn dagelijks ruzie met elkaar in je hoofd. De uitdaging ligt erin om ‘gewoon’ door te leven met extra benefits … de kansen pakken waar mogelijk en niet meer uitstellen naar later… Dus we blijven dromen en zullen zeker extra dingen gaan ondernemen, waardoor je soms een fijne afleiding hebt van de harde werkelijkheid.

Er start weer een zware week. Van maandag tot donderdag hebben we een abonnement op het ziekenhuis. Maandag moeten er nog wat onderzoeken opnieuw en krijgen we te horen dat we mee mogen doen aan de trial, …. alleen de loting van de 4 behandelopties valt vies tegen. Het is degene waar we het minst op gehoopt hebben. Alleen wekelijkse chemo tot het niet meer werkt en pas daarna kom je in aanmerking voor immunotherapie. Dat wekelijks beperkt ons in de dingen die we nog graag zouden willen doen, maar goed het is niet anders….. opnieuw omdenken …..want we mogen wel meedoen. Mooi klote, maar misschien is het wel de beste behandeloptie … wie weet….. dat zijn ze dus aan het onderzoeken. Poeh … het blijft keer op keer pittig. Moeten wel zeggen dat het blijven omdenken wel steeds lastiger wordt en soms een hele opgave is als je tijd zo kostbaar is geworden en je midden in een mega onzekere stress situatie zit.

Dinsdag 8 oktober bekijken we de scan met de oncoloog, een fantastisch mens waarmee we in onze handjes mogen knijpen. Je kijkt naar een plaatje,  jouw binnenkant … maar je blijft maar knipperen, want dit kan toch niet waar zijn. Dat skelet met al die fucking glow in de dark confetti … is zo niet ok … Het komt nog harder binnen dan bedacht. Je voelt je niet ziek, maar dit is wel wat er is. Je eigen lichaam is veranderd in een soort van mijnenveld, waarvan je weet dat er een aantal op scherp staan alleen niet wanneer ze dikke vette puinhoop hopen maken van de rest. Ook dit moet dus weer omgedacht worden … de explosieve opruimingsdienst in de vorm van chemo gaat morgen van start in de hoop dat er een aantal mijnen tijdelijk op non actief gezet kunnen worden.

Daar gaan we weer op woensdag 9 oktober. Deze keer worden we draaideur klant op de dagbehandeling en de eerste chemo is opnieuw een feit. Niet zoals de vorige één keer vol voor de chemo gaan, zes maanden afzien en dan weer nieuwe kansen. Deze keer is het anders; hopen dat je door de behandelingen ergens tijdelijk de rem op de tumoren kunt gooien en tussendoor proberen te genieten (als je je niet te beroerd voelt), want het gaat alleen maar minder worden. Ineens krijg je haast, worden de dagen heel kostbaar en voelen veel dingen dat er onnodig tijd verloren gaat. Het moet nu en je wilt vooral nog leven en eruit halen wat er in zit. Alleen hoe doe je dat?

Eef ondergaat alles weer dapper en zo nog niet klaar met leven. Wat gaat deze chemo ons brengen, slaat het aan … wordt je ziek gemaakt voor niks … het is allemaal zo onzeker … pas over 2 maanden weten we of het iets doet?  Misschien heb je bij deze chemo wel het geluk dat je haren niet uitvallen als je een ijscap gebruikt tijdens de chemo. Je ziet eruit als een neergestorte astronaut met een helm waar allerlei slangen uitkomen, die naar een coolbox lopen . Geen zuurstof door deze slangen maar ijskoud water dat je hoofdhuid tot -6 *C koelt in de hoop dat je adertjes rond je haren in diepvriestoestand zorgen dat de haarzakjes niet worden aangedaan. Dus aangeprikt worden, ijsmuts op je hoofd, infuus in je arm,  chemo in een zakje, medicijnen tegen pijn en misselijkheid … de vermoeidheid die vaak alles overheersend is als je die niet met respect behandeld, botpijn, neuropatiënen, oorsuizen, smaak verlies en angst om wat komen gaat of niet… Het medicijn dat Eef krijgt om te voorkomen dat je een allergische reactie krijgt maakt haar suf en Eef sukkelt weg, zo gaat de tijd gelukkig snel. Oh nee fuck … alweer een dag voorbij ….

Eef is de afgelopen 3 weken weer helemaal kapot geprikt …. alle aders zijn aan flarden en alle chemo’s uit het verleden hebben het er ook niet fijner op gemaakt. Vandaag donderdag 10 oktober melden we ons al vroeg op de short stay, want met het traject wat er komen gaat is een port a cath (onderhuids infuussysteem) toch wel iets om het ietsje aangenamer te maken. De collega’s in het ziekenhuis hebben allemaal hun stinkende best gedaan zodat we vandaag ergens tussendoor kunnen op de OK. Toch fijn die bepaalde arbeidsvoorwaarden en collegialiteit. We melden ons al vroeg in de ochtend. Toch wel een beetje spannend zo een dag na de chemo en Eef is toch best een beetje crockie. De port a cath operatie  was nog even wat lastiger dan  bedacht, maar wat wil je ook dit is de 3de keer dat die erin wordt geklust. Alleen is er nu geen borstweefsel meer over en de ader onder het sleutelbeen heeft er ook geen zin in. Gelukkig krijgt Kiek om iets voor 3-en het verlossende telefoontje, dat Eef terug is op de afdeling. Eef is nog ver in dromenland, maar is genoeg bij om ietsje op te schuiven, want Kieke kan ook wel een dutje gebruiken. Hier zijn we goed in en hebben we zo vaak geoefend tijdens het reizen …. samen lekker tegen elkaar aan liggen in een 1-persoonbedje.

Liefde is …

De chirurg komt aan het einde van de dag nog even kijken of alles oké is en dan mogen we fijn samen naar huis. Zo is de cirkel rond. De chirurg was degenen waar Eef haar loopbaan als co-assistent begon ….

Vrijdag even niks … Eef thuis en Kieke gaat even zinnen verzetten in Amsterdam.

Donderdag 3 oktober krijgen we telefoon dat we ons morgen 9:00 moeten melden bij AVL. Helaas moeten de punctie van de lymfeklier en de bloedafname opnieuw omdat het niet ouder mag zijn dan 2 weken. In alle vroegte rijden we voor de file uit naar Amsterdam, want daar wil je toch echt niet te laat komen. We hopen nog steeds dat we mee mogen doen met de trial van immuuntherapie.

Inmiddels weet Eef dat er een verrassing voor haar is gepland op 5 oktober. Musical Anastasia komt voorbij als optie, maar ook Cirque du Soleil en wandelen aan het strand bij Scheveningen. Om 4 uur zijn we nog steeds niet vertrokken en er wordt een klein tipje van de sluier opgelicht. “Het is dichterbij dan je denkt”. Uiteindelijk krijgt Eef te horen dat we een drankje gaan doen rond 20:30 met een paar vrienden bij de Spaarbank. Fijn, want dan is het een thuis wedstrijd. Ook beslissen we niet van te voren een hapje te gaan eten in de stad, want dan besparen we wat kostbare energie, die we later vanavond nog heel hard kunnen gebruiken. Kost even wat overredings-kracht, maar bij uit gaan horen toch ook een beetje mooie feestelijk kleren en bij Eef ook opgestoken haren. Zo gezegd zo gedaan. We hijsen ons in een net pakje. Kieke liegt de hele boel bij elkaar, want er moet nog even gepind worden voor wat cash op zak…., niks is minder waar …, maar we kunnen niet door het straatje naar de spaarbank, want dan zou je al een glimp kunnen opvangen van wat er zich binnen afspeelt. We fietsen om en parkeren de fiets aan de overkant netjes in een fietsen-parkeervak, doen we anders nooit … (normaal smak je die tegen de muur van de spaarbank … is ff geen optie), want dan zie je al wie er binnen staat …

We lopen de trap op en stappen de hal binnen … de klapdeuren gaan open …. en Eef schiet in de FREEZE …

Een surprise party, gewoon omdat we niet weten of en hoeveel verjaardagen er nog komen gaan. We zijn gewoon niet in de gelegenheid om dingen uit te stellen. Misschien verlies je al heel snel je haren, voel je je rot door de chemo of de immunotherapie of ben je gewoon heel ziek. Kieke heeft maar gewoon de stoute feestschoenen aangetrokken en Linda en Marion benaderd. Iedereen vraagt bij dit soort slecht nieuws of ze iets voor je kunnen doen … nou samen een feestje vieren leek ons een fijne manier om wat te kunnen doen. Laten we nu het leven met ze allen vieren en samen mooie herinneringen maken.

Wat Eef niet wist:

• Een heel groot excel-lijstje van mooie mensen
• Locatie op kruipafstand zo dichtbij
• Piramide app systeem om iedereen snel te benaderen
• Mooie uitnodiging
• Flashmob a la Spanje
• DJ, fotograaf en een videograaf
• Heel veel lieve vrienden, collega’s en familie met een geheimhoudingsplicht
• Een spetterende surprise feest

Maar goed we waren bij FREEZE …

Daar sta je dan met een hart wat wel 3 x overslaat … voor de hele Spaarbank vol met mooie en lieve mensen. Eef heeft tijdelijke mega drempelvrees …”Dit kan ik niet, dit kan niet …” fluister je in Kieks oor terwijl je naar achteren stapt. Jawel hoor Eef … in 2 weken tijd kan een hele hoop. We kunnen helaas niet alles fixen, maar dit kunnen we wel. Geen afscheidsfeest, maar een verjaardagsfeest en daar hoort ook een Heppie Beursdee bij in koor of canon. Het duurt even tot Eefs permafrost Freeze ontdooid en Kieke Eef over de drempel kan duwen. Jassen worden aangenomen, tranen die stromen niet alleen bij ons, een snotneus aan een blouse, een drankje wordt in ons hand geduwd om de brok die dwars in je keel steek weg te spoelen, we worden in elkaar geknuffeld en de muziek gaat aan… het is een bijzonder feest met een grote glimlach, soms tranen en … heel veel knuffels en kusjes. Dan start de muziek “Katchi” … de flashmob … iedereen heeft druk geoefend … het maakt het helemaal af en staan Eef en Kieke te dansen te midden van iedereen die ons lief is … dansvloer is geopend. Party time!

Om kwart voor 4 liggen we helemaal hyper op bed. De zondag zijn we de hele dag hartstikke brak met een glimlach van oor tot oor.

Wij hebben genoten van iedere minuut met jullie samen en het proosten op de liefde en het leven. Dank jullie wel voor deze te gekke verrassing. Als het weer even tegenzit en de nacht is te donker en te lang, dan denken snel terug aan deze mooie avond!

THANXXXXXX

PS. Lin en Marion jullie zijn toppers!

Hier zijn de foto’s:

Na 2 heftige weken met een hoop onderzoeken en uitslagen komen we steeds een stapje dichterbij de harde waarheid. Tussen de afspraken in het ziekenhuis wandelen vaak in het bos en de duinen waar alle lelijkheid langzaam tot ons door dringt. Ons foster parents hondje, Mojo, wandelt fijn met ons mee en zorgt voor afleiding waar hij kan met een knuffel of een balletje gooien. De ups and downs wisselen elkaar af. Soms zijn we strijdlustigen vol met hoop en kunnen we alles omdenken, maar de nachten zijn lang en donker en dan slaat de paniek, onmacht, onzekerheid en angst in alle hevigheid toe.

Inmiddels zijn we een hoop scans, MRI’s, bloedafnames en puncties verder. De punctie uit de lever en lymfeklieren bevestigen inderdaad dat het uitzaaiingen van de borstkanker zijn. Ook zitten er een aantal in de ruggenwervels, waar we behoorlijk teleurgesteld over zijn. Inmiddels hopen we om mee te mogen doen met een trail van immunotherapie in het Antoni van Leeuwenhoek, die aanvraag loopt. Fingers crossed!

En dan ben je ineens bijna jarig? Is dit dan je laatste verjaardag en hoeveel verjaardagen ga je nog vieren … hebben we überhaupt wel wat te vieren? De verjaardagen van de laatste afgelopen jaren waren al  in het water gevallen. De laatste mooie verjaardag was 2015 in Fiji. Daar zwommen we tussen de manta’s en proosten we op het leven met een kokosnoot. Helaas hebben we toen onze geplande 3 maanden wereldreis vervroegd afgebroken in Fiji, voor mantelzorg bij de ouders van Eef (die ook beide kanker hadden destijds).

In de zomer van 2016 werd er voor de 2e keer borstkanker bij Eef ontdekt en de chemo net voor haar verjaardag was nou niet ideale bodem voor een feestje. Tijdens Eef haar laatste chemokuur overlijdt Moni, onze fantastische schoonzus, plotseling rond sinterklaas.

Op 1 oktober 2017 overlijdt Lia ( lieve mama van Eef) aan de gevolgen van borstkanker de dag voor Eefs verjaardag, terwijl Eef nog aan het opkrabbelen is van een ernstige hepatitis. Om toch ook even bij Eef stil te staan dat het ook bijzonder is dat Eef een jaartje ouder wordt drinken we een bakkie met een taartje naast Lia in het mortuarium, hoe bizar…

Eefs verjaardag in 2018 was een hapje eten bij de Monarch terwijl Eef aan de antibiotica zit voor een longontsteking, die maar niet over wil gaan. Geen feestje samen met de familie en vrienden. Als familie stonden we de afgelopen jaren onder hoogspanning en zijn we de magie in de strijd verloren. Samen zijn we op zoek naar een nieuw familie evenwicht, na alle heftige gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Na zoveel verliezen was het gevoel van een verjaardag vieren ff zoek.

Dus dit jaar zouden we de draad weer oppakken en het leven vieren. We waren bezig met een LOVE LIVE 2.0-feest. Alleen werden we ingehaald door hele foute feiten. Geen groot feest, maar wel een zondag samenzijn met de 2 families leek ons fijn. En waar kun je beter genieten op een regenachtig dag met 4 stuiterbal neefjes ….. in de Beekse Bergen. Lekker met de jongens ravotten, je samen verwonderen over de dieren die je ziet, in de plassen springen tot de frustraties van de papa’s (onze broers) en leren hoe je een echte safari-fotograaf wordt.

Dan is het 2 oktober 2019 en word je 44 … deze dag. Wat ga je dan doen? De afgelopen 2 weken stonden in het teken van verlammende angst en verdriet…. en werden afgewisseld met hoop en strijdlust en alles wat ertussen zit. Ons hoofd is vol en druk. Deze dag geen zin in een telefoon die rood gloeiend staat of onverwachte bezoekjes aan huis. We zijn met zijn tweetjes ondergedoken in een sauna waar badkleding verplicht is, zodat je met je plastic fantastics ook zonder bekijks in de sauna kan zijn. Misschien is dit wel de laatste keer … want zonder borsten en straks mogelijk zonder haren voel je je wel heel erg naakt (zelfs in een sauna).

Dat was nog niet alles …. alleen Eef wist van niks.

Na een paar slapeloze nachten een intens verdrietig bericht van ons. Helaas hebben wij gisteren te horen gekregen onze grootste angst en stil vermoeden ons hebben ingehaald. De knobbeltjes in Eefs hals zijn naar alle waarschijnlijkheid uitzaaiingen van de borstkanker. Verder onderzoek volgt deze week …

We hopen dat ons nog een paar jaar samen gegund is om van en met elkaar te genieten … en samen met jullie mooie herinneringen te maken!

We weten niet of we nog dagen kunnen toevoegen aan ons leven, maar weten zeker dat we nog leven en liefde aan onze dagen kunnen toevoegen. Dat is iets waar we goed in zijn geworden na alle shit van de afgelopen tijd.

Wij hebben even tijd samen nodig om opnieuw een balans en horizon te vinden in deze onzekere periode.

We lezen jullie lieve berichtjes met een glimlach tussen de tranen door, we antwoorden als we er aan toe zijn.

Proost op ons en op de LIEFDE,
leef in het NU
en besef wat je allemaal WEL hebt!
Tel je regenbogen, staar naar de sterren, dans in de storm en zeg als je van iemand houd!

Van kusjes en knuffeltjes heb je nooit genoeg.

Hier bijzonder gedicht: HOOP (Vaclav Havel)

Diep in onszelf dragen wij hoop;
Als dat niet het geval is,
is er geen hoop.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.

Hoop is niet
voorspellen of vooruitzien.

Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
verankerd voorbij de horizon.

Hoop in deze diepe en krachtige betekenis
is niet hetzelfde als vreugde omdat alles goed gaat,
of bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft.

Hoop
is ergens voor werken
omdat het goed is,
niet omdat het kans van slagen heeft.

Hoop is niet hetzelfde als optimisme;
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Het is de zekerheid
dat iets zinvol is
onafhankelijk van de afloop,
onafhankelijk van het resultaat.

Liefs Eef en Kieke