Australië
Fireworks on Harbour Bridge
Natuurlijk willen we allemaal het vuurwerk zien dat afgeschoten wordt vanaf de Harbour Bridge. De kindjes doen eerst even een dutje en met de hele familie zoeken we daarna een plekje in Glebe park met uitzicht op de Harbour Bridge. Niemand steekt hier zelf vuurwerk af. Iedereen zit rustig te picknicken in het park tot het moment daar is. Het vuurwerk is 20 minuten waanzinnig, maar geluid technisch lijkt het wel of de oorlog is uitgebroken. De kindjes schrikken zich eerst helemaal een hoedje en kijken daarna met open mond en vingertjes in hun oren naar het spektakel. Wij hebben elkaar al een steengoed 2011 gewenst en de champagne ontkurkt. De Australiërs doen dat pas als het vuurwerk is afgelopen, vreemd genoeg.
Happy Feet
Gelukkig is het rond zonsondergang even droog, ook al zijn we helemaal regenproef ingepakt en kunnen we de kleine Happy Feets bewonderen, als ze door de enorme golven met een smak op het strand belanden. Het is net of de zee zo nu en dan groepje pinguïns het zand op spuugt. De kleine pinguïns dribbelen van de waterlijn weg, op weg naar hun nestjes met hongerig kroost, terwijl ze hun afschuwelijke area ten gehore brengen. Naast het niet kunnen vliegen is er dus nog een DNA-foutje opgetreden bij deze vogels.… Tjeetje wat zingen zij vals!!!! We zijn maar met een man of 8 en de pinguïns schuifelen heel dicht langs ons. Een tweetal pinguïns steken de openbare weg over bij het zebrapad, omdat ze hun nestje bij de overburen in de tuin hebben gemaakt. Echt humor!!
Apostelen in de wolken
We gaan overnachten in Port Cambell, maar net voordat we daar aankomen rijdt een auto van de tegengestelde richting een kangaroe aan, die met een grote boog op onze weg helft smakt. De auto zetten we langs de weg. De jonge Duitse toeristen zijn helemaal van de waps. De kangaroe stuiptrek nog een beetje, echt heel zielig. Kieke wil hem uit zijn lijden verlossen, maar Eef stelt (gelukkig) het tijdstip van overlijden al vast. Met z’n tweeën checken we of er nog een kleine joey in de buidel zit en leggen we hem zachtjes in de bosjes terwijl de Duitsers geschrokken toekijken.
Het Wilde Westen
Overal langs de weg liggen zandduinen afkomstig uit de mijnschachten. De woestijn in lopen is hier levensgevaarlijk… overal zijn schachten en gaten van zo’n 20 meter diep. Maar ook de supermarkt is erg gevaarlijk. In de supermarkt liggen de staven dynamiet gewoon naast het afwasmiddel. De politie heeft het hier ook niet echt heel druk bij een burenruzie, onenigheid over land of bij verdenking van mijnroof worden er gewoon wat staafjes TNT bij de supermarkt gekocht en het probleem is opgelost. De politie komt na afloop een proces verbaal opmaken dat vervolgens zoek raakt na wat toegestopte opaaltjes.
De Woestijn in Bloei
Er wordt geslapen in een swag, een canvas coverhoes met matras waarmee je in weer en wind buiten kan slapen onder de sterrenhemel. We rollen onze swags uit dicht bij het kampvuur. Het is wel een beetje tegen je gevoel in. Gewoon lekker op de grond slapen terwijl Aussie vol zit met de meest dodelijk slangen, spinnen en hongerige dingo’s. Het avontuur wint het van de spanning. Na een bush-toiletje achter een struik, duiken we met slaapzak en kleren aan onze swag in. We staren met open mond naar de sterren, das niet heel handig met alle beestjes die op het licht van het kampvuur afkomen. De ene vallende ster na de andere komt langs zetten, met mega staarten, die het luchtruim doorkruisen. Kampvuur, vallende sterren en de buitenlucht, de perfecte ingrediënten voor een diepe slaap en mooie dromen.
Kanga en Roe Live
Tussen de koala’s en de kangoeroes kan je gewoon door wandelen. Sommige kangoeroes zijn heel nieuwsgierig en komen een kijkje nemen. We gaan lekker in het gras zitten om naar ze te kijken. Een kangoeroe heeft een hele volle buidel en zo nu en dan speelt er zich een soort van trappelzakboogie af. Eerst steekt er een poot uit. Na wat gerommel heeft de kleine Joey (zo noemen ze hier een kangoeroe baby) de uitgang gevonden en er plopt uit de buidel: Een klein kaal kopje met grote zwarte kraalogen. Helemaal leuk, maar wat zijn ze lelijk zo zonder haar.
Zo stoned als een Koala
We moeten vroeg op, want we gaan duiken bij het wrak van de Yongala. Vanaf het strand wordt de boot gelanceerd en we moeten een half uur uitvaren. De Yongala, is zo’n honderd jaar geleden gezonken in een cycloon en met man en muis vergaan. De boot kwam nooit aan in Townsville en er zijn alleen wat koffers aangespoeld op het strand. De Aboriginals die bij het dichtstbijzijnde strand woonde hadden wel die nacht een mega knal gehoord en gerapporteerd. Waarschijnlijk de ontploffing van de machine kamer. Het wrak is pas net naar de WO II ontdekt door een mijnenveger zo’n 30 km uit de kust.
Travel Wheels
Het is wel even wennen het links rijden, de rotonde de andere kant om nemen, de goede weghelft kiezen als je afslaat, schakelen met je andere hand en natuurlijk de richting aanwijzer die aan de rechterkant zit. Dus elke keer als we afslaan kijken we of de ruitenwissers het nog doen! Na wat oefening scheuren we lekker rond. Alles zit er in, een mini keukentje, watertankje met afwasteil, stekkerdoos en koelkastje, dus we kunnen na uitgebreid inkopen gedaan te hebben op avontuur.
Vagabond
We zeilen richting het rif. We gaan voor anker bij Thetford Reef. Gelukkig hier geen doorzichtige ettertjes in het water, dus we kunnen zonder Stingersuit het water in plonzen. Het koraal is prachtig alsof er een berglandschap onderwater is neergelegd. Daarentegen is de onderwater formatie niet druk bewoond met kleurige visjes. We maken 5 duiken in 2 dagen, waarvan één nachtduik. We zijn beide niet zo gecharmeerd van deze nachtduik. Je moet eerst de zwarte oceaan in plonzen, dan een hoop geklooi met de zaklamp, weinig zicht en wel wat spannend. Maar goed je moet alles een keertje proberen toch?
Upside Down Under
We zitten nu aan het begin van het regen seizoenen dat hebben we gemerkt. Chauf Dean, onze eigen variant op Steve Irwin… bestuurt de survival truck. We zitten naast hem op de voorbank tot we een klapband krijgen. Als Dean de truck aan de zijkant wil zetten zakken we gelijk een halve meter in de bagger en kunnen niet meer voor of achter uit. Na 15 minuten zijn we al uit de drassige grond gesleept door een mega truck (roadtrain genoemd = mega vrachtwagen met 4 aanhangers max 56 meter lang). Nix wegenwacht, iedereen stopt hier gewoon en biedt hulp aan. Na het banden wisselritueel dat ook zo gefixed wordt, altijd fijn twee Israëlische jonge mannen die net uit dienst komen, kunnen we weer op pad.
World map
Logo
