Walking on the Alive Tavurvur Vulcano & Relaxing Kaibara

Posted on juli 15, 2018 by Kieke Van Maarschalkerwaart

Papoea 15 – 16 juli 2017

Papoea-Nieuw-Guinea, Kaibara, 15 – 16 juli 2017

Beach Hideaway is een heerlijk plekje met een mooi uitzicht over de baai. Eef gaat zich steeds slechter voelen en brengt de middag op bed door, terwijl Kieke loopt te klooien met de drone op het strandje en is er tijd om alvast een selectie te maken van de masker festival foto’s. De eigenaresse maakt gember kippensoep naar grootmoeders recept om Eef weer een beetje power te geven. De volgende dag raapt Eef alle moed bij elkaar om nog wat te maken van onze laatste dagje Papoea. Een actieve vulkaan beklimmen staat nog hoog op het wensenlijstje.

We rijden terug naar Rabaul. De eigenaresse heeft een feestje bij de jachtclub en zet ons af in de vroegere hoofdstraat van Rabaul. Er is niks meer van over na de uitbarsting van 1994 … hier en daar zie je nog wat contouren van wat ooit de buiten muren van huizen waren. De lava brokken worden steeds meer begroeid en het heeft meer wat weg van een hobbelig maanlandschap met hier en daar wat grassprieten. Bizar dat voorheen hier een stad floreerde aan de oever van de baai.

De aarde bij de vulkaan is nog steeds onrustig en kokend water borrelt uit de diepte. Een prachtige contrasterend kleurenpallet omringt de waterbellen. Stoom dwarrelt omhoog uit de aardscheuren en het lijkt wel of Moeder Aarde een goede scheet heeft gelaten. Pffff wat een geur. Via de oever van de baai lopen we naar de voet van de Tarvurvur vulkaan samen met een gids, want dit vinden we toch wel een beetje spannend zo’n rokende vulkaan. Eef voelt zich te slecht om de vulkaan op te klimmen en wacht beneden aan de voet. Kieke gooit de rugzak af en gaat met de gids dame op slippers een poging wagen om de vulkaan te bedwingen. We maken nog wel even afspraken, als de vulkaan afgaat wegwezen en niet wachten op de klimmers.

Het is een pittige klim naar de top, het is bloed verziekend heet, de lava brokken weerkaatsen de hitte … dus het is letterlijk en figuurlijk heet onder je voeten bij ieder stap die je maakt. Drie stappen omhoog is er weer 2 naar beneden, met al het losse gruis waar je in wegzakt of naar beneden glijdt. De grote lava brokken zijn ook gevaarlijk om op te gaan staan omdat ze los liggen. Een enkeltje omslaan of je voortanden kwijt raken op een rotsblok is hier zo gepiept. Gelukkig loodst de slipper-gids met mega eeltvoeten Kieke al hijgend en puffen omhoog. Bovenop de vulkaanriem is het uitzicht fenomenaal, je kunt de andere 4 vulkanen zien liggen. Als deze afgaat, gebeurt het meestal niet alleen en volgt er één van de andere vaak ook. We kunnen in de krater kijken en hier en daar stijgen rookpluimen omhoog. Wat een thrill geeft dit …de adrenaline raast door je aders en het zweet gutst van je hoofd … en oh wat voel je je daar alive … al is het dat aan een zijdendraadje … want als de Tavurvur los gaat heeft Kieke ook een enkeltje stratosfeer te pakken.

Gelukkig is Moeder Natuur ons goed gezind en beginnen we aan de afdaling ‘Blij dat ik glij’ … De gids trekt haar slippers uit, anders gaan ze stuk en danst de vulkaan af. De gids lijkt geen schrammetje te hebben terug aan de voet van de vulkaan, terwijl Kiekes kuiten, scheenbenen en handen vol krassen en butsen zitten van de scherpe randen van de lava brokken. Voor de rest is Kieke een halve zwarte piet, want lava gruis blijkt uitstekend te plakken op zweet. We vliegen nog even de met de drone in de luwte van de vulkaan. Bovenop woei het te hard om ‘m op te laten, helaas. Na ons vulkaan avontuur keren we terug naar onze hideaway.

Eef voelt zich steeds broeder en gaat nu ook steeds grauwer zien.We vertrekken de volgende ochtend in het donker op weg naar de airport van Rabaul. Eef voelt zich slechter dan na een chemo en we maken ons toch wel een hoop zorgen. Na een kort vluchtje komen we aan op Port Morseby. We hebben veel wachttijd en het is nou niet de meest bijzondere luchthaven met mogelijkheden. Een fijne koelere plek is Nature Park, niet zo ver van de airport, waar we tussen de paradijsvogels kunnen lunchen.

Singapore, Singapore, 17 – 23 juli 2017
De vlucht naar Singapore is half leeg. Eef crashed op 3 stoelen en probeert zoveel mogelijk te slapen. In Singapore gaan we terug naar ons favoriete hotel Wanderlust. We zouden onze vluchtdagen en jetlag even opdelen met een korte tussenstop. Nou, dat werd een lange tussenstop van een week.

Eef is doodziek en na wat bellen met de verzekering nemen we een taxi naar het ziekenhuis, want zo durven we morgenavond niet terug te vliegen naar Nederland. Na een lange nacht en een hoop bloedtesten verder, wordt Eef opgenomen, aangezien de (lever)bloedwaarden absurde hoogtes hebben en Eef steeds geler gaat zien. Na een heftige week in Singapore met veel zorgen en slapeloze nachten kunnen we in de golden window van verbeterde bloedwaarden naar huis.

Eef heeft thuis nog 2x in het ziekenhuis gelegen met acuut leverfalen en is zelfs gescreend voor een eventuele levertransplantatie. Twee maanden van heel ziek zijn en van leven tussen hoop en vrees. Gelukkig is die levertransplantatie uiteindelijk niet nodig geweest en ging het heel langzaam wat beter. De oorzaak blijft een raadsel, maar misschien was het de reactie op malarone (anti-malaria) in combinatie met een lever die net chemo heeft gehad.

Ons afgelopen jaar heeft in het teken gestaan van veel life events, van vallen en opstaan, van koesteren en loslaten en van steeds maar weer terug vechten naar dat ‘normale’ leven…..
Vandaar dat we pas een jaar na dato met heel veel vertraging … onze laatste blog Papoea blog posten.

Maar het is ook een jaar geweest van kansen en het ontmoeten van heel bijzondere en inspirerende mensen.
Dank jullie wel Jimmy en Stefanie. Door jullie te ontmoeten hebben we nog specialere herinneringen aan Papoea gekregen.